ကိုေက်ာ္ေခါင္က စက္ေခါင္း။ စက္ေခါင္းဆိုတာ 'စက္' အဖဲြ့ရဲ့ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ စက္ဆိုတာက နာမည္မ်ိဳးစံု၊ တံဆိပ္မ်ိဳးစံုရွိတဲ့ အုတ္စက္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက ဗဗဗ ဆိုတဲ့အုတ္စက္ကိုေျပာတာ။
ကိုေက်ာ္ေခါင္က အသားညိုညို ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။သူ့မ်က္နွာက ရုပ္ရွင္မင္းသားရံႈးေအာင္ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လဲြရ တဲ့မ်က္နွာမ်ိဳး။ သူ့အလုပ္က ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ၀ါရွာသေဘာ။ ၾကားလူေပါ့။ သူ့အထက္မွာ ဒီအုတ္စက္ကိုပိုင္တဲ့သူေဌးရိွတယ္။ အဲဒီသူေဌးကို သူတို့အုတ္စက္အေခၚက 'သူၾကီး' တဲ့။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့လက္ေအာက္မွာ ေခါင္းေထာက္လို့ လုပ္ငန္းသေဘာ ေခၚတဲ့ လက္ေထာက္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရယ္၊ ၾကီးလတ္ က်ားမအရြယ္စံုအလုပ္သမားေတြရယ္ရိွတယ္။
ဒီေတာ့ကာ ကိုေက်ာ္ေခါင္က သူၾကီးနဲ့ သူ့အထက္လူၾကီးမွန္သမွ်ကို ၿပံဳးၿပံဳးကေလးဆက္ဆံတယ္။ သူ့အၿပံဳးက နွစ္လို ဖြယ္ေကာင္းတယ္။ သူ့အေျပာေတြက ခိုင္မာတယ္။ သူၿပံဳးၿပံဳးၾကီးလုပ္ၿပီး အားရပါးရ ကတိေပးလိုက္တဲ့အခါမ်ား အလုပ္အပ္တဲ့ လူစိတ္ထဲ တစ္ခါတည္း တက္ၾကြလန္းဆန္းျပီး အားကိုးယံုၾကည္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာေတာ့တာကိုး။ အဲသေလာက္အေျပာ ေကာင္းတဲ့လူ။
တကယ့္ကို အလုပ္ကိုအင္တိုက္အားတိုက္လုပျပဳီး အလုပ္ရွင္အေပၚ သစၥာရိွတယ္။ ကတိပ်က္မခံဘူး။ အလုပ္ေၾကြးမထားဘူး။ ေနာက္ သူ့အလုပ္အေပၚ ႏိုင္နင္းတယ္။ ကြ်မ္းက်င္တယ္။ စက္ေခါင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ အျပည့္အ၀ရိွတယ္။ အုတ္သူၾကီးေလာကမွာ နာမည္ေကာင္းလက္မွတ္ေတြနဲ့ အားကိုးစိတ္ခ်ရတဲ့တပည့္ေကာင္းေပါ့။
စက္ေခါင္းေလာကမွာေတာ့ေကာ ေက်ာ္ေခါင္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့ရပိုင္ခြင့္ကို ရေအာင္ယူတတ္သူ။ ကိုယ့္အဆင့္နဲ့ညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးကို သူၾကီးဆီက ရေအာင္ေတာင္းတတ္သူ၊ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ့္ဘာသာ ရဲရဲတင္းတင္းေၾကးျဖတ္တတ္သူ၊ စက္ေခါင္းေတြရဲ့ ေရွ့ေဆာင္လမ္းျပ တကယ့္၀ါရင့္စက္ေခါင္းေပါ့။
''သူၾကီး ကြ်န္ေတာ္ ဒီနွစ္ေဆာင္းအတြက္ ၾကိဳတင္ေငြ (၅) သိန္းလိုခ်င္တယ္။ ေတာင္ျပဳန္းပဲြမွာ (၂) သိန္းယူမယ္။ ေနာက္ နွစ္ရစ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ေနာ''
''မင္းၾကိဳက္တဲ့အခိ်န္လာယူ''
ဒါက ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ တန္ဖိုးသိတဲ့သူၾကီးေတြရဲ့ ယံုယံုရဲရဲစကား။ အုတ္ေလာကမွာ တျခားစက္ေခါင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္။ အရည္အခ်င္းကိုလိုက္ၿပီး ႀကိဳတင္ေငြ (၃) သိန္းရတဲ့လူ၊ (၂) သိန္းရတဲ့လူလည္း ရိွတယ္။
ေနာက္ အုတ္ေလာကမွာ အလုပ္သမားထြက္ေျပးတယ္ဆိုတာ ဆန္းတဲ့ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ အုတ္သူၾကီးလုပ္မယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ရင္ ဒီဒဏ္ကိုခံနိုင္ရည္ရိွဖို့ျပင္ထားရတယ္။ အလုပ္သမားထြက္မေျပးတဲ့ မဆံုးရံႈးတဲ့သူၾကီးမရိွဘူး။ အနည္းနဲ့ အမ်ား ေတာ့ ခံၾကရတာပဲ။
ဒီေလာက,ကလည္း ခက္ေတာ့ခက္သား။ ေငြကိုႀကိဳေပးရတယ္။ ေငြႀကိဳမေပးရင္ အလုပ္သမားမရေတာ့ဘူး။ အလုပ္ သမားေတြကလည္း ႀကိဳယူတယ္။ စက္ေခါင္းဆီကတစ္ဆင့္ယူတာေပါ့။ တကယ့္အလုပ္ခိ်န္လုပ္ငန္းရာသီလည္း ေရာက္ေရာ လုပ္ငန္းမလုပ္ေတာ့ဘဲ ထြက္ေျပးေရာ။ ဒါေတြကို စက္ေခါင္းကခံရတာကိုး။
ဒီေတာ့ အုတ္သူၾကီးက ဘာစိတ္ပူစရာလိုလဲ။ ႀကိဳတင္ေငြထုတ္ေပးထားတာက စက္ေခါင္းကိုေပးတာ။ စက္ေခါင္း လက္မွတ္ထိုးနဲ့ အလုပ္သမားေျပးတာ သူ့တာ၀န္။ သူၾကီးဆိုတာ ေနသာသပ ေလညွာက။ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စက္ေခါင္းဆိုတာ အလုပ္သမားပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြကို သူဘယ္လိုစိုက္ဆပ္မလဲ။ ေနာက္ ...မိုးလြတ္ေလလြတ္ ရာသီကိုမီွျပီးလုပ္ရတဲ့လုပ္ငန္းတစ္ခုမွ ရာသီခိ်န္အတြင္း အလုပ္သမားထပ္ရေရးေတြက သူၾကီးနဲ့သြယ္၀ိုက္သက္ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာေတြေပါ့။ အလုပ္သမားမရိွတဲ့ေနာက္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အုတ္အေရအတြက္ ဘယ္ရနိုင္ေတာ့မလဲ။ အကိ်ဳးဆက္က ကိုယ္ လက္ခံထားတဲ့ေအာ္ဒါေတြမအပ္နိုင္။ ကိုယ့္ ွငအန အပိုင္က လက္လႊတ္ၿပီး ကိုယ့္ၿပိဳင္ဘက္ဆီေရာက္ေရာ။
စက္ေခါင္းဘက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မတစ္ေထာင္သားေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ထိန္းနိုင္မလဲ။ လက္နဲ့ထိန္း၊ တုတ္နဲ့ ထိန္း၊ ရဲနဲ့ထိန္း။ ဒါေပမယ့္ ထြက္ေျပးၾကတာပဲ။ ကိုယ္မစားရတဲ့ပိုက္ဆံ ကိုယ္ကစိုက္ဆပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ 'ငါလည္းသူတို့ေနာက္ လိုက္တာေကာင္းပါတယ္' ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ကဲ ...စက္ေခါင္းပါထြက္ေျပးမွေတာ့ အဲဒီအုတ္စက္ပ်က္ရံုပဲက်န္ေတာ့တာေပါ့။
'လူလိမ္ လူရႈပ္ အုတ္သမားအလုပ္' တဲ့။ ဒီလိုစာခ်ိဳးတာမ်ိဳး ကိုေက်ာ္ေခါင္က မခံနိုင္ဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္တန္တာ တန္ေၾကး ကိုယ္ေၾကးျဖတ္ထားတာ။ ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔ နာမည္ပ်က္မခံနိုင္ဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာလုပ္လုပ္ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္အားနဲ့လုပ္ဆပ္ရမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ထြက္ေျပးတာမ်ိဳး ကိုေက်ာ္ေခါင္ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။
ကိုယ္ကေတာ့မလုပ္ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္သမားဆိုတာက ဘာသားနဲ့ထုထားလို့လဲ။ အဲဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္ေခါင္တို့ ၾကမ္းရ တာေပါ့။ ႀကိဳတင္ေငြေပးတယ္။ အုတ္ေပါက္ အုတ္လွမ္း အဆင့္လိုက္ေပါ့။ သူမ်ားစက္ေတြ ၈၀၀၀ က်ပ္ေပးရင္ ကိုေက်ာ္ေခါင္ က ၁၂၀၀၀ က်ပ္၊ ၁၅၀၀၀ က်ပ္ေပးတယ္။ ပထမအဆင့္ အလုပ္သမားေတြကို ေငြနဲ့ထိန္းတယ္။ ေနာက္ လုပ္ငန္းနဲ့ပတ္ သက္ရင္ တိတိက်က်ကိုင္တယ္။ လူၾကမ္းေတြကို ကိုင္တြယ္ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပါ့။ ပါးစပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ လက္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ဆဲနည္းမ်ိဳးစံုကို ထမင္းစားေရေသာက္၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ၊ ကေလးမခ်န္ဘူး။ ေက်ာ္ေခါင့္စည္းကမ္းမလိုက္ နာရင္ အပ်ိဳအအိုမခဲြဘူး။ ဆဲတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ဆဲတယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ လက္ပါတယ္။
လက္သီးနဲ့ထိုး၊ နားရင္းအုပ္၊ ေနာက္ ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္း၊ သူတို့ကအမ်ားဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္လက္ကေလး ကိုယ္သနားလို့တဲ့။ တုတ္နဲ့ရိုက္တယ္။ စပယ္ရွယ္ၾကိမ္သပ္ၿပီး လက္ကိုင္ေနရာမွာ အ၀တ္စည္းထားတယ္။
လူေတြကခက္တယ္။ ေက်ာ္ေခါင္ၾကမ္းတာကိုေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ဖို့ မႀကိဳးစားဘူး။ သူမ်ားေငြယူထားရင္ ဆပ္ရမယ္။ အလုပ္လုပျပဳီးဆပ္ရမယ္။ အခုေတာ့ လုပ္ငန္းေဟ့ဆိုရင္ 'အျမီးေျမွာက္လိုက္ အီးေပါက္လိုက္' ယူထားတဲ့ေငြ ဘယ္ေၾကမလဲ။
ဒါေတြက ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ မူပိုင္လက္သံုးစကားေတြေပါ့။ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့၊ စာရိတၱပ်က္ေနတဲ့ 'လုပ္မစား' ေတြက ထြက္ေျပးတယ္။ အဲဒီလိုမို်းစိန္ေခၚလို့ကေတာ့ ေက်ာ္ေခါင္က တိမ္ေပးအထိလိုက္တယ္။
ေျပးစမ္း ...ဘယ္အထိေျပးမလဲ။ ေက်ာ္ေခါင္ လိုက္ဖမ္းတယ္။
အဲဒီေနရာမွာေျပာစရာတစ္ခုရိွေသးတယ္။ ကိုေက်ာ္ေခါင္မွာ တဲတန္းလ်ားနွစ္ခုနဲ့ တဲတန္းလ်ားပံု အိမ္ရွည္ၾကီးတစ္ခု ရိွတယ္။ တန္းလ်ားတစ္ခုက သာမန္အလုပ္သမားေတြေနတာေပါ့။ ဒုတိယတန္းလ်ားကို ျခံစည္းရိုးခတ္ထားတယ္။ အထဲမွာ ေရတြင္းရိွတယ္။ အိမ္သာရိွတယ္။
လိုက္ဖမ္းလို့မိလာတဲ့ေကာင္ေတြကို ဒုတိယတန္းလ်ားလက္ညိွုဳးထိုးျပျပီး
''ေဟ့ေကာင္ေတြ ...မင္းတို့ ရဲအခု်ပ္ေနမွာလား။ ငါ့အခု်ပ္မွာေနမွာလား။ ႀကိဳက္တာေရြး''
''အစ္ကိုၾကီးအခ်ဳပ္မွာပဲေနပါ့မယ္။ ရဲလက္ေတာ့မအပ္ပါနဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို့တစ္ခါမိုက္မိတာ အေၾကြးေက်ေအာင္ဆပ္ပါ့ မယ္''
အဲဒီလူေတြကို တန္းလ်ားထဲထည့္ထားတယ္။ လုပ္ငန္းခိ်န္ဆိုရင္ ဖြင့္ေပးတယ္။ လုပ္ငန္းသိမ္းရင္ ျပန္၀င္ေန။ ေဈး၀ယ္ ခ်င္ရင္ မိသားစုထဲကတစ္ေယာက္သြား။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ ကိုယ္တိုင္ေသာ့ခတ္တယ္။ သူတို့အေၾကြးေက်လုနီးျပီ။ ေနာင္တရျပီ ထင္တဲ့တစ္ေန့မွာ အျပင္တန္းလ်ားမွာ ျပန္ေနခြင့္ျပုတယ္။
ေနာက္ အိမ္ရွည္ၾကီး၊ အိမ္ရွည္ၾကီးက မူလပထမ နွစ္ခန္းထဲ။ ဂိုေဒါင္နဲ့ စက္ေခါင္းတဲြထားတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ စက္ေခါင္းရဲ့ဘက္က တစ္ခန္းတိုးရင္း တိုးရင္းနဲ့ အိမ္ရွည္ၾကီးျဖစ္သြားေတာ့တာ။ အဲဒီလိုနဲ့ အိမ္ရွည္ၾကီးတစ္အိမ္ရဲ့ဇာတ္လမ္း စ,လာေတာ့တာ။ အိမ္ရွည္ၾကီးက မူလပထမ နွစ္ခန္းတဲြ။ ဂိုေဒါင္နဲ့ ကိုေက်ာ္ေခါင့္အခန္းတဲြထား တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ေၾကြးသိမ္း မယားေတြအတြက္ ခဲ့်ရင္း ..ခဲ့်ရင္း ...တျဖည္းျဖည္း အိမ္ရွည္ၾကီးျဖစ္သြားေတာ့တာ။
အဲဒီကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ အိမ္ရွည္ၾကီးမွာ မိန္းမ (၇) ေယာက္တိတိေနတယ္။ အဲဒီမိန္းမေတြက သနားစရာေကာင္းတဲ့ လင္ပစ္မေတြေပါ့။ ဒီလင္ပစ္မေတြက ေတာ္ၾကပါတယ္။ မိန္းမနဲ့ ကေလးေတြကို အေျြကးေတြနဲ့ထားခဲ့ျပီး ထြက္ေျပးတဲ့သူတို့ ေယာက်ာ္းေတြကို ေမ့ထားျပီး သူတို့ေရွ့မွာ တံတိုင္းၾကီးလိုရပ္တည္ေပးတဲ့ ကိုေက်ာ္ေခါင္ကို အားကိုးၾကတယ္။
မိသားစုလိုက္ထြက္ေျပးတဲ့လူက ဖမ္းရလြယ္တယ္။ ေ၀းေ၀းမေျပးနိုင္ခင္မိေတာ့တာ။ ကေလးသံေယာဇဥ္၊ မယား သံေယာဇဥ္ နားမလည္တဲ့ ေခြးလိုေကာင္ေတြက ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြထားခဲ့ျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတယ္။ အဲလိုေကာင္မို်း ေတြက ျမန္မာျပည္အက်ယ္ၾကီး ဘယ္ေျပးမွန္းမသိဘူး။ သိရင္လည္း တကူးတကလိုက္ေနစရာမလိုဘူး။ က်န္ခဲ့တဲ့သူ့မိန္းမ အသာသိမ္းထားလိုက္ရံုပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ့ အိမ္ရွည္ၾကီးက တျဖည္းျဖည္းရွည္ရွည္လာခဲ့တာေပါ့။
ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ အိမ္ရွည္ၾကီးက အခိ်န္မေရြးအသက္၀င္ေနတယ္။ ကေလးငိုသံ၊ မိန္းမေတြရဲ့စကားေျပာသံ၊ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းသံေတြနဲ့ ဆူညံေ၀စည္လို့ေပါ့။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့အိမ္ရွည္ၾကီးမွာ တစ္နပ္ကို ဆန္နွစျပဳည္ေက်ာ္ ခ်က္ရတယ္။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ မူရင္းမိသားစုက (၅) ေယာက္၊ ေၾကြးသိမ္းမယား (၆) ေယာက္၊ မယားပါသားသမီးေတြကခ်ည္း (၁၁) ေယာက္၊ ေနာက္ ကိုေက်ာ္ေခါင္နဲ့ရတဲ့ကေလးေတြ အားလံုး ကေလးလူၾကီး အေယာက္ (၃၀) ေလာက္ရိွတဲ့စားအိုးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ကိုေက်ာ္ေခါင္ကေတာ္တယ္။ အဲဒီလူေတြကို ျငိမ္ေနေအာင္ထိန္းထားနိုင္တယ္။ ကေလးငိုသံကလဲြရင္ေပါ့။ မိန္းမေတြဆိုတာ ကိုေက်ာ္ေခါင္မ်ားရိွေနရင္ အပိုးကိုက်ိဳးလို့။ ကိုေက်ာ္ေခါင္မရိွတဲ့အခိ်န္ေတြသာ ကလိရဲ၊ ရိရဲ၊ ျငိရဲၾကတာကိုး။
ကိုေက်ာ္ေခါင္က စာတတ္တယ္ဆိုရံုပဲ။ လုပ္ငန္းသံုး ေပါင္း၊ နုတ္၊ ေျမာက္၊ စား အေရးအဖတ္တတ္ရံုပဲေပါ့။ စီမံခန့္ခဲြ ပညာတို့၊ စာရင္းအင္းပညာတို့၊ ေဘာဂေဗဒတို့ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ဘူး။ အဲဒါေတြမၾကားဖူးေပမယ့္ သူ့လုပ္ငန္းကို ေအာက္ သက္ေၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ ျမင္တတ္တာေပါ့။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္တယ္ဆိုတာ ကိုေက်ာ္ေခါင္လိုလူမို်း။
ကိုေက်ာ္ေခါင္ အျမဲေျပာတဲ့အျဖစ္ကေလးနွစ္ခုရိွတယ္။ သူ ခပ္ငယ္ငယ္ အုတ္တင္ခ်အလုပ္သမားဘ၀တုန္းကေပါ့။ အုတ္သြားခ်တယ္။ အိမ္ရွင္ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္စိစစ္တယ္။ အုတ္ကားထံုးစံက တင္ခ် နွစ္ဆိုင္းထားတယ္။ ကားတစ္စီး အုတ္ ၅၀၀၀ ခ်ပ္ကို တင္ခ်နွစ္ဆိုင္းဆိုရင္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ့ျပီးတာေပါ့။ အဲဒါကို ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက သူတစ္ေယာက္တည္း ေရရမွာမို့ တစ္ဆိုင္းပဲခ်ပါတဲ့။ ထံုးစံက ကားေပၚမွာစစ္ရင္စစ္၊ မဟုတ္ရင္ ေအာက္ေရာက္မွစစ္။ စီရင္းလပ္မွာ ဟာမွာစိုးရင္ အုတ္စီတဲ့ေဘးကေန ရပ္စစ္။ ဒီေလာက္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက လက္မခံဘူး။ ခ်ေနတုန္း လိုက္ေရမယ္။ တစ္ဆိုင္း ထဲခ်ေပးပါတဲ့။ အခိ်န္ၾကာလို့ပါ။ ေခါက္ေရရမွ ေန့တြက္ကိုက္မွာ။ ဘယ္လိုမွေျပာမရဘူး။ ၀ယ္သူကို ကလန္ကဆန္မလုပ္ခ်င္တဲ့ စာေရးကလည္း လုပ္ေပးလိုက္ပါတဲ့။ ဘယ္သူမွမေက်နပ္ၾကဘူး။
အဲဒီလိုနဲ့ ကားေပၚအုတ္ေတြေအာက္ကိုခ်တယ္။ ေအာက္စီတဲ့နားမွာ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးက ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ့ထိုင္ေစာင့္ျပီး ေရတယ္။ နွစ္ ..ေလး ..ေျခာက္ ..ရွစ္။
ကိုေက်ာ္ေခါင္က ကားေပၚကေကာက္ေပးတယ္။ လူမလဲဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္းေကာက္တယ္။ အုတ္ေကာက္တယ္ ဆိုတာ အလယ္လူထက္စာရင္ ပင္ပန္းတယ္ေလ။ ကုန္းေကာက္လိုက္၊ ခါးဆန့္ေမာ့ျပီးပစ္ေပးလိုက္ဆိုေတာ့ သာမာန္အခိ်န္ ဆိုရင္ လူလဲျပီးေကာက္ေပးတတ္ၾကတာ။ ၃၅၀၀ ေလာက္ခ်ျပီးသြားေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးေမာလာျပီ။ ေညာင္းလာျပီ။ အဲဒီ အခိ်န္က်မွ ကိုေက်ာ္ေခါင္က ပညာျပတယ္။ နွစ္ခဲပံုမွန္ခ်ေနရာက သံုးခဲခ်လိုက္၊ ေလးခဲခ်လိုက္၊ အုတ္ ၄၀၀၀ ေတာင္မျပည့္ ေသးဘူး။ ေပါက္ေဖာ္ၾကီး လက္ေျမွာက္သြားတယ္။
အဲဒီလိုေမာသြားေအာင္ တမင္ ၃၅၀၀ ေလာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နွစ္ခဲပံုမွန္ခ်ေပးခဲ့တာတဲ့။
ေနာက္တစ္ခါက အုတ္က်ိဳးလံုး၀လက္မခံဘူးတဲ့။ အုတ္ေကာင္း၀ယ္တာ အုတ္က်ိဳး၀ယ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကားေဆာင့္ လို့ အနည္းအက်ဥ္းပါတာလက္မခံဘူး။ ရတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေက်ာ္ေခါင္က ကားေပၚကေနတယ္။ သူနဲ့အေပးအယူမွ်တဲ့ လူကို မ်က္ရိပျပဳျပီး အက်ိဳးပါလာရင္ အက်ိဳးကို ကဲြထြက္မသြားေအာင္ နွစ္ျခမ္းျဖစ္မသြားေအာင္ မသိလိုက္ရင္ အေကာင္းနွစ္ခ်ပ္ ပစ္လိုက္တယ္ထင္ေအာင္ ပိပိရိရိပစ္ေပးတယ္။ ေအာက္ကဖမ္းတဲ့လူကို အက်ိဳးပါတယ္ သတိထားဖမ္းေဟ့လို့ အခ်က္ေပး တယ္။ အက်ိဳဆိုရင္ ရိပ္မိမွာစိုးလို့။
''ေက်ာ္ျမင့္ လာျပီေဟ့''
''တင္ေမာင္ လာျပီေဟ့'' တဲ့။
ဒါဆိုဖမ္းတဲ့လူကလည္း နားလည္တယ္။ နားလည္ဆို ေက်ာ္ျမင့္တို့။ တင္ေမာင္တို့ဆိုတာ အုတ္စက္ပတ္၀န္းက်င္က ေျခက်ိဳးေနတဲ့သူေတြကိုး။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ဆိုတာ ဒီလိုလူစားမို်း။ ျမင္တတ္တယ္။ ခြင္ေတြ့ေအာင္ရွာျပီး ရေအာင္ရိုက္တယ္။ သူ့မိသားစုၾကီးအပါအ၀င္ လူ (၇၀) ေလာက္ကိုထိန္းထားနိုင္တာ ဒီလိုအရည္အခ်င္းေတြနဲ့ေပါ့။
ကိုေက်ာ္ေခါင္တို့မိသားစုမွာ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ မူရင္းမိန္းမနဲ့ သမီးနွစ္ေယာက္က မိသားစုထမင္းအိုးကိုခ်က္ရတယ္။ ေဈး၀ယ္တာလည္း ဒီမိန္းမၾကီးပဲ။ က်န္တဲ့ေၾကြးသိမ္းမယားေတြကို လုပ္ငန္းမွာခိုင္းတယ္။ မယားတင္မကဘူး။ မယားပါ သားသမီးနဲ့ သူ့ကိုယ္ပိုင္သားသမီးေတြထဲက ၁၃ နွစ္ေက်ာ္ရင္ ေျမသယ္ထဲထည့္ေတာ့တာပဲ။ ေျမသယ္က အုတ္စက္လုပ္ငန္း မွာ ပညာမလိုဘဲ မရိွမျဖစ္တဲ့လူတန္းစားတစ္ရပ္ေပါ့။
ကိုေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခုေကာင္းတာက ဘယ္သူ့မွမ်က္နွာမလိုက္ဘူး။ အားလံုးကို တန္းတူဆက္ဆံတယ္။ လံုခ်ည္တစ္ထည္ ေဟ့ဆိုရင္ ၇ ေယာက္လံုးတစ္ထည္စီ။ ေနာက္ ၀က္သားနွစ္တံုးဆိုရင္ အားလံုးနွစ္တံုးစီပဲ။ သူ့စည္းကမ္းမလိုက္နာရင္လည္း ရက္ရက္စက္စက္ပညာေပးတာ။ တစ္ခါတုန္းက အားလံုးထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။ ကလစ္၀ယ္တယ္။ သူ့မိန္းမေတြကို ကိုေက်ာ္ေခါင္က ပိုက္ဆံေပးမကိုင္ဘူး။ လိုတာအားလံုး၀ယ္ေပးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အတြင္းခံတစ္ထည္ ဆိုရင္ အားလံုးတစ္ေယာက္တစ္ထည္၊ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးကုေပးတယ္။
အဲဒီမိန္းမက ညဘက္သူမ်ားအလုပ္ကူလုပ္ေပးျပီး ကလစ္၀ယ္ထားတယ္။ သူတို့အခ်င္းခ်င္းျမင္ေတာ့ ဆူညံဆူညံျဖစ္ ကုန္ေရာ။ ကိုေက်ာ္ေခါင့္နားထဲလည္းေရာက္သြားေရာ အားလံုးတန္းစီျပီးေမးတယ္။ ကလစ္ကိစၥမွန္းလည္းသိေရာ ဆူတဲ့ ရန္ျဖစ္တဲ့ မိန္းမေတြကို ေခါင္းတံုးတံုးပစ္တာ။ ေနာက္ေန့လုပ္ငန္းလုပ္ေတာ့ တလင္းထဲမွာ ေခါင္းတံုးေျပာင္ကေလးေတြကို တန္းစီလို့။
ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့သူၾကီးကလည္း လံုး၀လွည့္ၾကည့္စရာမလိုတဲ့ စိတ္ခ်ရတဲ့တပည့္ေကာင္းကို ရထားေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ ကိုေက်ာ္ေခါင္လိုတာကို ကူညီပံ့ပိုးတယ္။ နယ္ေျမခံရဲနဲ့ တာ၀န္ရိွသူေတြဆိုတာ ကိုေက်ာ္ေခါင့္သူၾကီးနဲ့ လည္ပင္းဖက္ေပါင္း တာကိုး။ ကိုေက်ာ္ေခါင့္သူၾကီးကလည္း ပံ့ပိုးေပးကမ္းတဲ့ေနရာမွာ ရက္ေရာသေလာက္ သူကုန္တာနဲ့တန္ေအာင္ ျပန္ယူတဲ့ေနရာ မွာ နာမည္ၾကီးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လိုက္လည္းလိုက္ဖက္တဲ့ဆရာတပည့္လို့ မွတ္ခ်က္ခ်ခံရတယ္။
အုတ္ကားတင္ခ်ဆိုရင္ အုတ္ပစ္တဲ့လူနဲ့ ဖမ္းတဲ့လူ တိုင္ပင္ကိုက္မွ၊ အေပးအယူမွ်မွ နို့မို့ဆိုရင္ ပစ္တာကို မဖမ္းရဲ လို့ျဖစ္ျဖစ္၊ မဖမ္းနိုင္လို့ျဖစ္ျဖစ္ လက္ကအုတ္လြတ္က်လို့ လူကိုခိုက္မိတာေတြ၊ အုတ္က်ိဳးတာေတြ ရိွတတ္တယ္။ ဒီသူၾကီးေရွ့ မ်ား ဒီလိုျဖစ္ရင္ ..
''ေဟ့ ..ေဟ့ ..အလုပ္ကို အလုပ္နဲ့တူေအာင္လုပ္စမ္း။ လူက်ိဳးတာ ဆက္လို့ရတယ္။ အုတ္က်ိဳးတာဆက္လို့မရဘူး'' တဲ့။ ကိုေက်ာ္ေခါင့္ဆရာပဲေနာ့။ ဘယ္ေခလိမ့္မလဲ။
ကိုေက်ာ္ေခါင္က ႀကိဳတင္ေငြအေတာင္းၾကမ္းသလို တကယ့္ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္တဲ့ အုတ္တစ္ခ်ပ္ခ်င္းရဲ့ေဈးကိုလည္း ကိုင္ ထားတယ္။ အက်မခံဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားအုတ္ထက္သာတယ္။ အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္ အျမဲဂရုစိုက္တယ္။ ရာခိုင္နႈန္း နဲ့ရတဲ့အတြက္ သူၾကီးအက်ိဳးရိွသေလာက္ သူလည္းအက်ိဳးရိွတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္ငန္းသေဘာနဲ့ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိုလ္ေရးအရပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို့ဆရာတပည့္က မခဲြျဖစ္ဘူး။
ကိုေက်ာ္ေခါင္က တာ၀န္အတြက္၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္၊ နာမည္အတြက္၊ သူၾကီးေက်နပ္ေအာင္ စိတ္ခ်ရေအာင္ လုပျပဳနိုင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္ေခါင္မွာ ကိစၥၾကီးငယ္ရိွလာရင္ ကိုေက်ာ္ေခါင့္ဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေခါင္ ဘုရားတရမယ့္အျဖစ္မ်ိဳးေပၚလာတယ္။ အရင္လို ဆရာတလို့မရနိုင္တဲ့ဆရာမနိုင္ အျဖစ္မ်ိဳးေပါ့။
ျပႆနာက ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့ အေထြးဆံုးေလးျပႆနာ။ အဲဒီအေထြးဆံုးေလးက ငယ္တယ္။ ရုပ္ရည္သန့္တယ္။ အုတ္ေလာကကမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚက။ အသက္ၾကီးလို့ ရာထူးၾကီးလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္အဘိုးၾကီးရဲ့သမီး။ သူတို့ေနတဲ့ရဲစခန္း မ်က္နွာစာမွာ ဆိုင္ခန္းေတြေဆာက္ေတာ့ အဲဒီက ပန္းရန္သံလ်က္ကိုင္နဲ့ျငိျပီးခိုးေျပးလာၾကတာ။ ထြက္ေျပးတာဆိုေတာ့ အရင္ အလုပ္မ်ိဳးျပန္မရနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆာက္လုပ္ေရးအဖဲြ့ေတြကလည္း လူေပါျပီး လုပ္ငန္းရွားေနတဲ့အခိ်န္ကိုး။ ကိုေက်ာ္ေခါင့္ လက္ေထာက္နဲ့ ေကာင္ေလးကရင္းနီွးေတာ့ ကိုေက်ာ္ေခါင့္ဆီေရာက္လာပါေရာ။ ပန္းရန္ဆိုေတာ့ အုတ္တင္ခ်ေတာ့ျဖစ္ တယ္ေလ။
ေရာက္ခါစကေတာ့ မ်က္နွာေလးေတြ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးက လက္ေၾကာမတင္းဘူး။ ေရာကျပဳီး သံုးလေလာက္ၾကာတဲ့တစ္ညမွာ ေကာင္ေလးေပ်ာက္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးကို ထားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကိုယ္ေပၚမွာ ကိုေက်ာ္ေခါင္ဆီကယူထားတဲ့ေငြေတြနဲ့၀ယ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေလးရယ္၊ စားအိုးစားခြက္ကေလးေတြရယ္၊ ေနာက္ သူတို့ နွစ္ေယာက္ သံုးလေလာက္သံုးထားတဲ့အေၾကြးေတြရယ္။
အဲဒီလိုနဲ့ အသက္ၾကီးၾကီးရဲတပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ႏြားအိုေနာက္က်သမီး ေကာင္မေလးက မ်က္စိစံုမိွတ္ၿပီး ကိုေက်ာ္ေခါင့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ရေတာ့တာ။ ေကာင္မေလးက သတၱိရိွတယ္ေျပာရမွာေပါ့။ တစ္ခါတေလ တိတ္တိတ္ကေလး မ်က္ရည္က်တတ္တာကလဲြျပီး အားတင္းထားတဲ့မ်က္နွာေပးနဲ့ ...
ေနာက္ ...မိုးလယ္ေလာက္မွာ ေကာင္မေလးကေလးေမြးတယ္။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ သူ့ကေလး ဟုတ္မဟုတ္ တြက္ၾကည့္ဖို့ေတာင္ ရက္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါကအေရးမၾကီးဘူးေလ။ သူ့ကေလးမဟုတ္ခဲ့လည္း ဒီကေလးေရွ့မွာ မယားပါသားသမီးေတြအမ်ားၾကီးရိွေနခဲ့တာ။ သူ့ကေလးဆိုေတာ့ေကာ။ ဒါဆိုလည္း အစ္ကိုေတြအစ္မေတြၾကားထဲက အေထြးဆံုး ကေလးေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့တဲတန္းမွာ ၾကီးလာမယ္။ လုပ္နိုင္တဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ ရတဲ့ အလုပ္၀င္မယ္။ ျပီးေတာ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ ယူၾကမယ္။ ကေလးေတြထပ္ေမြးမယ္။ အေဖဘယ္သူလဲဆိုတာ ဒီကေလးကိုယ္တိုင္တင္မကဘူး။ ကိုေက်ာ္ေခါင္ေကာ၊ သူ့အေဖေကာ၊ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ေရာ အေရးတၾကီးမဟုတ္ဘူးရယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲလိုအေရးမၾကီးဘူးထင္ထားတဲ့ကိစၥက အေရးၾကီးလာခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးက အင္မတန္ေဒါသၾကီးတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္အဘိုးၾကီးကို ဘယ္လိုနူးနွပ္စည္းရံုးပူးေပါင္းတယ္မသိရဘူး။ ေကာင္ေလးနဲ့အဘိုးၾကီးပူးေပါင္းျပီး ကိုေက်ာ္ေခါင္ကို မယားခိုးမႈနဲ့ အမႈဖြင့္ေတာ့တာပဲ။
ရဲတပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္ရဲ့သမီးေကာင္မေလးက လက္ထပ္စာခု်ပ္လုပ္ဖို့မေမ့ခဲ့သလို အဲဒီစာခု်ပ္ကို ကိုေက်ာ္ေခါင္ မေတြ့ေအာင္သိမ္းထားဖို့လည္း မေမ့ခဲ့ဘူး။
အင္မတန္ပိုင္နိုင္တဲ့၊ ကြ်မ္းက်င္တဲ့၊ လူရည္လည္တဲ့ကိုေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ သူ့အေထြးဆံုးေလးဆီမွာ သူ့ကို အႏၱရာယ္ေပးနိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာရိွေနခဲ့တာကို လေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေပါင္းသင္းလာခဲ့ျပီး မရိပ္မိနိုင္ခဲ့ဘူး။
ဆရာျဖစ္ခ်င္တာကို သူကေခါင္းညိတ္၊ သူျဖစ္ခ်င္တာကို ဆရာကေခါင္းညိတ္၊ ဆရာနဲ့ေတြ့ရင္ နွစ္လိုဖြယ္၊ ေက်နပ္ အားတက္ဖြယ္ အားရပါးရၿပံဳးတတ္တဲ့ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့အၿပံဳးဟာ သံတိုင္ေတြရဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မဲ့တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနတယ္လို့ သူ့ ဆရာက ထင္တယ္။ အကြာအေ၀းေၾကာင့္လား၊ အလင္းအေမွာင္ေၾကာင့္လား၊ ဆရာက မ်က္လံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္ၾကည့္ ေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ေခါင္ရဲ့အၿပံဳးက အရင္လို နွစ္လိုဖြယ္၊ ေက်နပ္အားတက္ဖြယ္ျဖစ္မေနေတာ့တာ ေသခ်ာေနခဲ့ပါတယ္ ....။ ။
အျဖဴေရာင္ (ေရႊ)
မေဟသီ ရုပ္စံု မဂၢဇင္း ၊
အမွတ္( )၊ဒီဇင္ဘာလ၊၂၀၀၈ခုနွစ္။
No comments:
Post a Comment