Monday 2 April 2012

ေရႊအသစ္ ခရီးသည္

အခုတစ္ေလာ အာ႐ံုကို စိုးမိုးေလသည့္ အေၾကာင္းအရာက “စာေရးျခင္း အႏုပညာ” ျဖစ္ေနပါသည္။
မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားရွိေသာ အသစ္/ ၀ါသနာရွင္မ်ား အတြက္ ျပန္ၾကားခ်က္ အခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ရေလတုိင္း အားမလို၊ အားမရ ျဖစ္မိရၿပီး ၀ါသနာရွင္ႏွင့္ တကြ အယ္ဒီတာတုိ႔၏ အခ်ိန္မ်ားကိုပါ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိရပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာက ပင္လွ်င္ ဤေဆာင္းပါး ေရးရန္ တြန္းအား ေပးေန ပါသျဖင့္ ေ၀ငွလိုေသာ ေစတနာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေဇာမ်ားျဖင့္ စတင္ ေရးသား မိပါေတာ့သည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ ေရႊႏွလံုးသား က႑တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ခ်စ္ျခင္း ေဆးေရာင္စံု ဆုိေသာ ၀တၳဳကေလးျဖင့္ စာေပ ေလာကထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရာ ယခု ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆုိလွ်င္ ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ခါ နီးေပၿပီ။ ဆုိရပါလွ်င္ လည္ျပန္ ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္မိေလေသာ အသစ္ခရီးကို “အသစ္မ်ား၏ စီနီယာ” တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေ၀မွ် လိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

စာဖတ္သူ ဘ၀ စာဖတ္ျခင္း ၀ါသနာ၏ ေက်းဇူးရင္းျမစ္က “ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္” ျဖစ္ပါသည္။ မူလတန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွ ငွားရမ္း ၾကည့္႐ႈခြင့္ ရေသာ မုိးေသာက္ပန္း၊ေရႊေသြး၊ ေတဇတို႔ႏွင့္ စတင္ ခဲ့ေလေသာ စာဖတ္ျခင္း အမႈသည္ ကၽြန္မ အေဖ၏ စာအုပ္စင္မွ တစ္အုပ္တည္းေသာ ရသစာအုပ္ သခင္ဘေသာင္း၏ ပန္းသာ မစာဥကို အစြဲႀကီးစြဲကာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ လာခဲ့ရပါသည္။ ကေလးသဘာ၀ ကစားေဖာ္ေတြႏွင့္ ေဆာ့လိုက္၊ အေဖာ္မရွိခ်ိန္စာဖတ္လိုက္၊ ေရွ႕မွဖတ္လုိက္၊ ေနာက္ကို ေက်ာ္ ဖတ္လိုက္၊ နားမလည္လွ်င္ ေရွ႕ျပန္ ဖတ္လုိက္ႏွင့္ပင္ တစ္အုပ္လံုး ဖတ္ၿပီး ခ်ိန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ သံုးတန္းႏွစ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမ အေမ၏ ေက်းဇူးျဖင့္ စႏၵာ၊ ေသြးေသာက္၊ သင့္ ဘ၀၊ သိပံၸတုိ႔ကို ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ မူလ တန္းမွ စတင္ကာ အလယ္တန္းကို လြန္ေျမာက္ၿပီး အထက္တန္းသို႔ ေရာက္သည့္ တုိင္ေအာင္ စာဖတ္ျခင္းမွ တစ္ပါးတျခား ၀ါသနာဟူ၍ မည္မည္ရရ မရွိခဲ့ေခ်။

၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီးေသာ္ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္က အေရာင္ပုိ စံုလာခဲ့ေခ် ၿပီ။ အေပ်ာ္ဖတ္ ၀တၳဳမ်ားမွသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ၾကည္ေအး၊ နတ္ ႏြယ္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္၊ ခင္ႏွင္းယု၊ မုိးမုိး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ ႏုႏုရည္(အင္း၀)၊ လီယုိေတာ္စတိြဳင္း၊ ဂၽြန္စတိန္းဘတ္၊ ပါးလ္အက္စ္ဘက္... ႏွင့္ အျခား စာေရးဆရာႀကီးမ်ား။ အမ်ား ႀကီးပါပင္။ ေရး၍ ကုန္အံ့မထင္။ စာဖတ္သူတုိင္း တ႐ႈိတ္မက္မက္ဖတ္ၾက သည့္ စာအုပ္မ်ားကို တမက္တေမာ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈတတ္ေလၿပီ။

ထုိေသာအခါ မက္ေမာဖြယ္ ကမာၻသစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါ၏။ စာမ်ားတြင္ သတိၱကိုျမင္ရသည္။ ရဲရင့္ျခင္းကို ၾကား ရသည္။ ၾကင္နာ ယုယဖြယ္ေသာ ေမတၱာ တရားတို႔ကို ရင္ေငြ႕လႈံရသည္။ ေနာက္ေတာ့ နာၾကည္းျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ မ်က္ မာန္ေဒါသတို႔ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေလၿပီ။ သို႔ႏွင့္ပင္ စာမ်ား၏ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ လုိက္ ပါကာ ဘ၀ကေျပာင္ေျမာက္လွပလာခဲ့ ပါသည္။

စာ စေရးျခင္း
ဘ၀ကို ျပန္ေတြးလွ်င္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀က စာအဖတ္ႏုိင္ဆံုး၊ ဘာတာ၀န္မွ မရွိေလသည့္ ေပ်ာ္ေမာဖြယ္ ဘ၀မွာ စာအုပ္မ်ားသာ မကေတာ့ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အသိ၊ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ၾကသည္က စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ အတိပင္။ ေတာင္ႀကီး တကၠသုိလ္၏ “ဒုိး” ဆုိေသာ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္မွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲက “ေလာကနတ္” မွာ၊ ေနာက္ “ေငြေတာင္” မွာ၊ လက္ဖက္ ရည္က်ဆိမ့္ေသာက္ကာ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေျပာရသည္ကို စိတ္ႀကီး၀င္ တတ္ၾကၿပီ။ သူတုိ႔ေျပာလုိ႔ ကုိယ္မဖတ္ ဖူးေသးလွ်င္ ကိုယ္က လူညံ့ပင္တည္း။ ၾကည္ေအး၏ ၀ါက်ရွည္ႀကီးမ်ားကို တမက္တေမာ ရြတ္ဆိုၾကရင္း၊ ဇာတ္ ေကာင္တုိ႔၏ စကားမ်ားစြာမွာ တိမ္းမူး ေမ်ာပါရင္း ေန႔ရက္တို႔ ရင့္ခဲ့ၾကၿပီ။

ကၽြန္မတို႔ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၾကသည္။ ထုိ စဥ္က ေခတ္စားေလသည့္ ကယ္ရီ ေကးခ်ားပံုေတြႏွင့္။ မုိးေသာက္ယံ၊ ဧသ၊ ၾသဒါတ၊ ဆူး၊ ေမာင္ေဆ၀္ႏွင့္ ၀င္းလဲ့ ညိဳ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္။ စိတ္တူကိုယ္တူ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ေယာက္ သက္တမ္း ရွည္ၾကာခဲ့သည္မွာ ထုိမွ သည္ ယေန႔တုိင္ပင္။ ထုိစဥ္က ေသာင္း ေျပာင္းေထြလာ ရယ္စရာ မဂၢဇင္းမွာ ဟာသ၀တၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲက်င္းပေလရာ လက္တည့္စမ္းၿပီး လႊတ္လိုက္သည့္ ျမားက ပစ္မွတ္သို႔ တည့္တည့္စိုက္ ပါ၏။ ၁၉၉၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္တြင္ “ညိဳ” ဟူေသာ ကေလာင္ျဖင့္ “ေနာက္ တုိးသစၥာ” ဆိုေသာ ၀တၳဳေလးပါလာ ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ခါမွ မတစ္ခါျဖစ္ေတာ့။

ေက်ာင္းၿပီးေလေတာ့ အုပ္စုကြဲ ကာ ကၽြန္မက မႏၲေလးသို႔ေရာက္ခဲ့ပါ သည္။ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ၾကံဳရ ဆံုရသည္မ်ားက စာတစ္တန္ ေပတစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ကာ စာမ်က္ႏွာထက္ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ ၿပီ။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ေရးသားရာတြင္ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနေသာအေၾကာင္းျခင္း ရာတို႔၏ အသိျဖန္႔ၾကက္ႏုိင္မႈ၊ အာ႐ံုႏႈိးဆြ မႈႏွင့္ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္အားေကာင္းမႈ တုိ႔က အဓိကေမာင္းႏွင္အားဟု ယူဆ ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဒု႒၀တီျမစ္ အတြင္း ေသာင္ခံုမ်ားေပၚမွ တံငါသည္ မ်ားကို ျမင္ကာ “တံငါတဲ” ဟူေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္အတြင္း “ေနရာ” ႏွင့္ “နံရံ တစ္ခ်ပ္ျခား” အပါအ၀င္ ၀တၳဳတုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ထုိႏွစ္မ်ား တြင္ နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္သို႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပးပို႔ ခဲ့ရာ ေရာက္မေရာက္ပင္ မသိခဲ့ရ။

သံုးခါေျမာက္ “ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ ဆက္ပါဦး ရွာထားလုိက္ပါ့မယ္”  ဆုိ ေသာ စကားကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ သည္းမခံႏုိင္စြာ မဂၢဇင္းမ်ားသုိ႔ လံုး၀ လံုး၀ မပို႔ျဖစ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း စာေရးခ်င္သည့္၀ါသနာပုိးက ရင္ႏွလံုးသို႔ စီးနင္း ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလေသာ အခါ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးမိျပန္ပါ သည္။ ေရးလုိက္သိမ္းလုိက္ပင္။

သို႔ျဖစ္ေလရာ ကၽြန္မေနထိုင္သြား ေလရာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့မ်ား၏ အမႈအခင္းတုိ႔ကို ေလ့ လာ႐ႈျမင္ရင္း အခင္းအက်င္းျဖင့္ သိုင္း ၀ိုင္းေလလွ်င္ စာအပုိင္းအစတုိ႔ ရွည္ လ်ားလာကာ ထူထဲေသာ မွတ္တမ္း မွတ္ရာျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။

မက္ေမာဖြယ္ “အျဖဴေရာင္” ဘ၀
သို႔ႏွင့္ပင္ စိတ္မအား၊ လူမနား အလုပ္ထဲတြင္ နစ္ေနသည့္ကၽြန္မ သားႀကီးကိုယ္၀န္ ေဆာင္ရၿပီဆုိေလေတာ့ အလိုလုိ ေနရင္း ၿငိမ္းရၿပီ။ ထုိသည္ရက္ မ်ားမွာ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းကို အဆက္ မျပတ္ ဖတ္ျဖစ္ေလရာမွ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ပို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ဟု ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနပါသည္။ ကေလာင္ နာမည္ကိုလည္း ႐ႈပ္ေထြးလွ သည့္ လူမႈစီးပြားဘ၀အတြင္းညိဳျခင္း၊ မည္းျခင္း၊ ေမွာင္ျခင္း အေရာင္ျခယ္ လ်က္ သင့္သလို ႐ုန္းေနရသည့္ဘ၀ ျဖစ္ေလရာ စက္ဆုပ္ရသည့္ က်င္လည္ ရာဘ၀အတြင္း တစ္ခုတည္းေသာ ျဖဴစင္ျခင္း အလင္းေရာင္ဟု မွတ္ယူကာ “အျဖဴေရာင္” ဟု ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္။

ဟုိယခင္ၾကံဳဖူးေလသည့္အေတြ႕ အၾကံဳက ေခါင္းထဲမွမထြက္ေလေတာ့ ယခုပို႔လုိက္သည့္ ခ်စ္ျခင္းေဆးေရာင္စံု ဆိုေသာ ၀တၳဳေလးကိုလည္း ေပးေပးၿပီး ၿပီးသာ သေဘာထားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ စိတ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေမွ်ာ္မွန္း ခ်က္နည္းခဲ့ေလသလဲ။ စာအုပ္ဆုိင္က ငွားလာသည့္စာအုပ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ရွာ ရေကာင္းမွန္းပင္ မသိခဲ့။ ဟိုးအရင္စိတ္ အခံႏွင့္ မယံုၾကည္စိတ္ေတြက ျပည့္သိပ္ ေနေလေတာ့ တကယ့္ကိုေပးေပးၿပီးၿပီး ပါပင္။ စာအုပ္ကို ဟို ဒီေလွ်ာက္လွန္ ဖတ္ေနရင္းမွ ၀တၳဳအဆံုးသတ္ကေလး ကိုျမင္ကာ စိတ္ထဲမွာ “ဒါ ငါေရးဖူး တယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု သကၤာမကင္း၍ ေရွ႕စာမ်က္ႏွာကိုလွန္ေလွာေလခါမွ “အျဖဴေရာင္”တဲ့။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ ၀ါရီလထုတ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ေရႊႏွလံုးသားက႑တြင္ပါလာသည္ကို ဖတ္႐ႈရေလရာ တကယ့္ကို ေျမႏွင့္ေျခ မထိ။ ၀မ္းသာလိုက္သည္က အတုိင္း ထက္အလြန္။ အဲသည္တုန္းက ရွမ္းျပည္ နယ္ အေရွ႕ပိုင္းက လင္းေခးၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္ တာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္ေနခ်ိန္။

ထုိမွ စတင္ခဲ့ေသာ တက္ႂကြမႈမ်ား က စားလည္းသည္စိတ္၊ အိပ္လည္း သည္စိတ္။ အရင္က ေျခာက္ကပ္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္က စိတ္ကူးယဥ္မႈတုိ႔ႏွင့္ စိုျပည္ လန္းဆန္းလာခဲ့ၿပီ။ အျဖဴေရာင္၏ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳေလးပါ အၿပီးတြင္ ကၽြန္မ၏ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေပါ့ဆလို႔ ဟူေသာ အစြဲက ကၽြန္မရင္ကို ေန႔ည ကပ္ၿငိေနေတာ့သည္။ ေျဖေျပရာ မရႏုိင္၊ ေတြးႏုိင္သမွ် အင္အားႏွင့္ ေတြးျဖစ္သည္က မုိးေျမမဆံုး။ လုပ္ငန္းရွင္ ဘာေၾကာင့္ ေပါ့ဆရသလဲ။ ေငြေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ေငြ။

ရင္ထဲ တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ေသာ ထုိအျဖစ္ ကို ခ်ေရးေတာ့ “ပေယာဂ” ျဖစ္လာပါ သည္။ ပူေႏြးစြတ္စုိဆဲ ၀တၳဳေလးကို ေရႊ အျမဳေတမဂၢဇင္းသို႔ ပို႔ေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ။ အတူတူပူးတြဲပုိ႔ေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္က ဟိုးအရင္ကေရးခဲ့ေသာ “အိမ္ရွည္ႀကီး၏  ေနာက္ဆံုးအခန္း”...။ ထုိ၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္လံုးကုိ ေရႊအသစ္၀တၳဳ အျဖစ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာႏွင့္ ႏုိ၀င္ဘာႏွစ္လ ဆက္တုိက္ ေဖာ္ျပခံရ ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အိမ္ရွည္ႀကီး၏ေနာက္ဆံုးအခန္းက ဒုတိယအႀကိမ္ ေရႊအသစ္ ၀တၳဳျဖစ္ခြင့္ မရ။ (ထို၀တၳဳကို ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္ ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခံရၿပီး)

ဒုတိယ ေရႊအသစ္ ၀တၳဳအျဖစ္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလကေပးပို႔ ခဲ့ေသာ ေနရာ ၀တၳဳကို ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လထုတ္တြင္ ေဖာ္ျပခံရၿပီး အတူ ပူးတြဲေပးပို႔ခဲ့ေသာ နံရံတစ္ခ်ပ္ျခား ၀တၳဳကို ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ေရႊႏွလံုးသား က႑တြင္ ေဖာ္ျပခံရပါ သည္။ (ထို၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္လံုးကို ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ မႏၲေလးအေဆာင္တြင္ ေရးဖြဲ႕ ခဲ့ျခင္း)

ထို၀တၳဳမ်ား၏ေနာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ေပးပုိ႔ခဲ့ေသာ “အန္ ကယ္ႀကီးႏွင့္ သေျပဆိပ္ ရြာသားမ်ား” က အပယ္ခံခဲ့ရကာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ တြင္ေပးပို႔ခဲ့ေသာ “ဆံုမွတ္တစ္ခု၌၀င္ ေသာခ်စ္ျခင္း ျမားတံမ်ား” ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လထုတ္တြင္ ေဖာ္ျပ ခံရပါသည္။ ထုိ၀တၳဳျဖင့္ပင္ “ပရိသတ္ အႀကိဳက္ဆံုးဆု” ရရွိခဲ့ေလရာ ဆုေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခြဲႏွင့္ ေျမကို ေျခမထိေသာ ဘ၀င္ေလဟပ္မႈကို ခံစားရလ်က္ စာေပ ေတာမွာ အေမ်ာႀကီးေမ်ာေနခဲ့သည္မွာ ယခု အခ်ိန္ထိပင္။

ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရာ ခုနစ္ႏွစ္တာ ခရီးကို လည္ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းသို႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လမွ ယေန႔အထိ ပို႔ခဲ့ၿပီးေသာ၀တၳဳတုိေပါင္း ၂၁ ပုဒ္ရွိခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီမွ စတင္ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရၿပီး ယေန႔ အထိ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္ ေရာက္ ခဲ့သည့္၀တၳဳက ၁၄ ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ေရြးခ်ယ္ ခံရေသာ္လည္း ေဖာ္ျပရန္မသင့္ သည့္၀တၳဳက ၄ ပုဒ္ျဖစ္ကာ အပယ္ ခံရသည္က ၃ ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ (ကၽြန္မ၏ စာမူမွတ္တမ္းႏွင့္ တုိက္ဆုိင္၍ေရးထား သည့္ ဇယားကို စာမ်က္ႏွာ(၂၂၃)တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။)

ႏုိင္ငံေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးတခ်ဳိ႕၏ ျဖတ္ပုိင္းျပန္မလာ ျဖစ္တတ္ေလသည့္ အျဖစ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ စိတ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ကၽြန္မက “ေရႊအျမဳေတႏွင့္ ေရႊအသစ္” မရွိပါလွ်င္ စာေရးသူ ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္။ စာေရးျခင္း ဆိုသည္က ခု ေရတြင္းတူးလို႔ ခုေရၾကည္ ေသာက္ႏိုင္သည့္ အရာမဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ တဖ်င္းဖ်င္း တမွ်ဥ္းမွ်ဥ္းခံစားရင္းမွ ေပါက္ကြဲအံုႂကြကန္ ထြက္လာသည့္ အရာ။ ထုိအရာကိုမွ ႏွလံုးေသြးႏွင့္ တုိ႔ထိလ်က္ ဆင္ျခင္သိ၏။ အကဲျဖတ္ မႈတြင္ ေမ်ာပါေစကာ တစိမ့္စိမ့္သိ၊ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ထိခ်ိန္ ေရာက္ေလေသာအခါမွ စာမ်က္ႏွာထက္ ေမြးထုတ္လိုက္လွ်င္ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ အဂၤါစံုမည္။ ေမြးၿပီးမွ နဖူးေလး ေမာက္ေနလွ်င္ ဖိေပးလုိက္ ေပါ့။ ႏွာေခါင္းေလး ျပားေနလွ်င္ ဆြဲေပး လုိက္ေပါ့။

ကၽြန္မကိုယ္တုိင္က်င့္သံုးခဲ့သည္ က အထက္ပါနည္းအတုိင္းသာ။ ျဖည္း ျဖည္းေပါ့။ ျပင္ဆင္လုိက္ၾကပါဦး။ အေတာင္အလက္စံုပါေစဦး အစာေရစာ ျဖည့္လုိက္ပါဦး။ သို႔ဆုိလွ်င္ “ပုဂံ ဘယ္ေရြ႕ပါ့မလဲ”။ ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ သြားလာရာ ခရီးလမ္းေၾကာင္းတစ္ ေလွ်ာက္တြင္ ၾကံဳရ၊ ဆံုရ၊ ေတြ႕ရသည္ မ်ားက ကိုယ္ မသိလွ်င္ အသိသစ္၊ အျမင္သစ္ျဖစ္ကာ ခံစားမႈအသစ္တုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါ၏။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထုိခံစားမႈမ်ားကို မိမိရရ မွတ္တမ္းတင္ ထားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ လိုအပ္ လာလွ်င္ ထုတ္ႏုတ္သံုးစြဲရမည္ပင္။ ကၽြန္မ၌ကိုယ္ပိုင္အဘိဓာန္ဟု နာမည္ တပ္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိၿပီး ထုိစာအုပ္၏ အက်ဳိးေက်းဇူးျဖင့္ပင္ “သာသနာငါးေထာင္ လင္ေျခာက္ ေထာင္ ပိုတဲ့တစ္ေထာင္ ပေဒသာပင္ သီးပစ္လုိက္မယ္” (စာေရးဆရာ၊ ေရႊအျမဳေတ) “စုစား၊ ျပားအိပ္ တစ္ ေယာက္သံုးေသာင္း” (တံခါးေခါက္သံ မ်ား၊ ေရႊအျမဳေတ) တို႔ကဲ့သို႔ေသာ စကားဆန္းမ်ားကို ေရးသားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရးၿပီးသား ကၽြန္မ၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကို ေရးၿပီးသည္မွ စတင္၍ ၾကည့္မ၀၊ ႐ႈမ၀၊ ဖတ္မ၀။ ဖတ္ၿပီး ရင္းဖတ္၊ တစ္ခါဖတ္ေတာ့ တစ္ခါ အမွားေတြ႕၊ ႏွစ္ခါဖတ္ေတာ့ ႏွစ္ခါ အမွားေတြ႕၊ ခဏခဏဖတ္ေတာ့ ခဏ ခဏအမွား ေတြ႕သည္ေပါ့။ ငယ္တုန္း က ၀ါက် အရွည္ေတြကို စြဲခဲ့ေလသည့္ အက်ဳိးဆက္က ၀ါက် အရွည္ႀကီးမ်ား ေရးမိေနကာ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းအတြင္း “ရန္”...“ႏွင့္”...“ကို” စသည့္ ပစၥည္း၊ သမၺႏၶစကားလံုးမ်ား ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ထပ္ျခင္း ကဲ့သို႔ေသာ အမွားမ်ား သာမက စာတစ္ပုဒ္လံုး၏ ၀ါက်အဆံုး သတ္တုိင္းကို “ပါသည္”...“ပါတယ္” တို႔ျဖင့္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ အဆံုးသတ္ထား ျခင္းမ်ားကို ျမင္လာကာ အခ်ိန္မီျပင္ႏုိင္ ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏွပ္ထား သည္ဟု ယူဆကာ ေရးၿပီးစာကို သံုးလခန္႔ပစ္ထားလုိက္လွ်င္ အသစ္ ျဖစ္သြားၿပီး တစ္ခါ ျပန္ဖတ္ေသာအခါ ကိုယ္မွားသမွ် ျပန္ျမင္ရသည္သာ...။ ကၽြန္မတို႔လို ကေလာင္ႏုသူမ်ားအတြက္ ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုယ့္အမွား ကုိယ္ မျမင္ ႏုိင္ပါေပ။ (ေရးသာ ေရးေနရေသာ္ လည္း ယခု ေဆာင္းပါးေရးရန္ ျပန္ၾကည့္ေလေတာ့မွ စကားေျပ၊ စကားေျပာ ေရာေနျခင္းမ်ားမွသည္ အျခားအမွားမ်ားကို ျပန္ျမင္ရပါ၏)

စာေရးျခင္းဆုိသည္က ေက်ာ္ေစာဖုိ႔မွ မဟုတ္ေလပဲ။ နာမည္သိဖုိ႔ ေရးျခင္း လား၊ မဂၢဇင္းေပၚတင္ခ်င္လုိ႔ ေရးျခင္း လား၊ ေသခ်ာေစ့ငုေတြးေစလုိပါ၏။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္အတြက္မွမရည္ ရြယ္ဘဲေရးထားသည့္ စာမူမ်ား ပုဒ္ေရ ၃၀ ခန္႔ ယခုထက္ထိပြား၍ မကုန္။ ေက်ာင္းတက္သည့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွ ေရး သားခဲ့သည္မ်ားကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွ မဂၢဇင္းေပၚ စပို႔သည္ဆုိေတာ့ မဂၢဇင္း ထက္ တစ္ပုဒ္ေဖာ္ျပခံရသည္ႏွင့္ တာ လႊတ္သည့္ျမင္းႏွယ္ အရွိန္မသတ္ တရစပ္ပစ္လႊတ္ခဲ့ပါသည္။ ေရႊအျမဳ ေတ၊ မေဟသီ၊ ကလ်ာ၊ မေဟာ္သဓာ၊ ပန္းအလကၤာ၊ ေပဖူးလႊာ၊ ရနံ႔သစ္ ယေန႔ ထိ ေဖာ္ျပခံရၿပီးသည္မွာ ၃၂ ပုဒ္ရွိပါ ၿပီ။

ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အႀကိမ္ႀကိမ္စိစစ္ ၿပီးမွ အယ္ဒီတာဆီပို႔ျခင္းျဖစ္၍ အေရြး ခံရသည္ကမ်ားၿပီး အပယ္ခံရျခင္း နည္းပါသည္။ ပထမဦးဆံုးပို႔သည့္ ကၽြန္မ၏ ၀တၳဳငါးပုဒ္လံုး ဆက္တုိက္ ေရြးခ်ယ္ ေဖာ္ျပခံရၿပီး တစ္ပုဒ္မွ် အပယ္ မခံရေလသည္က စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြ ဖို႔သာ။ ထုိသုိ႔ေသြးႂကြေနသည့္ ကၽြန္မက မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံအတြင္း “၀ူသွ်ဴး” ကစားေနသူတုိ႔ကိုၾကည့္ကာ တစ္ပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းေရးၿပီး ေရႊတုိက္သို႔ ခ်က္ခ်င္း တက္ပို႔သည္။ “အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ သေျပဆိပ္ ရြာသားမ်ား”။ ပထမဦးဆံုး အပယ္ခံရသည့္၀တၳဳ။ မွတ္သားေလာက္ ပါ၏။

ထုိကဲ့သို႔သာ ဆက္တုိက္အပယ္ခံ ရလွ်င္ အျဖဴေရာင္(ေရႊ)ဆုိေသာ ဘ၀ကိုရႏုိင္ပါမည္ေလာ... မေသခ်ာပါ။ စိတ္ဓာတ္က်မႈမ်ားကို သယ္ေဆာင္ ကာ အလြယ္တကူေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ လ်က္ စာဖတ္သူစင္စစ္သာျဖစ္ေနပါ လိမ့္မည္။ မင္းသမီးမ်ား၊ အဆုိေတာ္မ်ား က တစ္ခုခ်င္း သိန္းခ်ီ၊ ေသာင္းခ်ီတန္ ေသာ အက်ႌ၊ ဖိနပ္၊ အိတ္မ်ားျဖင့္ လွပႂကြရြေနခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ စာေရးသူ ေတြက ခါးခ်ည့္၊ ကုိယ္ခ်ည့္ျဖင့္ အပင္ ပန္းခံေတြး၊ ေရးေလမွ ၅၀၀၀ က်ပ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေရာက္မွ က်ပ္ ၁၀ယ၀၀၀ ရသည္သာ။ သို႔ဆုိလွ်င္ ဤမွ်ပင္ပန္း ဆင္းရဲလွစြာေသာ ဘ၀ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ၾကသူမ်ား ေခါင္းတုိးၾကည့္႐ံု၊ လက္လွ်ဳိၾကည့္႐ံု ေတာ့ျဖင့္ မေက်နပ္ေစ ခ်င္၊ စိတ္ဓာတ္ မက်ေစခ်င္။ “ေခါင္း ၀င္ ကုိယ္ဆံ့” ဘ၀ျဖင့္ နာမည္တစ္လံုး ထူေထာင္ေစခ်င္ပါသည္။ အဆင္းရဲ၊ အပင္ပန္းဆံုးဘ၀ကို သိလ်က္ႏွင့္ ေရြး ခ်ယ္ခဲ့သူမ်ား လွည့္ျပန္မသြားေစခ်င္။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမကဆိုသကဲ့သုိ႔ မိမိ၏ဆႏၵေစာမႈမ်ားက မိမိကုိယ္မိမိ စိတ္ဓာတ္က်စရာ ျဖစ္တတ္ပါေလ ေၾကာင္း သက္ေသ၊ သာဓကမ်ားစြာႏွင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္ေဖာ္ ေရးသား လိုက္ရျခင္းပင္။

ယေန႔
အဆံုးသတ္ကို ေျပာရပါလွ်င္ ကၽြန္မသည္ “ေရႊအသစ္” က႑မွ စင္ တင္ေပးေသာ ေရႊအသစ္စစ္စစ္ တစ္ ေယာက္ျဖစ္ၿပီး စကားေျပ၊ စကားေျပာ ေရာျခင္း၊ ေျပာသူ နာမ္စား ေရာျခင္းႏွင့္ အျခားစာေရး နည္းပညာရပ္မ်ား၊ စာ၊ စကား အသံုးအႏႈန္းမ်ား၊ ၀ါက် တည္ေဆာက္ပံုမ်ား၊ အထားအသိုမ်ား၊ စကား ေျပ၏အလွ... တန္ဖုိး... ဂုဏ္သတိၱ မ်ားကို ဆက္လက္ပညာယူဆဲ၊ ေလ့လာ ေနဆဲ ကေလာင္ငယ္ တစ္ေခ်ာင္းသာျဖစ္ ပါသည္။ အေျပာ က်ယ္လွေသာ စာေပ ရပ္၀န္းအတြင္း ေျပာင္းလဲလာေသာ အေရးအသားမ်ား၊ ကၽြန္မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ ထုိးေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာေသာ စကားလံုး အသစ္အဆန္းမ်ားကို အခ်ိန္ ေပးေလ့လာ၍ ကၽြန္မတုိ႔မ်က္စိေရွ႕ ေမွာက္၌ ျဖစ္ပ်က္လ်က္ရွိေသာ လူ႔ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုကို တစ္ပါးေသာ သူတုိ႔ ဆင္ျခင္ႏုိင္၊ ေတြးဆ ႏုိင္၊ ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္၊ သိရွိႏိုင္ရန္ ေရးသား အသိေပးရမည့္ ကေလာင္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေရး အတြက္ ေလာကႀကီးက ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိေနပါေၾကာင္း စာေပ ေလာကသုိ႔ တုိး၀င္ေနသူ ဘ၀တူ ကေလာင္ရွင္မ်ားအား အေလး အနက္ထား တုိက္တြန္း ေျပာၾကားလိုပါ သည္။

အျဖဴေရာင္၊ေရႊ၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၂)

2 comments:

  1. ေရႊပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရႊမွာေရးဖို႔ႀကိဳးစားဖူးပါတယ္.။ ေလးေလးၿငိမ္းႀကီးက ေရြးဘူးဗ်. ဟီးး.........။

    ReplyDelete
  2. ေရႊကုိၾကိဳက္ေနဆဲပါရွင္
    ရင္ထဲမွာလဲရွိေနဆဲပါပဲ

    ReplyDelete