နံရံတစ္ခ်ပ္ျခား

 ...... ျမမန္းဂီရိ ေသလာေတာင္........ နန္းတည္ေထာင္ ကုန္းေဘာင္ ေနသို႔လင္း... စလာၿပီ။ တမင္တကာ အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ လုပ္ဆိုေနတဲ့ မမ၀င္းရဲ႕ အသံကို ၾကားရၿပီးရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ မြန္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး သိၿပီးသား။

ဟိုဘက္ၿခံက ေသနာေကာင္၊ ေခ်ာင္းတဲ့ေကာင္၊ ႏွာေခါင္းေရာင္ေနသို႔လင္း၊ ေဟာ... ေခ်ာင္းတယ္ခင္ဗ်။ ေခ်ာင္းတယ္။

မမ၀င္းဆိုတာ မြန္တို႔အေဆာင္မွာ မမ။ အပ်ိဳႀကီးပီပီ အင္မတန္ ရြတ္တာ။ သူ စိတ္လိုလက္ရရွိခ်ိန္ေတြမွာ အခုလို ေတာ္ရုံနဲ႔ ၿပီးတတ္ေပမယ့္ သူမ်ားစိတ္တိုေနခ်ိန္ ဆိုရင္ ဟိုဘက္အေဆာင္က ေခ်ာင္းတဲ့သူ မစားသာဘူးမွတ္။

ရွရွက္တတ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း လဲေသသြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားလံုးလွလွေတြ သံုးၿပီး တစ္ဖက္လူ နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ တိုက္ခိုက္ေနက်။

သူတို႔ေတြကလည္း သူတို႔ေတြပဲ။ ေအးေလး.... အေဆာင္ဆိုမွေတာ့ မ တစ္ရာသား လူမ်ိဳးစံု စရိုက္မ်ိဳးစံု ကြန္းခိုတတ္ၾကတာ ကိုးေနာ္။

မြန္တို႔အေဆာင္က `ျမတမာ´ ေဆာင္။ မြန္တို႔နဲ႔ ကပ္လ်က္က `အရိပ္ကေလး´ အမ်ိဳးသားေဆာင္။ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ခ်စ္သူရဲ႕ေနာက္က သစၥာရွိၾကမယ့္ အေဆာင္သားေတြတဲ႔။ အရိပ္ကေလးလိုေပါ့တဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲ အိမ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ခ်င္းက ဘာမွမေ၀းဘူး။ ၿခံစည္းရိုးကလည္း ၀ါးေတြကို စိတ္ၿပီး ကပ္ရက္ထားတဲ့ ၀ါးကပ္စည္းရိုး။ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ကာထားမွန္းမသိေတာ့။ အေပါက္အၿပဲေတြနဲ႔ ေဆြးလို႔။ ႏွစ္ေဆာင္လံုးက မ်က္ႏွာစာဘက္ကို ကပ္ၿပီး ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ အေဆာင္ႏွစ္ခုအၾကား ၿခံစည္းရိုးနဲ႔ အေဆာင္ေတြနဲ႔က ၁၅ေပေလာက္စီ ကြာတယ္။ အေဆာင္နဲ႔ ၿခံစည္းရိုးၾကားမွာ ေရခ်ိဳးရတဲ့ကန္။ မြန္တို႔အေဆာင္က မိန္းကေလးေဆာင္သာ ဆိုတယ္ ေရခ်ိဳးခန္းမရွိဘူး။ ကာမထားဘူး။ အဲဒီေတာ့ မြန္တို႔ ေရခ်ိဳးၿပီဆိုရင္ ဟိုဘက္ေဆာင္က ေကာင္ေလးေတြက ေခ်ာင္းၾကေရာ။

တခ်ိဳ႔က လူႀကီး လူေကာင္းဆန္ဆန္ သမာဓိေခ်ာင္းေပါ့။ အိမ္သာသြား သလိုလို၊ အေဆာင္ထဲ ၀င္သလိုလို၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေခ်ာင္းတယ္။ အဲ... တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေခ်ာင္းနည္း။ မြန္တို႔ ေရခ်ိဳးရင္ သူတို႔ပါ လုိက္ခ်ိဳးၿပီး ဆပ္ျပာတိုက္သလိုလုိ၊ သြားတိုက္သလိုလိုနဲ႔။ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာက မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ လွမ္းေခ်ာင္းတယ္။ ေရကန္ႏွစ္ခုကလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးကေလး။ ၀ါးထရံပဲ ျခားတာကိုးေနာ္။

မြန္ေရာက္စတုန္းကဆို ညေမွာင္မွ ေရခ်ိဳးရဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ေရမခ်ိဳးရဘဲ ဘယ္သူက ၾကာရွည္ေနႏိုင္မတဲ့လဲ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားၿပီး ခ်ိဳးရေတာ့တာ။ အခုေတာ့လည္း ရိုးသြားသလိုပါပဲ။

မြန္ မွတ္မိေသးတယ္။ လားရႈိးက LCCI လာတက္တဲ့ ေကာင္မေလး။ သူက ေရခ်ိဳးမလို႔ျပင္တုန္း ရွိေသးတယ္။ ၀ါးကပ္စည္းရိုးၾကားက မ်က္လံုးႀကီးေပၚလာလို႔ ေအာ္လိုက္တာ တစ္ေဆာင္လံုးကို ဆူညံသြားတာပဲ။ `မ်က္လံုးႀကီး .... မ်က္လံုးႀကီး´ ဆိုၿပီး ငိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတိတ္ဘူး။ အေဆာင္ရွင္အန္တီ ကိုယ္တိုင္ လာေခ်ာ့ၿပီး ဟိုဘက္အေဆာင္မွဴးကို ေျပာေပးမွ တိတ္ေတာ့တယ္။

ျမတမာကို ေရာက္တဲ့သူတိုင္း ရင္ဆိုင္ေနက်ဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့လည္း ရိုးသြားတတ္ၾကတာပါပဲ။ အခုလို ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေဆာင္လံုးမွ မြန္တို႔ ငါးေယာက္ပဲရွိတာ။ မမ၀င္းရယ္၊ မသိဂၤီရယ္၊ မေလးရယ္၊ မြန္နဲ႔ လားရွိဳးက ေကာင္မေလး မူယာ။ မသိဂီၤနဲ႔ မေလးက မႏၱေလးတကၠသိုလ္က က်ဴတာ မမေတြ။ မြန္က MFL မွာ တရုတ္ပထမႏွစ္ တက္ေနတာ။

ညေန မနက္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေတြဆိုရင္ မြန္တို႔တစ္ေဆာင္လံုး စုၿပီးမွ ေရခ်ိဳးတယ္။ အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ ေခ်ာင္းလည္း ခဏပဲ။ မမ၀င္းရဲ႕ ေလသံကုိေတာ့ သူတို႔ တစ္ေဆာင္လံုးေၾကာက္ၾကတယ္။ တစ္ေဆာင္လံုးသာ ေျပာရတယ္။ မေခ်ာင္းတဲ့သူလည္း ရွိတာေပါ့။ သူတို႔ အေဆာင္က လူစံုတယ္။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ေက်ာင္းဆရာ GTI ေက်ာင္းသား ညေနပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေနလတို႔ KMD တို႔ တက္ေနတဲ့သူ၊ ေနာက္ Language တစ္ခုခု တက္ေနတဲ့သူ အစံုပါပဲ။

အဲသလို မစာမနာ ေခ်ာင္းတတ္ၾကတာ တစ္ခုကလြဲရင္ အရိပ္ကေလးဟာ မြန္တို႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမေဆာင္ပါပဲ။

အေဆာင္ေနတဲ့လူတိုင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ မိေ၀းဖေ၀း လာနၾကရတာ ကိုးေနာ္။ ေန႔ခင္းဘက္ေတြ မွာ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္။ ညဘက္ေတြ ေရာက္ေတာ့မွ အေဆာင္မွာစု၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ညကေလးေတြေပါ့။

မြန္တို႔အေဆာင္နဲ႔ ေရကန္ၾကားမွာ အုန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ လသာတဲ့ ညေတြဆိုရင္ အုန္းလက္ေတြေပၚမွာ လေရာင္က ျဖာက်လို႔။ ေလတိုက္တိုင္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ အုန္းလက္ေတြဟာ လေရာင္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္နဲ႔ တလက္လက္ေရြ႕ေနတာ မြန္အႏွစ္သက္ဆံုးပဲ။ ေရခ်ိဳးကန္ဘက္ ထြက္တဲ့ အေဆာင္လမ္းၾကားမွာ ဖ်ာကေလးခ်ၿပီး ေနၾကာေစ့ျဖစ္ျဖစ္ လက္ဖက္သုပ္ျဖစ္ျဖစ္ စားၾကရင္း ေပါက္ကရေျပာၾက၊ တစ္ေန႔တာ ခံစားရသမွ် ဒုကၡေတြကို ရယ္သံေတြနဲ႔ သုခအျဖစ္ ေျပာင္းၾက၊ မႏၱေလးညေတြဟာ မြန္အတြက္ေတာ့ တကယ္မေမ့ႏိုင္စရာေပါ့။

ေျပာစရာေတြကုန္လို႔ ၿငိမ္သြားၿပီဆိုရင္ မြန္ကစၿပီး သီခ်င္းဆို မသိဂၤီေကာ မူယာေကာ မေလးေကာ။ ဂီတဟာ စိတ္ႏွလံုးကို ညြတ္ႏူးေစတတ္တာပဲ။ မြန္႔သီခ်င္းသံေနာက္မွာ သူတို႔တစ္ေတြ တန္းစီပါလာၿပီး တစ္အုပ္စုလံုး သံၿပိဳင္ဆိုၾက။ ဆိုရင္း ဆိုရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား မွားၿပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ က လုိက္မွား က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ။ ကိုယ္ဆိုတာပဲ မွားသလား အေတြးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာမိၾက။

ခဏၾကာရင္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ တီဗြီၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဟိုဘက္အေဆာင္က အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာၿပီ။ ၿပီးရင္ ေရကန္ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ သီခ်င္းေတြ ဖ်က္ဆို ရယ္ေနရတယ္။ သူတို႔တစ္အုပ္စုလံုး အဘြားႀကီးသံနဲ႔။

`၈၆ႏွစ္ ၈၆ႏွစ္... ကိုကို ကၽြန္မကို အဘြားလို႔ မေခၚနဲ႔´

အဲဒီသီခ်င္းမ်ားဆိုရင္ မြန္တို႔ပါးစပ္ကို ပိတ္မေနရဘူး။ ရယ္ရလို႔။ ပါးစပ္ေညာင္းၿပီဆိုရင္ ေမာင့္လျပည့္၀န္းလို ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာလို အေမ့အိမ္လိုမ်ိဳး နားေထာင္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ အစပိုင္း တစ္ေၾကာင္း နွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ဆိုျပလုိက္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔က သိၿပီ။ ဒါ မြန္တို႔ request လုပ္တာပဲဆိုၿပီး ဖ်က္မဆိုေတာ့ဘဲ ေကာင္းေကာင္းေလးတီးျပတတ္တယ္။

သူတို႔ကလည္း လူလည္က်တတ္ေသး။ မြန္တို႔ေတာင္းသမွ် ဆိုျပၿပီးရင္ ပန္းခ်စ္သူတို႔ စေတာ္ဘယ္ရီ ခ်စ္သည္းရွင္တို႔ စံုတြဲသီခ်င္းေတြကို တီးၿပီး မြန္႔ကို ဆိုခိုင္းတတ္ရဲ႕။ မြန္တို႔ကမ်ား မသိဟန္ေဆာင္ေနရင္

`အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး စံုတြဲဆိုရေအာင္´လို႔ ျပန္ေအာ္တတ္ျပန္ေရာ။ ဒါဆို မေနသာေတာ့ဘူး။ မြန္ဆိုတာကလည္း သီခ်င္းသာဆိုေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။

`သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀တည္ေဆာက္ေနတာ´လို႔ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ ေၾကြးေၾကာ္တတ္သူဆိုေတာ့ ႏွစ္ခါမေျပာရဘူး။

ၿခံစည္းရိုးကေလး ျခားၿပီး ပန္းခ်စ္သူကို ဆိုမိတိုင္း မြန္႔ရင္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ လွစ္ဟာသြားသလို။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရေတာ့တာ။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား သေႏၶတည္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါမွာ သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္က အရမ္းကို ခိုင္ၿမဲေနခဲ့ၿပီပဲ။

သူ႔အသံ၊ သူ႔သီခ်င္းနဲ႔ သူ႔ဂီတမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တြယ္တာ ခဲ့မိတဲ့ မြန္က သူ႔ကို အခုထက္ထိ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။

သီခ်င္းသံသက္သက္သာ မွတ္မိတဲ့ သူ႔အသံကို ၾကားရဖို႔ ညေတြညေတြကို ရင္ခုန္လႈပ္ရွားစြာ ေမွ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ။

မြန္က သီခ်င္းႏွစ္သက္သူပီပီ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရေပမယ့္ သူက ေဇာ္၀င္းထြဋ္ အဲလက္စ္ ရင္ဂိုနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြေလာက္ပဲ ရတဲ့သူ။

မြန္တို႔အဖြဲ႕က သီခ်င္းေတာင္းလို႔ ဆိုျပရရင္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ကေလးနဲ႔ Notes ေတြၾကည့္ၿပီး တီး၊ လက္ကတီးႏိုင္ၿပီး ပါးစပ္က မဆိုႏိုင္ေတာ့ ထစ္အ ထစ္အနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက...

`လုပ္ၾကပါဦးဟ၊ ငါတို႔လည္း ေထာက္ၾကပါဦးဟ´

ညာတာပါေတးနဲ႔ မြန္႔ကို သီခ်င္းဆိုခုိင္းတတ္ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔အသံ ၾသၾသခ်ိဳခ်ိဳကေလးနဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီခ်စ္သည္းရွင္ကို တီးတတ္ရဲ႕။  မြန္ဆိုတဲ့ မြန္ကလည္း သီခ်င္းေတြကိုသာမက ဂစ္တာပိုင္ရွင္ကိုပါ အိပ္မက္မက္တတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္ မျငင္းျဖစ္ဘူး။ ကို္ယ္ဆိုရမယ့္ အလွည့္မွာ ညင္သာစိတ္ကူး အိပ္မက္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ဆိုတတ္စၿမဲ။

မြန္တို႔ မ်က္ႏွာသစ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းကန္ေဆးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကန္ကေလးနား လာၿပီဆိုကတည္းက သူတို႔အေဆာင္ဘက္ကို အၾကည့္ေတြ ပို႔လႊတ္ၿပီးသား။ အရင္တုန္းက ကာကြယ္ဖို႔။ အခုေတာ့ ရွာေဖြဖို႔ေပါ့။

ညေတြ ညေတြမွာ မြန္႔ကို အိပ္မက္လွလွ မက္ေစတတ္တဲ့ စိတ္ကူးထဲက မြန္႔မင္းသားဟာ ဘယ္သူမ်ားလဲ။ သာမန္စကားေျပာသံေတြကို မေ၀ခြဲတတ္တဲ့ မြန္နဲ႔ ညေရာက္မွ အေဆာင္ၿမဲတဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္က အလွမ္းေ၀းလြန္းလွပါရဲ႕။

မွတ္မွတ္ရရ လျပည့္ညေတြကို ႏွစ္ခါျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တစ္ခုေသာ စေနမွာ မြန္နဲ႔ မေလးက အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္း သီခ်င္းဆိုလုိက္ၾက စကားေျပာလိုက္ၾက သူတို႔ အေဆာင္မွာလည္း ညတိုင္းျဖစ္တဲ့ ဖဲ၀ိုင္းအေၾကာင္း ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း ေရခ်ိဳးေနၾက ညေနကေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အသက္၀င္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဂစ္တာသံသဲ့သဲ့နဲ႔အတူ သီခ်င္းဆိုသံ။ မြန္႕ရင္ေတြ ပရမ္းပတာခုန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။

`မေလး... မေလး သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္´

ဗလံုးဗေထြး ေျပာလုိက္မိတဲ့ စကားသံေတြနဲ႔အတူ ဟန္မေဆာင္ခ်င္တဲ့ မြန္႕ရင္ထဲက တစ္စံုတစ္ရာကို ရိပ္မိစြာ မေလးက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရယ္ေမာရင္း....

`လာခဲ့ ဒီေနရာက ျမင္ရတယ္´

မြန္႔မွာ ျမင္ကလည္းျမင္ခ်င္ ၾကည့္လုိက္ဖို႔လည္း မရဲ ဗ်ာမ်ားေနၿပီး ေၾကာင္တက္တက္ရပ္ေနတုန္း။

`ဟဲ့... မြန္ရဲ႕ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို လာၾကည့္ေလ´

မြန္တို႔ ၾကည့္ေနတာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမ်ာ စိုးရိမ္စိတ္ကို သူ႔ကို ျမင္ဖူးခ်င္စိတ္က အႏိုင္ယူတယ္။ ကဲ.... အဲသလို ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းရင္း ၀ါးကပ္အေပါက္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ ပါတိတ္ရွပ္လက္တိုကေလးနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုကေလးနဲ႔။

`သူ႔ကို မြန္သိတယ္။ OASIS မွာထုိင္ရင္ မြန္႔ကို ေျပာင္ျပေနက်။ အေမေလး ရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စိတ္ညစ္ပါတယ္။ တကယ္ပါပဲ။ ရုပ္ကဆိုးရတဲ့အထဲ နည္းနည္းေလးမွ ဣေျႏၵမရဘူး´

မြန္က အလိုမက်စြာ ေရရြတ္မိေတာ့ မေလးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ။ သူကေတာ့ မြန္႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို မသိတဲ့သူပီပီ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆိုမပ်က္ဘူး။

သူက အသားညိဳတယ္။ ပါးစပ္ၿပဲတယ္။ ရုပ္က ဘာလိုေနမွန္း မသိရဘူး။ အရုပ္ဆိုးမွန္းသိသာေစေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက ရုပ္ဆိုးတာလို႔ ေထာက္မျပႏိုင္ဘူး။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုေကာင္းတာက လြဲၿပီး ဘာတခုမွ ထူးျခားထင္ရွားမႈမရွိတဲ့ အဲဒီအရုပ္ဆိုးဆိုး ေကာင္ေလးကိုပဲ အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းမိပါေရာ။

ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔ OASIS ရဲ႕ ညေနေတြဟာ သူ႔ေၾကာင့္ ပိုခ်ိဳၿမိန္လာတယ္။

သူကေတာ့ မြန္႔ကို အေစာႀကီးကတည္းက သိထားၿပီးပံုပါပဲ။ GTI ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားတဲ့။ မိတၳီလာကတဲ့။ အခု Mid Term ၿပီးလို႔ ညေန မိတၳီလာျပန္ရမွာတဲ့။ တမာပန္းရနံ႕ေတြ ေမႊးတဲ့မနက္တစ္ခုမွာ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း စားပြဲခ်င္းကပ္ရက္ ပထမဦးဆံုး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

`မကၽြမ္းခင္က လြမ္းႏွင့္သည္´ဆိုတဲ့ စကားေလးကို အေခါက္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေရတြက္ရင္း သူျပန္လာမယ့္ ရက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ရေတာ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့ လသာရက္တစ္ရက္မွာ သူ႔သီခ်င္းသံကို ၾကားရတယ္။

`မြန္ သူ႔ကို တကယ္ပဲ လြမ္းေနခဲ့တာပါကြယ္´

ေနာက္ေန႔ ညေန OASIS မွာ ဆံုေတာ့ မိတၳီလာလက္ေဆာင္ မုန္႔ေတြနဲ႔ မြန္႔စားပြဲမွာ လာထုိင္။ မြန္က အတိုးခ် အလြမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ကို ေငးေမာ။ သူက ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ဆံုမိၾကျပန္တယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ... ေဟ့ေကာင္ ဆရာမအတြက္ဆို´

`မင္းက ဒီလိုလား။ အေဆာင္ေရာက္မွ သိမယ္´

`မိုက္တယ္ကြာ။ ဖိုးသားတို႔ စြံပံုမ်ားကေတာ့´

`.....`

`............´

မြန္တို႔ေတြ အခုမွ သိၾကတာပါကြယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ မြန္က အလိုမက်စြာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိေတာ့...

`ဒီေကာင္ေတြ ယူစားမွာစိုးလို႔ ဆရာမအတြက္လို႔ ညာေျပာထားတာ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆက္ထိုင္ေနရင္ ေအာ္လို႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး´

ေတာင္းပန္ၾကည့္ကေလးႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းမွာ သြားျပန္ထိုင္တဲ့အထိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္တုန္း။ မြန္႕ဘက္ကို တစ္ၿပံဳႀကီး လွည့္ၾကည့္ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာေျပာေနတုန္း။ မြန္က ေယာက္်ားေလးေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ေၾကာက္လန္႕တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ဘက္ သန္းေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္မႈကိုေတာ့ တကယ္ပဲ စိတ္ကုန္မိေတာ့တယ္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ ေခတ္လူငယ္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလလား။

အဲဒါနဲ႔ပဲ မြန္ OASIS ကို မသြားျဖစ္ေတာ့။ တစ္ပတ္ေက်ာ္တဲ့အထိ သူ႔ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ညေတြကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ သူသီခ်င္းဆိုရင္ သီခ်င္းသံမွာ မြန္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး ၿငိမ္သက္နစ္ေမ်ာၿမဲ။

တစ္ရက္... အဲဒီရက္ဟာ မြန္နဲ႔သူ႔ကို ရင္းႏွီးခြင့္ တြယ္တာခြင့္ရေအာင္ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းတဲ့ ရက္ပါပဲ။

မႏၱေလးၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ေလးလေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ မြန္က အခုထက္ထိ စက္ဘီးစီး မက်င္လည္ေသး။ အဲဒီ ညေနက ေက်ာင္းကအျပန္ မြန္တို႔အေဆာင္လမ္းၾကားက ကားတစ္စီးကို ၀င္တိုက္မိတယ္။ ကားက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတာပါပဲ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ မြန္႔စက္ဘီးက ကားကို တိုက္ၿပီးေနၿပီ။

ကားပိုင္ရွင္မိသားစုရဲ႕ ေအာ္သံရယ္ လန္႔သြားတဲ့ အရွိန္ရယ္ အေဆာင္ထဲကို ဘယ္လို၀င္လာလို႔ ၀င္လာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ ရွက္လည္း ရွက္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိဘူး။ အေဆာင္ထဲမွာလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိ။ မြန္က အဲသေလာက္ ေပ်ာ့ညံ့တတ္တာမွ မဟုတ္တာကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကို အလုိမက်မွန္းမသိ၊ အလိုမက်တဲ့အရွိန္ေတြနဲဲ႔ ငိုမိေတာ့တယ္။ ဟင့္အင္း မြန္႔ေဘးမွာ အားေပးမယ့္သူ ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ဘူး။

မြန္ငိုေနတဲ့ အခ်ိန္ သူကလည္း မြန္႕ကို အရွာ ၀ါးကပ္ေပါက္ကေလးကေန....

`ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာလဲ´

မြန္ရွင္းျပတာ နားေထာင္ၿပီး......

`ငိုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ သြားေတာင္းပန္လိုက္ေလ။ အေဆာင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလား။ လာေခၚမယ္။ လိုက္ေတာင္းပန္ေပးမယ္´

သူက အေဆာင္ေရွ႕က လာေခၚၿပီး ကားပိုင္ရွင္ေတြ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ မြန္႕ကို OASIS ေခၚသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ ေနာက္ေတာ့ မြန္႔ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ပါေလေရာ။

`ကေလးလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ငိုတာ မရွက္ဘူးလား´

အဲဒီေန႔ကစလို႔ ညေနတိုင္း သူလာေခၚ၊ ၈နာရီအေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္မွ ျပန္။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား သံေယာဇဥ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မြန္ထင္မိေတာ့တာေပါ့။

၃ႏွစ္နဲ႔ ၁၀ရက္တိတိ ငယ္တဲ့ မြန္က ခ်ာတိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ သူဟာ မြန္႔ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခြန္အားေတြေပးတယ္။ သူ႔ကို စြဲလမ္းတြယ္တာရျခင္း၊ သူ႔ကို ခ်စ္ရျခင္းမ်ားနဲ႔ မြန္ဟာ မယံုႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာပဲ။

မမလုိ႔ သူေခၚလိုက္တဲ့ ခဏတိုင္းမွာ သူ႔အလိုဆႏၵေတြျဖစ္ခဲ့။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က စလို႔ မြန္ဟာ မြန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူျဖစ္သြားခဲ့။ သူ႔ကို ခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ မြန္ဟာ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ခဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ မြန္သူ႔နာမည္အရင္းကို မသိခဲ့ဘူး။ အိမ္နာမည္နဲ႔ GTIေက်ာင္းသားဆိုတာကလြဲရင္ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔အိမ္အေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ မစံုစမ္းခဲ့။ မသိခ်င္ခဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ေၾကာက္တတ္ခဲ့သူေလ။ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ေနျခင္းတစ္ခုသာ လိုအပ္ခဲ့ၿပီး သူက မြန္႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ ဘာလိုေသးလဲ။ မြန္တို႔အခ်စ္ေတြကို အေရာင္ေျပာင္းေစမယ့္ အရိပ္ထိုးမႈအားလံုးကို သစၥာမဲ့စြာ ေရွာင္ပုန္းေနတတ္ခဲ့တယ္။

မြန္ခ်စ္တဲ့သူဟာ ဂစ္တာတီးတဲ့ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လားကြယ္။ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဟန္ေဆာင္လိမ္ညာျခင္းေတြ၊ မာယာေတြ၊ ေက်ာရရုံႀကံတတ္တဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မရွိႏိုင္လို႔ တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္ခဲ့သူေလ။

`မြန္႔ရဲ႕ တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈေတြေပါ့´

`မမကို ခ်စ္တယ္´

မြန္႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး သူေျပာခ်ိန္မွာ မြန္႔ရင္က အခ်စ္ေတြနဲ႔ ညႊတ္ႏူးေပ်ာ့ေပ်ာင္းလို႔။ သူ႔လက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ အနာဂတ္ေတြ ေတာက္ပလင္းလက္လို႔။ မြန္နဲ႔သူ ေရနီေျမာင္းအတိုင္း ၃၅လမ္း ဘက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ အျပန္ေရနီေျမာင္းရဲ႕ တံတားေလးတစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ရင္းလေရာင္နဲ႔ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ေရနီေျမာင္းေရျပင္ကို ၿပိဳင္တူေငးေနမိၾကတယ္။ သူကလည္း တိတ္လို႔၊ မြန္ကလည္း တိတ္လို႔။ လေရာင္ရဲ႕ ဖမ္းစားမႈ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မႈေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္စိတ္သက္သက္နဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း မြန္ေျပာျပမိတယ္။

မြန္က သူ႔ကို ခ်စ္မိမွေတာ့ ဘာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရဦးမတဲ့လဲ။ ဘာကို မ်ိဳသိပ္ရဦးမတဲ့လဲ။ အခ်စ္ဟာ အခ်စ္ပါပဲ။ မပြင့္မလင္း အခ်စ္ထက္ အခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အခ်စ္ကို မက္ေမာသူ မြန္က ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူးေလ။

မြန္တို႔ အခ်စ္ညကေလးရဲ႕ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းကားကတ္ကေလးကို အပိုင္သိမ္းမိေတာ့ သူက ရယ္ရႊင္စြာ....

`ဘာလဲ အခုမွ စိုးရိမ္ၿပီေပါ့။ ထြက္ေျပးရင္ လိုက္ဖမ္းရေအာင္လား´

`ဟင့္အင္း၊ မြန္လိုခ်င္တာ ေမာင့္ပံုရိပ္ကေလးကိုပဲ။ မိဘနာမည္ေတြ၊ ေနရပ္လိပ္စာေတြ မဟုတ္ဘူး။´

သူက သက္ျပင္းရႈိက္ရင္း မြန္႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကာ....

`မမကို ေျပာျပစရာရွိတယ္ကြာ။ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႔ မမသိရမွာထက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတာ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္´

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်စ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခ်စ္လာခဲ့ၿပီးမွ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ ထားရစ္ခဲ့ျခင္းမွာ အခ်စ္ေတြ ကုန္ဆံုးၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သူတဲ့။ စိတ္ေလေလနဲ႔ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားခဲ့ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္တတ္ခဲ့သူ။ ဆယ္ဂဏန္းနီးပါး ရည္းစားေတြထဲမွာ မမက ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့သူတဲ့။

ဒါဆို မြန္႕ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာခဲ့တာေတာ့ေကာ။ ဟင့္အင္း... မြန္ဟာ သူ႔အေျဖကို မၾကားရဲဘဲ အေတြးထဲမွာပဲ ေမးေနမိတယ္။ သူကလည္း ေငးေမာရီေ၀စြာနဲ႔ အခ်စ္ဦးကို တမ္းတေနေလသလား။

`ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ ထပ္တူက်လို႔ ခ်စ္တာ။ စိတ္ခ်င္းတူလို႔ကို ခ်စ္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာေတြ မမသိေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အခုလို လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ိဳး၊ ေရနီေျမာင္းအတိုင္းေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဂါက္တစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္တာ ရယ္ၾကတာ။ အခု မမနဲ႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားဘူး။ မမေကာ...´

တိုးတိတ္ခိုင္မာတဲ့ သူ႔ပစၥဳပၸန္စကားေတြမွာပဲ အရည္ေပ်ာ္က်ဆင္းရင္း သူ႔အတိတ္ေတြက တေစၧတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႔ဆဲ။ ဒါေပမယ့္ မြန္ဟာ လက္ေတြ႕က်သူပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လားကြယ္။

`ဟင့္အင္း.. ေမာင့္အတိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးကြာ။ မြန္ေရာ ေမာင္ေရာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာေနမယ့္အစား မြန္႔ကို သစၥာရွိပါ။ ေမာင့္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေ၀မွ် ခံစားမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ေမာင့္ေဘးမွာ ရွိေနၿပီဆိုတာကိုပဲ ေမာင္သတိရပါ´

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေလးဟာ မလက္ထဲမွာပဲ... ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားရင္ မရက္စက္လိုက္နဲ႔ဦး.......

`မ´သီခ်င္းကို သူဆိုတဲ့အခါ သူ႔အခ်စ္ေတြကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့စၿမဲ။ သူ႔အေပၚထားတဲ့ မြန္႕အခ်စ္ေတြဟာလည္း တိုးလို႔ ခိုင္မာလာၿမဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ ညအခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔အသံကို နားစြင့္ရင္း ေခ်ာင္းဆိုးေနတာ၊ ေရအၾကာႀကီးခ်ိဳးေနတာ၊ သူ႔ဆီဖုန္းလာတာ၊ ညအရမ္းမိုးခ်ဳပ္မွ အိပ္တာ အားလံုးကို သိရွိေနတာ ဘာသာ ေက်နပ္တတ္ၿမဲ။

နံရံကေလးတစ္ခ်ပ္ ျခားတာကလြဲရင္ သူဟာ မြန္႔ဘ၀ပဲ မဟုတ္လားကြယ္။

မြန္က စက္ဘီးစီးရမွာ ေၾကာက္တတ္သူ။ အဲဒီေတာ့ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တမာပင္ေတြေအာက္၊ က်ံဳးေဘး၊ ေရနီေျမာင္းေဘး လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းမီးတိုင္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္တြဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္သက္တာ မခြဲတမ္း ကတိေတြနဲ႔၊ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတာ။

အရာရာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မြန္နဲ႔သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ရက္ေတြထဲမွာ မြန္အေၾကာက္ဆံုးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မြန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ေတြ႕ခဲ့ရင္လည္း ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္ေသာ၊ သူ႔ကို မြန္႔ထံမွ ခြဲထုတ္ဖို႔ အျပစ္ရွာ မ်က္၀န္း ေမွးေမွးေတြ ပိုင္ဆိုင္ေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို မြန္က နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံႏိုင္။

မြန္က သူနဲ႔ သူ႔အခ်စ္ေတြက လြဲရင္ အားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္သူ။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သီးသန္႔ဘ၀ေလးမွာ ဘယ္လိုအရိပ္မ်ိဳး၊ ဘယ္လိုစြက္ဖက္မႈမ်ိဳးကိုမွ မလိုလားတတ္ခဲ့သူ။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ျခင္းထက္ ကဲလြန္ၿပီး ရက္စက္စြာ ေနာက္ေျပာင္တတ္သူေတြ။

အခ်စ္ဆိုတာ ျပက္ရယ္ျပဳစရာမွ မဟုတ္တာဘဲ ေမာင္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ မြန္တို႔ေတြက တစ္ခါမွ မသိဘူး၊ မခင္ဘူးၾကသူေတြေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ မြန္နဲ႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အေစးမကပ္ခဲ့။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ယူဖို႔ ႀကိဳးစားတတ္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို မြန္က ႀကိဳးစားၿပီး ေရွာင္တိမ္းတတ္ေပမယ့္ မြန္႔ရဲ႕သူကေတာ့ မြန္႔ကို OASIS မွာ မိနစ္၂၀ေလာက္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေနာက္ လိုက္သြားရက္သူေလ။

`သေဘာထားေသးတဲ့သူေတြနဲ႔ အတူေနရတာ မမိုက္ဘူး´

`မမနဲ႔ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ မရိွတဲ့ ေနရာမွာ ေနမွ ရမယ္´

`ေနပါဦး ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းတိုင္းကို မြန္က အဲလို ဆက္ဆံလို႔လား။ ေမာင္ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ေမာင့္ဆရာဆိုတဲ့ လူေတြဆို မြန္ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မြန္နဲ႔လည္း မရင္းႏွီးဘဲ သက္သက္မဲ့ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခ်င္တဲ့ သူေတြကို မြန္က သေဘာထား မႀကီးႏိုင္ဘူး´

`မမ မသိေပမယ့္ သူတို႔က မမကို သိတယ္´

`ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းကို  ဘယ္လိုဆက္ဆံရတယ္ ဆိုတာ သိပံုမေပၚဘူး။ မြန္မသိတဲ့ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိလာေအာင္ည္း မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ အရာရာကို ေလွာင္ခ်င္သေရာ္ခ်င္တဲ့ လူေတြကို မုန္းတယ္။ မဆက္ဆံခ်င္ဘူး´

အဲဒီျပႆနာက မြန္တို႔အတြက္ နံရံကေလးတစ္ခ်ပ္ မဟုတ္ဘဲ တံတိုင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

တစ္ရက္ OASISက အရိပ္က်တဲ့ ထိုင္ခံုကေလးမွာ စကားေျပာလုိက္၊ ရယ္လိုက္၊ ျငင္းလုိက္နဲ႔ ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတုန္း....

`ေဟ့ေကာင္ ဖိုးသား၊ ဘယ္ႏွနာရီ ထိုးၿပီလဲ။ ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား´

ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွွာေပးနဲ႔ မြန္တို႔ကို ခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနသူ... မြန္႕ရင္ထဲက ေဒါသက အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္း ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ မြန္႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း.......

`စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မမရယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လို႔ ေျပာတာပါ´

မြန္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ စိုက္ၾကည့္မိရင္း...

`မလိုဘူးေလ ေမာင္ရဲ႕။ သူေျပာစရာ စကားမွ မဟုတ္တာ။ ေမာင္က ကေလးေပါက္စနကေလးမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါ ေက်ာင္းခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး။  မြန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြလဲဆိုတာ သူနားလည္ေပးရမွာေပါ့။ အဲဒါ မုိက္ရိုင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္´

`ေၾသာ္.. ေၾသာ္... This is called မိုက္ရိုင္းတယ္ေပါ့။ လာပါ မမရယ္။ အလကားေနရင္း စိတ္တိုမေနပါနဲ႔။ Pink Night မွာ သီခ်င္းဆိုျပမယ္´

CD OK အခန္းငယ္ထဲမွာ မြန္သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြကို မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မြန္႔စိတ္ေတြ တင္းက်ပ္ေနခဲ့တယ္။ မြန္နဲ႔သူ႔ၾကားထဲမွာ ရွိတဲ့ တံတိုင္းႀကီးက ပိုၿပီး ထူထဲခိုင္ခံေနခဲ့ၿပီေလ။

မြန္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ ဒါ ကံတရားမဟုတ္ဘူး ေမာင္ေရ။ လူေတြရဲ႕  စီရင္ခ်က္ေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မြန္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို အနည္းငယ္ ရိပ္မိေနသလိုလို။ ဒါေပမယ့္လည္း ျပာရီအက္ကြဲတဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြ၊ မမလို႔ေခၚတဲ့ သူ႔အသံေတြေအာက္မွာ မြန္႔အသိဥာဏ္ေတြ မႈန္၀ါးေ၀သီကာ အဲဒီတံတိုင္းႀကီးကို ေမ့ေနတတ္ျပန္ေရာ။

စက္ဘီးတိုက္မိတဲ့ ေန႔ကစၿပီး တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကို ၅ရက္ျပည့္တဲ့အထိ မေတြ႕ရ၊ အသံမၾကားရ။ ဟင့္အင္း.... ဘာမွလည္း အဆက္အသြယ္မရ။ ေရကန္ဘက္ထြက္တဲ့ အေဆာင္လမ္းၾကားကေလးမွာ ထိုင္ၿပီး မြန္႔ညေတြ မိုးလင္းလုလု။

ေမာင္ေရ၊ အခ်စ္မွာ မာနမရွိ။  အတၱမရွိ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ေနျခင္းတစ္ခုေတာ့ အေသအခ်ာ လိုအပ္သည္ေလ။

မြန္႔စာကို သူဖတ္ၿပီးၿပီ။ လာသင့္ၿပီလို ယူဆခဲ့ခ်ိန္ အထိ သူေပၚမလာခဲ့။ လာမယ့္လာေတာ့လည္း...

`ကိုငယ္ေခၚထားလို႔ မမရယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔။ အခုလည္း မလာရဘူးတဲ့။ မမစာထုတ္ျပမွ လာခိုင္းတာ။ ဒါေတာင္ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ညေန ၆နာရီဆို လူက်လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနမွ ျဖစ္မွာ´

`ေနပါဦးေမာင္ရဲ႕။ ေမာင့္ကိုငယ္က အေရးႀကီးသလား။ မြန္က အေရးႀကီးသလား။ အခု ေမာင္နဲ႔မြန္ မေတြ႕ရတာ တစ္ပတ္တိတိ ရွိၿပီ။ ေမာင့္အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒါပဲလား´

မြန္႔မ်က္ရည္ေတြကို သူ႔ပါးျပင္နဲ႔ ထိကပ္ေျခာက္ေသြ႕ ေစရင္း....

`ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးပါ မမရယ္။ ကိုငယ့္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတယ္။ မမသိရင္ စိတ္ညစ္လိမ့္မယ္။ ေျပာမျပခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္´

`ေမာင္ မြန္႕ကို နည္းနည္းမွ မညွာဘူူး။ ဖုန္းေတာင္ ဆက္ေပၚမရဘူး။ မြန္ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ ေမာင္မသိဘူး။ သိဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူးမဟုတ္လား´

`မမရယ္ စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဖုန္းေျပာရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ ကိုငယ္တို႔ကလည္း အနားမွာ အၿမဲရွိတာ´

မြန္တို႔ စေတြ႕ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈လေက်ာ္ကတည္းက ညေန ၈နာရီအေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္မွ ျပန္တတ္တဲ့သူက အဲဒီ ေန႔ကေတာ့ ညေနခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာပဲ မြန္႕ကို ထားရစ္ထြက္ခြာခဲ့တယ္။

အေနေ၀းလို႔ ေအးစက္မာေက်ာသြားေပမယ့္ အရာေတြထဲမွာ ေမာင့္အခ်စ္ေတြေကာ ပါေနမလားလို႔ ေတြးေတာ စိတ္ေမာရုံပါပဲ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ၁၀ရက္တိတိ ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ၿပီး ၁၀ရက္ေျမာက္ ညေနခင္းမွာ....

`အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး´

ဒါ မြန္တို႔ အထမ္းအမွတ္။ မြန္တို႔ေတြ မသိၾကခင္ကတည္းက သူတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး ေအာ္ေနၾက။ အရင္ကေတာ့ သူ အဲလို ေအာ္လိုက္တိုင္း မြန္႕ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ ပ်ာေလာင္ခတ္တတ္စၿမဲ။

ဒီတစ္ခါ သူ႔ေအာ္သံကိုေတာ့ ၿငိမ္သက္စါာပဲ လက္ခံျဖစ္ေတာ့တယ္။ မြန္႔ရင္ေတြ ေလးလံတင္းက်ပ္လို႔ အရင္လို မေပ်ာ္ႏိုင္။ သူနဲ႔စသိၿပီးကတည္းက တစ္စံုတရာေျပာစရာရွိတိုင္း သူက အဲလိုေအာ္။ ဒါဆိုရင္မြန္က ေရာက္ရာ အရပ္ကေန ၀ါးကပ္ ေပါက္ကေလးကို ေျပးလာတတ္စၿမဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔တို႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔တို႔ ခ်ိန္းတတ္ၿမဲ။ အေဆာင္မွဴးကို ေၾကာက္ေတာ့ စကားေတာ့ အၾကာႀကီးမေျပာရဲဘူးေပါ့ေလ။

မြန္ ၀ါးကပ္ေပါက္ ကေလးနားေရာက္ေတာ့...

`အ၀တ္ေတြ ျပန္လာယူတာ။ မမ အသံမၾကားရလို႔ လွမ္းေအာ္ၾကည့္တာ´

`အၿပီး ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့´

`ေနာက္ ၅ရက္ဆို အၿပီးျပန္လာလို႔ ရၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္။ အခု ၅နာရီထိုးေနၿပီ။ ၆နာရီကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားရမွာ။ အခု မမကို ေတြ႕လို႔ အလြမ္းေျပသြားၿပီ´

`ရတယ္ေလ.. ေမာင့္သေဘာပဲ´

မြန္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္လာခဲ့ၿပီး အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုသေဘာလဲ ေမာင္ရယ္။ မြန္႔ကို ထည့္တြက္စရာမလိုဘူးလို႔ ယူဆထားခဲ့တယ္ေပါ့။ ဘာကို နာၾကည္းရမွန္း ၀မ္းနည္းရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ ၀ိညာဥ္ေကာ ခႏၶာပါ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို။

ခဏေနေတာ့ သူေရာက္လာၿပီး

`မမ စိတ္ဆိုးေနမွာ စိုးလို႔။ မမက လိမၼာပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါးရက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာလို႔ရၿပီ´

`ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ လာ။ မြန္႔ကို ထည့္မတြက္နဲ႔။ ေမာင္စိတ္ညစ္ေနရ လိမ့္မယ္´

`မမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပၿပီးၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္အခဲရွိပါတယ္လို႔´

` သူတို႔ဆိုင္မွာ ေမာင္ရွိမွ ျဖစ္မွာတဲ့လား´

`ကၽြန္ေတာ္ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ပါ မမရာ္´

`ဒါ ေသြးရိုးသားရိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ကိုလည္း မယံုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး။ မြန္႔ကို ထားခဲ့ေတာ့။ ေမာင့္လမ္း ေမာင္သြား´

`မမရာ... မမေတြးလိုက္ရင္ တဆံုးပဲ´

`ေမာင္ လြန္ဆန္လို႔မရဘူးဆိုတာ ေငြေရးေၾကးေရးလား´

`ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္အခက္အခဲမွန္သမွ် သူရွင္းေပးထားတာ မမကို ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတစ္ခါ ေလလြင့္ေနတုန္းကလည္း အခုလိုပဲ ဆိုင္မွာေခၚၿပီး ထိန္းေပးထားတာ´

`ဘာ... ဒါဆို အခုေမာင္က လြင့္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား။ မြန္နဲ႔ေမာင္ရဲ႕ ကိစၥမွာ သူတို႔က ထိန္းေပးေနရတယ္ေပါ့။ ဒါဆို ေမာင္က မြန္႔ကို ဘယ္လို သေဘာထားေနသလဲ ေျပာပါဦး။ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဘယ္မွာလဲ´

`ကၽြန္ေတာ္ စကားမွားသြားတာပါ မမရယ္။ အခုက သူတို႔ တကယ္လိုအပ္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ မခြဲႏိုင္ဘူး´

`မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေငြေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ရမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ မြန္ခ်စ္ခဲဲ့တာ ပကာသနေတြ ဓနဥစၥာေတြ မပါဘူး။ ဂစ္တာတီးတဲ့၊ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့၊ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အရိုးသားဆံုး အသန္႔ရွင္းဆံုး ခ်စ္ခဲ့တာ။ ေမာင့္ဆီက အခ်စ္တစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ဘူး´

မြန္႔ဆံပင္ေတြကို ညင္သာစြာ သပ္တင္ေပးရင္း......

`လိမၼာပါတယ္ကြာ။ မမေက်နပ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေျပာ´

မြန္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထိုင္ေနမိေတာ့တယ္။

`ေၾသာ္ ေမ့ေနတာ။ ဒီမွာ ကိုငယ္က ေပးလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဖတ္ရဘူးတဲ့။ မမကို ေပးလုိက္ပါတဲ့´

လြယ္အိတ္ထဲက ထုတ္ယူကမ္းေပးလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကေလး၊ မြန္နဲ႔သူနဲ႔ ေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အဲဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ မြန္႔ခံစားခ်က္ေတြ၊ အခ်စ္ေတြကို ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မယ္ ကဗ်ာအပိုင္းအစ ကေလးေတြ ေရးေပးေနက်။ သခ်ၤာေတြ ေလ့က်င့္ခန္းပံုေတြ မြန္႔ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းစာသား အပိုင္းအစေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုမွာ...

တို႔ခ်စ္ျခင္းကို

ကြင္းေအာင္တေစ

အၿမဲေမႊသည့္

သက္ႀကီး၀န္တို

ကုန္းမအို

ေရလိုခန္းေျခာက္ပါေစသား............

ဟိုတစ္ေန႔က ေတြ႕တုန္းက မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျခအေနကို လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းကဗ်ာေလး။ အဲဒီကဗ်ာေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ...

အရပ္ရွည္သလို စိတ္လည္း ရွည္ရွည္ထားပါ။ မင္း ကိုးကြယ္တဲ့ အခ်စ္က ထမင္းမေကၽြးဘူး။ က်ဳပ္တို႔လို ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ေနာေက်ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ျပစ္မွားတဲ့ အတြက္ ေသးသိမ္နိမ့္က် တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳး နဲ႔ပဲ ေတြ႕ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးေန တယ္။

ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း မြန္က အံ့ၾသမင္သက္စြာ ဒါအျပင္းထန္ဆံုး ေစာ္ကားတုိက္ခိုက္မႈ ပဲ။ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္အတြက္ မရွိသင့္ မရွိအပ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ၊ ေရးသားမႈေတြ။ ဒါ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း  တဲ့လား။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္သူႏွဟ္ေယာက္ၾကားမွာ မစြက္ဖက္သင့္တဲ့ အျပဳအမူပဲ။ ကိုငယ္ဆုေတာင္းသလို မြန္က ေသးသိမ္နိမ့္က်တဲ့ ေယာက္်ားေတြနဲ႕ ပတ္သက္မိၿပီေပါ့။ ဟင့္အင္း... မယံုႏိုင္။

ဒါဟာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စည္းကို ရိုက္ခ်ိဳးစိန္ေခၚတာပဲ။ မြန္တို႔ အေျခအေနကို မ်က္ေျချပတ္မခံ စပ္စုေနခဲ့တာကိုး။ မြန္႔ခ်စ္သူရဲ႕ စာအုပ္မွာ မြန္တို႔ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ေရးေပးမိတဲ့ ကဗ်ာေလးဟာ သူတို႔နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြယ္။

သူတို႔အတြက္ ေပးလုိက္တဲ့ စာသားလည္းမဟုတ္။ ဒီေလာက္ရင့္ရင့္သီးသီး တုံ႕ျပန္စရာလို သလား။ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ႏႈတ္သီးေ ကာင္း လွ်ာ ပါး ဒီေလာက္ ထိ ၀င္ၿပီး စြက္ဖက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။

ေရႊသမင္ဘယ္က ထြက္သလဲ။

ေမာင္ဟာ ခ်စ္သူကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ဖို႔ထက္ သူငယ္ခ်င္းႀကိဳးဆြဲရာ ကခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါလား။ ဘာလို႔မ်ား ခ်စ္တယ္ေျပာခဲ့ရသလဲ ေမာင္ရယ္။

`မမရာ မမ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လံုး ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ´

`ေမာင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ေမာင့္သေဘာပဲ။ မြန္မတားဘူး။ သြားခ်င္လည္း သြား။ ဒါေပမယ့္ သြားၿပီဆိုရင္ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ တမ္းေနာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔။ ျပန္မဆက္သြယ္နဲ႔´

`မမ သက္သက္ အက်ပ္ကိုင္တာပဲ´

`ေမာင္ထင္ခ်င္သလို ထင္ေလ။ ကိုငယ္က ေမာင့္ကို ရက္ေတြအၾကာႀကီး အပိုင္ယူထားၿပီးၿပီ။ ဒီတစ္ညေနေလး မသြားရုံနဲ႔ သူတို႔ဆိုင္ႀကီး ျပဳတ္မသြားပါဘူး´

`မဟုတ္ဘူးေလ ကိုငယ္က ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္မ်ိဳးထင္သြားမွာေပါ့။ မေကာင္းဘူးေလ´

`ကိုယ့္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္လုံးကို ရက္၂၀ေလာက္ ပစ္ထား ဖုန္းေတာင္မဆက္ဘူး။ အဲဒါက်ေတာ့ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ဒါ တမင္သက္သက္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္တာ။ ေမာင့္ကိုလည္း မယံုေတာ့ဘူး။´

`ဟုတ္ၿပီေလ မမက ေနဆိုရင္ ေနမယ္။ ကိုငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာျဖစ္ရင္ မမဘယ္လိုေနမလဲ´

`လာျပန္ၿပီ၊ ဒီ ကိုငယ္။ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ျဖစ္ရင္လည္း မြန္နဲ႔မဆိုင္ဘူး´

`ကၽြန္ေတာ့့္ ျပႆနာ မမ ျပႆနာမဟုတ္ဘူးေပါ့´

`ဒီျပႆနာမွာေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး´

`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သြားမယ္´

ခ်စ္သူကို အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့။ ခ်စ္သူဟာ ဘ၀၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ျဖဴစင္တဲ့ အခ်စ္သက္သက္ ပါပဲ။ အရႈံးအျမတ္ တြက္ခ်က္မႈမပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳး အင္အားျပမႈေတြ မပါ။

ကဲ.... သူ႔ဆီမွာ မြန္႕အတြက္ အခ်စ္ေတြမရွိဘူး ဆိုတာ သိလာခဲ့မွေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရဦးမလား။ 
မြန္ဟာ အခ်စ္အတြက္လည္း ျပတ္သားခဲ့တယ္။ အခ်စ္မရွိဘူးဆိုတာ သိလာရင္လည္း ျပတ္သားရဲရမွာေပါ့။

Good Bye ေမာင္ေရ...။

သူ အေဆာင္လာေတြ႕ရင္ မြန္ ထြက္မေတြ႕ခဲ့။ သူ႔အသံၾကားရင္ ဖုန္းခ်ပစ္ခဲ့။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ျပတ္ေတာက္ စြာ ျငင္းပယ္ခဲ့။

ကိုငယ့္စကားအတိုင္း ေျပာရရင္ ေသးသိမ္နိမ့္က်တဲ့ ေယာက္်ားတစ္စုရဲ႕ လွည့္စားမႈက ေအာင္ျမင္စြာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေပါ့။

အခုေတာ့ Final စာေမးပြဲေတြ ၿပီးလို႔ Field ဆင္းေနရၿပီတဲ့။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေပါ့။

ျပာမိုက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ လကေလးက တစ္ျခမ္းေကြးသာေနတယ္။ ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ ၀ါးထံရံကေလး ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔အခန္းကေလးက ေမွာင္မိုက္စြာ ၿငိမ္သက္ေနၿပီပဲ။ ပိုင္ရွင္မရွိေတာ့ဘဲ အခန္းက်ဥ္း ကေလးဟာ မြန္႔လိုပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ အထီးက်န္ေနတာေပါ့။ ျပာရီအက္ကြဲတဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြ ကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း တိုးတိတ္စြာ ေၾကကြဲမိျပန္ေရာ။

လြမ္းစရာရွိရင္ နာတာနဲ႔ ေျဖရမတဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့မြန္က အဲဒီနာစရာေတြကိုပဲ လြမ္းေနတတ္ရဲ႕။

ကိုယ္ဆိုတယ္.... ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔....... ရည္ရြယ္ပါတယ္ မအတြက္ပဲေလ.... အၾကင္နာေတြ ျပန္လာမွာလားကြယ္....... ေစာင့္ေနမိတယ္...

ကားဂိတ္သြားခါနီး အခ်ိန္ထိ ထပ္တလဲလဲ ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းကေလး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆြဲေခၚတာကို ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ပါသြားရင္း `အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး၊ ျပန္လာခဲ့မယ္´ ေအာ္ဟစ္သြားခဲ့သူ။

လသာညေတြမွာ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ယစ္မူးရီေ၀စြာ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတာ အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္။

ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္က စူးစူးနင့္နင့္ နာက်င္လာေတာ့ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။

Man Always Remember Lady Because Of Romance Only....

ေယာက္်ားေတြဟာ အခ်စ္သက္သက္နဲ႔ မိန္းမေတြကို သတိရေနတတ္သတဲ့။ ဟင့္အင္းကြယ္..... ေမာင့္အခ်စ္သက္သက္ကို မရခဲ့ဘူးလို႔ ေတြးထင္တဲ့အခါ....

လကလည္း သာၿမဲ...

ညကလည္း ေအးခ်မ္းၿမဲ....

နံရံတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ မြန္ကလည္း တြယ္ၿငိဖူးတဲ့ အခ်စ္ေတြကို နာက်င္စြာ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ၿမဲ။

အျဖဴေရာင္

(ေရႊအျမဳေတ၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆)