မိစၧာတို့၏ကိ်န္စာ

၂၀၁၁

'' မမေရ...မနက္ျဖန္အားလား''

'' အင္း ... အားပါတယ္...ဘာလုပ္စရာရိွလို့လဲ''

အိမ္ထဲကအိမ့္ျပင္ထြက္ေလ့မရိွဘဲအေရးၾကီးကိစၥရိွ၍အျပင္ထြက္ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ အေဖာ္လိုက္ရွာေလ့ရိွသူ ညီမက ''အားလား'' ဆိုသည္နွင့္ ကြ်န္မကသိျပီးသားပင္...။ သူ့မွာအျပင္ထြက္ရမည့္အလုပ္ တစ္ခုခုရိွေနပါျပီ။

''ဟိုေလ...ဟို...ဟိုဟာေလ...ဒီလိုမမရဲ့မေန့က မမၾကီး ဖုန္းဆက္တာေလ... ရဲရဲစာေမးပဲြေအာင္တဲ့ကိစၥေလ''

''အဲဒါ...ဘာျဖစ္လဲ''

'' မလတ္ မႀကိဳက္မွန္းေတာ့သိသားပဲ... ဒါေပမယ့္ ညီမက,ကတိေပးထားတာ''

''ငါ..မႀကိဳက္တာ...ေၾသာ္..ေၾသာ္...ျဖစ္ရေလ ဘာေတြဆက္ပါ့မယ္လို့ ကတိေတာ္ထားခဲ့သလဲ''

''ဟိုေလ...ပဲြေလးလုပ္ေပးပါ့မယ္ ေျပာခဲ့တာ''

''ဘုရားေရ.... အဲဒါဘယ္ေလာက္ကုန္မွာတုန္း''

''အၾကမ္းဖ်င္း...နွစ္သိန္းေလာက္ပါပဲ''

'' ဟား... နင္တို့ေတာ့အရူးၾကီးရူးျပီ... အဲဒီပိုက္ဆံ ဘိုးဘြားရိပ္သာသြားလွူတာကမွ အဓိပၸါယ္ရိွဦးမယ္...လုပ္မေပးနဲ့၊ ငါသေဘာလည္းမတူဘူး။ အဲဒီကိစၥဆိုရင္...လိုက္လဲမလိုက္နိုင္ဘူး။

ငါ့ကို အဲဒီကိစၥေတြ လာမပတ္သက္နဲ့ ေျပာထားရဲ့သားနဲ့ ...''

''ညီမသူငယ္ခ်င္းေတြက ခရီးထြက္တဲ့သူနဲ့၊ ေနမေကာင္းတဲ့သူနဲ့ Jyapက်တဲ့သူနဲ့ ဂ်မ္းျဖစ္ေနလို့ပါ...'' မ်က္နွာငယ္နွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေျပာျပေနေသာ အငယ္မကိုၾကည့္ကာ တကယ္ကိုစိတ္ကုန္မိပါသည္။ သူ့ကိုၾကည့္ရင္း လြန္ခဲ့ေသာဆယ္နွစ္ကအျဖစ္တစ္ခုကို ျပန္သတိရမိသည္။

၂၀၀၁

''သမီးေရ...အေဖ မနၱေလးသြားမယ္၊ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္မယ္ေနာ္''

''ဟင္ အေဖကလည္း ဘာကိစၥရိွလို့တုန္း ခ်က္ခ်င္းၾကီးပဲ''

'' အင္း...ကိစၥကေတာ့ အေရးၾကီးကိစၥပဲ ညည္းညီမက ေက်ာက္ေခ်ာကအဖဲြ့ေတြနဲ့ ပဲြတင္ခ်င္လို့တဲ့ အေဖ့ကိုလာေျပာေတာ့...အေဖ ေရွာင္ေနမွျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့''

''ဟင္...ဒါဆိုသမီးလဲလိုက္မယ္ ဟာ မျဖစ္ေသးပါဘူးမနက္ျဖန္ စာရင္းအကုန္ရွင္းေပးမယ္လို့ေျပာထားတာ လိုက္လို့မျဖစ္ေသးပါဘူး......စာရင္းေတြတြက္ရဦးမွာ ဒါဆိုေခ်ာင္ပိတ္မိေနျပီေပါ့''

'' ငါ့သမီးက သရက္ပင္ေအာက္သြား စာရင္းတြက္ေနလိုက္ေလ အေဖကေတာ့လစ္ျပီ''

အ၀တ္အစား ခက္သြက္သြက္လဲျပီး ထြက္သြားသည့္အေဖ့ကိုၾကည့္ကာ အေဖ့လိုေရွာင္ထြက္လို့မရသည့္ ကြ်န္မက ေဒါသျဖစ္က်န္ရစ္ရသည္။ ၾကီးမားအံု့ဆိုင္းေနေသာ သရက္ပင္ၾကီးေအာက္ကို ကြ်န္မထိုင္မည့္ခံုနွင့္စားပဲြေရႊ့၊ စာရင္းစာအုပ္၊ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ျပင္ဆင္ျပီးခိ်န္မွာပဲ အငယ္မတို့အဖဲြ့ဆူညံဆူညံနွင့္ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သေျပပန္း၊ အေမႊးတိုင္တို့နွင့္အတူ အျခားတိုလီမိုလီထည့္ထားသည့္ ဆဲြျခင္းမ်ားကိုင္ထားေသာ ေယာကၤ်ားၾကီး တစ္ေယာက္နွင့္ မိန္းမေလးေယာက္ကိုဦးေဆာင္လာသည့္ အငယ္မကကြ်န္မကို လွည့္ၾကည့္,လွည့္ၾကည့္လုပ္ကာ...

''မေနာ္ေရ...အေဖေကာ''

'' အန္ကယ္ၾကီး မနၱေလးကိုုသြားတယ္''

''နင္တို့ကိုေၾကာက္လို့ ေရွာင္သြားတာေဟ့...မေရွာင္နိုင္တဲ့ငါပဲ က်န္ခဲ့တာ''

စိတ္ဆိုးတဲ့အရိွန္နွင့္ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့ ကုတ္ကုတ္,ကုတ္ကုတ္ျဖင့္ အိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့သည္။ မၾကာပါ... ျပင္ဆင္သံေတြ၊ မန္းသံ၊ မႈတ္သံ၊ တိုင္တည္သံေတြ...ကြ်န္မကလည္းစာရင္းေတြထဲစီးေမ်ာရင္း သူတို့ကို ေခတၱ ေမ့သြားခိ်န္.. '' မမေလး...မမေလး...ၾကည့္လုပ္ဦး ''

''ဟင္...မေနာ္...ဘာျဖစ္လို့လဲ''

''ဟိုမွာ... ဟိုလူၾကီးက မငယ္ေလးကို ေပးမထြက္ဘူး''

''ဘာ မထြက္တာတုန္း''

''ဟိုေလ... မငယ္ေလးက ဟိုဘက္ဘ၀က အစ္ကိုၾကီးတဲ့၊ သူ့သမီးနွစ္ေယာက္က

ညီမေတြတဲ့...ညီမေတာ္ေတြတဲ့...အဲဒါ ညီမအၾကီးက အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာမို့ ခြင့္ေတာင္းတာတဲ့..

အဲဒါ မငယ္ကိုစီးထားတဲ့ အစ္ကိုေတာ္က ေအး...ေအးလို့ေျပာလိုက္ေတာ့.အဲဒါလက္ဖဲြ့ သိန္းတစ္ေထာင္ဆုေပါက္ေအာင္လုပ္ေပးမွ ထြက္ရမယ္တဲ့ အဲဒါမငယ္ေလးက ၾကမ္းေပၚမွာ လူးလိွမ့္ေနတာပဲ...ၾကာေနျပီ လာၾကည့္ပါဦး''

ဆတ္ကနဲထ,လိုက္သြားမိေတာ့ အငယ္မကၾကမ္းေပၚမွာ လူးလိမ့္ရင္း 'တအင္းအင္း' ေအာ္ေနသည္။ ေခြ်းေတြကလည္း ရဲႊလို့ ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္း၊ ဓါတ္ဆရာဆိုသည့္ ဘိုးေတာ္က...

''ကိုယ့္နွမေတာ္ေလး ကိုယ္,မခ်စ္ဖူးလား ကတိေပးလိုက္ေလ...ကတိေပးလိုက္''

''ေမာင္ၾကီးေရ...ကိုယ့္နွမေတာ္ေလးမဂၤလာေဆာင္မွာလက္ဖဲြ့ပါ ေမာင္ၾကီးရဲ့...သိန္းတစ္ေထာင္ဆုၾကီး ရပါေစလို့ ကတိေပးလိုက္ပါ ေမာင္ၾကီးရဲ့...''

ၾကမ္းေပၚလူးလိွမ့္ေနသည့္အငယ္မနားမွာ နတ္ဆရာနွင့္သူ့သမီးက ဘာေတြမွန္းမသိတတြတ္တြတ္ေျပာကာ အငယ္မကေတာ့ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး လူးလိမ့္ေနရင္း တအင္းအင္းညည္းေနလိုက္သည္က အံ့ၾသစရာ...။ဓါတ္ဆရာေျပာ သမွ်ငံု့ခံကာ ဘာမွမသိသလိုပံုမို်းျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚလိွမ့္ေနသည့္ အငယ္မကိုလံုးလံုးနားမလည္နိုင္ေပ။ နဂိုကတည္းကစိတ္တိုေနသည့္ အရိွန္နွင့္ ဒီေလာက္ေတာင္အရူးထ,ရလားဆိုေသာ ေဒါသေလအပင့္မွာ မျငိွမ္းနိုင္သည့္မီးနွယ္ ၀ုန္းကနဲထ,ေလာင္ပါေတာ့သည္....

''အဲဒါက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... နင္ကေကာ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း... ထ,စမ္း''

လူးလိွမ့္ေနသည့္ အငယ္မကိုဆဲြထူလိုက္ေတာ့ ဆံပင္ဖို့ရို့ဖားရား၊ ေခြ်းေတြကေရခို်းထားသကဲ့သို့ စက္စက္နစ္ေနကာ...မာရသြန္ေျပးလာခဲ့သူလို၊ ကုန္းေပၚေရာက္ေနသည့္ ငါးပါးဟက္နွင့္အသက္ရႈေနသည့္တိုင္ မလံုေလာက္ေသးသလို တေဟာေဟာ ေမာေနလိုက္ပံုက အသည္းယားဖြယ္ရာပင္။

''မေနာ္ ေရတစ္ခြက္ယူခဲ့... ဘာအစ္ကိုၾကီးတုန္း၊ ဘာေမာင္ေတာ္တုန္း ေျပာစမ္း...ဘာနွမေတာ္တုန္း..ဟင္'' ''ေရာ့...မေနာ္ သူ့ကို ေခြ်းသုတ္ေပးလိုက္ ကဲ ကြ်န္မဗုဒၶဟူးသမီး ၀င္ခိုင္းလိုက္၊ ရွင့္အစ္ကိုၾကီးဆိုတာ ၀င္ခိုင္း...''

ကြ်န္မက,အငယ္မကို မေနာ္လက္ထဲလဲႊေပးလိုက္ကာ သူတို့ျပင္ဆင္ထားေသာ အုန္းပဲြ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြေတြေရွ့ ေရႊ့ေျပာင္း တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ျပီး နတ္ဆရာကို စိန္ေခၚလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည့္ နတ္ဆရာ သားအဖေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္သည္။ သို့ေသာ္လည္း ဟန္ကိုယ္ဖို့သေဘာနွင့္ ကြ်န္မေရွ့ေရာက္ေအာင္ တိုးထိုင္လိုက္ရင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန့္လိုက္ကာ...

''ဘ၀အဆက္ဆက္...မပ်က္မကြက္၊ မလဲႊမေသြ မဆံု,ဆံုေအာင္ မၾကံု,ၾကံုေအာင္ သံေယာဇဥ္

ၾကီးခဲ့ၾကတဲ့ ေမာင္ၾကီးေရ...နွမေတာ္ေလးတို့နဲ့ ေတြ့ၾကရေအာင္...ဒီဗုဒၶဟူးသမီးဆီ ေမာင္ၾကီးလိပ္ျပာ နားခိုပါေတာ့ ...ေမာင္နွမေတြ အတူဆံုျပီးဆုေတာင္းရေအာင္၊ သံသရာအဆက္ဆက္ ေမာင္ၾကီးနဲ့နွမေလးေတြ မလဲြမေသြျပန္ေတြ့ရဖို့ ဆုေတာင္းရေအာင္...ဒီလိပ္ျပာရွင္ဆီ...''

ကြ်န္မကလည္း ေဒါသနွင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါျပီ။ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါကမွ မၾကည့္ဖူး၊ မျမင္ဖူးေလေတာ့ သူတို့လုပ္ေနတာ ဘာမွန္းမသိ၊ နတ္ကနားေပးတာကေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ရပ္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ ''ဒီလိုအ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ျပီး ဒီလိုဆိုင္းကြက္နဲ့ က,တာမို်းေတာ့...ငါေတာင္ကလိုက္ခ်င္ေသး၊ ၾကက္ေၾကာ္လည္းစားရ၊ ပိုက္ဆံေတြလည္းရ၊ ဇိမ္က်လိုက္တဲ့ဘ၀''လို့ ဟာသလုပ္ေတြးဖူးသည္။ သို့ေသာ္ျငား ထိုခဏတစ္ျဖဳတ္က တစ္ခါလား၊ နွစ္ခါလား...ဒါ့ထက္မပို။

ကြ်န္မတို့မိသားစုမွာ အဖြားတို့၊ အေမတို့ ရိုးရာတင္ၾကတာကလဲြျပီး မည္သူမွယခုကဲ့သို့ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မလုပ္ဖူးၾက။ အေဖကဆိုေ၀းေရာ ဒီလိုမိသားစုမွာ အငယ္မ,က်ကာမွ ဘယ္ကေရာဂါကူးစက္လာသည္မသိ... နတ္ဆရာကလည္း ပြတ္တြတ္ ပြတ္တြတ္ ရြတ္ေကာင္းဆဲ...ကြ်န္မကလည္း ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးထိုင္ျပီးေတြးေကာင္းဆဲ... မိနစ္တို့တစ္မိနစ္ျပီး တစ္မိနစ္ကူးေျပာင္းဆဲ...မ်က္၀န္းေဒါင့္မွာ ရိပ္ကနဲလႈပ္ရွားမႈတစ္ခုေတြ့လိုက္ရျပီး...

''ေဟ့...ေဟ့..ငါကိုယ္ေတာ္ကလိပ္ျပာမလွရင္မ၀င္ဘူးကြ...လိပ္ျပာလွတဲ့သူမွငါက၀င္ခ်င္တာ... ဟားဟားဟားဟား...နွမေလးတို့..ေမာင္ၾကီးက နွမေလးတို့ကိုရွာလိုက္ရတာ...တို့ေမာင္နွမေတြ...''

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဓါတ္ဆရာသမီးအငယ္မက စုစည္းထားေသာ ဆံပင္ေတြ ဆဲြျဖုတ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္ရမ္းယိမ္းထိုးရင္း ကန္ေတာ့ပဲြနားတိုးကပ္လာပါသည္... ''တိတ္စမ္း...ဘာလိပ္ျပာလွတာတုန္း...လူလိမ္ေတြမို့လို့လိပ္ျပာလွတာေပါ့...ရွင္တို့ေတြကို မေကာင္းတတ္ လို့ၾကည့္ေနတာ....ဘာေမာင္ၾကီးတုန္း ..ဟင္...ထီေပါက္ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား... ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ဟုတ္လား...ခ်မ္းသာခ်င္ရင္အလုပ္ၾကိဳးစားေပါ့ဟဲ့ထီေပါက္ဖို့မ်ား ဆုေတာင္းရတယ္လို့...အေခ်ာင္သမားေတြ

အခုခ်က္ခ်င္းထြက္၊ ဒီအိမ္ထဲက အခုခ်က္ခ်င္းထြက္...ရွင္တို့ တစ္သက္လံုးမွတ္ထား...

ထီေပါက္ဖို့ဆုေတာင္းတယ္ဆိုတာအေခ်ာင္သမားေတြအလုပ္...အတိတ္ကံပါလာရင္ ထီေပါက္မွာပဲ... အလုပ္,မလုပ္ဘဲၾကီးပြားခ်င္ရင္ ဓားျပသြားတိုက္ လူလိမ္ေတြ ဘာလိပ္ျပာလွတာလည္း''

ကြ်န္မ,အက်င့္ကလည္း အရိွန္ရလာရင္ဆက္သြားတတ္ေလေတာ့ ေျပာရင္းေျပာရင္း နႈတ္လြန္ကုန္သည္။ ကြ်န္မအေျပာမွာေမ်ာေနၾကသူမ်ားက ဟိုပစၥည္းေကာက္ကိုင္ရနိုးနိုး ...ဒီပစၥည္းေကာက္ကိုင္ရနိုးနိုး...ကန္ေတာ့ ပဲြေတြပဲယူေျပးရနိုးနိုး ဗ်ာမ်ားေနခိ်န္အငယ္မက မေနာ္လက္ထဲမွလူးလဲရုန္းထျပီး ကန္ေတာ့ပဲြေတြေရွ့ ငုတ္ထိုင္ကေလးထိုင္ကာ....

'' အမိုက္အမဲေလးပါဘုရား...ေဗြမယူပါနဲ့ဘုရား အမိုက္အမဲေလးပါ...ဗုဒၶဟူးသမီးက အမိုက္အမဲေလးမို့ပါ''

ကန္ေတာ့ပဲြမ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဦးကုန္းခ်ရင္း ပါးစပ္ကတတြတ္တြတ္ရြတ္ေနသည့္ အငယ္မကိုၾကည့္ကာ ''ဘာသာကိုစြန့္နိုင္တယ္...၀ါသနာကို မစြန့္နိုင္ဘူး'' ဟူေသာေရွးစကားတစ္ခြန္း ကြ်န္မရင္ထဲ ေရာက္လာပါသည္...။

၂၀၁၁

ထိုစကားေလးက ယခုခိ်န္ထိမွတ္မိခိုင္ျမဲေနဆဲ...အငယ္မက ဘာသာကိုစြန့္ခ်င္စြန့္လိမ့္မည္...၀ါသနာကို ဘယ္ေသာအခါမွ စြန့္မည့္သူမဟုတ္၊ သူကမေရွာင္လွ်င္၊ ကိုယ္ကေရွာင္ေလမွ ထိပ္တိုက္မတိုးမည္မွန္းသိေနသည့္ ကြ်န္မကပဲေရွာင္လာခဲ့သည္က...၁၀နွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။

ေတြးလက္စ အေတြးမ်ားက မမၾကီးအေၾကာင္းေရာက္သြားျပန္ေတာ့ ၿပံဳးခ်င္လာျပန္သည္။ မည္သို့မွန္းမသိ ေသာ္လည္း ကြ်န္မတို့ညီအစ္မသံုးေယာက္က တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္မတူညီၾက။ အဓိက,ကဲြျပားခ်က္က စာဖတ္ျခင္း ဓေလ့ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကြ်န္သေဘာေပါက္စ,ျပဳျပီ။ ကြ်န္မ၏၀ါသနာက စာဖတ္ျခင္း...အားလွ်င္စာအုပ္ေကာက္ကိုင္ျပီး စာဖတ္ေနျမဲ။ စာဖတ္ျခင္းဆိုသည္က အစပိုင္းမွာ ပ်င္းရိဖြယ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့စဲြမွန္းမသိစဲြကာ စာအုပ္နွင့္မ်က္နွာမခြာခ်င္ေတာ့..။ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္က အႀကိဳက္ဆံုး၊အဖတ္ခ်င္ဆံုးစာအုပ္နွစ္အုပ္ကို ဘယ္၊ညာလက္နွစ္ဖက္နွင့္ေကာက္ကိုင္မိလွ်င္ဘယ္လက္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ရမွာလား.. ညာလက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ရမွာလား... 'ဘယ္၊ညာ'တိုက္ပဲြ ဆင္ႏႊဲရတတ္ပါေသးသည္။

၂၀၀၁

''နင္တို့အားရင္ ထိုင္ေနတာပဲ၊ စာအုပ္ဖတ္ပါေျပာလည္းမရဘူး''

''ဟာ...ပ်င္းစရာၾကီး မလတ္,စာအုပ္ေတြက ဖတ္လဲ,ဖတ္ရေသး ဖတ္ျပီးတာနဲ့မျပီးေသးဘူး ေတြးရေသး... မလတ္ဖတ္ျပီးျပန္ေျပာတာပဲ နားေထာင္ေတာ့မယ္''

''ဘယ္အရာမဆို အရင္းေတာ့ နည္းနည္းစိုက္ရမွာေပါ့ဟဲ့...စာအုပ္ကေလးလက္ထဲကိုင္ထားေတာ့ အိေျႏၵလည္းရတယ္...ကားေစာင့္ရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ လူေစာင့္ရင္းျဖစ္ျဖစ္..ဒီအတိုင္းထိုင္ေနမယ့္အစား စာအုပ္ကေလးဖတ္ေနေတာ့ အိေျႏၵလည္းမပ်က္ဘူး၊ မေၾကာင္ဘူးေပါ့...အားေနေတာ့ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ့ေလွ်ာက္ၾကည့္မိ...အျမင္မေတာ္တာေတြ့ေတာ့ အတင္းေျပာ...အကုသိုလ္ပြားတယ္... စာအုပ္ကေလးဖတ္ေနေတာ့ အဲဒီ,အကုသိုလ္ေတြလည္း ေရွာင္ျပီးသားျဖစ္ေရာ''

''အမေလး ဆရာမၾကီးရယ္...ကိုယ့္တရား ကိုယ္ပဲက်င့္ပါ''

အဲဒီလို သူတို့တရားနွင့္သူတို့ေနၾကသည့္အထဲမွာ မမၾကီးအက်င့္ကတစ္မို်းတစ္ဘာသာပင္။ ကြ်န္မတို့ကို ဦးေဆာင္ျပီး စီးပြားရွာေကြ်းေနရေလေတာ့အေဖနွင့္နီးစပ္မႈပိုမ်ားသည္။အေဖနွင့္နီးနီးကပ္ကပ္ေနရင္းကပင္ အေဖ့ေဒါသမ်ား နွင့္ ရင္ဆိုင္နပန္းလံုးခိ်န္မ်ားလာကာ သူ့မွာရိွေသာအက်င့္တစ္ခုက ခိုင္ျမဲအားေကာင္းလာပါေတာ့သည္။

အဲဒါက လိမ္ေျပာတတ္ျခင္း...။

အေဖ၏ခီ်းမြမ္းအထင္ၾကီးမႈကိုပဲခံခ်င္ကာ အေဖ့ေဒါသကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ေသာ မမၾကီးကကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လိမ္ေျပာေတာ့သည္။ အဲလိုလိမ္ေျပာျခင္းက တျဖည္းျဖည္းနွင့္အက်င့္ၾကီးတစ္ခုလို စဲြကပ္လာေတာ့တာပင္။

''အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ေလ...နင္ကဘာျဖစ္လို့လိမ္ေျပာရတာလဲ''

''အေဖစိတ္ဆင္းရဲသြားမွာစိုးလို့''

''အမွန္အတိုင္းေျပာပါ...ရင္ဆိုင္ပါေျပာထားရက္နဲ့''

''ေအးတစ္ခါလိမ္၊နွစ္ခါလိမ္...အျမဲတမ္းလိမ္ေျပာေန၊ဘယ္ဟာကအမွန္လဲ ဘယ္ဟာကလိမ္ထားတာလဲ..

မေမ့ေအာင္၊ေရာ,မသြားေအာင္ေနရ၊ ေျဖရွင္းရ ေတာ္ေတာ့္ကို ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတာပဲ''

''နင္မသိဘဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ့...အေဖက အိမ္ထဲမွာေနရင္းအလုပ္ကိစၥစီစဥ္ရတာ...ငါကအျပင္ထြက္ လႈပ္ရွားရတာ...အျပင္ကကိစၥေတြ၊အေျပာင္းအလဲေတြအေဖကနားလည္တာမဟုတ္ဘူး... အမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရင္..မိုးမီးေလာင္ကုန္လိမ့္မယ္...မွန္တာေျပာရင္ ရြာျပင္ထုတ္ခံရတယ္ဆိုတာမၾကားဖူးဘူးလား''

လိမ္ေျပာလိုက္တာက ခဏကေလး...လိမ္ေျပာျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ထိုလုပ္ဇာတ္ကို ဖံုးရ၊ဖိရ၊ဇာတ္လမ္း ဆက္တန္...ဆက္ရ၊ ဇာတ္ညႊန္းကမပီျပင္ခဲ့လွ်င္ ပီျပင္ေသာဇာတ္ညႊန္းျဖစ္ေအာင္ဆက္ေရးရ။ ပထမဇာတ္လမ္းမျပီေသးခင္ ဒုတိယဇာတ္လမ္းကစ,လာျပီ ။ ေဟာပထမဇာတ္လမ္းနွင့္ တတိယဇာတ္လမ္း အံမ၀င္ေလေတာ့ ဦးေနွာက္ကိုအေရးေပၚအသံုးခ်ျပီး စတုတၳဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ လိပ္ပတ္လည္ေနေသာသူ၏လိမ္ဆင္ဇာတ္လမ္းတဲြၾကီးမွာ သူကမွင္ေမာင္းေကာင္းေကာင္းနွင့္ ဒါရိုက္တာလုပ္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္မတို့ကေဘးမွ အသည္းတယားယားျဖစ္ရသည္မွာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။

''အေဖေဒါသျဖစ္လည္း ခဏပဲ နင္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမွာ ငါကေတာ့ နင့္လိုဇာတ္မရႈပ္နိုင္ဘူး''

''ေအး..ေအး..နင္ကသတၱိရိွတာကိုး၊ သူရဲေကာင္းၾကီးကိုး၊ အဆူခံရေတာ့ မို်း,ခီ်ျပီးအဆူခံရ၊ ဟိုးပေ၀သဏီကဇာတ္လမ္းေတြ ျပန္လွန္အေျပာခံရ၊ အေအာ္ခံရ...ငါက,အဲဒီဒဏ္ေတြမခံနိုင္ေတာ့ဘူး၊ နားညီးတယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ လိမ္လိုက္...ျပီးေရာ...နားေအးေရာ''

တကယ္ေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားက ကြ်န္မတို့အေဖ ေဒါသၾကီးရာကစ,ခဲ့သည့္အျဖစ္မ်ားပင္။ အေဖက အလုပႀကိဳးစားသည္၊ ေဒါသၾကီးသည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေဇာၾကီးသည္...သူ့ေနာက္ကလူေတြလိုက္နိုင္၏ မလိုက္နိုင္၏ မခဲြျခားဘဲ သူလုပ္သလိုလုပ္ေစခ်င္၊ သူျဖစ္သလို ျဖစ္ေစခ်င္ေသာအခါ...ကြာဟမႈမ်ားျဖစ္လာခဲ့ျပီး ထိုကြာဟမႈမ်ားကို လက္သင့္မခံတတ္ပဲ ဆူပူေမာင္းမဲျခင္းနွင့္ ေျဖရွင္းတတ္တာက စ,ခဲ့ေသာဇာတ္လမ္းမ်ားပါပဲ၊ ထိုအျဖစ္မ်ားက ေစတနာနွင့္သင္ျပရာကျဖစ္ခဲ့ပါသည္ဟု ကြ်န္မယံုၾကည္ေသာ္ျငားလက္ေတြ့မွာခံစားဖို့ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားပင္။

''မင္းတို့ဗမာေတြ မဲြတာလည္းမေျပာနဲ့ အားရင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္တာ''

''ဟဲ့ ညည္းတို့အိမ္မွာ ထမင္းကိုျပီးစလြယ္ခ်က္စားျပီး ဗီဒီယိုပိုက္ဆံေပးၾကည့္...ကိုယ့္မိသားစု အာဟာရျဖစ္ေအာင္ ခ်က္မစားဘဲ၊ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာျဖုန္းေနၾကတာ...အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတို့ဗမာေတြ မတိုးတက္တာ''

''ဗမာေတြေတာ့ကြာ အေတြးအေခၚမရိွ၊ အေျမာ္အျမင္မရိွ၊ စြန့္စားမႈမရိွ ဘ၀ကိုေရစုန္ေမ်ာလိုက္ေနၾကတာ''

ကြ်န္မအေဖကသူ့ပတ္၀န္းက်င္မွ အလုပ္သမားမ်ားကိုအားမရေလတိုင္း၊ စိတ္တိုင္းမက်ေလတိုင္း ထိုကဲ့သို့ဗမာေတြ၊ ဗမာေတြနွင့္ေျပာတတ္ေလေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားက အေဖ့ကြယ္ရာမွာ ''သူကေတာ့ ဗမာ,မဟုတ္တာၾကေနတာပဲ...ဘိုရူး'' ဟုေျပာၾကေလသတဲ့...'မေနာ္'ျပန္ေျပာတာၾကားရေတာ့ ကြ်န္မတို့မေနနိုင္ဘဲတဟားဟားေအာ္ရယ္မိရသည္။ ေစတနာစကားေတြဆိုေသာ္လည္း လိုက္နာဖို့မသိတတ္ေအာင္ အလွမ္းေ၀းလွသည့္ လူေတြၾကားမွာေတာ့နားညည္းရံုသာ ။

သူစိမ္းေတြအေပၚမွာေတာင္ မေနတတ္ေသာအေဖက သမီးအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြအေပၚ ပိုဆိုးေတာ့သည္။ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ကေလးနွစ္ေယာက္ရျပီျဖစ္သည့္မမၾကီးက သူ့ေယာကၤ်ားေျပာင္းသည့္ေနာက္မလိုက္ဘဲ အေဖ့၏လက္ေထာက္ဘ၀မွာေနထိုင္ေနဆဲ ။ အေဖ၏တင္းမာျပတ္သားေသာသေဘာထားကိုသိေသာမမၾကီးက ၾကိဳေရွာင္ရရင္း ႀကိဳကာရင္း မေရွာင္နိုင္သည့္အျဖစ္မ်ားမွာနစ္၀င္ကာ မထူးဇာတ္ခင္းရင္း၊ မ်က္စိစံုမိွတ္ညာရင္း မျပီးဆံုးေလေသာ ပန္းခီ်ကားလို၊ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ေတြလို၊ မုန့္လံုးစကၠူကပ္တာလို၊ ၾကက္မၾကီးနွင့္ ၾကက္ဥဘယ္ကစ,တာလဲ ဆိုသည့္ပံုျပင္လို မဆံုးနိုင္ေသာအျဖစ္မ်ား၏ေနာက္ဆံုးတြင္ မမၾကီးညာတတ္ျခင္းက အဖတ္တင္သြားေတာ့သည္။ 'လိမ္ညာတတ္ျခင္း'မွလဲြျပီး စီးပြားေရးမွာထက္သန္ ေတာ္ေမာ္လွသူမမၾကီးနွင့္ကြ်န္မ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက၊ ထိပ္တိုက္ေတြ့ၾကေလလွ်င္ အေဖေမြးထားေသာ သမီးေတြအေၾကာင္း အေဖကသိသည္ပင္...

''လူျပက္ေတြက ေျပာသလိုေပါ့သမီးရယ္ ဘယ္သူ့မွမလိမ္ရရင္ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လိမ္မယ္ဆိုတာ ... သူ့အေၾကာင္းသိရက္နဲ့မ်ား...ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴအလိမ္ခံလိုက္စမ္းပါ။ မေတာ္ သူ့ေပါင္သူျပန္လိမ္ပစ္လို့ အညိုအမဲစဲြကုန္ပါ့မယ္...အဲဒီေတာ့ ငါ့သမီးမွတ္ထားဖို့က သူ့ခမ်ာ သူ့ေပါင္ေတြညိုမကုန္ေအာင္အေဖတို့က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရမွာ''

ေျပာျပီး ကြ်န္မတို့သားအဖ တဟားဟားေအာ္ရယ္လွ်င္ မမၾကီးက မလံုမလဲၾကည့္ျမဲ....''နင္တို့ ဘာေျပာၾက တာလဲ''ေျပာတတ္ျမဲ။ အေဖက ကြ်န္မ၏ေဒါသမ်ားကိုအဲသည္နည္းနွင့္ေျဖေလွ်ာ့ေပးတတ္ေသာ္လည္း တိက်ေသခ်ာေသာ လူမွန္၊လူ့ဂြစာၾကီး အေဖကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ထိုသို့သေဘာမထားနိုင္ခဲ့ေလသမွ် သားအဖေတြခဏတိုင္း စိတ္ဆိုး ေဒါသျဖစ္ၾကတာ မမၾကီးကေလးေတြပါေခၚျပီး သူ့ေယာကၤ်ားေနာက္လိုက္သြားသည့္အခိ်န္အထိပင္။

သူ့ဘာသာသူေနရင္းထိုင္ရင္း ရႈပ္ေထြးေနသည့္လူ့ေလာကၾကီးမွာ ကြ်န္မက ခပ္ရွင္းရွင္းေနလိုသူ။ ဘာျဖစ္လို့ လိမ္ညာေနရမလဲ...မွားသည္ဆိုဦးေတာ့ ၀န္ခံရဲသည့္သတၱိ၊ ျပင္ဆင္ရဲသည့္သတၱိရိွနိုင္ရမည္သာ။ လူၾကီးမ်ားကလည္း လူငယ္မ်ားကို ၾကိဳဆိုနိုင္ရမည္ ။ မွားတာကို နင္းဆူေနလွ်င္ေတာ့ မွန္လာမည္မဟုတ္။ အလြယ္လမ္းလိုက္ရင္း လိမ္တတ္၊ ညာတတ္လာယံုသာ....ကြ်န္မကေတာ့ မွန္တယ္ထင္လွ်င္ျပန္ေျပာရမွ ေက်နပ္နိုင္သူ။ မမၾကီးက အေဖ့စကား မွန္သမွ်တစ္ေသြမတိမ္းလိုက္နာသေယာင္နွင့္အေဖ့ကိုရင္မဆိုင္ရဲသမွ် ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့လိမ္လိုက္သည္ခ်ည္းပင္ ... အလိမ္ေပၚကာမွ ေပၚပါေစေတာ့ဟူေသာ ယာယီေျဖရွင္းမႈျဖင့္ ဘ၀၏ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသူ့နည္းသူ့ဟန္ျဖင့္ရွာျမဲ။ သူ့ဘ၀သူစိတ္ပ်က္ရေကာင္းမွန္းမသိသည့္ မမၾကီးက,ကြ်န္မကို ''ျြကိမ္းဘိစ္''ဟုေခၚကာ သူရဲေကာင္းဘဲြ့အပ္နွင္းလွ်က္ လက္ခုပ္တီးျမဲ...ကြ်န္မကေတာ့ေကာျပန္ေျပာေလသမွ်ျပသနာျဖစ္ရျမဲ။ အေ၀းတစ္ေနရာမွအေမနွင့္ တယ္လီဖုန္း အဆက္အသြယ္ရေလလွ်င္''ညည္းတို့အေဖ စိတ္က်, သြားလို့ ညည္း တို့ သက္သာတာ... ညည္းတို့အငယ္နွစ္ေယာက္ ေမြးေတာ့မွ စိတ္ေလွ်ာ့သြားတာ..အဲဒါ ညည္းတို့ကံေကာင္းတာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တုတ္ကိုခုန္မတိုးပါနဲ့ သမီးရယ္ အလိမၼာနဲ့ေရွာင္ပါ သမီးတို့သားအဖေတြၾကည့္ရတာ အေမစိတ္ဆင္းရဲလြန္းလို့ '' ဟုေျပာတတ္ေလတိုင္း ကြ်န္မက ၾကက္သီးထ,ျမဲ ။ ယခုလည္းမမၾကီးနွင့္ကြ်န္မတို့ အၾကီး နွစ္ေယာက္အလုပ္ကိစၥေတြနွင့္ျပႆာနာျဖစ္ေလတိုင္း၊ အခါအားေလွ်ာ္စြာ အိမ္ေပၚမွေမာင္းခ်ခံရေလတိုင္း ကြ်န္မတို့ထက္ေဆာလွ်င္စြာထြက္ေျပးနွင့္ေသာ အေမ့အိမ္သို့ေျပးတက္ရျမဲ ။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မတို့အျဖစ္က ၀မ္းနည္းစရာ။

၂၀၁၁

ယခုလည္း မမၾကီးသား 'ရဲရဲ' စာေမးပဲြကိစၥ။ 'ရဲရဲ'က ေရေၾကာင္းသိပၸံတက္ျပီး သေဘၤာလိုက္သက္(၂)နွစ္မွာ Second jare ေျဖဖို့ၾကိဳးစားေနသူ...(၈)တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဖခင္ကိုဆံုးရံႈးခဲ့သူ။ '' ရဲရဲ နွင့္ ကဲကဲ'' ေမာင္နွမက မမၾကီး၏အစြမ္းသတၱိမ်ားေအာက္တြင္ရွင္သန္လူလားေျမာက္ခဲ့ရသူမ်ားပင္။

ဒါေပမယ့္ 'ရဲရဲ' Second jare ေျဖသည့္အခိ်န္ 'ကဲကဲ'အင္ဂ်င္နီယာမၾကီးျဖစ္သည့္အခိ်န္ မမၾကီးက ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနျပီ။ အဲသည္အခိ်န္က်ကာမွ ရဲရဲက Second jare စာေမးပဲြကို နွစ္ခါျပန္က်ျပီး ယခုက တတိယအၾကိမ္ေျမာက္။

''မလတ္...ငါကေတာ့ ေသခ်င္တာပဲသိတယ္ အခုရဲရဲ စာေမးပဲြမေအာင္ျပန္ဘူး...သူ့ကိုလည္းမဆူခ်င္ဘူး... ပထမတစ္ခါ က်,ကတည္းက....သေဘၤာျပန္တက္မယ္၊ေငြစုျပီးမွျပန္ေျဖမယ္ခ်ည္းလုပ္ေနလို့ ငါကတားထားတာ... အခုေလ...ငိုလိုက္တာမွ ရိႈက္ၾကီးတငင္ပဲ ေမေမ,တားလို့ ပထမတစ္ၾကိမ္တည္းက သေဘၤာျပန္တက္ရင္ျပီးျပီတဲ့...အခုေတာ့ေငြလည္းမရိွေတာ့ဘူး...စာေမးပဲြကလည္း ဘာျဖစ္လို့က်မွန္းမသိဘူး...သားႀကိဳးစားတာ ေမေမ့အျမင္ပဲတဲ့... ငါေလ...ငါ... ေသခ်င္တယ္သိလား...ကဲကဲကလည္းငို၊ ရဲရဲကလည္းငို ငါသူတို့ေရွ့ မငိုမိေအာင္မနည္းထိန္းထားရတယ္''

ငိုလိုက္၊ေျပာလိုက္ လုပ္ေနေသာမမၾကီးစကားကို နားေထာင္ရင္း ဘာေျပာရမည္မွန္းမသိ၊ စဥ္းစားေနဆဲ...

''အဲဒါေလ...ငါအငယ္မကို ေအာင္တယ္လို့ပဲ ညာေျပာလိုက္တယ္၊ နင္မႀကိဳက္မွန္းသိေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူးဟာ...အငယ္မ သိရင္အေဖသိသြားမွာစိုးလို့၊ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း နင္သိတဲ့အတိုင္း..ငါတို့ကိုလိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ ငါလည္း ရွက္တာနဲ့ ေအာင္တယ္လို့ပဲညာလိုက္တယ္''

အေဖေျပာတတ္သည့္ 'သူမ်ားမလိမ္ရရင္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လိမ္ေတာ့ပဲ'ဆိုသည့္ စကားကိုၾကားေယာင္ရင္း အသက္(၅၀)ေက်ာ္လာသည့္အထိ ၀ါသနာကိုမျပင္နိုင္ေသးသည့္မမၾကီး၏စိတ္ဓာတ္ကို ေက်ာခ်မ္းရေတာ့သည္။

ကဲ...အခုေတာ့ ဘယ္နွယ့္ရိွၾကပါစ...။ ေဗဒင္ရူး၊ နတ္ရူး...အငယ္မက သူ့တူစာေမးပဲြေအာင္ရန္ ပဲြေပးပါမည္ဟု ကတိထားခဲ့ပါသတဲ့။ တကယ္တမ္းသူ့တူက စာေမးပဲြမေအာင္ ။ သူ့အေမလိမ္ေျပာသည့္... သူ့အေမပါးစပ္ျဖင့္ ေအာင္ေနေသာစာေမးပဲြကို နတ္မ,လို့ေအာင္သည္ဟု ယံုၾကည္ယူဆသူက ေငြ၂သိန္းအကုန္ခံျပီး နတ္ပဲြေပးဦးမတဲ့...ျဖစ္ရေလ...။

''ေအး...နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားေအာင္သာေစာင့္ေပါ့ ငါကေတာ့လံုး၀ပဲ၊ ေနစမ္းပါဦး...နင္တို့ဟာက မလြန္လြန္းဘူးလား...ရဲရဲစာေမးပဲြေအာင္တာ နင့္နတ္က ဘယ္ေနရာက မ,လို့လဲ...လုပ္မေနနဲ့ ဘာပဲြမွမေပးနဲ့...အလုပ္ကိုရႈပ္တယ္...''

''အမေလး...မလတ္ မလုပ္ပါနဲ့...နတ္နဲ့နဂါးမလွည့္စားနဲ့တဲ့''

''ဘာ...နတ္နဲ့နဂါး မလွည့္စားနဲ့ဟုတ္လား...ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...နင့္နတ္ကဘယ္ေနရာမွာ စြမ္းလို့လဲဟဲ့''

''ဟင္...မလတ္ကလည္း ရဲရဲစာေမးပဲြက်တာ နွစ္ခါရိွျပီ...ဒီတစ္ခါသူစာေမးပဲြမေျဖခင္ကတည္းက ညီမကအဓိ႒ာန္ထားတာ...ဒါေၾကာင့္ ဒီနွစ္မွစာေမးပဲြေအာင္တာေပါ့ ဒီေလာက္ရွင္းေနတာ ပဲြမေပးလို့ျဖစ္ပါ့မလား၊ သူ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒုကၡေရာက္သြားမွာေပါ့...ေတာ္ျပီေနာက္ဆိုရင္ မလတ္ကိုမေျပာေတာ့ဘူး''

အေဖ့ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးလိုက္၊ အိမ္မႈကိစၥလုပ္လိုက္နွင့္ အေဖ့အနားမွာအေနမ်ားသည့္အငယ္မက စိတ္ေကာက္ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာကာအိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့သည္။ သက္ျပင္းခ်ရံုကလဲြျပီး ကြ်န္မဘာတတ္နိုင္ပါမည္နည္း။ ပဲြေပးမည့္ကုန္က်စရိတ္ကိုသာ လိုအပ္သည့္ေနရာလွူလိုက္ရလွ်င္ဟု ေတြးမိေနေသာအေတြးတို့ကို အာရံုမွေဖ်ာက္ဖ်က္မရ။ ၾကားထဲကအေခ်ာင္ပြသြားသည့္ နတ္ကေတာ္ကမွ နတ္မ,တာဟုအေတြးေကာင္းေနဆဲ။

''တကယ္ဆို အေဖပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊ သူ့ဘာသာသူမယံုလည္း ေနေပါ့...အခုရဲရဲကိစၥကို လာေျပာေနတယ္ ကတိေပးထားျပီးမွမလုပ္ရင္ အေဖၾကီးတို့ စိတ္ဆိုးသြားမွာေပါ့ ျပီးေတာ့ အေဖ့သမီးက ''နင့္နတ္က...နင့္နတ္က'' နဲ့အေဖၾကီးတို့ ၊အေမၾကီးတို့ခြင့္လႊတ္ထားလို့ သူ့သက္သာတာ ေနာက္ျပီးသူ့ကိစၥေတြဆိုရင္ သမီးပဲ လိုက္လုပ္ေပးထားတာ အဲဒါေၾကာင့္အကုန္အဆင္ေျပေနတာ .. သမီးက ေနာက္ကတိုင္တည္ေပး၊ ပဲြေပးနဲ့မို့လို့ေလ...အဲဒါကိုအခုေစာ္ကားေနတာ အေဖျမင္တယ္မဟုတ္လား အေဖၾကီး၊ အေမၾကီးတို့စိတ္ဆိုးသြားမွ တစ္ခါတည္းကြ်မ္းျပန္သြားမယ္၊ ကိ်န္စာမိတာထက္ဆိုးသြားမယ္''

ဘုရား..ဘုရား မမၾကီးအိမ္ခဲြသြားစဥ္ကတည္းက အေဖ့လက္ငုတ္လက္ရင္းပဲြရံုလုပ္ငန္းကို ဦးစီးကာ ထိုအလုပ္ကိစၥမ်ားနွင့္မိုးလင္း၊မိုးခု်ပ္ တစ္ေနကုန္လႈပ္ရွား၊သြားလာ ညသန္းေကာင္ထိစာရင္းေတြထိုင္တြက္ျပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနတာေတာင္ လုပ္ငန္းတိုးတက္မႈေနွးလို့ အားမလို၊အားမရျဖစ္ကာ စိတ္ညစ္ညူးေနသူကိုမ်ား သူ့နတ္က မ,တယ္ဆိုလာခဲ့ျပီ... ကာတြန္းထဲက ညည္းသလို ညည္းရ,လွ်င္ျဖင့္ 'ဒြတ္ခ လွလွေတာ့ေတြ့ေလျပီ' ပိုဆိုးေလသည္က သူ့နတ္ေက်းဇူးမသိတတ္လွ်င္ ကိ်န္စာမိတာထက္ဆိုးလိမ့္မည္ဟူသတည္း ။

အငယ္ဆံုး၊အခ်စ္ဆံုးသမီးျဖစ္ေနျခင္းနွင့္ အသက္ၾကီးလာျခင္းတို့က အေဖ့စိတ္တို့ကို ဆဲြဆန့္ေလသည္ထင့္...။ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရေနေသာ အငယ္မက အေဖ့ကိုတစ္လံုးမက်န္ျပန္တိုင္ေနေတာ့...

''ေအး...ေအး...ကိ်န္စာဆိုရင္လည္း မိစၧာေတြရဲ့ကိ်န္စာပဲျဖစ္မွာပဲ''

မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ လႊတ္ကနဲေျပာမိျပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားမိပါသည္...ကြ်န္မတို့မိသားစုမွာ ေဒါသျဖင့္ၾကည့္ကာ ေမာဟျဖင့္ဆံုးျဖတ္တတ္သူ ၊ မုသားျဖင့္ထြက္ေပါက္ရွာသူ၊ မွန္တယ္ထင္လွ်င္ တုတ္ကိုခုန္တိုးသူ၊ ျဖစ္နိုင္ေခ်ကိုမစဥ္းစားပဲ အစြန္းေရာက္ယံုၾကည္သူ တို့ျဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနျခင္းမ်ားက မိစၧာတို့၏ကိ်န္စာ သင့္ျခင္း ေပလားဟု ေတြးေနမိပါေတာ့သည္။

အျဖဴေရာင္(ေရႊ)

မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊

၂၀၁၂ ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ။