မုသား သက္ေသခံျခင္း

အသံ နက္ႀကီးနဲ႔ က်ဳံးေအာ္ၿပီး ၀ုန္းခနဲ ထထိုင္လုိက္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက လန္႔ႏိုးသြားတယ္။

အိပ္ခ်င္မူးရီ ျဖစ္ေနေပမယ့္...

“ကိုဘေမာင္၊ ကိုဘေမာင္။ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ”

မ်က္စိ ႏွစ္ဖက္လံုး ခြဲထားတာရယ္၊ ညအိပ္မီး ေမွာင္ရီ၀ိုး၀ါးရယ္၊ ပီပီျပင္ျပင္ မျမင္ရေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာ သိေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အသာ ထထိုင္ၿပီး သူ႔နဖူး စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုး...ေခၽြးေတြကို နစ္လုိ႔။ အခုေတာ့ ေစာေစာက အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ကုန္းေအာ္လိုက္တာ သူမဟုတ္တဲ့ အတိုင္း တုတ္တုတ္ မလႈပ္ဘူး။

“အဖ်ားမရွိပါဘူး။ ဘယ္လို ေနလဲဟင္၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲလို႔။ ေရေလး ေသာက္လိုက္ဦး”

ခုတင္ေဘးမွာ ထားတဲ့ ေရတေကာင္းေလးကို လွမ္းစမ္းၿပီး ေရခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည့္ ေပးလိုက္ေတာ့ ရင္တုန္သြားတာရယ္၊ မ်က္စိက သိပ္ၾကည့္ မေကာင္းတာ ရယ္နဲ႔ ေရစက္တခ်ဳိ႕ ေပါင္ေပၚ ဖိတ္က်သြားတယ္။ အေရျပားေပၚက ေအးသြားေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ပူလာတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဘာ ျဖစ္တာလဲ။

“အက်ႌ လဲထားလိုက္ ဦး။ ကၽြန္မ ယူေပးမယ္”

ခုတင္ကို စမ္းၿပီး ဆင္း မယ္ျပင္ေတာ့မွ သူက လွမ္းဆြဲထားတယ္။

“ေနပါေစကြာ။ ကုိယ့္ ဘာသာ ထလဲလိုက္ပါ့မယ္”

သူ ထသြားေတာ့မွ ခုတင္ေပၚ သာသာကေလး ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ အက်ႌလဲသံ၊ Toilet ၀င္သံ၊ ေရဆဲြ ခ်သံ၊ လက္ေဆးေနတဲ့ အသံေတြ ဆက္တိုက္ ၾကားေနရသလို ခဏတိုင္း ထြက္လာတဲ့ သူ႔သက္ျပင္း ခ်သံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။

ကိုဘေမာင္၊ သူ႔မွာ ျပႆနာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနၿပီ။ ေစာေစာက ေအာ္လိုက္တဲ့ နာမည္ “မာလာ”တဲ့။ သူ ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္ကလဲ။ အသက္ေတြ ငါးဆယ္စြန္းၿပီး အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႏွစ္ေက်ာ္မွ ပထမဦးဆံုးၾကား ရတဲ့ မသကၤာစရာ နာမည္။ မသကၤာတာ မဟုတ္ပါဘူး ေသခ်ာမွာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ အိပ္ေနရာက ျဗဳန္းခနဲ လန္႔ႏိုးၿပီး ေခၽြးေစး ေခၽြးေပါက္ေတြ က်ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရ တဲ့နာမည္။ ျပႆနာမွ ျပႆနာ၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ျပႆနာမွန္း ရိပ္မိလိုက္ၿပီ။ ဘာလုပ္ရမွန္း၊ ဘာဆံုးျဖတ္ ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆူေ၀ လႈပ္ရွားစိတ္ေတြကို ဘယ္လိုၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းရပါ့။ ေၾသာ္...ဒုကၡ၊ ဒုကၡ အသက္ေတြလည္း ႀကီးၾက ေပါ့။

ခဏေနေတာ့ ကိုဘေမာင္ ခုတင္ေပၚ ျပန္လာထိုင္တယ္။ ေငြ႔ခနဲ တုိးသြားတဲ့ ေလရွိန္ေၾကာင့္ သာ သူ႔အျပဳအမူက ညင္သာ ေနတယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထုိင္ေနတာ၊ တရား မွတ္ေနတာ မ်ားလား။ သူက တရား မွတ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မက ဒုကၡေပါ့။ သူက ၿငိမ္ဆိတ္ ေလေလ တဒုန္းဒုန္း တုိးေနတဲ့ ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံက ပိုက်ယ္ လာေလ။ ဘုရား၊ ဘုရား ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံ သူၾကားသြားမွျဖင့္။ အသက္ မရွဴ၀ံ့လို႔ မွ်ဥ္းၿပီး ရွဴေနရတယ္။ သူ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။ အေလးမထားဘူး ဆိုတာျပရေအာင္ အိပ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနမိတယ္။ ရွက္စရာႀကီး၊ သူသိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္မ ဘာမွမသိဘူး Ok, သူကေတာ့ ၿငိမ္လုိ႔၊ ကၽြန္မ ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ အသက္ဓာတ္ အတြက္ အေရးအႀကီး ဆံုး ေလရွဴတာေတာင္ ခိုး ေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ရွဴေနရပါ လား။ အဲဒီအသိ ၀င္လာေတာ့ ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လုိက္မိတယ္။

“ဟင္... အိပ္မေပ်ာ္ ဘူးလား။ ျဖည္းျဖည္းထပါ မိန္းမရယ္၊ မ်က္စိ ခြဲထားတဲ့ သူက ဖ်တ္လတ္ေပါ့ပါး လုိက္တာမွ”

“ကဲ၊ ကိုဘေမာင္ ရွင့္ မွာ ျပႆနာတစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနၿပီ”

“အိပ္မက္ ေယာင္တာပါ မိန္းမရာ။ မင္းကလည္း ေတြးလိုက္ရင္ တစ္ဆုံးပဲ”

“ဟင္၊ ရွင့္အိပ္မက္ ကလည္း အံ့ၾသစရာ။ ေယာင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက မိန္းမနာမည္မွ ေယာင္ရ လား။ ထူးပါေပ့ရွင္”

“ဟ... အိပ္မက္ပါ ဆို မွကြာ။ အဲလိုမ်ား အမိန္႔ေပးလို႔ ရရင္ မင္းနဲ႔ငါ ငယ္ဘ၀ ေလးေတြခ်ည္း ျပန္မက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးထားလိုက္မယ္ ဟား...ဟား...ဟား။

“အိပ္ေတာ့၊ အိပ္ေတာ့။ ေနဦး၊ ေနဦး ကိုယ္လုပ္ေပး မယ္” လည္ပင္းေနာက္လက္ လွ်ဳိၿပီး ေမြ႕ရာေပၚ လွဲသိပ္ေပး ေနတဲ့ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း အတိတ္ေတြ ေခါင္းထဲ ၀င္လာတယ္။

“ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္း ျဖည္း။ Ok. မ်က္စိခြဲထားတာ တစ္လေလာက္ရွိေသးတာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မထပါနဲ႔ကြာ”

၂။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ေဖ ေဖာ္၀ါရီမွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ တယ္။ အခု ၂၀၁၀ ေအာက္ တိုဘာဆိုေတာ့ ၂၅ ႏွစ္နဲ႔ ၈ လေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္ ေရးမွာ ကၽြန္မက ပါရမီျဖည့္ ႐ံုသက္သက္ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာလို႔ ဆံုးမခဲ့တဲ့ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ႀကီး ျပင္းခဲ့သူ ဆိုေတာ့ အိမ္မႈကိစၥ လုပ္ရတာ ကၽြန္မ စိတ္အ၀င္စားဆံုး ဘာသာရပ္ေပါ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔သား ႏွစ္ေယာက္ကို သားကိုသခင္၊ လင္ကို ဘုရားဆိုတဲ့ စကား ေလးအတိုင္း ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္လာခဲ့တာ အျပင္ ေလာကနဲ႔ ေ၀းမွန္းမသိ ေ၀းလာခဲ့ ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မကိုယ္၌က အျပင္ထြက္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ေစ်းသြားတာ၊ ဘုရားသြားတာေလာက္ပဲ တကူးတက ထြက္ျဖစ္ေတာ့ တာ။ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္မွာ ကၽြန္မ လက္ရာ တက္တင္း အနား သတ္ထားတဲ့ ခန္းဆီးေလး ေတြ တလြင့္လြင့္ ၀ဲေနမယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စံု ထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြ ဘုရားစင္တင္ မကဘူး စားပြဲတုိင္းမွာ ရွိေနမယ္၊ ပါေကး ၾကမ္းျပင္ေတြက နင္းရက္စရာ မရွိေအာင္ ေတာက္ေျပာင္ေနမယ္၊ အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ႏွင္းဆီပင္၊ သစ္ခြ ပင္၊ ဂမုန္းပင္ေတြတင္မကဘူး မီးဖိုေခ်ာင္သံုး သီးႏွံေတြက ျခံျပည့္ ၀င္းျပည့္။

အခ်ိန္ရတာနဲ႔ သစ္ခြပင္ေတြၾကား၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြ ၾကား ေပါင္းႏုတ္မယ္၊ ေဆးဖ်န္းမယ္။ ကၽြန္မမွာ နားခ်ိန္ မရွိဘူး။ အခ်ိန္ကေလး ရတာနဲ႔ ျခံထဲ ဆင္းေတာ့တာပဲ။ စာဖတ္တာ၊ တီဗြီၾကည့္တာ မလုပ္ျဖစ္သေလာက္။ ကိုဘေမာင္ သတင္း နားေထာင္ခ်ိန္ေလာက္သာ သစ္သီးေလးေတြ ခြဲ၊ စိတ္၊ ႏႊာ၊ သင္ ေကၽြးရင္း စကားေျပာ ရင္း တီဗီြေရွ႕ ခဏ ထိုင္ျဖစ္ တာေလ။

တစ္သက္လုံး စိတ္ခ်မ္း သာခ်င္ရင္ သစ္ပင္စိုက္ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ သစ္ပင္ေတြ ပ်ဳိးေထာင္တယ္။ မိသားစုကို ပ်ဳိးေထာင္တယ္။ အခုအခ်ိန္ မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အိမ္ တြင္းမွာ ေမတၱာျခံဳလို႔ေႏြးခဲ့ သမွ် အိမ္ျပင္ထိ ေမတၱာစက္ မျဖန္႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

မာလာ။

သူ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္မ စိတ္ထင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဟို တစ္ညက စၿပီး ကိုဘေမာင္ အခ်ဳိးေတြ ေျပာင္းလာတာပဲ။ သိသိသာသာ ငိုင္ေတြၿပီး စိုက္စိုက္ႀကီး ၾကည့္ေနရင္ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့တဲ့ အတိုင္း။ ကၽြန္မလည္း သာသာကေလး ကိုယ္ရွိန္ သတ္ၿပီး အကဲခတ္ ေနရတယ္။ ညညဆိုရင္လည္း မအိပ္ဘူး။ သူ႔ကို အကဲခတ္ရင္း ကၽြန္မကပဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတာ။ ကၽြန္မ တစ္ေရးႏိုး တိုင္း သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ ႏိုးေနတတ္တာ။ ေနာက္တစ္ခု ထူးတာက အိမ္ကပ္ေနတာ။ အရင္လို Golf ႐ိုက္လည္း မသြားဘူး။ ဆိုင္လည္း မထိုင္ဘူး။ ပြဲ႐ံုလည္း ပံုမွန္မသြား ဘူး။ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ လႊဲထား တယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ဖုန္းနဲ႔ ေျပာ သံဆိုသံေတြ ၾကားေနေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ ၀င္မစြက္ဖက္ ခဲ့ေတာ့ အခုမွ ထေမးမေန ခ်င္ဘူး။ သူ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိရေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ရြာေတာ့မယ့္ မိုးလို အံု႔မႈိင္း ေနတယ္။ ဘာမွန္း မသိရ တာက တစ္မ်ဳိး၊ အိမ္ေရွ႕ပူ ေတာ့ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရတာက တစ္မ်ဳိး ႐ူးခ်င္ တာပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္မႈကိစၥလိုလို၊ သစ္ပင္ေတြ လိုလို ေရွာင္လႊဲလို႔ရေပမယ့္ သတင္းနားေထာင္တဲ့ အခ်ိန္ ဆိုရင္ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဓေလ့ဆိုေတာ့ အခုမွ ေကာက္ ကာငင္ကာ ေရွာင္ထြက္ေနရင္ သူသိသြားေတာ့မယ္။ နဂါးေမာက္သီးစိတ္ကေလး ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ ကိုင္ၿပီး ငိုင္ေနရင္း ဘာေျပာ ရမွန္းမသိဘူး။

အရင္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မတို႔ လင္မယားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္၊ သူေျပာခ်င္တာ ကၽြန္မေျပာ ခ်င္တာ ဖလွယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္၊ သားေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်ိန္၊ သူၾကားလာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ သတင္း ျပန္ ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္၊ သာေရး၊ နာ ေရး တိုင္ပင္တဲ့ အခ်ိန္၊ သတင္း နားေထာင္လုိက္၊ အသီးအႏွံ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္း တယ္ဆိုတဲ့ နဂါးေမာက္သီး စားလိုက္၊ စကားေလး ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာလိုက္ေပါ့။ သတင္းၿပီးမွ သူက သူ႔လုပ္ ငန္း စာရင္း ဇယားေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္၊ ကၽြန္မကလည္း ပန္းပင္ေတြဆီ တစ္ေက်ာ့ျပန္၊ ေဟာႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အဲဒီ အစီအစဥ္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ေယာက်္ား၊ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမကို ကမၻာထင္ၿပီး အလုပ္ကိုပဲ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္တတ္တဲ့ သူ။ သံသယ ျမဴတစ္မႈန္ မထင္ရက္ႏိုင္ေအာင္ သစၥာ ရွိခဲ့တဲ့သူ။

အခု သူ႔အေၾကာင္းမသိ ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ။ ေငြရတု ေက်ာ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္သက္ရဲ႔ မ်က္ႏွာ၊ ထားခဲ့ဖူးတဲ့ သစၥာ တရား။ ဒါေတြကို ေထာက္ထား င့ဲညႇာတဲ့ အေနနဲ႔ ျပႆနာ အစကို ကၽြန္မလက္နဲ႔ ဆြဲမ ထုတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့တယ္။ သူ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ရင္တ ထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္႐ံုေပါ့။

၃။

ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ျမစ္ႀကီးနားက လမ္းအထူး အဖြဲ႕မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ သားႀကီး ႐ုတ္တရက္ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ ခြဲေနရတဲ့ သားကို ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာတာထက္ အံ့ၾသတာက ပိုတယ္။ အခုတစ္ ေလာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ လုိ႔ ေတြးေနတုန္း...

“ေမေမ၊ ေဖေဖေကာ”

“မင္းအေဖ ပြဲ႐ံုသြားတယ္။ ကိုလွေအာင္ ဖုန္း ဆက္လို႔ေလ”

“ဟုတ္လို႔လား ေမေမ။ သားကို မညာနဲ႔”

“ေဟာေတာ္၊ လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္၊ ဖေအတစ္မ်ဳိး၊ သားကတစ္မ်ဳိး၊ ေမေမေတာ့ ႐ူးခ်င္ၿပီ”

“ေဖေဖ ဘာျဖစ္ေနလဲ။ သားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါ။ အခုလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့လို႔ ဦးလွေအာင္က ဖုန္းဆက္လို႔ ျပန္လာတာ”

“ဟင္၊ ေမေမလည္း မသိရပါလား”

“ဦးလွေအာင္က သားႀကီး မင္းအျမန္ ျပန္လာမွ ျဖစ္မွာ၊ ဘာမွ မေမးနဲ႔ အားလံုး ေနေကာင္းတယ္။ ညီေလး ကိုလည္း ေခၚထားၿပီးၿပီဆိုလို႔”

“ဘုရားေရ၊ ဘုရား... ဘုရား။ ဒုကၡေတာ့ ေရာက္ေနၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ကိုဘေမာင္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနသလဲ။ သားႀကီးက ိုေခၚတာ ထားပါေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲတင္”

“ဟာ ေမေမကလည္း ျမန္မာျပည္ထဲ ဆိုေပမယ့္ သားက စက္ႀကီး အဖြဲ႕နဲ႔ ေတာထဲမွာ ေနရတာ၊ စက္ႀကီးေတြ ေရာ ဆီေရာ တြဲကိုင္ေနရတာ။ဦးလွေအာင္ ဖုန္းကို ႐ံုးက စက္နဲ႔ေပါက္ေပးလို႔ ဘာမသိ ညာမသိ ေျပးလာရတာ။ ဟုိ မွာ သူမ်ားနဲ႔လႊဲခဲ့ရတာ ေမေမရ၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ သား ေခါင္းေပၚပဲ က်မွာ။ ကဲပါ ေမေမရယ္၊ အဲဒါက အေရး မႀကီးဘူး။ ေဖေဖ ဘာျဖစ္ လဲပဲ ေျပာပါဦး”

“သူ မူပ်က္ေနတာ ေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွန္း ေမေမလည္း မသိဘူး”

“မိန္းမကိစၥလား”

ကိုဘေမာင္အေၾကာင္း ဖြင့္မေျပာသင့္တဲ့ အထဲမွာ သားတို႔က အဓိကေပါ့။ ဖေအကို အၾကည္ညိဳမဲ့ေစ မယ့္ စကားမ်ဳိး ကၽြန္မ ေျပာ မထြက္ဘူး။

“မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး သား ရယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကေလးကိုပါ ျပန္ေခၚတယ္ဆိုေတာ့”

“ဦးလွေအာင္က သားကို အလုပ္က အၿပီးထြက္စာ တင္ခိုင္းတာ ေမေမရဲ႕။ စက္ ထဲမွာေျပာတာ နားမရွင္းလို႔ ျမစ္ႀကီးနားေရာက္မွ ဦးလွ ေအာင္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တာ။ ေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ မေနနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မွာပဲကြာ ဆိုေတာ့ သားက ေမေမ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီလို႔ ထင္တာ။ ေဟ့ေကာင္ ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြး ေတြးမေနနဲ႔၊ မင္းအေဖေရာ၊ မင္းအေမ ေရာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့။ မင္း အေဖက ေျပာခိုင္းတာတဲ့။ ေလယာဥ္ခ်ိန္လည္း နီးေနတာနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ဆီ ဖုန္း မဆက္ေတာ့တာ”

“ေအးပါ သားရယ္။ သား ေဖေဖ ျပန္လာရင္ ရွင္း သြားမွာပါ။ အခု ခဏ နား လုိက္ဦး”

တစ္သက္လံုး အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသ ခ်ာဆိုတဲ့ စကားကို လက္ကိုင္ ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ အခု ပထမ ဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ အျမင္ကတ္သြား မိတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက မိန္းမေတြ အာကာသထဲသြား ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ကိစၥေတြက ကၽြန္မအတြက္ မိသားစုနဲ႔ ပန္းပင္ေတြေလာက္ အေရး မႀကီးခဲ့မိဘူး။ ကဲ...အခု ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ အညာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ပဲမ်ဳိးစံုေရာင္းတဲ့ ပြဲ႐ံုကို ကိစၥရွိမွ သြားတာ။ ဘုရင့္ေနာင္ရဲ႕ ကားနံ႔၊ လူနံ႔၊ အမႈန္အမႊားေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ေလနံ႔၊ ဒါေတြ မခံႏိုင္လုိ႔ေလ။ ပင္စည္က အစို႔ေလးထြက္ လာ၊ တျဖည္းျဖည္း ရွည္ထြက္ လာရာက ပန္းငံုကေလး။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ မ၀ ႐ႈမ၀ခင္မွာဘဲ ပန္းပြင့္ ေလး ျဖစ္သြား၊ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္မ်ဳိးစံု၊ ဒါေတြနဲ႔ အခ်ိန္ ကုန္ေနခဲ့တာ။

အခု ကၽြန္မ ဘာလုပ္ ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ခု သားႀကီးေျပာပံု အရဆိုရင္ သားငယ္ေလးပါ ျပန္လာ ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ ရမလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးျမတဲ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေလး ပ်က္စီးရေတာ့မွာလား။ ၿပိဳကြဲ ရေတာ့မွာလား။ မာလာ၊ မာလာ၊ သူ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္မကေကာ ဒီလိုပဲ ၿငိမ္ခံ ေနေတာ့မလား။ သားေတြအတြက္၊ ဟုတ္ တယ္။ ကၽြန္မသားေတြ အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ လႈပ္ရွားသင့္ၿပီ။

“ေမာင္ေက်ာ္ေရ၊ ေမာင္ ေက်ာ္ ကားအဆင္သင့္ထုတ္ ထား၊ ၁၀ မိနစ္ေနရင္ အန္တီ ထြက္ခဲ့မယ္”

ကၽြန္မ လႈပ္ရွားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အက်ႌ၊ ထဘီ ကမန္းကတန္း လဲၿပီး ဘုရင့္ ေနာင္ပြဲ႐ံုကို ထြက္လာခဲ့ တယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကားေတြ က်ပ္ေနတာပါပဲ။ ၾကက္သြန္နံ႔၊ င႐ုတ္သီးနံ႔၊ ငါးေျခာက္နံ႔ေတြ လႈိင္ေနတဲ့ ပြဲ႐ံု၀င္းထဲ ၀င္လာ ၿပီး ပြဲ႐ံုေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ တာနဲ႔ ဦးလွေအာင္ ေျပးထြက္ လာတယ္။

“လာ အစ္မ လာ”

“ကိုဘေမာင္ေကာ”

“ဆရာ မရွိဘူး အစ္မ။ ဘဏ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”

“ရတယ္။ ရတယ္။ ထိုင္ေစာင့္လုိက္မယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုဘ ေမာင္ရဲ႕ အခန္းထဲ ၀င္ထိုင္ လိုက္တယ္။ မွန္အလံုပိတ္ၿပီး Ari Con လႊတ္ထားတဲ့အခန္း က အျပင္ထက္ေတာ့ ေနသာ ထုိင္သာ ရွိတာအမွန္ပဲ။ အရင္တုန္းက စာရြက္ စာတမ္းေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ေတြကို စီစီရီရီ ထပ္ထားတယ္။ စားပြဲ အလယ္မွာ စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္၊ ဘာရယ္မဟုတ္ ဆြဲယူၾကည့္ လိုက္ေတာ့ “ပြဲ႐ံုအေရာင္း အ၀ယ္စာခ်ဳပ္”တဲ့။ ေရာင္းတဲ့ သူက ဦးဘေမာင္။

ဘုရားေရ၊ ဒါေတာ့ တစ္ဆိတ္ လြန္လြန္းေနၿပီ။ သားေတြ ျပန္ေခၚ႐ံုတင္ မကဘူး။ ပြဲ႐ုံပါ ေရာင္းဖို႔ စီစဥ္ေနတာ။ ဒီလိုျဖစ္တဲ့ျပႆနာကို မိန္းမကို တစ္ခ်က္ မတိုင္ပင္ဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ မမွားခဲ့ တဲ့သူက မွားမယ့္ မွားေတာ့ ကမ္းကုန္ပါပဲလား။

“အစ္မ၊ ဆရာက ေလယာဥ္ကြင္း တန္းသြားမွာတဲ့။ သားငယ္ေလးကို ႀကိဳၿပီး အိမ္ တန္းျပန္ခဲ့မယ္၊ အစ္မ အိမ္က ပဲ ျပန္ေစာင့္ပါတဲ့”

“ေနစမ္းပါဦး ကိုလွ ေအာင္၊ ရွင့္ဆရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး အစ္မ။ ဆရာက ေျပာတယ္။ အခ်ိန္ မရွိေတာ့ဘူး၊ တို႔မိသားစု စုစုစည္းစည္း ေနရေတာ့မယ္တဲ့။ သားေတြ ျပန္ေခၚရမယ္။ ေငြလည္း ရွာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မိသားစု အတူတူ ေနရဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္တဲ့”

“ဘာေတြလဲ။ သူ႔မွာ ေရာဂါရွိလို႔လား။ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး။ အျမဲတမ္း Medicial Check-up လုပ္ေနက်။ အားလံုး ရွင္းေနတာ။ ေနစမ္းပါဦး၊ မာလာဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား”

“ဟာ...မာလာလား၊ မာယာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဆရာ ခဏ ခဏေတာ့ ရြတ္ေနတာပဲ”

“အဲဒါမ်ားကြာ။ ငါ့ကို ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ”

“မဟုတ္ဘူး အစ္မ။ အဲဒီ နာမည္ရြတ္ၿပီးကတည္း က ဆရာ ၿငိမ္ေနတာ ဘယ္မွလည္း မသြားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ လႊတ္တာ”

“အဲဒီဟာမက အက်ပ္ ကိုင္လို႔ေနမွာ။ ဘယ္မွာၿငိ လာသလဲ မသိဘူး။ Golf ကြင္းလား၊ စားေသာက္ဆုိင္ လား။ တစ္ခုခုပဲ။ ေအးကြာ ေအးေအး အိမ္ကပဲ ျပန္ေစာင့္ ေတာ့မယ္”

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားႀကီးနဲ႔လည္း စကား မေျပာမိဘူး။ သားအမိႏွစ္ ေယာက္ ဧည့္ခန္းမွာ ထိိုင္ၿပီး သားငယ္ေလးနဲ႔ သူ႔အေဖကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ ျခံထဲ ကား၀င္လာသံၾကားတယ္။ ကားတံခါးပိတ္သံ၊ အိမ္ထဲ ၀င္လာသံ။ ကၽြန္မထိုင္ရာ မထမိဘူး။

“ေမေမ”

ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရပ္လာတဲ့ သားငယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး တင္းထားသမွ် စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြ တားမႏိုင္ဆီးမရ က်လာတယ္။

“အားလံုးစိတ္ထဲမွာ သို႔ ေလာ...သို႔ေလာ ျဖစ္ေန မယ္ဆိုတာ ေဖေဖ သိပါတယ္။ ဒီညေတာ့ ေဖေဖ့ကို ခြင့္ျပဳပါ ႏွစ္လနီးပါး ခံစား ခဲ့ရတာေတြ၊ အိပ္ေရး ပ်က္ခဲ့တာေတြ၊ အခုပဲ ကားထဲမွာ အိပ္ေဆး ေသာက္ထားတယ္။ မနက္မွ ေဖေဖတုိ႔မိသားစု စကားေျပာၾကတာေပါ့၊ ဂြတ္ ႏိုက္ေနာ္”

အေစာင့္ႀကီး ေစာင့္လာ ခဲ့ၿပီးမွ တစ္ညဆိုေတာ့ မၾကာ ေတာ့ပါဘူး။ သားအမိ ၃ ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သားႀကီးက သားငယ္ကို ပခံုးဖက္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ညက ေမွာင္လာေတာ့ မယ္ေလ။

၄။

ေျခေထာက္ကို အတင္း ဆြဲၿပီး လႈပ္ႏႈိးတာနဲ႔ အလန္႔ တၾကားပဲ ထထိုင္မိတယ္။ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိမ်က္ႏွာနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္။ သားငယ္ ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေပၚ လက္ ညိႇဳးေလး ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ေထာင္ၿပီး သူ႔အေဖကို လက္ ညိဳးထိုးျပတယ္။ သူ႔အေဖက အိပ္ေဆးအရွိန္နဲ႔ တေဟာ ေဟာ ေဟာက္သံေပးၿပီး အိပ္ ေနလိုက္တာ။ အတင္းပဲ လက္ဆြဲၿပီး ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚ လာတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လည္း ထိုင္မိေရာ...

“ေမေမ၊ မာယာကို သိ လား”

“အမေလးေတာ္၊ သားတို႔ သိေနၿပီေပါ့”

“သားက ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကတည္းက ဦးလွေအာင္ကို ေမးၿပီးသား၊ ဦး မေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မလာဘူး တင္းလိုက္ေတာ့မွ ေျပာတာ။ ေမေမ စိတ္ဆင္းရဲမွာ စိုးလို႔ မေျပာတာေလ။ မေန႔ညက အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ ေသးပါဘူး။ ညီေလး ျပန္လာ ေတာ့မွ အကုန္ေျပာျပၿပီး တိုင္ ပင္လိုက္ေတာ့ အေျဖထြက္တာ။ လာ လာ ေမေမ့ကို ျပ မယ္”

“ဘာလဲ ဘာလဲ”

“ေမေမ့ကို မာယာ ျပမလို႔ေလ”

သားႏွစ္ေယာက္က တဟားဟား ရယ္ရင္း ကၽြန္မ လက္ကို တစ္ေယာက္ တစ္ဖက္တြဲၿပီး သူ႔အေဖ စာၾကည့္ ခန္းထဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္။

“ညီေလး...မင္း လုပ္ ျပလိုက္”

“သားတို႔ မေန႔ညက စဥ္းစားၾကတာေလ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖ့လက္ပ္ေတာ့ ထဲမွာ ရွိမွာပဲဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ေမႊလိုက္တာ ေတြ႕ပါ ေလေရာ၊ ဒီမွာ ေမေမေရ... ဒီမွာ”

သားငယ္ေလးျပတဲ့ ေခါင္းစီးကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့...

“ကမၻာပ်က္ျခင္း”

ေနာက္တစ္ခုက...

“၂၀၁၂ သည္ ကမၻာ၏ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေပေလာ”

ေနာက္တစ္ခါ...

“သိပၸံပညာရွင္မ်ားက ေဟာကိန္း ထုတ္လိုက္ၿပီ”

ျမားကေလးကို ထပ္ ေရႊ႕လိုက္ေတာ့...

“မာယာလူမ်ဳိးတို႔၏ ျပကၡဒိန္သည္ အမွန္တကယ္ ေလေလာ”

ျမားေလးတစ္ေရႊ႕...

“နာဆာက စစ္ေဆးေန ၿပီ”

ျမားေလးတစ္ေရႊ႕...

“သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာ ရပ္အလိုက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳရန္ လိုအပ္”

ေနာက္ထပ္ တစ္ေရႊ႕...

ငါ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ စာသားေတြ အျပည့္။

သားငယ္ေလးက ခလုတ္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ိုက္ေတာ့ အဲဒီစာသားေတြခ်ည္းပဲ ဆက္တိုက္ေပၚလာတာ စာလံုးႀကီးလိုက္၊ ေသးလိုက္၊ အေရာင္ေတြနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္၊ အျဖဴမည္း ႐ိုက္လိုက္၊ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာ ေပါက္လာသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ မရွင္းေသးဘူး။

“ဒီလိုေလ ေမေမ၊ မေန႔ ညက ကိုကိုက မိန္းမကိစၥ ထင္တယ္ကြ၊ မာလာဆိုလား၊ မာယာဆိုလား မသိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သားက ေဖေဖ့လက္ပ္ေတာ့ကုိ ဖြင့္ ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။

“အခု အင္တာနက္မွာ ဒီကိစၥခ်ည္းပဲ ေဟာ့ေနတာေလ။ သားတို႔သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ဒီကိစၥပဲ ေျပာေန ၾကတာ။ မေလးက တ႐ုတ္ ကေလးဆို သူ႔အိမ္ျပန္မယ္ ခ်ည္းပဲ ေျပာေျပာၿပီး ငိုေန တာ။ သားက ေဖေဖ ျပန္ ေခၚတာ ဒီကိစၥလို႔ မထင္ဘူး။ ေဖေဖကေတာ့ တကယ့္စံပါ ပဲ ေမေမရာ...”

“မာယာဆိုတာ ဘာ တုံး”

“မာယာဆိုတာ ေရွးေခတ္က လူမ်ဳိးစုႀကီးေပါ့ ေမေမရာ...။ သူတို႔ လူမ်ဳိးေတြမွာ ျပကၡဒိန္ရွိတယ္။ အင္မတန္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူ မ်ဳိးစုႀကီးေပါ့။ အဲဒီလူမ်ဳိးစု ႀကီးရဲ႕ ျပကၡဒိန္က ၂၀၁၂ မွာ ရပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေန႔က ကမၻာပ်က္မွာမို႔လို႔ ျပကၡဒိန္ ရပ္သြားတာေပါ့ေလ။ အဲဒီကိစၥေတြ စြပ္စြဲလိုက္ၾက၊ ေျဖရွင္းလိုက္ၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ကို ခတ္ေနတာပဲ”

ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ စိုရႊဲၿပီး အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေယာင္ေအာ္တဲ့ညကို အမွတ္ ရမိတယ္။ မပီမသဆိုေတာ့ “မာလာ”လို႔ေအာ္တယ္ပဲ ထင္မိတာ။

“သားကေတာ့ ေတာထဲ မွာ ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနရေတာ့ ဘာမွကို မသိဘူး။ ညီေလးေတြ႔ခ်င္ရင္ေတာင္ ဆိုင္က ေကာင္ ေလးေတြ လုပ္ခိုင္းရတာ။ ကြန္ပ်ဴတာလည္း မကိုင္ တတ္ဘူး။ ေတာ္ေသးတာ ေပါ့၊ ညီေလး လာေပလို႔”

အျပင္မွာ မိုးလင္းစ ျပဳ ၿပီ။

“အဲဒါ တကယ္လား၊ အခု ၂၀၁၀။ ၂၀၁၂ ဆိုေတာ့ အမေလး မလိုေတာ့ပါလား ေနာက္တစ္ႏွစ္ေပါ့”

“ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ ဘူး ျငင္းေနၾကတာ ကမၻာ အႏွံ႔ပဲ ေမေမရဲ႕။ ေဟာလီ၀ုဒ္ ကဆို ႐ုပ္ရွင္ကို ႐ိုက္ျပတာ၊ ေၾကာက္စရာႀကီးပါ ေမေမ ရယ္။ သားတို႔သူငယ္ခ်င္း ေတြဆို ငိုတဲ့သူေတြ အမ်ား ႀကီး။ သားတို႔ ဆရာက ေတြ႕ သြားေတာ့ မင္းတို႔ သိထား ဖို႔က သက္ေသျပခ်က္ မခိုင္ လံုတဲ့ ဘယ္အရာမဆို ေတြး ေၾကာက္ေန႐ံုနဲ႔ မရဘူးတဲ့။ ေသျခင္းဆိုတာ ကိုယ့္လက္ တစ္ကမ္းမွာပဲ ရွိတာ။ ကမၻာ မပ်က္ခင္မွာလည္း ေသခ်င္ ေသသြားႏိုင္တာပဲတဲ့။ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ မသိ ရတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို ေတြးၿပီး ေၾကာက္တယ္၊ တုံ႔ျပန္တယ္ ဆိုတာ မိုက္တာပဲတဲ့။

သူတို႔ တိုင္းျပည္မွာဆို စစ္ပြဲေတြ အျမဲ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါ သူတို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ ကမၻာပ်က္ေနတာပဲ မဟုတ္ လားတဲ့။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ သား ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး မင္း တဲ့ မင္းတို႔တိုင္းျပည္မွာေကာ နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္တယ္။ မုန္တိုင္းသင့္ ေဒသလူေတြ အတြက္ေတာ့ ကမၻာပ်က္တာ ပဲ မဟုတ္လားတဲ့။ တို႔အီရတ္ ႏိုင္ငံဆိုတာ စစ္ျဖစ္တယ္။ ႀကိဳသိထားေပမယ့္ ဘယ္က ေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ ေမာင္း သူမပါတဲ့ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ ေတြက ဗံုးၾကဲခ်င္တဲ့ဆီ ၾကဲ ခ်သြားတာ။ စာသင္ေက်ာင္း ေတြေတာင္ မလြတ္ဘူး။ ကဲ အဲဒီလူေတြအတြက္ ကမၻာ ပ်က္တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ကြာ ယူဆခ်က္ တစ္ခုကို စံုကိုင္ၿပီး ျငင္းၾက၊ ေျဖရွင္းၾကတာ သုေတသန သမားေတြနဲ႔ တာ၀န္ ရွိသူေတြရဲ႕အလုပ္လို႔ ခံယူလိုက္ပါ။ မင္းတို႔အလုပ္က စာသင္ရ မယ့္အလုပ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ သင္ရမယ့္စာကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ ပါတဲ့”

သားငယ္ရဲ႕စကား အဆံုးမွာပဲ အခန္းထဲကို သူ႔ အေဖ၀င္လာတယ္။ သူ႔ပံုစံ က လန္းလန္းဆန္းဆန္း တက္တက္ႂကြႂကြပဲ။ ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို လက္ကာ ျပတယ္။

“ေဖေဖ ႏိုးေနတာ နာရီ ၀က္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သားတို႔ ေျပာေနတာ အေဖ ၾကားၿပီး ပါၿပီ။ နားေထာင္ရင္း စဥ္း စားၿပီးၿပီ

“ေဖေဖက ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူးကြာ။ ကမၻာ ပ်က္မွာကို ေၾကာက္တာပါ။ အ၀င္၊ အထြက္ ပုံစံနဲ႔ စနစ္ တက်ရွိေနတဲ့ လူ႔ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး လူသားမ်ဳိးႏြယ္ တစ္ခုလံုး ပ်က္စီးသြားမွာ၊ အႏုပညာ အာ႐ံုခံတတ္တဲ့ ဆန္းသစ္မႈေတြကို ဖန္တီး တတ္တဲ့ ေဒါသ၊ အေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အေမာဟ၊ ေလာဘ၊ အေလာဘ၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္ သာမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈ၊ ခ်ဳိၿမိန္မႈ၊ ေပ်ာ့ညံ့မႈ၊ ရဲရင့္မႈ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြနဲ႔ အေရာင္ လက္ေနတဲ့ တို႔ကမၻာႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာကို စိုးရိမ္ တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္က ေရွ႕ ေရာက္ေနေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္ သက္တာေတြ ေရဆံုးေရဖ်ား လိုက္ရွာရင္း “မာယာ”ေတြကို ယံုၾကည္မိေတာ့တာပဲ။ အင္မတန္ စနစ္က်တဲ့၊ ယဥ္ ေက်းမႈျမင့္မားတဲ့၊ ေနာက္ဆံုး ကြာ သူတို႔တည္ေဆာက္ခဲ့ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေတြ ကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖ အသက္ မရွဴ၀ံ့ဘူး။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာက ဒီေလာက္ ေခတ္မီေအာင္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အတတ္ပညာရွိတဲ့ မာယာလူမ်ဳိးေတြကို ေဖေဖ ေလးစား အထင္ႀကီးမိတာနဲ႔ အတူ ယံုၾကည္မႈေတြ အခိုင္ အမာတည္ေဆာက္မိတယ္။ ဒါတကယ္ျဖစ္မွာလို႔ တထစ္ ခ်ယံုခဲ့တယ္။

“ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဖ ေဖ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ တယ္။ အခု ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ လိုေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေဖေဖတို႔မိသားစု လက္တြဲၿပီး ခံစားၾကမယ္။ ေဖေဖ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေရာင္း ၿပီး ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမယ္။ အေကာင္းဆံုးေတြ စားမယ္။ အေကာင္းဆံုး ေနရာေတြကို ခရီးသြားမယ္”

“တကယ္လို႔ ကမၻာ မပ်က္ခဲ့ရင္ သားတို႔ ေျခမဲ့ လက္မဲ့ဘ၀နဲ႔ ဘ၀သစ္ စၾကမယ္ ဆိုပါေတာ့”

“ေအးပါ သားရယ္။ ႏွစ္လေက်ာ္ အိပ္မရျဖစ္ခဲ့ တာ။ မေန႔ညကေတာ့ သား တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဖေဖ့ရင္ ခြင္ထဲ ေရာက္လာတာေရာ၊ အိပ္ေဆးေသာက္ထားတာ ေရာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ ေပ်ာ္ၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏိုးလာခဲ့တယ္။သားငယ္ေလးရဲ႕ စကားေတြကို ဦးေႏွာက္ ၾကည္ၾကည္၊ အျမင္ရွင္းရွင္း နားေထာင္ၿပီး စဥ္းစားခဲ့ၿပီးပါ ၿပီ။ ေဖေဖ မွားပါတယ္”

ကိုဘေမာင္က ကၽြန္မ ပခံုးကိုဖက္ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္း ၿပီး...

“သားတို႔ ေမေမကို ေဖေဖ မေျပာျပရက္ဘူး။ ေဖေဖ ေယာက်္ားေတာင္ ခံစားရတာ ေမေမက မိန္းမ သားဆိုၿပီး မေျပာရက္ခဲ့တာ။ ေမေမက ေဖေဖ့ကို လိုက္ ၾကည့္ေနမွန္း သိေပမယ့္ ေဖေဖ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး”

“အမေလး ကိုဘေမာင္ ရယ္...ကဲ...အခုၾကည့္ပါဦး၊ သားငယ္ေလး ကယ္ေပလို႔၊ သားငယ္ေလးကမ်ား မာယာ ဆိုတာ အေတြးမေပါက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ”

“ဒါကေတာ့ ေမေမ ရယ္၊ ေမေမကလည္း အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္၊ မ်က္စိ ခြဲထားေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ တီဗီြေတြ မၾကည့္ႏိုင္၊ ၂၀၁၂ လိုကားမ်ဳိး ၾကည့္ၾကမယ့္ ပရိသတ္ကလည္း အိမ္မွာမရွိ။ ကိုကိုကလည္း ေတာထဲ ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အလွမ္းေ၀းေနၾကလို႔ပါ။ အခုတစ္ေလာ ဒီသတင္းေတြ ပလူပ်ံေနတာ။ ျမန္မာျပည္က ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္ေလ။ သား အင္တာ နက္မွာ အျမဲဖတ္ေနရတာ”

“ကဲပါကြာ၊ ေမေမတို႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ၾကည့္ရင္ ဒါအမဂၤလာကိစၥပဲ။ မဂၤလာ မရွိတဲ့စကားကို မေျပာရဘူး။ မေတြးရဘူး။ မၾကံစည္ရ ဘူး။ မဆံုးျဖတ္ရဘူး။ ဗုဒၶ တရားေတာ္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ပစၥပၸဳန္တည့္တည့္႐ႈရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ကြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္၊ တရားေတာ္နဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္၊ သားဆရာ ေျပာတဲ့ လက္ငင္း ျဖစ္ေနတာ ဒါလည္း ပစၥပၸဳန္ ပဲေပါ့၊ သားဆရာေျပာတဲ့ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္ လိုမွ မသင့္တာကို မေတြးဖို႔ မၾကံဖို႔လိုတယ္။ က်က္သေရ နဲ႔ ျပည့္၀ေနတဲ့ ေမေမတို႔ မိသားစုမွာ ေနာက္ထပ္ ဒါမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ေစရပါဘူး လို႔ ေမေမ့ကို ကတိေပးၾက၊ အေဖႀကီးေရာ”

သားငယ္ေလးက အရင္ဆံုး လက္ဆန္႔တန္းေပး ေတာ့ သားငယ္ေလး လက္ ေပၚက သားႀကီးလက္၊ ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေမးထိုးျပေနတဲ့ သားငယ္ ေလးရဲ႕ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔ ကၽြန္မ လက္ကို သားႀကီး လက္ေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ၾကည္ႏူးလို႔ လား။ ေနာင္တတရားေၾကာင့္ လား။ တုန္ခါေနတဲ့ သားအဖ ရဲ႔ လက္ေတြက ကၽြန္မရဲ႔ လက ေပၚမွာ...။

အျဖဴေရာင္၊ေရႊ၊

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၁)