Monday 26 September 2011

ကိုဘေကာင္းရဲ႕လမ္း

အရက္မူးလာၿပီဆိုရင္ `ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း တစ္ေယာက္ ေလျဖတ္သြားၿပီေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ပတ္၀န္းက်င္က မေတြ႕ၾကတာ သံုးေလးရက္ရွိၿပီ။ အရင္ကလည္း ရုံးသြားလိုက္ တစ္ခါတစ္ခါ ရုံးမွာအိပ္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာ လိုက္အိပ္လုိက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သတိမထားမိတာလည္း မဆန္းဘူးရယ္။

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကိုဘေကာင္း မိဘေတြနဲ႔ ေက်းဇူးမကင္းတဲ့ မသန္း၀င္းဆီကို ကိုဘေကာင္း ၀ိညာဥ္လြင့္သြားတယ္ ေျပာရမွာပဲ။

`ဟဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ထစမ္း ထစမ္း၊ ကိုေကာင္းရယ္ ငါ့ကို လာေခၚေနတာ´

`မိသန္း၀င္း မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး။ အိမ္မက္ေယာင္တာလား´

`မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး။ ဗိုက္ထဲေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ရွိတာနဲ႔ ႏိုးေနတာ ၾကာၿပီ။ ၿခံ၀က လွမ္းေခၚလို႔ ငါသြားၾကည့္တာ မရွိဘူး။ လင္းရင္ေတာ့ အိမ္သြားၾကည့္လိုက္ဦး။ အိမ္မွာမရွိရင္ ရုံးလုိက္သြား။ ဆရာမႀကီးတို႔လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး´

ေရႊႏွင္းဆီ ေဆးလိပ္ကို ေထာင္းေထာင္းထ ဖြာေနတဲ့ မသန္း၀င္းက တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေတြးေန မိတယ္တဲ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္လည္း မနက္လင္းတာနဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး ပဲျပဳတ္နဲ႔နယ္၊ ကပ်ာကသီစားၿပီး အိမ္သြားၾကည့္တယ္။

အိမ္က ေသာ့ခတ္ထားေတာ့ ရုံးလိုက္ရွာတယ္။ ရုံးကလူေတြကလည္း ဂရုစိုက္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားမွန္းလဲမသိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကိုဘေကာင္းသြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ဘံုဆိုင္ပါ မက်န္ေပါ့။ ခ်စ္စမ္းေမာင္က လုိက္ရွာတယ္။ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဘူး။ ကိုဘေကာင္းဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္။ ရုံးမွာ အိုတီ ဆင္းရမယ္ဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းဘူး။ အိုတီမေျပာနဲ႔ သာမန္ရုံးခ်ိန္မွာကိုပဲ သူတက္ခ်င္မွ တက္တာ။ ရုံးက အရာရွိကလည္း သူ႔အေမရဲ႕ တပည့္ျဖစ္တာရယ္၊ ကိုဘေကာင္းႏမေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုဘေကာင္း ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို လုိက္ေခၚတတ္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ႀကီးကို အိမ္ေရွ႕တံခါးသာ့ ခတ္ၿပီး ေနာက္ေပါက္က ၀င္ထြက္လုပ္တာ။

ကိုဘေကာင္း အက်င့္ကို သိတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္က အိမ္ကို ျပန္သြားၿပီး အိမ္ေနာက္ေပါက္က တံခါးခါက္ တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ အိမ္ပတ္ပတ္လည္ ေလွ်ာက္နားေထာင္ရင္း အိမ္ထဲက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ရပ္ကြက္လူႀကီး အိမ္ေျပး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးကလည္း အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ပဲကိုး။

ေဘးအိမ္ေတြပါ အကူအညီေတာင္းၿပီး တံခါးဖ်က္၀င္ေတာ့ ကိုဘေကာင္းကို ေခြေခြကေလး လဲေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ဒြာရကိုးေပါက္ စလံုးက ထြက္ထားတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ ပုပ္ေဟာင္ေန တဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔…

`အမေလး… ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုေတာ့ ေသပါၿပီ။ အမေလး… လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ´

အေမေပးနာမည္ စမ္းေမာင္ကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ `ခ်စ္´တစ္လံုး တိုးထားတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ ကလည္း ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ပဲက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ပ်ာယာခတ္ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ကို ဖယ္ၿပီး ကိုဘေကာင္းကို အ၀တ္လဲေပး၊ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရုံပို႔ၾကတယ္။

တုိက္နယ္ေဆးရုံကေလးကေန ျပည္နယ္ေဆးရုံႀကီးကို ဒရစ္ပိုက္ ခ်ိတ္ၿပီး ေျပာင္းေတာ့လည္း သတိ မရ၊ ေဆးရုံေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ေနမွ သတိရလာတယ္တဲ့။ ကိုဘေကာင္း သတိရလာေတာ့ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ဘူး။ သမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနတဲ့ အေမျပန္လာေတာ့ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ နာရီ၀က္ တစ္နာရီ ေနာက္က်ရင္ အသက္ဆံုးၿပီလို႔ ဆိုတဲ့ ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ညာဘက္ တစ္ျခမ္း မလႈပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။

`ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ´လို႔ ဆိုတတ္တဲ့ ကိုဘေကာင္း သူ႔အေမရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ဒုတိယမၸိ ကေလးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
အေမက ကိုဘေကာင္းကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတယ္။ ေရတိုက္တယ္။ လက္ဖက္ ရည္တိုက္ တယ္။ ေဆးတိုက္တယ္။ ေဆးလိမ္းေပးတယ္။ လက္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ အၿငိမ္း စား ေက်ာင္းဆရာမႀကီး အေမက ကိုဘေကာင္းကို စာေရးသင္ေပးတယ္။ စာဖတ္သင္လို႔ မရေတာ့ ဘူး။ ကိုဘေကာင္းက စကားမွ မေျပာႏိုင္ဘဲကိုး။

ေဆးရုံက ဆင္းၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ဆက္ကုတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ ျမန္မာေဆးနဲ႔လည္း ကုတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကိုဘေကာင္း နာလံထလာတယ္။ အရင္က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ လာၿပီ။ ထံုထံုမႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္လာၿပီ။

စကားေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ေျပာေတာ့ `ကၽြန္ေတာ္´ တဲ့။ `ေဆး´တဲ့။ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားေလ။

အဲဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့ ဘာကိုပဲ ေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး´ ပဲ။

အသံကို နိမ့္ျမင့္ ေျပာင္းလဲေျပာတတ္တယ္။ ေဆးရုံမွာတုန္းက `ကၽြန္ေတာ္။ ေဆး´ ဆိုေတာ့ ဂ်ဴတီက်တဲ့ ဆရာမေလးက
`ေဆး… တိုက္မယ္၊ တိုက္မယ္´ တဲ့။

ေဆးေတာင္းတယ္ မွတ္ေနတာေလ။ ေနာက္သံုးလေလာက္ ၾကာေတာ့ စကားတစ္ခြန္းတိုးလာတယ္။ `ေစေတာ့၊ ေစေတာ့´တဲ့။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။

ဘာအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေျပာေျပာ ပါးစပ္က `ကၽြန္ေတာ္၊ ေဆး၊ ေစေတာ့´ ဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္။

သူ ေဒါသထြက္ၿပီဆိုရင္ ေလျဖတ္လို႔ ရြဲ႕ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပိုရြဲ႕သြားေအာင္ မဲ့… မဲ့ၿပီး
`ေစ…ေဒါ့´ `ေစ.. ေဒါ့´ နဲ႔ အားရပါးရ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။

ေလျဖတ္တဲ့ လူေတြက စိတ္တိုတတ္လာတယ္။ ဒါကို မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြက သည္းခံပါတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်တဲ့ စကားေတြေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးျမလြန္းတဲ့ အေမနဲ႔ နားပူမခံႏုိင္တဲ့ ညီမေတြက ေထြထူးၿပီး သည္းခံစရာမလိုေအာင္ သည္းခံတတ္ၾကၿပီးသား။

အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ သနားစိတ္၊ ေသြးရင္းသားရင္း၊ အစ္ကိုရင္း တစ္ေယာက္ အေပၚ ထုလိုက္ ထည္လုိက္ ထားတဲ့ ေမတၱာ၊ ေငြေၾကးဆိုတာ ကိုယ္အလုိရွိရာ ပစၥည္းေတြအတြက္ လဲလွယ္စရာ ၾကားခံပစၥည္းေလာက္ သေဘာထား သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ညီမေတြက ကိုဘေကာင္းကို ေငြအကုန္ခံၿပီး ကုတယ္။ မၿငိဳျငင္ဘူး။ မျငဴစူဘူး။ အႏွေျမာ အတြန္႔တို မရွိဘူး။ ကိုယ့္ေငြ သူ႔ေငြ မခြဲျခားဘူး။ တရုတ္အပ္စိုက္ဆိုလည္း စိုက္လုိက္တာပဲ။ အေၾကာျပင္ဆိုလည္း ျပင္လုိက္တာပဲ။ အႏွိပ္သည္ဆိုလည္း ႏွိပ္လုိက္တာပဲ။ ဓာတ္မွန္ရိုက္တာ၊ ေသြးစစ္တာ၊ CT scan ရိုက္တာေတြကေတာ့ ရိုးေနေပါ့။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာ အထူးကုကိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တၿပိဳင္တည္း ျပတာ။ အယူဆအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို သိခ်င္လို႔တဲ့။

ကိုဘေကာင္းဆိုတာ အဲဒီလို မိသားစုထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာေလ။ ကိုဘေကာင္းကို ရိုင္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ပတ္၀န္းက်င္က ရယ္ၾကမွာ။ ကိုယ့္အိမ္ကလြဲရင္ ကိုဘေကာင္းက လူေကာင္း၊ လူယဥ္ေက်း လူလိမၼာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာ့ မရဘူး။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ မိသားစုရဲ႕ အႀကီးဆံုး သားဘ၀မွာ အိမ္ကို မငဲ့ဘူး။ အေမကို မငဲ့ဘူး။ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ အဘြားဆိုရင္ ဆံုးသာသြားေရာ ကိုဘေကာင္းလုပ္စာ တစ္ျပားမွ မစားလုိက္ရဘူး။

အေမက မနက္ပိုင္း က်ဴရွင္သင္၊ ေန႔လည္ပိုင္း ေက်ာင္းသြား၊ ျပန္လာရင္ ညေနပိုင္း က်ဴရွင္သင္။ ေက်ာင္း နဲ႔ က်ဴရွင္ၾကားမွာ နားခ်ိန္မရွိဘူး။

ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတာက ကိုဘေကာင္းတို႔ အဘြားေလ။

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြအတြက္ အေမက က်ဴရွင္ေတြ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ တိုးျပရင္း ကိုဘေကာင္းတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ဂရုစိုက္ခ်ိန္ နည္းလာခဲ့တယ္။ အရြယ္ရလာတဲ့ ကိုဘေကာင္းက အေမ့စကားလည္း နားမေထာင္ဘူး။ အဘြားစကားလည္းး နားမေထာင္ဘူး။

မိဘေတြအိမ္ေထာင္ပ်က္တဲ့ ဒဏ္က ကိုဘေကာင္းရင္ထဲအထိ ၀င္သြားတယ္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ဒီလိုဒုကၡခံရတာ မိဘေတြ အိမ္ေထာင္ကြဲလို႔ သူတို႔အျပစ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္က ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ကာဗာျဖစ္လာတယ္။ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကိုဘေကာင္း ဖတ္တဲ့ အျပင္စာေတြ က ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္ေတြေလ။

စာေရြးဖတ္ရမယ့္ အရြယ္မွာ ကိုဘေကာင္းကို ညႊန္ျပမယ့္လူ မရွိဘူး။ လမ္းညႊန္မယ့္သူ မရွိဘူး။ ကိုယ္ခံစိတ္ဓာတ္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ `မီးေလာင္ရာ ေလပင့္´ ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုေပါ့။ စာေတြဆြဲေခၚတဲ့ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားေတာ့တာ။ အဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုထဲက ကိုဘေကာင္း၊ သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြက ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္..။

အဲသလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ ေ၀းလာတယ္။ ဆယ္တန္းက်တယ္။ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အယူအဆေတြကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတယ္။ အေမနဲ႔အဘြား ဆံုးမစကားကို နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။

`ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´တဲ့။

`က်ဳပ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ေခၚလာလို႔ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာတာ´တဲ့။

`က်ဳပ္တို႔မွာ အျပစ္မရွိဘူး´ တဲ့။

အေမနဲ႔ အဘြားက ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ခင္ဗ်ားလံုးရိုက္ခ်က္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ေလ။ အေ၀းေရာက္ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ သတင္းေတြထဲမွာ အရက္က ပင္တိုင္ ဇာတ္လုိက္ျဖစ္ေနတယ္။

ဂ်ဴတီၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အရက္ေသာက္ ဂစ္တာတီး ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ ဆိုၿပီး ငိုေတာ့တာပဲတဲ့။ ျဖစ္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။

သီခ်င္းကလည္း ေခါင္းစဥ္သာေျပာင္းသြားမယ္။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အေမပဲ။ ဂစ္တာတီး သီခ်ငး္ဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ၊ ခင္၀မ္းရဲ႕အေမ…. အေမကို အရက္နဲ႔ျမည္းရင္း ပါးစပ္က ေက်းဇူးဆပ္ေနခဲ့တာ ၇ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။

ကိုဘေကာင္းတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရုံးခြဲလာဖြင့္ေတာ့ ၿမိဳ႕ခံဆိုၿပီး လူႀကီးေတြက ကိုဘေကာင္းကို သူ႔ၿမိဳ႕ျပန္ပို႔လုိက္တယ္။ ကိုဘေကာင္း အေမန႔ဲ အဘြားကိုလည္း ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္သြားတယ္။

ကိုဘေကာင္းက အခ်ိဳးမွ မျပင္ဘဲကိုး။ ရုံးကေပးတဲ့ လိုင္းခန္းမွာ မေနဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေနတယ္။ ညဆိုရင္ အရက္မူးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အိပ္ေနတဲ့ အေမကို ႏႈိးၿပီး ထမင္းခူးေကၽြးခိုင္းတယ္။ သူရတဲ့ လခကလည္း သူေသာက္တာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။

ကိုဘေကာင္း ထြက္သြားတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကိုဘေကာင္း ညီမေတြက အသီးအႏွံေတြ ပြဲစားလုပ္ရင္းက အခု ပြဲရုံလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေနၿပီ။ အေမနဲ႔ အဘြားကို စိတ္တိုင္းက် ျပဳစုႏိုင္ၿပီ။ ကိုဘေကာင္း လခ မေတာင္းရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္းအတြက္ အ၀တ္အစား မုန္႔ဖိုးေတာင္ ညီမေတြက ေပးလုိက္ေသးတယ္။ အေမ အဘြားနဲ႔ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေနတဲ့ အိမ္က ကိုဘေကာင္း ျပန္လာမွ ဆူညံလာေတာ့တယ္။ အရက္မူးလာရင္ ထမင္းခူးေပးရုံတင္မကဘူး ကိုဘေကာင္း စားတာ ေဘးက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ရေသးတယ္။ ကိုဘေကာင္း ရစ္သမွ် ခံေပေတာ့။

`အဲဒီေကာင္ေတြ လူပါး၀တာ ဘေကာင္းအေၾကာင္း သိမယ္´ စကားတစ္ခြန္းကို ထပ္တလဲလဲေျပာ၊ ထမင္းစားမၿပီးမခ်င္း စားၿပီးေတာ့လည္း မအိပ္မခ်င္း တစ္ေန႔လည္းမဟုတ္ ညတိုင္း။ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္လို႔ေလ။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ `ဘာလို႔ ေမြးထားေသးလဲ´ ျပန္ေျပာမွာ သိေနတာကိုး။ ေနာက္ ညီမေတြ လုပ္တဲ့ ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ ၀င္စြက္ဖက္ ပထမပိုင္းေတာ့ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းမွာ အစ္ကိုႀကီး ေယာက္်ားသားရွိရင္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ထြက္ခိုင္းမလုိ႔။ ေနာက္ေတာ့ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။

ပြဲရုံလာတဲ့ ကုန္သည္နဲ႔ အရက္ေသာက္ မူးရင္ ရန္ျဖစ္ အလုပ္သမားနဲ႔ျဖစ္ ညီမအႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ ညီမအငယ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ အေမ့ကို ႏွိပ္စက္ အဘြားကို ႏွိပ္စက္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း အဘြားဆံုးသြားတယ္။ ညီမေတြကလည္း ပြဲရုံလုပ္ငန္းကို မႏၱေလးေရႊ႕ သြားတယ္။ ကိုဘေကာင္း ဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့ အေမက ကိုဘေကာင္းကို အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ညီမေတြေနာက္ လုိက္သြားတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုဘေကာင္းအရက္ေတြ ေန႔ေရာ ညေရာေသာက္ ေသြးတိုးရွိမွန္းလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မသိ။ ဘယ္သူမွ မသိဘဲ အိမ္ထဲမွာ သံုးရက္ေလာက္လဲေနၿပီး ဒီအဆင့္ကို ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အခုဆိုရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ နီးနီး ေကာင္းေနၿပီ။ စကားမေျပာႏိုင္တာက လြဲၿပီးေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂစ္တာအတီးေကာင္း သီခ်င္းအဆိုေကာင္းတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ညီမေတြက နားၾကပ္ကက္ဆက္ ၀ယ္ေပးတယ္။ ကာရာအိုေက ၀ယ္ေပးထားတယ္။ စက္ဖြင့္နည္း တစ္ခါပဲ သင္ရတယ္။ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလတို႔ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလးတို႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ကိုဘေကာင္း ၀ဋ္ႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းမ်ားဆိုေနရင္ မသိတဲ့လူက လူေကာင္းပဲ ထင္တာ။

ေျပာျပရင္ အံ့ၾသတႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔။ အေၾကာင္းသိ ဓာတ္သိေတြကေတာ့ `၀ဇီေဗဒ ထိတိုင္းရွ´ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ။ အေမ အဘြားကို ခင္ဗ်ားခ်င္းထပ္ေအာင္ ေအာ္ခဲ့တာေတြေလလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတယ္။ သူေျပာခ်င္တာလည္း ေျပာမရဘူး။ သူလိုခ်င္တာလည္း ေတာင္းမရဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာလည္း တစ္ဖက္လူ နားလည္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လက္နဲ႔ စာေရးၿပီး ေျပာရေအာင္လည္း စကားလံုးေတြ စာလံုးေတြကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ေျပာမရေလ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေလပဲ။

အဲ… သူ သတိရတဲ့ အထဲမွာ မိဘဆိုတာ အစစအရာရာမွာ တာ၀န္ရွိတဲ့သူ သားသမီးက ဖန္တီးခံဘ၀ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးကိုေတာ့ မွတ္မွတ္သားသားႀကီးကို သတိရေနတာ။ က်န္တာသာ ေမ့ခ်င္ေမ့မွာ။ လူေကာင္း ပကတိ ဘ၀တုန္းကေတာင္ အေမကို တန္ဖိုးထားရမွန္း မသိတဲ့ ကိုဘေကာင္းက လူမမာဘ၀မွာ ပိုဆိုးေနေတာ့တယ္။ စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း ေအာ္ေနေတာ့တာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမလြန္းတဲ့ အေမက တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မရွည္လို႔ ဆူၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္းက ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕ကို ၀ိုက္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကို ေရွ႕တိုး တိုးျပတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း…

`ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ဆိုတာကို နိမ့္ျမင့္တိုးက်ယ္ ရြတ္ျပတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဗိုက္တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတယ္ေပါ့။ ေကာင္းတုန္းက ေျပာခဲ့သလို

`ေမြးထားရင္ ေကၽြးထားရမွာပဲ´ ေပါ့။ အခု ကိုဘေကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ေနေတာ့ေကာ ေနာင္တရမယ္ ထင္သလား။ ကိုဘေကာင္းကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ အေမကေဆးကုေပး ထမင္း လက္ဖက္ရည္ အခ်ိန္မွန္ေကၽြး ေရခ်ိဳးတာက အစ အေမပါမွ။

ညီမေတြကေကာ ေဆးကုလို႔ ကုန္က်စရိတ္ မွန္သမွ် မညည္းမညဴေပး ကိုဘေကာင္း ေလျဖတ္တဲ့ အျဖစ္မွာ ပင္ပန္းတာက အေမနဲ႔ ညီမေတြ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစာနာတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ အတၱသမား ကိုဘေကာင္းက အရက္ေသာက္တုန္း။ ဘယ္သူကမွ အရက္၀ယ္မေပးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ ဘံုဆိုင္သြားတယ္။ ေကာင္းတဲ့လက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျခလက္ေတြကို စုန္ဆန္သပ္ျပၿပီး….

`ကၽြန္ေတာ္…. ေဆး´ တဲ့။

ဘံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလည္း ေၾသာ္.. ေဆးေဖာ္ဖို႔ လာ၀ယ္တာပဲေပါ့ေလ။ အဲသလို ဥာဏ္မ်ားတဲ့ ကိုဘေကာင္းပါ။

အခုအခ်ိန္မွာ ကိုဘေကာင္း ခႏၶကိုယ္က အရက္ကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းတုံ႕ျပန္တာ။ ေသာက္ၿပီးရင္ မၾကာဘူး တက္တာပဲ။ တက္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ ရပ္ေနရာက ဗိုင္းခနဲ လဲသြားတာ။ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆုိရင္လည္း ေျပးေပဦးေတာ့ ေဆးရုံကို။

မိုးကေလးမ်ား ေအးလာၿပီဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ အရက္သမား ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္းကေလးေတြကမ်ား အရက္ေသာက္ၿပီး သတင္းေမး လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ကိုဘေကာင္း ေဖာက္ေဖာက္လာတာပဲ။

`မင္းက ေခြးလိုေကာင္၊ အနံ႕ကေလး ရတာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ေနေတာ့တာ´ ဘယ္လိုပဲ နာေအာင္ ေျပာေျပာ ကိုဘေကာင္းက မမႈေတာ့ဘူး။

`ေလျဖတ္တဲ့လူဆိုတာ ေသြးေၾကာပိတ္လို႔ ျဖတ္တာ။ ေသြးေလညီညြတ္ေအာင္ အရက္ကေလးနည္း နည္းျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ေပး ရတယ္´
အဲဒီလိုမ်ား အခၽြန္နဲ႔ မတဲ့ လူမမာ သတင္းေမးေတြ လာၿပီဆိုရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးလို႔ `ေအးေအး´ ဆိုၿပီး ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးနျ႔ ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံေတာ့တာပဲ။
မိုးေတြရြာတဲ့ တစ္ေန႔ ရာသီဥတုကလည္း ကိုဘေကာင္းဘက္ ပါတဲ့ေန႔မ်ိဳးေပါ့။ ညေနပိုင္းေလာက္ကတည္းက ေသာက္တဲ့အရက္ ညဦးပိုင္းအထိ မနားတမ္းပဲ။

ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ အေမကို ေခၚၿပီး အရက္နဲ႔ ျမည္းေသးတာ။ ေကာင္းတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဗိုက္ေရွ႕၀ိုင္းျပ အေမ့မ်က္ႏွာေရွ႕ လက္ညွိဳးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ထုံးစံအတိုင္း `ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့… ေစေတာ့´ ေပါ့။

အေမေမြးလာလို႔ သူ ဒုကၡေရာက္ရတယ္ေပါ့ေလ။

သူေသာက္လို႔ ၀ေတာ့ အိပ္ရာထဲ၀င္ အေမက ေစာင္ၿခံဳ ျခင္ေထာင္ခ် မီးမိွတ္ေပးၿပီးမွ သူ႔အခန္းထဲ က ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
အေမသိတာ ဒါပဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာတုန္း။ ၿခံေထာင့္ အိမ္သာေရွ႕မွာ ေကြးေကြးကေလး လဲေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြကလည္း ေကာက္ေကြးတြန္႔လိမ္လို႔။ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြ ထေနလုိက္တာ ျမင္မေကာင္း၊ ရႈမေကာင္း။ အသားေတြ ေအးစက္ေနတဲ့ ကိုဘေကာင္းကို ေဆးရုံအျမန္ ပို႔လုိက္ၾကတယ္။
အခုေတာ့ ေမြးေမေက်းဇူး ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလလို႔လည္း မေအာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ေရွ႕လည္း လက္နဲ႔ ၀ိုင္း၀ိုင္း မျပႏုိင္ေတာ့ဘူး။
`မင္းငယ္ငယ္တုန္းက အေမျမွဴလို႔မ်ား မင္းက ရယ္ရယ္ျပရင္ အေမ့မွာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔၊ မင္းမ်က္ႏွာပဲ ထိုင္ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိဘူး။ မင္းအဘြားကဆို `မခင္ေအး ရူးပံုကေတာ့ လြန္ပါတယ္´ နဲ႕ ခဏ ခဏေျပာတာ။ သံုးလသားေလာက္နဲ႔ သိတတ္လြန္းလို႔ လူ၀င္စားလား ထင္ခဲ့မိတယ္။
အေမကမ်ား `ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလာသလဲ´ ေမးရင္ မင္းက ျပန္ၿပီး ၀ူး၀ါးနဲ႔ ေျပာေသးတာ။
အခုအေမေမးရင္ မင္းမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ `ဘယ္သြားမလဲ အခု မင္းဘယ္သြားမလဲ ေျဖပါဦး သားႀကီးရယ္´ အေမကေတာ့ `ဘယ္သြားမလဲ´ လို႔ တတြတ္တြတ္ေမးရင္း သားအလိမၼာတံုးႀကီးအတြက္ ငိုလို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။
………
အျဖဴေရာင္ 
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၇

Sunday 25 September 2011

မီးသတ္ပြဲ


(၁)

`ေရနံတြင္း မီးေလာင္လို႔´ ဆိုတဲ့စကား အုတ္ဖို၊ ၀ဲေလာင္၊ ေရွာက္ပင္၊ တဲယာ…. ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနၿပီ။ ေျမာက္ေလနဲ႔ပါလာတဲ့ စကားသံေတြက ေတာင္ေလနဲ႔အတူ…. ေတာင္ေလနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ စကားသံေတြက ေျမာက္ေလနဲ႔အတူ… အဲလို……… အဲလို ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနလုိက္တာ ေရနံေခ်ာင္းက ေရနံတြင္းမီးေလာင္တဲ့ သတင္းက က်ဳပ္တို႔ ေတာင္သာနယ္၊ အုတ္ဖိုရြာအထိ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။

က်ဳပ္တို႔ရြာတင္ပဲလား…. တစ္နယ္လံုးလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ သတင္းၾကားတာနဲ႔တင္ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ စိတ္၀င္စားေနလိုက္ၾကတာ..။ ထန္းေတာထဲက ထန္းပင္ေအာက္လည္း ဒီစကား ဒီအေၾကာင္း၊ ဆင္တဲ၀ေခ်ာင္းထဲက စိုက္ခင္းေတြေပၚလည္း ဒီစကား.. ဒီအေၾကာင္း၊ ယာခင္းထဲေတြမွာလည္း ဒီစကား ဒီအေၾကာင္း၊ ေခ်ာင္းထဲက လက္ယက္တြင္းေတြမွာလည္း ဒီစကား ဒီအေၾကာင္း၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အုတ္ဖို၊ ေရွာက္ပင္၊ တဲယာ ရြာသံုးရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြပါ စုရပ္ျဖစ္ကုန္ေရာ…

သံဃာ၊ ဗိုလ္ပါအကုန္ စိတ္၀င္စားမယ္ ဆိုတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာပဲေလ…။ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားကိုယ္တိုင္က ေရနံတြင္း `မီးၿငိွမ္းႏိုင္တဲ့သူကို ဆုေပးမယ္ မီးၿငိွမ္းႏိုင္သူမ်ာ ၾကြေရာက္ၾကပါ´ ေၾကညာထားတာကိုး။

(၂)

သတင္းၾကားနာသူ ေတာသူေတာင္သားတို႔ရဲ႕ သဘာ၀……… သတင္းကို နားစြင့္မယ္၊ မေသခ်ာဘူးထင္ရင္ ပိုသိတဲ့လူကို လက္တို႔ေမးမယ္။ ေဖာက္သည္ခ်မယ္။ ဒီထက္ ပိုကဲလာရင္ ကိုယ္ထင္ရာ ျမင္ရာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စံုကန္ျငင္းၾကမယ္။ ဒီေလာက္ပဲ မႈတ္လား ၾကာလွ… တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေပါ့။ 

ဒီေလာက္နဲ႕ မကတဲ့သူက ကိုရင္တုိက္စည္း။ ကိုရင္တိုက္စည္းက နားေထာင္ရုံ၊ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရုံ၊ ျငင္းရုံနဲ႕ ေက်နပ္တဲ့ လူစားမဟုတ္ဘူး။ ဒီျပႆနာကို အေျဖရွာမယ္ဆိုၿပီး အေျဖရွာေတာ့တာပဲ။ နဂိုကတည္းက `လက္ညွိဳးေထာင္.. ေခါင္းညိတ္… ဟုတ္ကဲ့…. ေထာက္ခံ´ လူစားေတြထက္ ႏွာတစ္ဖ်ားမက သာတဲ့လူဆိုေတာ့လည္း သတင္းေပးရုံ သတင္းယူရုံနဲ႔ အားမရေတာ့ဘူး… ကိုယ္တိုင္ ၀င္လႈပ္ရွားခ်င္ေတာ့တာေပါ့။

တစ္ခါတုန္းက ရြာထဲကို အဂၤလိပ္ေတြရယ္…….. စကားျပန္လုပ္တဲ့သူရယ္ လာၾကပါေရာလား။ အဲဒီတုန္းက ကိုရင္တုိက္စည္းက ကိုရင္၀တ္ႀကီးနဲ႔ေပါ့။ ဟိုးေရွးေရွးဇာတ္က ဘုရားေတြ အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကလို႔တဲ့။ ေက်ာင္းသားေလး လႊတ္ေခၚခိုင္းလို႔ သူႀကီးနဲ႔ ရြာထဲက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဘုန္းႀကီးေၾကာင္းလိုက္သြားၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက စကၠဴခ်ပ္အႀကီးႀကီးကို ျဖန္႕ၾကည့္လို႔… ေဘးမွာက ဆရာေတာ္ရယ္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္စြဲ ကိုရင္တိုက္စည္းရယ္ေပါ့။ သူႀကီးတို႔အဖြဲ႕လည္း ေရာက္ေရာ အဂၤလိပ္ႀကီးက စကၠဴခ်ပ္ႀကီးထဲ လက္ညွိဳးနဲ႔ ေထာက္… ေထာက္ၿပီး အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔…
`ေမာင္မင္းတို႔ရြာကေလး ဒီမွာ ရွိတာကို ဒီမေရာက္ခင္ အဂၤလန္မွာကတည္းက ႀကိဳသိတယ္´ တဲ့။

အဂၤလိပ္ႀကီးရဲ႕ လွ်ာလိပ္အာလိပ္ ျမန္မာစကားေျပာသံကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ ရြာသားေတြ ၿငိမ္ေနတုန္း ကိုရင္တိုက္စည္းက …

`က်ဳပ္တို႔ကလည္း ဒကာႀကီးတို႔နဲ႔ ဒီလိုေနရာ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုေတြ႕ရမယ္ဆိုတာကို ဟိုးအရင္ကတည္းက သိတယ္´

အဂၤလိပ္ႀကီးက မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ ပါလာတဲ့သူေတြကို ဘာေျပာတယ္ မသိဘူး အားလံုး၀ိုင္းရယ္ၾကၿပီးမွ စကားျပန္က

`မဟုတ္ဘူးဗ် မင္းႀကီးက ေျမပံုထဲမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရြာ ေပၚေနတယ္… ေျမပံုကိုၾကည့္ၿပီး ဒီကိုလာတာ… ဒီဘုရားႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိသမွ် ေျပာျပပါလို႔ ေျပာခ်င္တာ´

ဆိုေတာ့မွ ကိုရင္တိုက္စည္း ၿငိမ္က်သြားတာ၊ ရြာထဲမွာေတာ့ စကားအတင္ မခံတတ္တဲ့ ကိုရင္တုိက္စည္း အေၾကာင္းက ရယ္စရာကို ျဖစ္လုိ႔ေပါ့။

ကိုရင္တိုက္စည္းက ကိုရင္လူထြက္ပီပီ ႏွံ႕စပ္တယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္နဲ႕ မန္းေလး(မႏၱေလး)ထိ ေရာက္ထူးတာကိုက ရြာထဲက လူေတြထက္ ပိုသာတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ ေတာရြာသဘာ၀ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲၾကတာ ေတာင္သာၿမိဳ႕ေပၚေတာင္ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မေရာက္ဖူးၾကတဲ့ ေတာရြာမွာ မန္းေလးထိ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကိုရင္တိုက္စည္းက လူစြာျဖစ္ေနတာေပါ့… ေနာက္ ကိုရင္တိုက္စည္းက အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္း၊ ဥပမာ. ဥပေမယ်ကေလးေတြနဲ႔မ်ား ေျပာလိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ေတာရြာကေလးက လူေတြမွာ မဟုတ္ႏိုးႏိုး ဟုတ္ႏိုးႏိုး ေယာင္ေပါင္ ေခါင္းညိတ္ရေတာ့တာ။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ…

`ဒီမယ္ကိုရင္တို႔ ေရနံတြန္း(တြင္း)ဆိုေတာ့ ရြာလယ္ဘႀကီးခက္ ေရတြန္းထက္ေတာ့ ေသး မျဖစ္ဘူး… အဲဒီေတာ့ ငတို႔ လူအင္အား မ်ားမ်ားေတာင္းမွ ရမယ္၊ လူအားနဲ႕ဆို ရမွာပဲ… အဓိကက လူညီၿပီး ကိုယ့္ေတာင္ေျမာက္ ကိုယ္တည့္ဖို႔ လိုတာပဲ… ကိုရင္တို႔ က်ဳပ္စကားသာ နားေထာင္ က်ဳပ္အႀကံေအာင္ေစရမယ္… အႀကံမ်ားေအာင္လုိက္လို႔ကေတာ့ မန္းေလးက မဟာမုနိဖူးၿပီးမွ ရြာျပန္မယ္၊ ကိုရင္တို႔အားလံုး မန္းေလးမွာ ဘုရားဖူး အဂၤလိပ္မင္းေပးတဲ့ ဆုေငြနဲ႔ ႏြား၀ယ္မလား… လွည္ယဥ္ေက်ာ့ ၀ယ္ဦးမလား လိုခ်င္တာအားလံုး ရမွာပဲ´

က်ဳပ္တို႔ အုပ္ဖိုရြာက ဆင္တဲ၀ေခ်ာင္းေဘးတင္၊ ရြာထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေႏြတြင္း၊ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဆင္တဲ၀ ေခ်ာင္းသဲျပင္ႀကီးကို လက္ကေလးနဲ႔ ေဘးေကာ္ယက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေရၾကည္လာေအာင္ ခဏထား… အဲဒီေရကိုမွ ေသာက္ၾကတာေလ။ မန္က်ည္းပင္ရိပ္ႀကီးနဲ႔ ရြာလယ္က ဘႀကီးခက္တြင္းက ေယာက္်ားႀကီး တစ္လံမက က်ယ္တယ္… ေႏြလယ္ေခါင္ဖ်ားဆို စိမ့္ေအးေနတာပဲေပါ့… ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရြာသားကမွ ဘႀကီးခက္တြင္းက မငင္ဘူး။ မိရိုးဖလာ ဓေလ့ ေခ်ာင္းထဲေျပး ကိုယ္တိုင္ ယက္ေကာ္ၿပီးမွ ရတဲ့ေရပဲ ေသာက္ၾကတာကိုး။

တြင္းက်ယ္က်ယ္ နက္နက္ဆိုလို႔ ရြာလယ္ ေရတြင္းေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြမွာ ေရနံတြင္းဆိုတာ ကိုရင္တုိက္စည္းေျပာသလိုပဲ ဘႀကီးခက္ တြင္းေလာက္လား ဒီထက္က်ယ္သလား ဘာမွကို မသိတာ မစဥ္းစားတတ္တာ။

`မီးကိုႏိုင္တာ ေရပဲ။ ဒါ လူတကာ သိမွေတာ့ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားလည္း သိမွာပဲ ဒါေပသိ ေရနံဆိုတာ ဒီေလာက္ပူတာ ေရနံထြက္တဲ့ ေနရာမွာဆိုေတာ့ ေရရွားေရာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားလည္း မႏိုင္ေတာ့တာေနမွာ က်ဳပ္စဥ္းစားတာကေတာ့ ေရနံတြင္းႀကီးလည္း ပိတ္မွ မီးကိုႏိုင္မွာ…

ဒီေတာ့ တြင္းပိတ္သြားေအာင္ ေရခ်ည္းပဲမသံုးဘဲ ေရနဲ႕ရႊ႔ံေရာၿပီး ရႊံ႕လံုးေတြကို ကိုင္ပစ္ေပါက္လိုက္ရင္ ၿပီးကေရာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား ကိုရင္တို႔ရာ´

`ကိုရင္ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ… လူက အေတာ္လိုမွာ´

`အိုး… ကိုရင့္ႏွယ္ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားဆီက ေတာင္းမွာေပါ့ ေနာ ကိုရင္တိုက္စည္း´

`လူေတြ တစ္ၿပိဳင္တည္း ပစ္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုမွာ´

`လူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ လိုသလဲ´

`ရႊြံ႕က ေလးေတာ့ ထန္းသီးေလာက္ ကိုင္မွ ေ၀းေ၀းေျပးမွာ´

`ကိုရင္ရာ ေယာက္်ားေတြခ်ည္းပဲဟာ သပိတ္လံုးေလာက္ေတာ့ ကိုင္မွာေပါ့´

`ဟ… သန္ခ်င္သေလာက္ သန္ပေစ၊ သပိတ္လံုး ရႊံ႕အလကား ေ၀းေ၀းပစ္ႏိုင္ပါ့မလား… အုန္းသီးေလာက္ဆို ဟုတ္ေသး´

ကိုရင္တိုက္စည္း ေဖာက္လုိက္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ ရြာသားေတြအသံက ကၽြက္ကၽြက္ကို ညံလို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ပါ ပါလာၿပီး မသြားခင္ ကန္ေတာ့ပြဲတင္ဖို႔ နယ္ရွင္ ပယ္ရွင္ေတြကို အရိုအေသေပးဖို႔ပါ သတိေပးသြားေလရဲ႕။

တကယ္တမ္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့အခါ ယာသမား၊ ထန္းသမားေတြက လုပ္လက္စေတြနဲ႔ လုိက္လို႔မျဖစ္၊ မီးဆိုတာကလည္း အခ်ိန္ေစာင့္လို႔မရဆိုေတာ့ ကိုရင္တုိက္စည္းနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ (၅)ေယာက္က ေရနံေခ်ာင္းသြား အစိုးရမင္းမ်ားကို ေတြ႕ၿပီး မီးၿငိွမ္းဖို႔ လူတစ္ေထာင္ေတာင္းမယ္… အဲဒီလူေတြကို ကိုရင္တုိက္စည္းတို႔အဖြဲ႕က ေသခ်ာသင္ျပေပးမယ္ေပါ့။ အုန္းသီးလံုးေလာက္ ရႊံ႕လံုးေတြကိုင္ၿပီး လူတစ္ေထာင္အားနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၿငိွမ္းလိုက္ရင္ ဘယ္မီးက ခံႏိုင္လိမ့္မတုန္းေပါ့ေလ။

တစ္သုတ္ လူတစ္ရာဆိုရင္ နည္းမလား… လူႏွစ္ရာဆိုရင္ မ်ားမလား… တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္၊ ပထမအသုတ္က ပစ္ၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့လမ္းက အျမန္ေျပး… ေနာက္တစ္သုတ္က အေျပးတက္၊ အျမန္ပစ္၊ အေျပးဆင္း၊ အဲလို… အဲလိုနဲ႔ စီစဥ္အကြက္ခ်လို႔ တက္ၾကြလို႔ေပါ့။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စည္းေ၀းလိုက္ၾကတာ အရင္က မတည့္တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္ မတည့္တာေမ့ၿပီး သေဘာေတြညီလို႔.. တစ္ရြာလံုး တက္ၾကြညီညာလို႔ေပါ့။

အဲဒီလိုနဲ႔ မနက္လင္းရင္ နယ္ေတာ္ရွင္၊ ရြာေတာ္ရွင္ေတြကို ဦးတုိက္ဖို႔နဲ႔ ကိုရင္တုိက္စည္းတို႔ သြားဖို႔ တာ၀န္ကိုယ္စီခြဲၿပီး လူစုကြဲသြားၾကတယ္။

(၃)

မိုးမလင္းခင္… ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ညလံုးေပါက္လိုလိုပါပဲ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတဲ့သူက ေပါင္း၊ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္တဲ့သူက ျပင္၊ အေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့သူက ေၾကာ္လို႔၊ လက္ေတြ႕မွာ မလုိက္ႏိုင္ေတာင္ သဒၵါတရားထက္သန္တဲ့ ေတာသူေတာင္သားတို႔ သဘာ၀ရယ္… အဂၤလိပ္မင္းမ်ားရဲ႕ ဆုေငြေတြကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးေတာ့ရယ္ ဒါမွမဟုတ္ဘဲ အျပန္လက္ေဆာင္ ပါေလႏိုးနဲ႔ ပို႔တဲ့လူေတြရဲ႕ မုန္႔ေတြက ကိုရင္တုိက္စည္း တစ္အိမ္လံုး ႀကိဳင္ေလွာက္ေနေတာ့တယ္။ ကာယကံရွင္ မိသားစုေတြကလည္း ယူသြားမယ့္ ပစၥည္းေတြ ထည့္သိုရင္း မွာတမ္းေျခြလို႔မၿပီး။

ေရာင္နီလာတာနဲ႔ အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးသား၊ ကိုရင္တိုက္စည္းအိမ္မွာ ကေလးလူႀကီး ဒင္းၾကမ္းျပည့္လို႔။ ပြဲျပင္ထားတာေတြ ၾကည့္လိုက္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာလုိက္၊ ကေလးေတြက ငိုလိုက္နဲ႔ ကိုရင္တိုက္စည္းအိမ္မွာ မႀကံဳစဖူး အျဖစ္ထူးေပါ့။

အိမ္ထဲက ကိုရင္တိုက္စည္းတုိ႔အဖြဲ႕ ဆင္းလာတာလည္း ျမင္ေရာ အားလံုးၿငိမ္က်သြားတာပဲ။ ကိုရင္တုိက္စည္းက ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ဟန္ပါပါ ဘုရားပြဲအရင္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္… ေနာက္ ကန္ေတာ့ပြဲတစ္ခုေရွ႕မွာ ထုိင္ခ် လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းဟန္႔လုိက္ေသးတာ… ၿပီးမွ က်က်နန ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး

`အေရွ႕ ေနထြက္၊ အေနာက္ေန၀င္၊ ေတာင္တံငါ့ကြန္၊ ေျမာက္ ဓူ၀ံ… နယ္စြန္သတ္မွတ္ ေလးရပ္အတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ နတ္ျမတ္နတ္ေကာင္း နတ္အေပါင္းတို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ မီးသတ္ပြဲႀကီးကို ကူညီ၀ိုင္းလို႔ မႈိင္းမေတာ္မူၾကပါ´

အခ်ိန္လုၿပီး လုပ္ေနရတဲ့သူပီပီ တိုတုိတုတ္တုတ္ ဆုေတာင္းအၿပီး ဦးသံုးႀကိမ္ခ် ေနာက္ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ပရိသတ္ႀကီးကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္မွာလို႔ကို မဆံုးႏိုင္ဘူး။

ကိုရင္တုိက္စည္းတို႔ ၀ိုင္းေပါက္ကထြက္မွ ကပၸိယႀကီးက အေျပးအလႊားလိုက္လာၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ပူေဇာ္ဖို႔ မန္းေလးဘုရားႀကီးမွာ ဆင္းတုတစ္ဆူ ၾကည့္ခဲ့ပါဦးတဲ့။ ကိုရင္တိုက္စည္းခမ်ာ အထူးတလည္ကို မ်က္ႏွာပြင့္လုိ႔။
ရြာသားေတြကလည္း လက္တျပျပနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။

(၄)

ေရနံတြင္း သတင္းၾကားၿပီးကတည္းက သတင္းဖလွယ္ၾက၊ သတင္းလက္ဆင့္ကမ္းၾက၊ ကိုရင္တိုက္စည္းတုိ႔နဲ႔အတူ `နတ္ကရာၾကည့္ေမာ´ လုပ္လုိက္ၾကနဲ႔ အုတ္ဖို ရြာကေလးဟာ ကိုရင္တုိက္စည္းတို႔ သြားျပန္ေတာ့လည္း တိုင္ပင္လို႔မၿပီး၊ ထင္ေၾကးေပးလို႔ မၿပီး… ေနာက္ရက္က်မွပဲ အကင္းေသတယ္ ေျပာရမယ္။
အခုမွ ပံုမွန္လုပ္လက္စေတြ ႏြားေငါက္သံ၊ ထန္းပင္ေပၚက သီခ်င္းဟစ္သံ၊ ထန္းရည္ မူးသံေတြ၊ ရက္ကန္းခတ္သံေတြနဲ႔ ရပ္သံရြာသံ ျပန္ေပါက္လာေတာ့တယ္။

အဲလို ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတုန္းမွာပဲ ကိုရင္တိုက္စည္းတို႔အဖြဲ႕က ပံုမမွန္တဲ့ ပံုသ႑ာန္ေတြနဲ႔ ရြာထဲ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။တစ္ေယာက္က စလို႔ ဗ်ိဳးဟစ္လိုက္သံေတြေအာက္မွာ ကိုရင္တိုက္စည္းေခါင္းက ခါတိုင္းထက္ ပိုငံု႕ကိုင္းေနသလိုပဲ…။

ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ သြားတူလာဖက္ ရဲေဘာ္ေတြၾကားထဲမွာ ကိုရင္တိုက္စည္း မႈိင္ေတြခ်ေနရင္းက..

`အုန္းသီးလံုးေလာက္ ရႊံ႕တုံးနဲ႔ေပါက္ၿပီး မီးၿငိွမ္းဖို႔ ေနေနသာသာ… ေရနံတြန္း မီးေလာင္တယ္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ေျပာတဲ့ ငရဲခန္းဆိုတာမ်ိဳးေနမွာ ငရဲသားေတြ ရွိ မရွိ ေသခ်ာၾကည့္ဦးမလို႔.. ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ဖို႔ ေ၀းလို႔ အနားေတာင္ မကပ္ႏိုင္ဘူး တိုင္၀က္ေလာက္က ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္…´

ကိုရင္တိုက္စည္းအေျပာ အဆံုးမွာ ေငးေၾကာင္ေနၾကတဲ့ ရြာသားေတြ အသက္မဲ့သြားလိုက္ၾကတာ သက္ျပင္းရႈိက္သံေတာင္ မၾကားရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ရီေ၀ညွိဳးမွိန္လို႔ေပါ့…။

…….
အျဖဴေရာင္(ေရႊ)
ကလ်ာ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉

Saturday 24 September 2011

ပ်က္စီးသြားေသာ စိတ္ဓာတ္ အပိုင္းအစမ်ား

ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာဟု ဘုရားရွင္မွ မိန္႔ၾကားခဲ့ဖူးေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ လူတစ္ကိုယ္ အေၾကာက္ တစ္မ်ဳိးဟု မွတ္သား ရျပန္သည္။ ဆိုပါေတာ့ ႐ူးျခင္းလား၊ ေၾကာက္ျခင္းလား မကြဲျပားႏုိင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ကြၽန္မ ရွင္သန္ရပ္တည္ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါသည္။
(၁)
ကြၽန္မ ငယ္ငယ္က ဇာတိရပ္ ရြာမွာေတာ့ ကြၽန္မကို ေနာက္ရဲ ေျပာင္ရဲသူမရွိ။ အေဖက ရပ္ရြာမွာ ခန္႔ထည္ေအာင္ေနတတ္သူ၊ အေမ က ေက်ာင္းဆရာမ၊ အဲဒီေတာ့ အေဖ၊ အေမ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေနာက္ ဝံ့သူမရွိ။ ကြၽန္မအလယ္တန္း ေလာက္ကေတာ့ အေမႏွင့္လုပ္ ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမတစ္ေယာက္ ၏ သား၊ ကိုေဇာ္ဟု အခ်င္းခ်င္း ေခၚၾကသူ တစ္တန္းတည္းသားႏွင့္ အစခံခဲ့ရဖူးသည္။ သူ႔အေဖက ကြၽန္မကို ေခြၽးမ၊ ေခြၽးမ ေခၚတတ္ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စၾကပါ သည္။ ကိုေဇာ္က စာေတာ္ေလ ေတာ့ ဆရာမ စာေမးလို႔ မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ေလတိုင္း ”ေတာ္လွခ်ည္ လား”တဲ့..ဆက္ရန္ရွိသည့္စကား က ”ေဒၚလွရီ သား” ေပါ့။ ကြၽန္မ၏ မိခင္က ‘ေဒၚလွရီ’ေလ။ ကြၽန္မတို႔ တစ္တန္းသားေတြႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ကို သင္သည့္ ဆရာမမ်ားအၾကား ဟား ရေသာ ဟားကြက္အျဖစ္ ကာလ အတန္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါပါပဲ..ဒါအလြန္ဆံုးပါပဲ။

အဲဒီလိုႏွင့္ ကြၽန္မအသက္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ခါနီး ၁၉၉၈၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ‘ေတာ္လွန္ေသာ ခရီး’ ဟု စိတ္တြင္ မွတ္ယူလ်က္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အဲဒီက စလို႔ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ခိုရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ဘဝလမ္းမွာ ယခုခ်ိန္ထိ ႀကံဳေနရတာက နိဒါန္း ခ်ီခဲ့ေသာ စိတ္ဓာတ္တစ္မ်ဳိးႏွင့္ ပင္။
(၂)
မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ၇၃ လမ္းေပၚက ခ်ဳိးေကြ႕ဝင္ရေသာ ဒူးၾကားလမ္း ေပၚရွိ အေဆာင္တစ္ခုမွာေနရင္း ကြၽန္မအလုပ္ရွိရာရြာသို႔ သြားရ သည္။ ရြာမွာမေနရဲသည့္ ကြၽန္မက မနက္အေစာႀကီးထသြားၿပီး ည   မႏၲေလးအေဆာင္မွာ ျပန္အိပ္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးလြယ္ ၿပီး ရြာထဲဝင္၊ ထြက္ေနသည့္ ကြၽန္မ ကို ရြာသားေတြက အထူးတဆန္း ေပါ့။ ေတာင္ႀကီးက လာသည္ဆိုေတာ့ ”ေတာင္ႀကီးမမ” တဲ့ ကြၽန္မ ကိုျမင္တုိင္း ”ေတာင္ႀကီးေမာက္မယ္ ရွား လား လား လာ လာ” ဟု ေအာ္တတ္ၾကသည္။

ရြာကေလးကို ျဖတ္သန္းရခ်ိန္ မ်ားလာေတာ့ ရြာကေလးႏွင့္ ခင္မင္မႈ တိုးလာသလို ကြၽန္မလုပ္ငန္းက တိုးတက္လာခဲ့ၿပီ။ အုတ္လုပ္ငန္း တစ္ခုအတြက္ အုတ္စိမ္းဘဝမွ မီး ႐ိႈ႕သည့္အဆင့္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီဆို ေတာ့ တိုးတက္သည္ဆိုၾကပါစို႔။ အုတ္နီခဲမ်ားကို ဆိုက္သို႔ ပို႔ရန္ျပင္ရ ေတာ့သည္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ကြၽန္မ တစ္သက္လံုးစြဲေနေစမည့္ အေၾကာက္တရားတို႔ကို လက္ခံရရွိခဲ့ေတာ့သည္။

အုတ္ဖိုက အုတ္နီခဲေတြပို႔ဖို႔ ကားလိုသည္။ မႏၲေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ ကားမရွိေတာ့ သူမ်ားကားငွားရ သည္ေပါ့။ တစ္ရက္ေတာ့အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ လံုခ်ည္ေလးတိုတို ဝတ္ကာ ပ်ာယာပ်ာယာႏွင့္ ေရာက္ လာသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ကြၽန္မ နားတတ္ေသာ တဲကေလးထဲ  ခါးေထာက္မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္ၿပီး           ”ကိုၾကည္ေကာ ကိုၾကည္..” တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ နာမည္ေတြ မသိေသးသည့္ ကြၽန္မက
”ဘယ္သူ႔ေမးတာလဲ မသိ ဘူး”
”အံုနာေလ ဟိုကားရဲ႕ အံုနာ ကို ေမးတာ”
”မသိဘူးေလ ကားနားရွိမွာ ေပါ့ လိုက္သြားပါလား”

ဒ႐ိုင္ဘာမွန္းမသိ၊ အံုနာမွန္း မသိ၊ အံုနာ ကေတာ္မွန္းမသိ၊ အားလံုးကို ဝါးတားတားႏုိင္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီ အံုနာက ေတာ္လုိက္လာတာ က ကြၽန္မနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို စိတ္ မခ်လို႔ ဆိုတဲ့အသံေတြ ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္ မတ္သြားသည္အထိ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ ရသည္။

ကြၽဲနဖားရြာဆိုတာ ကြၽဲနဖား ေတာင္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးသလို ညမီးထိန္ထိန္ လင္းေနတတ္သည့္ ကြၽန္းသစ္ဆိပ္ ကမ္းေၾကာင့္လည္း နာမည္ႀကီးခဲ့ဖူး သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရြာမွာ ေထာင္က်ဖူးသူ အမ်ားႀကီးရွိၿပီး အဲသည္ လူေတြက တိုက္ပိုင္၊ ကားပိုင္ေတြ ႏွင့္ တစ္ရြာလံုး တိုက္ေတြ ေဖြးေနေတာ့သည္။ ကြၽန္းသစ္ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ ရြာသားေတြရဲ႕ အေနအထားကို တိုက္ပိုင္၊ ကားပိုင္သည့္ ရြာသား ႀကီးေျပာျပတာက

”ေတာင္ႀကီးမမႏွယ္ က်ဳပ္တို႔ ကလည္း ဘာမွမသိ မအူမလည္ ေတြ၊ စကြဲယားေတြ ေစ်းေကာင္းတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ ရြာကိုလာတဲ့သူတိုင္း စကြဲယား၊ စကြဲယားနဲ႔ ဘာပါလိမ့္  မလဲေအာက္ေမ့တယ္ ေလးေထာင့္တံုးကို ေျပာတာဗ်” တဲ့။

အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာေနေသာ လက္ညႇိဳးေလာက္ ဆြဲႀကိဳးတုတ္တုတ္ႀကီး ဝတ္ထားသည့္ ရြာသားႀကီးအေျပာကို ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ရက္၊ ၿပံဳးခ်င္ေပမယ့္ မၿပံဳးရက္ခဲ့။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကြၽဲနဖားက မႏၲေလးႏွင့္ ၁၆ မိုင္ သာ ေဝးပါသည္။

ဘဝကို တန္ဖိုးထားစိတ္၊ ပညာကို ခင္တြယ္စိတ္၊ ဘယ္သူ႔ကို မွ ေအာက္က်မခံႏိုင္စိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ျပည္တစ္ရြာမွ လာေနသည့္     ‘ငါ’ လို လူမ်ဳိးကိုမွ ေျပာတတ္ပ ေလဟူေသာ မာနက ေဒါသၾကား တလူလူလြင့္လို႔။ တကယ္လည္း ကြၽန္မက ကိုယ့္ခြန္ကိုယ့္အားမဟုတ္ ရင္ တန္ဖိုးထားသူမဟုတ္၊ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေဆြမ်ဳိးမရွိ၊ အသိမရွိသည့္ ဒီလိုေတာထဲမွာ ဇာတိရင္းျမစ ္မသိရသည့္ အလုပ္သမားလူၾကမ္းမ်ား ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့သည္ပင္။ နိစၥဓူဝ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ရသည့္ ကြၽန္မ၏ အုတ္ဖိုက ရြာႏွင့္ တစ္ဖာလံု ေက်ာ္ေက်ာ္ေဝးၿပီး ရြာသခ်ဳႋင္းႏွင့္ ကပ္ေနပါသည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားပင္ ကိစၥမရွိလွ်င္ မလာတတ္၊ မလာ ရဲၾကသည့္ ေနရာတစ္ခု၊ ”အလုပ္ လုပ္မွရမယ္” ဆိုေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္၊ ”သူမ်ားပစၥည္း အလကားမရလိုသည့္” ခံယူခ်က္တို႔ ပညတ္ခဲ့လို႔သာ အဲဒီေတာထဲ မွာ ေနဝံ့ျခင္း ၊ ေနေပ်ာ္ျခင္းပင္။ (ကြၽန္မ၏ ‘ေနရာ’ ဝတၴဳကို အဲဒီရက္ပိုင္းက၊ အဲဒီ အုတ္ ဖိုမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

ပညာကို တန္ဖိုးထားေသာ ကြၽန္မအတြက္ သတင္းစာယူမည့္ သူ မရွိေသာ၊ ကိုးရီးယားကားလာ ၿပီးလို႔ သတင္းလာလွ်င္ `TV´ ပိတ္ပစ္တတ္ေသာ၊ တစ္ရြာလံုးမွာ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆုိင္မွ မရွိေသာ၊ တစ္ရြာလံုးေပါင္းမွ ဘြဲ႕ရ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ထက္ ပိုမရွိႏုိင္ေသာ၊ တိုက္ေဆာက္ကားစီးၿပီး ေထာင္ထဲ ဝင္ခ်ည္ထြက္လွည့္ လုပ္ေနသူ ေတြ မ်ားေသာ ကြၽဲနဖားရြာကို ဘဝခရီး တစ္ေထာက္နားသည့္ ယာယီစခန္း အျဖစ္သာ မွတ္ယူေလသူမို႔ ဒီလို အေျပာခံရျခင္းကို ေခြး႐ူးကိုက္ခံရျခင္းထက္ နာက်င္ စက္ဆုပ္မိသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွစၿပီး စိတ္ခံစားမႈ တစ္မ်ဳိးက ကြၽန္မႏွလံုးအိမ္ကို တျဖည္းျဖည္း တြယ္ၿငိလာပါေတာ့သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ အလုပ္သေဘာအရ ဆက္ဆံ ရတုိင္း မာန္ခ်ီထားတတ္သည့္ ဓေလ့ ကြၽန္မမွာ အ႐ိုးစြဲေနျခင္းက ႐ူးျခင္းတစ္မ်ဳိး ဟုဆိုလွ်င္ အစြပ္စြဲခံရမည္ကို ရွက္ေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ က ေၾကာက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးဟု ေျပာႏုိင္ပါသည္။

အလုပ္လုပ္ေနသူမို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ခဏခဏ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ေသာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ား ကို အံႀကိတ္သည္းခံလာခဲ့ရာက ကြၽန္မ လက္ထပ္ခ်ိန္မွာ လြတ္ ေျမာက္ၿပီဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထင္စားခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္..။
(၃)
ကြၽန္မ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ယခု အမ်ဳိးသား၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ လုပ္ေနေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတို႔က သဘာဝတူပါ သည္။ လူၾကမ္းေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ဦးေဆာင္သူ အမ်ားစုက အမ်ဳိးသားမ်ား ျဖစ္ေနၾကျခင္းပါပဲ။ အမ်ဳိးသမီး က ခပ္ရွားရွားပင္။

လုပ္ငန္းသဘာဝကို လိုက္ၿပီး ကြၽန္မအမ်ဳိးသားႏွင့္ ကြၽန္မ တာဝန္ကိုယ္စီ ခြဲယူထားရာ ကြၽန္မတာဝန္ က်ေသာ အပိုင္းႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ ဆက္ဆံရာ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း ႀကံဳရ၊ ဆံုရျပန္ပါသည္။ ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေသာ ၿမိဳ႕ဧရိယာအတြင္းမွာ ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္မိလွ်င္ ခဏခဏႀကံဳေတြ႕ရ တတ္တာကတစ္ဖက္သူ မိန္းမသားမ်ား၏ တုံ႔ျပန္မႈပင္။ ကြၽန္မ တယ္လီဖုန္းေခၚဆိုမႈကို မေတာ္တေရာ္ တုံ႔ျပန္ခံရလွ်င္ ကြၽန္မေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီ ဝင္လာပါေတာ့သည္။

ဖုန္းေျပာသူတိုင္း သိေနမည့္ ဖုန္း ယဥ္ေက်းမႈေတြကို နားမလည္ၾကသူေတြလား၊ ဖုန္းမေျပာဖူးသူေတြလား၊ တစ္ဖက္သူကို မျမင္ရဘဲ ဖုန္းသံၾကားတာနဲ႔ အကဲဆတ္ေနရ ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ ေယာက်္ားေတြက လစ္ရင္လစ္သလို ေဖာက္ျပန္ တတ္ၾကသူေတြလား၊ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးေတြက ဘယ္လို အိမ္ေထာင္ေရး မ်ဳိးပါလိမ့္၊ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္အေပၚ နားလည္မႈမေပးႏုိင္တာ ဘယ္သူ႔ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္လဲ ေယာက်္ားအျပစ္လား၊ မိန္းမ အျပစ္လား..။

အဲဒီေမးခြန္းေတြႏွင့္အတူ ကြၽန္မ၏ ေၾကာက္ေသာ စိတ္ကေလး ေခါင္းေထာင္ထလာကာ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိမ္းႏုိင္ေတာ့မည့္ မီးတစ္စႏွယ္ တရွိန္ရွိန္ တညီးညီး ေတာက္ေလာင္ လာျပန္ေတာ့သည္။ ”ၿငိႇမ္းလို႔မရတဲ့..မီးေတြ”ေပါ့ေလ။

အဲသလိုႏွင့္ ဖုန္းပဲဆက္ဆက္၊ လူကိုယ္တိုင္ပဲေတြ႕ေတြ႕ ကြၽန္မ ကိုယ္ကြၽန္မ မိတ္ဆက္မိသည္က ကြၽန္မနာမည္မဟုတ္ေတာ့။

”ကြၽန္မ ဦးသိန္းႏိုင္ အမ်ဳိးသမီးပါ” ဟု။ ေနာက္ တစ္ေယာက္တည္း သြားစရာကိစၥႀကံဳေလတိုင္း လမ္းေတြ႕သူမွန္သမွ်ကို ကြၽန္မ အမ်ဳိးသားက ဘယ္လို၊ ကြၽန္မ သားေတြက ဘယ္လိုေပါ့။ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပမိသည္ခ်ည္းပင္။ ကြၽန္မ စိတၱဇကို မသိသူမ်ားက မိသားစုကို အလြန္ အင္မတန္ခင္တြယ္သူဟု အထင္ေရာက္ၾကမွာပင္၊ အေၾကာင္းသင့္ခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီလုိပါပဲ။

မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ မိသားစုဆိုတာ အစဥ္အၿမဲ မဟာရံတံတုိင္းႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ လာတတ္သည့္ စကားလံုး ဒံုးက်ည္မ်ား အၾကား ကြၽန္မ အသက္ရွဴ ရပ္မိတတ္သည္။
”စစ္ပြဲေတြထဲမွာ စကားလံုး စစ္ပြဲက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး” ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔တစ္ခု ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုကိစၥ ေတြႏွင့္ႀကံဳရေလတုိင္း ကြၽန္မ၏ ဟိုးအနက္႐ိႈင္းဆံုး ႏွလံုးသားတစ္ေနရာမွ ကဗ်ာေလး တစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ထြက္ထြက္က်လာတတ္ပါ သည္။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိမိခ်ိန္ ကဗ်ာေလးကို စာစီမိေတာ့..
ေဗဒါရီ
ျမစ္နံေဘး ေရတိမ္ရာမွာ
ဘူးေတာင္းကို ေရထဲႏွစ္တဲ့
ဘိုးရေသ့ရဲ႕ ေဗဒါရီ..
အေျပာက်ယ္ေတာရဲ႕အလယ္မွာ
နိဗၺာန္ေမွ်ာ္ရည္စူး
ရေသ့ထူးရဲ႕ သံေယာဇဥ္တရား
အထင္မမွား အျပစ္မပြားေစေရး
စေတးခံရရွာတဲ့
မာတုဂါမ ေဗဒါရီ..
ေဗဒါရီေရ မင့္ဘူးေတာင္းထဲမွာ
လြတ္လပ္ျခင္းေတြထည့္
က်င့္ဝတ္သိကၡာေတြထည့္
ကဲ့ရဲ႕တင္းဆိုျခင္းက ေရွာင္ကြင္းလို သတဲ့လား..
ဘိုးရေသ့ရဲ႕ ေသာက
ေလာကဓံရဲ႕ ပေယာဂၾကားက
စေတးခံ ေဗဒါရီ ေရ
ေတာနက္ရဲ႕ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွာ
တကယ္အဟုတ္ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္သ တဲ့လား…
ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္
က်င့္အပ္တဲ့ က်င့္ဝတ္ေတြဟာ
ခါးဝတ္လိုၿမဲၿမံ
ရဲရဲရင့္ရင့္ မွန္ကန္ေနမွေတာ့
ဘူးေတာင္းလိုေသးသတဲ့လား
အခ်ဳပ္သား ေဗဒါရီ
ျမစ္နံေဘး ေရတိမ္ရာမွာ
လူမႈဒုကၡ အက်ဥ္းက်တဲ့
မာတုဂါမ ေဗဒါရီေရ
သမၻဝညီေနာင္ ကယ္တင္ခဲ့လို႔
မင့္ခႏၶာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္
မင့္ဘူးေတာင္းကေတာ့
ေရထဲမွာ အႏွစ္ခံရဆဲပါပဲ။    ။
တံခြန္မရွိေသာ ရထား၊ လင္ မရွိေသာ မိန္းမ.. မတင့္တယ္ဟု ေရွးစာမ်ားထဲမွာ ဖတ္မွတ္ ရဖူးသည္။ ကဲ လင္ေယာက်္ားႏွင့္ တြဲလက္ မပ်က္ရွိေနပါလ်က္ မလြတ္ ကင္းႏုိင္သူ ကြၽန္မက ေလာကခံု႐ံုး ကို စြဲခ်က္တစ္ခုတင္ခ်င္ပါသည္။ တရားခံက အေရခြံပါးလ်ားသည့္ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္လား၊ မိန္းမျမင္သမွ်၊ မိန္းမသံၾကားသမွ် သဝန္တို စြပ္စြဲတတ္သူ တစ္ဖက္မိန္းမ တခ်ဳိ႕ေလလား၊ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ၊ ေဖာက္ျပန္ေလ့ရွိေသာ၊ ေဖာက္ျပန္ေတာ့မွာပဲဟု သကၤာမကင္းခံရေအာင္ အေနအထိုင္ ေလာ္လည္ေသာ သူတို႔၏ ေယာက်္ားမ်ားေပလား..။        ။

အျဖဴေရာင္(ေရႊ)
ရတီမဂၢဇင္း ၂၀၁၁ စက္တင္ဘာလ

Thursday 22 September 2011

နံရံတစ္ခ်ပ္ျခား


 ...... ျမမန္းဂီရိ ေသလာေတာင္........ နန္းတည္ေထာင္ ကုန္းေဘာင္ ေနသို႔လင္း... စလာၿပီ။ တမင္တကာ အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ လုပ္ဆိုေနတဲ့ မမ၀င္းရဲ႕ အသံကို ၾကားရၿပီးရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ မြန္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး သိၿပီးသား။

ဟိုဘက္ၿခံက ေသနာေကာင္၊ ေခ်ာင္းတဲ့ေကာင္၊ ႏွာေခါင္းေရာင္ေနသို႔လင္း၊ ေဟာ... ေခ်ာင္းတယ္ခင္ဗ်။ ေခ်ာင္းတယ္။

မမ၀င္းဆိုတာ မြန္တို႔အေဆာင္မွာ မမ။ အပ်ိဳႀကီးပီပီ အင္မတန္ ရြတ္တာ။ သူ စိတ္လိုလက္ရရွိခ်ိန္ေတြမွာ အခုလို ေတာ္ရုံနဲ႔ ၿပီးတတ္ေပမယ့္ သူမ်ားစိတ္တိုေနခ်ိန္ ဆိုရင္ ဟိုဘက္အေဆာင္က ေခ်ာင္းတဲ့သူ မစားသာဘူးမွတ္။

ရွရွက္တတ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း လဲေသသြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားလံုးလွလွေတြ သံုးၿပီး တစ္ဖက္လူ နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ တိုက္ခိုက္ေနက်။

သူတို႔ေတြကလည္း သူတို႔ေတြပဲ။ ေအးေလး.... အေဆာင္ဆိုမွေတာ့ မ တစ္ရာသား လူမ်ိဳးစံု စရိုက္မ်ိဳးစံု ကြန္းခိုတတ္ၾကတာ ကိုးေနာ္။

မြန္တို႔အေဆာင္က `ျမတမာ´ ေဆာင္။ မြန္တို႔နဲ႔ ကပ္လ်က္က `အရိပ္ကေလး´ အမ်ိဳးသားေဆာင္။ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ခ်စ္သူရဲ႕ေနာက္က သစၥာရွိၾကမယ့္ အေဆာင္သားေတြတဲ႔။ အရိပ္ကေလးလိုေပါ့တဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲ အိမ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အေဆာင္ခ်င္းက ဘာမွမေ၀းဘူး။ ၿခံစည္းရိုးကလည္း ၀ါးေတြကို စိတ္ၿပီး ကပ္ရက္ထားတဲ့ ၀ါးကပ္စည္းရိုး။ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ကာထားမွန္းမသိေတာ့။ အေပါက္အၿပဲေတြနဲ႔ ေဆြးလို႔။ ႏွစ္ေဆာင္လံုးက မ်က္ႏွာစာဘက္ကို ကပ္ၿပီး ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ အေဆာင္ႏွစ္ခုအၾကား ၿခံစည္းရိုးနဲ႔ အေဆာင္ေတြနဲ႔က ၁၅ေပေလာက္စီ ကြာတယ္။ အေဆာင္နဲ႔ ၿခံစည္းရိုးၾကားမွာ ေရခ်ိဳးရတဲ့ကန္။ မြန္တို႔အေဆာင္က မိန္းကေလးေဆာင္သာ ဆိုတယ္ ေရခ်ိဳးခန္းမရွိဘူး။ ကာမထားဘူး။ အဲဒီေတာ့ မြန္တို႔ ေရခ်ိဳးၿပီဆိုရင္ ဟိုဘက္ေဆာင္က ေကာင္ေလးေတြက ေခ်ာင္းၾကေရာ။

တခ်ိဳ႔က လူႀကီး လူေကာင္းဆန္ဆန္ သမာဓိေခ်ာင္းေပါ့။ အိမ္သာသြား သလိုလို၊ အေဆာင္ထဲ ၀င္သလိုလို၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေခ်ာင္းတယ္။ အဲ... တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေခ်ာင္းနည္း။ မြန္တို႔ ေရခ်ိဳးရင္ သူတို႔ပါ လုိက္ခ်ိဳးၿပီး ဆပ္ျပာတိုက္သလိုလုိ၊ သြားတိုက္သလိုလိုနဲ႔။ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာက မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ လွမ္းေခ်ာင္းတယ္။ ေရကန္ႏွစ္ခုကလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးကေလး။ ၀ါးထရံပဲ ျခားတာကိုးေနာ္။

မြန္ေရာက္စတုန္းကဆို ညေမွာင္မွ ေရခ်ိဳးရဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ေရမခ်ိဳးရဘဲ ဘယ္သူက ၾကာရွည္ေနႏိုင္မတဲ့လဲ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားၿပီး ခ်ိဳးရေတာ့တာ။ အခုေတာ့လည္း ရိုးသြားသလိုပါပဲ။

မြန္ မွတ္မိေသးတယ္။ လားရႈိးက LCCI လာတက္တဲ့ ေကာင္မေလး။ သူက ေရခ်ိဳးမလို႔ျပင္တုန္း ရွိေသးတယ္။ ၀ါးကပ္စည္းရိုးၾကားက မ်က္လံုးႀကီးေပၚလာလို႔ ေအာ္လိုက္တာ တစ္ေဆာင္လံုးကို ဆူညံသြားတာပဲ။ `မ်က္လံုးႀကီး .... မ်က္လံုးႀကီး´ ဆိုၿပီး ငိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတိတ္ဘူး။ အေဆာင္ရွင္အန္တီ ကိုယ္တိုင္ လာေခ်ာ့ၿပီး ဟိုဘက္အေဆာင္မွဴးကို ေျပာေပးမွ တိတ္ေတာ့တယ္။

ျမတမာကို ေရာက္တဲ့သူတိုင္း ရင္ဆိုင္ေနက်ဆိုေတာ့ ၾကာေတာ့လည္း ရိုးသြားတတ္ၾကတာပါပဲ။ အခုလို ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေဆာင္လံုးမွ မြန္တို႔ ငါးေယာက္ပဲရွိတာ။ မမ၀င္းရယ္၊ မသိဂၤီရယ္၊ မေလးရယ္၊ မြန္နဲ႔ လားရွိဳးက ေကာင္မေလး မူယာ။ မသိဂီၤနဲ႔ မေလးက မႏၱေလးတကၠသိုလ္က က်ဴတာ မမေတြ။ မြန္က MFL မွာ တရုတ္ပထမႏွစ္ တက္ေနတာ။

ညေန မနက္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေတြဆိုရင္ မြန္တို႔တစ္ေဆာင္လံုး စုၿပီးမွ ေရခ်ိဳးတယ္။ အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ ေခ်ာင္းလည္း ခဏပဲ။ မမ၀င္းရဲ႕ ေလသံကုိေတာ့ သူတို႔ တစ္ေဆာင္လံုးေၾကာက္ၾကတယ္။ တစ္ေဆာင္လံုးသာ ေျပာရတယ္။ မေခ်ာင္းတဲ့သူလည္း ရွိတာေပါ့။ သူတို႔ အေဆာင္က လူစံုတယ္။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ေက်ာင္းဆရာ GTI ေက်ာင္းသား ညေနပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေနလတို႔ KMD တို႔ တက္ေနတဲ့သူ၊ ေနာက္ Language တစ္ခုခု တက္ေနတဲ့သူ အစံုပါပဲ။

အဲသလို မစာမနာ ေခ်ာင္းတတ္ၾကတာ တစ္ခုကလြဲရင္ အရိပ္ကေလးဟာ မြန္တို႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမေဆာင္ပါပဲ။

အေဆာင္ေနတဲ့လူတိုင္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ မိေ၀းဖေ၀း လာနၾကရတာ ကိုးေနာ္။ ေန႔ခင္းဘက္ေတြ မွာ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္။ ညဘက္ေတြ ေရာက္ေတာ့မွ အေဆာင္မွာစု၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ဖလွယ္၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ညကေလးေတြေပါ့။

မြန္တို႔အေဆာင္နဲ႔ ေရကန္ၾကားမွာ အုန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ လသာတဲ့ ညေတြဆိုရင္ အုန္းလက္ေတြေပၚမွာ လေရာင္က ျဖာက်လို႔။ ေလတိုက္တိုင္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ အုန္းလက္ေတြဟာ လေရာင္ရဲ႕ ေရာင္ျပန္နဲ႔ တလက္လက္ေရြ႕ေနတာ မြန္အႏွစ္သက္ဆံုးပဲ။ ေရခ်ိဳးကန္ဘက္ ထြက္တဲ့ အေဆာင္လမ္းၾကားမွာ ဖ်ာကေလးခ်ၿပီး ေနၾကာေစ့ျဖစ္ျဖစ္ လက္ဖက္သုပ္ျဖစ္ျဖစ္ စားၾကရင္း ေပါက္ကရေျပာၾက၊ တစ္ေန႔တာ ခံစားရသမွ် ဒုကၡေတြကို ရယ္သံေတြနဲ႔ သုခအျဖစ္ ေျပာင္းၾက၊ မႏၱေလးညေတြဟာ မြန္အတြက္ေတာ့ တကယ္မေမ့ႏိုင္စရာေပါ့။

ေျပာစရာေတြကုန္လို႔ ၿငိမ္သြားၿပီဆိုရင္ မြန္ကစၿပီး သီခ်င္းဆို မသိဂၤီေကာ မူယာေကာ မေလးေကာ။ ဂီတဟာ စိတ္ႏွလံုးကို ညြတ္ႏူးေစတတ္တာပဲ။ မြန္႔သီခ်င္းသံေနာက္မွာ သူတို႔တစ္ေတြ တန္းစီပါလာၿပီး တစ္အုပ္စုလံုး သံၿပိဳင္ဆိုၾက။ ဆိုရင္း ဆိုရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား မွားၿပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ က လုိက္မွား က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ။ ကိုယ္ဆိုတာပဲ မွားသလား အေတြးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာမိၾက။

ခဏၾကာရင္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ တီဗြီၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဟိုဘက္အေဆာင္က အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာၿပီ။ ၿပီးရင္ ေရကန္ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဂစ္တာတီးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ သီခ်င္းေတြ ဖ်က္ဆို ရယ္ေနရတယ္။ သူတို႔တစ္အုပ္စုလံုး အဘြားႀကီးသံနဲ႔။

`၈၆ႏွစ္ ၈၆ႏွစ္... ကိုကို ကၽြန္မကို အဘြားလို႔ မေခၚနဲ႔´

အဲဒီသီခ်င္းမ်ားဆိုရင္ မြန္တို႔ပါးစပ္ကို ပိတ္မေနရဘူး။ ရယ္ရလို႔။ ပါးစပ္ေညာင္းၿပီဆိုရင္ ေမာင့္လျပည့္၀န္းလို ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာလို အေမ့အိမ္လိုမ်ိဳး နားေထာင္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ အစပိုင္း တစ္ေၾကာင္း နွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ဆိုျပလုိက္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔က သိၿပီ။ ဒါ မြန္တို႔ request လုပ္တာပဲဆိုၿပီး ဖ်က္မဆိုေတာ့ဘဲ ေကာင္းေကာင္းေလးတီးျပတတ္တယ္။

သူတို႔ကလည္း လူလည္က်တတ္ေသး။ မြန္တို႔ေတာင္းသမွ် ဆိုျပၿပီးရင္ ပန္းခ်စ္သူတို႔ စေတာ္ဘယ္ရီ ခ်စ္သည္းရွင္တို႔ စံုတြဲသီခ်င္းေတြကို တီးၿပီး မြန္႔ကို ဆိုခိုင္းတတ္ရဲ႕။ မြန္တို႔ကမ်ား မသိဟန္ေဆာင္ေနရင္

`အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး စံုတြဲဆိုရေအာင္´လို႔ ျပန္ေအာ္တတ္ျပန္ေရာ။ ဒါဆို မေနသာေတာ့ဘူး။ မြန္ဆိုတာကလည္း သီခ်င္းသာဆိုေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။

`သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀တည္ေဆာက္ေနတာ´လို႔ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ ေၾကြးေၾကာ္တတ္သူဆိုေတာ့ ႏွစ္ခါမေျပာရဘူး။

ၿခံစည္းရိုးကေလး ျခားၿပီး ပန္းခ်စ္သူကို ဆိုမိတိုင္း မြန္႔ရင္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ လွစ္ဟာသြားသလို။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ သူ႔ကို သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရေတာ့တာ။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား သေႏၶတည္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါမွာ သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္က အရမ္းကို ခိုင္ၿမဲေနခဲ့ၿပီပဲ။

သူ႔အသံ၊ သူ႔သီခ်င္းနဲ႔ သူ႔ဂီတမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တြယ္တာ ခဲ့မိတဲ့ မြန္က သူ႔ကို အခုထက္ထိ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။

သီခ်င္းသံသက္သက္သာ မွတ္မိတဲ့ သူ႔အသံကို ၾကားရဖို႔ ညေတြညေတြကို ရင္ခုန္လႈပ္ရွားစြာ ေမွ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ။

မြန္က သီခ်င္းႏွစ္သက္သူပီပီ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရေပမယ့္ သူက ေဇာ္၀င္းထြဋ္ အဲလက္စ္ ရင္ဂိုနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြေလာက္ပဲ ရတဲ့သူ။

မြန္တို႔အဖြဲ႕က သီခ်င္းေတာင္းလို႔ ဆိုျပရရင္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ကေလးနဲ႔ Notes ေတြၾကည့္ၿပီး တီး၊ လက္ကတီးႏိုင္ၿပီး ပါးစပ္က မဆိုႏိုင္ေတာ့ ထစ္အ ထစ္အနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက...

`လုပ္ၾကပါဦးဟ၊ ငါတို႔လည္း ေထာက္ၾကပါဦးဟ´

ညာတာပါေတးနဲ႔ မြန္႔ကို သီခ်င္းဆိုခုိင္းတတ္ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူ႔အသံ ၾသၾသခ်ိဳခ်ိဳကေလးနဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီခ်စ္သည္းရွင္ကို တီးတတ္ရဲ႕။  မြန္ဆိုတဲ့ မြန္ကလည္း သီခ်င္းေတြကိုသာမက ဂစ္တာပိုင္ရွင္ကိုပါ အိပ္မက္မက္တတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္ မျငင္းျဖစ္ဘူး။ ကို္ယ္ဆိုရမယ့္ အလွည့္မွာ ညင္သာစိတ္ကူး အိပ္မက္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ဆိုတတ္စၿမဲ။

မြန္တို႔ မ်က္ႏွာသစ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းကန္ေဆးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရကန္ကေလးနား လာၿပီဆိုကတည္းက သူတို႔အေဆာင္ဘက္ကို အၾကည့္ေတြ ပို႔လႊတ္ၿပီးသား။ အရင္တုန္းက ကာကြယ္ဖို႔။ အခုေတာ့ ရွာေဖြဖို႔ေပါ့။

ညေတြ ညေတြမွာ မြန္႔ကို အိပ္မက္လွလွ မက္ေစတတ္တဲ့ စိတ္ကူးထဲက မြန္႔မင္းသားဟာ ဘယ္သူမ်ားလဲ။ သာမန္စကားေျပာသံေတြကို မေ၀ခြဲတတ္တဲ့ မြန္နဲ႔ ညေရာက္မွ အေဆာင္ၿမဲတဲ့ ဂစ္တာတီးတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင့္က အလွမ္းေ၀းလြန္းလွပါရဲ႕။

မွတ္မွတ္ရရ လျပည့္ညေတြကို ႏွစ္ခါျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တစ္ခုေသာ စေနမွာ မြန္နဲ႔ မေလးက အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္း သီခ်င္းဆိုလုိက္ၾက စကားေျပာလိုက္ၾက သူတို႔ အေဆာင္မွာလည္း ညတိုင္းျဖစ္တဲ့ ဖဲ၀ိုင္းအေၾကာင္း ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း ေရခ်ိဳးေနၾက ညေနကေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အသက္၀င္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဂစ္တာသံသဲ့သဲ့နဲ႔အတူ သီခ်င္းဆိုသံ။ မြန္႕ရင္ေတြ ပရမ္းပတာခုန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။

`မေလး... မေလး သူ႔ကို ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္´

ဗလံုးဗေထြး ေျပာလုိက္မိတဲ့ စကားသံေတြနဲ႔အတူ ဟန္မေဆာင္ခ်င္တဲ့ မြန္႕ရင္ထဲက တစ္စံုတစ္ရာကို ရိပ္မိစြာ မေလးက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရယ္ေမာရင္း....

`လာခဲ့ ဒီေနရာက ျမင္ရတယ္´

မြန္႔မွာ ျမင္ကလည္းျမင္ခ်င္ ၾကည့္လုိက္ဖို႔လည္း မရဲ ဗ်ာမ်ားေနၿပီး ေၾကာင္တက္တက္ရပ္ေနတုန္း။

`ဟဲ့... မြန္ရဲ႕ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို လာၾကည့္ေလ´

မြန္တို႔ ၾကည့္ေနတာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမ်ာ စိုးရိမ္စိတ္ကို သူ႔ကို ျမင္ဖူးခ်င္စိတ္က အႏိုင္ယူတယ္။ ကဲ.... အဲသလို ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းရင္း ၀ါးကပ္အေပါက္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ ပါတိတ္ရွပ္လက္တိုကေလးနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုကေလးနဲ႔။

`သူ႔ကို မြန္သိတယ္။ OASIS မွာထုိင္ရင္ မြန္႔ကို ေျပာင္ျပေနက်။ အေမေလး ရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စိတ္ညစ္ပါတယ္။ တကယ္ပါပဲ။ ရုပ္ကဆိုးရတဲ့အထဲ နည္းနည္းေလးမွ ဣေျႏၵမရဘူး´

မြန္က အလိုမက်စြာ ေရရြတ္မိေတာ့ မေလးက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ။ သူကေတာ့ မြန္႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို မသိတဲ့သူပီပီ စိတ္ေအးလက္ေအး သီခ်င္းဆိုမပ်က္ဘူး။

သူက အသားညိဳတယ္။ ပါးစပ္ၿပဲတယ္။ ရုပ္က ဘာလိုေနမွန္း မသိရဘူး။ အရုပ္ဆိုးမွန္းသိသာေစေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက ရုပ္ဆိုးတာလို႔ ေထာက္မျပႏိုင္ဘူး။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုေကာင္းတာက လြဲၿပီး ဘာတခုမွ ထူးျခားထင္ရွားမႈမရွိတဲ့ အဲဒီအရုပ္ဆိုးဆိုး ေကာင္ေလးကိုပဲ အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းမိပါေရာ။

ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔ OASIS ရဲ႕ ညေနေတြဟာ သူ႔ေၾကာင့္ ပိုခ်ိဳၿမိန္လာတယ္။

သူကေတာ့ မြန္႔ကို အေစာႀကီးကတည္းက သိထားၿပီးပံုပါပဲ။ GTI ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားတဲ့။ မိတၳီလာကတဲ့။ အခု Mid Term ၿပီးလို႔ ညေန မိတၳီလာျပန္ရမွာတဲ့။ တမာပန္းရနံ႕ေတြ ေမႊးတဲ့မနက္တစ္ခုမွာ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း စားပြဲခ်င္းကပ္ရက္ ပထမဦးဆံုး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

`မကၽြမ္းခင္က လြမ္းႏွင့္သည္´ဆိုတဲ့ စကားေလးကို အေခါက္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေရတြက္ရင္း သူျပန္လာမယ့္ ရက္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ရေတာ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့ လသာရက္တစ္ရက္မွာ သူ႔သီခ်င္းသံကို ၾကားရတယ္။

`မြန္ သူ႔ကို တကယ္ပဲ လြမ္းေနခဲ့တာပါကြယ္´

ေနာက္ေန႔ ညေန OASIS မွာ ဆံုေတာ့ မိတၳီလာလက္ေဆာင္ မုန္႔ေတြနဲ႔ မြန္႔စားပြဲမွာ လာထုိင္။ မြန္က အတိုးခ် အလြမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ကို ေငးေမာ။ သူက ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ဆံုမိၾကျပန္တယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ... ေဟ့ေကာင္ ဆရာမအတြက္ဆို´

`မင္းက ဒီလိုလား။ အေဆာင္ေရာက္မွ သိမယ္´

`မိုက္တယ္ကြာ။ ဖိုးသားတို႔ စြံပံုမ်ားကေတာ့´

`.....`

`............´

မြန္တို႔ေတြ အခုမွ သိၾကတာပါကြယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ မြန္က အလိုမက်စြာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္မိေတာ့...

`ဒီေကာင္ေတြ ယူစားမွာစိုးလို႔ ဆရာမအတြက္လို႔ ညာေျပာထားတာ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆက္ထိုင္ေနရင္ ေအာ္လို႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး´

ေတာင္းပန္ၾကည့္ကေလးႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းမွာ သြားျပန္ထိုင္တဲ့အထိ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္တုန္း။ မြန္႕ဘက္ကို တစ္ၿပံဳႀကီး လွည့္ၾကည့္ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာေျပာေနတုန္း။ မြန္က ေယာက္်ားေလးေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ေၾကာက္လန္႕တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၇ေယာက္ ၈ေယာက္ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ဘက္ သန္းေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္မႈကိုေတာ့ တကယ္ပဲ စိတ္ကုန္မိေတာ့တယ္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ ေခတ္လူငယ္ေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလလား။

အဲဒါနဲ႔ပဲ မြန္ OASIS ကို မသြားျဖစ္ေတာ့။ တစ္ပတ္ေက်ာ္တဲ့အထိ သူ႔ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ညေတြကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ သူသီခ်င္းဆိုရင္ သီခ်င္းသံမွာ မြန္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး ၿငိမ္သက္နစ္ေမ်ာၿမဲ။

တစ္ရက္... အဲဒီရက္ဟာ မြန္နဲ႔သူ႔ကို ရင္းႏွီးခြင့္ တြယ္တာခြင့္ရေအာင္ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းတဲ့ ရက္ပါပဲ။

မႏၱေလးၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ေလးလေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ မြန္က အခုထက္ထိ စက္ဘီးစီး မက်င္လည္ေသး။ အဲဒီ ညေနက ေက်ာင္းကအျပန္ မြန္တို႔အေဆာင္လမ္းၾကားက ကားတစ္စီးကို ၀င္တိုက္မိတယ္။ ကားက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတာပါပဲ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ မြန္႔စက္ဘီးက ကားကို တိုက္ၿပီးေနၿပီ။

ကားပိုင္ရွင္မိသားစုရဲ႕ ေအာ္သံရယ္ လန္႔သြားတဲ့ အရွိန္ရယ္ အေဆာင္ထဲကို ဘယ္လို၀င္လာလို႔ ၀င္လာမွန္းကို မသိလိုက္ဘူး။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ ရွက္လည္း ရွက္။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိဘူး။ အေဆာင္ထဲမွာလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိ။ မြန္က အဲသေလာက္ ေပ်ာ့ညံ့တတ္တာမွ မဟုတ္တာကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကို အလုိမက်မွန္းမသိ၊ အလိုမက်တဲ့အရွိန္ေတြနဲဲ႔ ငိုမိေတာ့တယ္။ ဟင့္အင္း မြန္႔ေဘးမွာ အားေပးမယ့္သူ ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ဘူး။

မြန္ငိုေနတဲ့ အခ်ိန္ သူကလည္း မြန္႕ကို အရွာ ၀ါးကပ္ေပါက္ကေလးကေန....

`ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာလဲ´

မြန္ရွင္းျပတာ နားေထာင္ၿပီး......

`ငိုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ သြားေတာင္းပန္လိုက္ေလ။ အေဆာင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလား။ လာေခၚမယ္။ လိုက္ေတာင္းပန္ေပးမယ္´

သူက အေဆာင္ေရွ႕က လာေခၚၿပီး ကားပိုင္ရွင္ေတြ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ မြန္႕ကို OASIS ေခၚသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္၊ ေနာက္ေတာ့ မြန္႔ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ပါေလေရာ။

`ကေလးလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ငိုတာ မရွက္ဘူးလား´

အဲဒီေန႔ကစလို႔ ညေနတိုင္း သူလာေခၚ၊ ၈နာရီအေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္မွ ျပန္။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား သံေယာဇဥ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မြန္ထင္မိေတာ့တာေပါ့။

၃ႏွစ္နဲ႔ ၁၀ရက္တိတိ ငယ္တဲ့ မြန္က ခ်ာတိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ သူဟာ မြန္႔ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခြန္အားေတြေပးတယ္။ သူ႔ကို စြဲလမ္းတြယ္တာရျခင္း၊ သူ႔ကို ခ်စ္ရျခင္းမ်ားနဲ႔ မြန္ဟာ မယံုႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာပဲ။

မမလုိ႔ သူေခၚလိုက္တဲ့ ခဏတိုင္းမွာ သူ႔အလိုဆႏၵေတြျဖစ္ခဲ့။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္က စလို႔ မြန္ဟာ မြန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူျဖစ္သြားခဲ့။ သူ႔ကို ခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ မြန္ဟာ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ခဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ မြန္သူ႔နာမည္အရင္းကို မသိခဲ့ဘူး။ အိမ္နာမည္နဲ႔ GTIေက်ာင္းသားဆိုတာကလြဲရင္ သူ႔အေၾကာင္း သူ႔အိမ္အေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ မစံုစမ္းခဲ့။ မသိခ်င္ခဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ေၾကာက္တတ္ခဲ့သူေလ။ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ေနျခင္းတစ္ခုသာ လိုအပ္ခဲ့ၿပီး သူက မြန္႔ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီေပါ့။ ဘာလိုေသးလဲ။ မြန္တို႔အခ်စ္ေတြကို အေရာင္ေျပာင္းေစမယ့္ အရိပ္ထိုးမႈအားလံုးကို သစၥာမဲ့စြာ ေရွာင္ပုန္းေနတတ္ခဲ့တယ္။

မြန္ခ်စ္တဲ့သူဟာ ဂစ္တာတီးတဲ့ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လားကြယ္။ အႏုပညာျမတ္ႏိုးသူရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဟန္ေဆာင္လိမ္ညာျခင္းေတြ၊ မာယာေတြ၊ ေက်ာရရုံႀကံတတ္တဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မရွိႏိုင္လို႔ တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္ခဲ့သူေလ။

`မြန္႔ရဲ႕ တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈေတြေပါ့´

`မမကို ခ်စ္တယ္´

မြန္႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး သူေျပာခ်ိန္မွာ မြန္႔ရင္က အခ်စ္ေတြနဲ႔ ညႊတ္ႏူးေပ်ာ့ေပ်ာင္းလို႔။ သူ႔လက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ အနာဂတ္ေတြ ေတာက္ပလင္းလက္လို႔။ မြန္နဲ႔သူ ေရနီေျမာင္းအတိုင္း ၃၅လမ္း ဘက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ အျပန္ေရနီေျမာင္းရဲ႕ တံတားေလးတစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ရင္းလေရာင္နဲ႔ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ေရနီေျမာင္းေရျပင္ကို ၿပိဳင္တူေငးေနမိၾကတယ္။ သူကလည္း တိတ္လို႔၊ မြန္ကလည္း တိတ္လို႔။ လေရာင္ရဲ႕ ဖမ္းစားမႈ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္မႈေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္စိတ္သက္သက္နဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း မြန္ေျပာျပမိတယ္။

မြန္က သူ႔ကို ခ်စ္မိမွေတာ့ ဘာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရဦးမတဲ့လဲ။ ဘာကို မ်ိဳသိပ္ရဦးမတဲ့လဲ။ အခ်စ္ဟာ အခ်စ္ပါပဲ။ မပြင့္မလင္း အခ်စ္ထက္ အခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အခ်စ္ကို မက္ေမာသူ မြန္က ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူးေလ။

မြန္တို႔ အခ်စ္ညကေလးရဲ႕ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းကားကတ္ကေလးကို အပိုင္သိမ္းမိေတာ့ သူက ရယ္ရႊင္စြာ....

`ဘာလဲ အခုမွ စိုးရိမ္ၿပီေပါ့။ ထြက္ေျပးရင္ လိုက္ဖမ္းရေအာင္လား´

`ဟင့္အင္း၊ မြန္လိုခ်င္တာ ေမာင့္ပံုရိပ္ကေလးကိုပဲ။ မိဘနာမည္ေတြ၊ ေနရပ္လိပ္စာေတြ မဟုတ္ဘူး။´

သူက သက္ျပင္းရႈိက္ရင္း မြန္႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကာ....

`မမကို ေျပာျပစရာရွိတယ္ကြာ။ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႔ မမသိရမွာထက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတာ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္´

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး အခ်စ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခ်စ္လာခဲ့ၿပီးမွ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ ထားရစ္ခဲ့ျခင္းမွာ အခ်စ္ေတြ ကုန္ဆံုးၿပီလို႔ ထင္ခဲ့သူတဲ့။ စိတ္ေလေလနဲ႔ ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားခဲ့ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္တတ္ခဲ့သူ။ ဆယ္ဂဏန္းနီးပါး ရည္းစားေတြထဲမွာ မမက ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့သူတဲ့။

ဒါဆို မြန္႕ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာခဲ့တာေတာ့ေကာ။ ဟင့္အင္း... မြန္ဟာ သူ႔အေျဖကို မၾကားရဲဘဲ အေတြးထဲမွာပဲ ေမးေနမိတယ္။ သူကလည္း ေငးေမာရီေ၀စြာနဲ႔ အခ်စ္ဦးကို တမ္းတေနေလသလား။

`ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ ထပ္တူက်လို႔ ခ်စ္တာ။ စိတ္ခ်င္းတူလို႔ကို ခ်စ္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာေတြ မမသိေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အခုလို လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ိဳး၊ ေရနီေျမာင္းအတိုင္းေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဂါက္တစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္တာ ရယ္ၾကတာ။ အခု မမနဲ႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲမသြားဘူး။ မမေကာ...´

တိုးတိတ္ခိုင္မာတဲ့ သူ႔ပစၥဳပၸန္စကားေတြမွာပဲ အရည္ေပ်ာ္က်ဆင္းရင္း သူ႔အတိတ္ေတြက တေစၧတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႔ဆဲ။ ဒါေပမယ့္ မြန္ဟာ လက္ေတြ႕က်သူပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လားကြယ္။

`ဟင့္အင္း.. ေမာင့္အတိတ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးကြာ။ မြန္ေရာ ေမာင္ေရာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာေနမယ့္အစား မြန္႔ကို သစၥာရွိပါ။ ေမာင့္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေ၀မွ် ခံစားမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ေမာင့္ေဘးမွာ ရွိေနၿပီဆိုတာကိုပဲ ေမာင္သတိရပါ´

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေလးဟာ မလက္ထဲမွာပဲ... ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားရင္ မရက္စက္လိုက္နဲ႔ဦး.......

`မ´သီခ်င္းကို သူဆိုတဲ့အခါ သူ႔အခ်စ္ေတြကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့စၿမဲ။ သူ႔အေပၚထားတဲ့ မြန္႕အခ်စ္ေတြဟာလည္း တိုးလို႔ ခိုင္မာလာၿမဲ။ သူနဲ႔ေတြ႕ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ ညအခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔အသံကို နားစြင့္ရင္း ေခ်ာင္းဆိုးေနတာ၊ ေရအၾကာႀကီးခ်ိဳးေနတာ၊ သူ႔ဆီဖုန္းလာတာ၊ ညအရမ္းမိုးခ်ဳပ္မွ အိပ္တာ အားလံုးကို သိရွိေနတာ ဘာသာ ေက်နပ္တတ္ၿမဲ။

နံရံကေလးတစ္ခ်ပ္ ျခားတာကလြဲရင္ သူဟာ မြန္႔ဘ၀ပဲ မဟုတ္လားကြယ္။

မြန္က စက္ဘီးစီးရမွာ ေၾကာက္တတ္သူ။ အဲဒီေတာ့ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တမာပင္ေတြေအာက္၊ က်ံဳးေဘး၊ ေရနီေျမာင္းေဘး လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းမီးတိုင္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္တြဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္သက္တာ မခြဲတမ္း ကတိေတြနဲ႔၊ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတာ။

အရာရာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မြန္နဲ႔သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ရက္ေတြထဲမွာ မြန္အေၾကာက္ဆံုးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မြန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး ေတြ႕ခဲ့ရင္လည္း ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္ေသာ၊ သူ႔ကို မြန္႔ထံမွ ခြဲထုတ္ဖို႔ အျပစ္ရွာ မ်က္၀န္း ေမွးေမွးေတြ ပိုင္ဆိုင္ေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို မြန္က နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံႏိုင္။

မြန္က သူနဲ႔ သူ႔အခ်စ္ေတြက လြဲရင္ အားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္သူ။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သီးသန္႔ဘ၀ေလးမွာ ဘယ္လိုအရိပ္မ်ိဳး၊ ဘယ္လိုစြက္ဖက္မႈမ်ိဳးကိုမွ မလိုလားတတ္ခဲ့သူ။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ျခင္းထက္ ကဲလြန္ၿပီး ရက္စက္စြာ ေနာက္ေျပာင္တတ္သူေတြ။

အခ်စ္ဆိုတာ ျပက္ရယ္ျပဳစရာမွ မဟုတ္တာဘဲ ေမာင္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ မြန္တို႔ေတြက တစ္ခါမွ မသိဘူး၊ မခင္ဘူးၾကသူေတြေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ မြန္နဲ႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အေစးမကပ္ခဲ့။ မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ယူဖို႔ ႀကိဳးစားတတ္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို မြန္က ႀကိဳးစားၿပီး ေရွာင္တိမ္းတတ္ေပမယ့္ မြန္႔ရဲ႕သူကေတာ့ မြန္႔ကို OASIS မွာ မိနစ္၂၀ေလာက္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေနာက္ လိုက္သြားရက္သူေလ။

`သေဘာထားေသးတဲ့သူေတြနဲ႔ အတူေနရတာ မမိုက္ဘူး´

`မမနဲ႔ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ မရိွတဲ့ ေနရာမွာ ေနမွ ရမယ္´

`ေနပါဦး ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းတိုင္းကို မြန္က အဲလို ဆက္ဆံလို႔လား။ ေမာင္ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ေမာင့္ဆရာဆိုတဲ့ လူေတြဆို မြန္ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ မြန္နဲ႔လည္း မရင္းႏွီးဘဲ သက္သက္မဲ့ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခ်င္တဲ့ သူေတြကို မြန္က သေဘာထား မႀကီးႏိုင္ဘူး´

`မမ မသိေပမယ့္ သူတို႔က မမကို သိတယ္´

`ေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းကို  ဘယ္လိုဆက္ဆံရတယ္ ဆိုတာ သိပံုမေပၚဘူး။ မြန္မသိတဲ့ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သိလာေအာင္ည္း မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။ အရာရာကို ေလွာင္ခ်င္သေရာ္ခ်င္တဲ့ လူေတြကို မုန္းတယ္။ မဆက္ဆံခ်င္ဘူး´

အဲဒီျပႆနာက မြန္တို႔အတြက္ နံရံကေလးတစ္ခ်ပ္ မဟုတ္ဘဲ တံတိုင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

တစ္ရက္ OASISက အရိပ္က်တဲ့ ထိုင္ခံုကေလးမွာ စကားေျပာလုိက္၊ ရယ္လိုက္၊ ျငင္းလုိက္နဲ႔ ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတုန္း....

`ေဟ့ေကာင္ ဖိုးသား၊ ဘယ္ႏွနာရီ ထိုးၿပီလဲ။ ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား´

ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွွာေပးနဲ႔ မြန္တို႔ကို ခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနသူ... မြန္႕ရင္ထဲက ေဒါသက အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္း ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ မြန္႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း.......

`စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မမရယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္လို႔ ေျပာတာပါ´

မြန္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသာ စိုက္ၾကည့္မိရင္း...

`မလိုဘူးေလ ေမာင္ရဲ႕။ သူေျပာစရာ စကားမွ မဟုတ္တာ။ ေမာင္က ကေလးေပါက္စနကေလးမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါ ေက်ာင္းခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး။  မြန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြလဲဆိုတာ သူနားလည္ေပးရမွာေပါ့။ အဲဒါ မုိက္ရိုင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္´

`ေၾသာ္.. ေၾသာ္... This is called မိုက္ရိုင္းတယ္ေပါ့။ လာပါ မမရယ္။ အလကားေနရင္း စိတ္တိုမေနပါနဲ႔။ Pink Night မွာ သီခ်င္းဆိုျပမယ္´

CD OK အခန္းငယ္ထဲမွာ မြန္သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြကို မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မြန္႔စိတ္ေတြ တင္းက်ပ္ေနခဲ့တယ္။ မြန္နဲ႔သူ႔ၾကားထဲမွာ ရွိတဲ့ တံတိုင္းႀကီးက ပိုၿပီး ထူထဲခိုင္ခံေနခဲ့ၿပီေလ။

မြန္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အရိပ္ေတြ ဒါ ကံတရားမဟုတ္ဘူး ေမာင္ေရ။ လူေတြရဲ႕  စီရင္ခ်က္ေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မြန္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို အနည္းငယ္ ရိပ္မိေနသလိုလို။ ဒါေပမယ့္လည္း ျပာရီအက္ကြဲတဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြ၊ မမလို႔ေခၚတဲ့ သူ႔အသံေတြေအာက္မွာ မြန္႔အသိဥာဏ္ေတြ မႈန္၀ါးေ၀သီကာ အဲဒီတံတိုင္းႀကီးကို ေမ့ေနတတ္ျပန္ေရာ။

စက္ဘီးတိုက္မိတဲ့ ေန႔ကစၿပီး တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကို ၅ရက္ျပည့္တဲ့အထိ မေတြ႕ရ၊ အသံမၾကားရ။ ဟင့္အင္း.... ဘာမွလည္း အဆက္အသြယ္မရ။ ေရကန္ဘက္ထြက္တဲ့ အေဆာင္လမ္းၾကားကေလးမွာ ထိုင္ၿပီး မြန္႔ညေတြ မိုးလင္းလုလု။

ေမာင္ေရ၊ အခ်စ္မွာ မာနမရွိ။  အတၱမရွိ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္ေနျခင္းတစ္ခုေတာ့ အေသအခ်ာ လိုအပ္သည္ေလ။

မြန္႔စာကို သူဖတ္ၿပီးၿပီ။ လာသင့္ၿပီလို ယူဆခဲ့ခ်ိန္ အထိ သူေပၚမလာခဲ့။ လာမယ့္လာေတာ့လည္း...

`ကိုငယ္ေခၚထားလို႔ မမရယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔။ အခုလည္း မလာရဘူးတဲ့။ မမစာထုတ္ျပမွ လာခိုင္းတာ။ ဒါေတာင္ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ညေန ၆နာရီဆို လူက်လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနမွ ျဖစ္မွာ´

`ေနပါဦးေမာင္ရဲ႕။ ေမာင့္ကိုငယ္က အေရးႀကီးသလား။ မြန္က အေရးႀကီးသလား။ အခု ေမာင္နဲ႔မြန္ မေတြ႕ရတာ တစ္ပတ္တိတိ ရွိၿပီ။ ေမာင့္အေၾကာင္းျပခ်က္က ဒါပဲလား´

မြန္႔မ်က္ရည္ေတြကို သူ႔ပါးျပင္နဲ႔ ထိကပ္ေျခာက္ေသြ႕ ေစရင္း....

`ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးပါ မမရယ္။ ကိုငယ့္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတယ္။ မမသိရင္ စိတ္ညစ္လိမ့္မယ္။ ေျပာမျပခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္´

`ေမာင္ မြန္႕ကို နည္းနည္းမွ မညွာဘူူး။ ဖုန္းေတာင္ ဆက္ေပၚမရဘူး။ မြန္ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ ေမာင္မသိဘူး။ သိဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူးမဟုတ္လား´

`မမရယ္ စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဖုန္းေျပာရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ ကိုငယ္တို႔ကလည္း အနားမွာ အၿမဲရွိတာ´

မြန္တို႔ စေတြ႕ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈လေက်ာ္ကတည္းက ညေန ၈နာရီအေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္မွ ျပန္တတ္တဲ့သူက အဲဒီ ေန႔ကေတာ့ ညေနခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာပဲ မြန္႕ကို ထားရစ္ထြက္ခြာခဲ့တယ္။

အေနေ၀းလို႔ ေအးစက္မာေက်ာသြားေပမယ့္ အရာေတြထဲမွာ ေမာင့္အခ်စ္ေတြေကာ ပါေနမလားလို႔ ေတြးေတာ စိတ္ေမာရုံပါပဲ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ၁၀ရက္တိတိ ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ၿပီး ၁၀ရက္ေျမာက္ ညေနခင္းမွာ....

`အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး´

ဒါ မြန္တို႔ အထမ္းအမွတ္။ မြန္တို႔ေတြ မသိၾကခင္ကတည္းက သူတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး ေအာ္ေနၾက။ အရင္ကေတာ့ သူ အဲလို ေအာ္လိုက္တိုင္း မြန္႕ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ ပ်ာေလာင္ခတ္တတ္စၿမဲ။

ဒီတစ္ခါ သူ႔ေအာ္သံကိုေတာ့ ၿငိမ္သက္စါာပဲ လက္ခံျဖစ္ေတာ့တယ္။ မြန္႔ရင္ေတြ ေလးလံတင္းက်ပ္လို႔ အရင္လို မေပ်ာ္ႏိုင္။ သူနဲ႔စသိၿပီးကတည္းက တစ္စံုတရာေျပာစရာရွိတိုင္း သူက အဲလိုေအာ္။ ဒါဆိုရင္မြန္က ေရာက္ရာ အရပ္ကေန ၀ါးကပ္ ေပါက္ကေလးကို ေျပးလာတတ္စၿမဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔တို႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔တို႔ ခ်ိန္းတတ္ၿမဲ။ အေဆာင္မွဴးကို ေၾကာက္ေတာ့ စကားေတာ့ အၾကာႀကီးမေျပာရဲဘူးေပါ့ေလ။

မြန္ ၀ါးကပ္ေပါက္ ကေလးနားေရာက္ေတာ့...

`အ၀တ္ေတြ ျပန္လာယူတာ။ မမ အသံမၾကားရလို႔ လွမ္းေအာ္ၾကည့္တာ´

`အၿပီး ျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့´

`ေနာက္ ၅ရက္ဆို အၿပီးျပန္လာလို႔ ရၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္။ အခု ၅နာရီထိုးေနၿပီ။ ၆နာရီကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားရမွာ။ အခု မမကို ေတြ႕လို႔ အလြမ္းေျပသြားၿပီ´

`ရတယ္ေလ.. ေမာင့္သေဘာပဲ´

မြန္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္လာခဲ့ၿပီး အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနမိတယ္။ ဘယ္လိုသေဘာလဲ ေမာင္ရယ္။ မြန္႔ကို ထည့္တြက္စရာမလိုဘူးလို႔ ယူဆထားခဲ့တယ္ေပါ့။ ဘာကို နာၾကည္းရမွန္း ၀မ္းနည္းရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ ၀ိညာဥ္ေကာ ခႏၶာပါ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို။

ခဏေနေတာ့ သူေရာက္လာၿပီး

`မမ စိတ္ဆိုးေနမွာ စိုးလို႔။ မမက လိမၼာပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါးရက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာလို႔ရၿပီ´

`ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ လာ။ မြန္႔ကို ထည့္မတြက္နဲ႔။ ေမာင္စိတ္ညစ္ေနရ လိမ့္မယ္´

`မမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပၿပီးၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္အခဲရွိပါတယ္လို႔´

` သူတို႔ဆိုင္မွာ ေမာင္ရွိမွ ျဖစ္မွာတဲ့လား´

`ကၽြန္ေတာ္ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ပါ မမရာ္´

`ဒါ ေသြးရိုးသားရိုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ကိုလည္း မယံုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး။ မြန္႔ကို ထားခဲ့ေတာ့။ ေမာင့္လမ္း ေမာင္သြား´

`မမရာ... မမေတြးလိုက္ရင္ တဆံုးပဲ´

`ေမာင္ လြန္ဆန္လို႔မရဘူးဆိုတာ ေငြေရးေၾကးေရးလား´

`ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္အခက္အခဲမွန္သမွ် သူရွင္းေပးထားတာ မမကို ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတစ္ခါ ေလလြင့္ေနတုန္းကလည္း အခုလိုပဲ ဆိုင္မွာေခၚၿပီး ထိန္းေပးထားတာ´

`ဘာ... ဒါဆို အခုေမာင္က လြင့္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား။ မြန္နဲ႔ေမာင္ရဲ႕ ကိစၥမွာ သူတို႔က ထိန္းေပးေနရတယ္ေပါ့။ ဒါဆို ေမာင္က မြန္႔ကို ဘယ္လို သေဘာထားေနသလဲ ေျပာပါဦး။ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဘယ္မွာလဲ´

`ကၽြန္ေတာ္ စကားမွားသြားတာပါ မမရယ္။ အခုက သူတို႔ တကယ္လိုအပ္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မမကို ခ်စ္တယ္။ မခြဲႏိုင္ဘူး´

`မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေငြေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ရမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ မြန္ခ်စ္ခဲဲ့တာ ပကာသနေတြ ဓနဥစၥာေတြ မပါဘူး။ ဂစ္တာတီးတဲ့၊ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့၊ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို အရိုးသားဆံုး အသန္႔ရွင္းဆံုး ခ်စ္ခဲ့တာ။ ေမာင့္ဆီက အခ်စ္တစ္ခုကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ဘူး´

မြန္႔ဆံပင္ေတြကို ညင္သာစြာ သပ္တင္ေပးရင္း......

`လိမၼာပါတယ္ကြာ။ မမေက်နပ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေျပာ´

မြန္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထိုင္ေနမိေတာ့တယ္။

`ေၾသာ္ ေမ့ေနတာ။ ဒီမွာ ကိုငယ္က ေပးလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဖတ္ရဘူးတဲ့။ မမကို ေပးလုိက္ပါတဲ့´

လြယ္အိတ္ထဲက ထုတ္ယူကမ္းေပးလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကေလး၊ မြန္နဲ႔သူနဲ႔ ေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အဲဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ မြန္႔ခံစားခ်က္ေတြ၊ အခ်စ္ေတြကို ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မယ္ ကဗ်ာအပိုင္းအစ ကေလးေတြ ေရးေပးေနက်။ သခ်ၤာေတြ ေလ့က်င့္ခန္းပံုေတြ မြန္႔ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းစာသား အပိုင္းအစေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုမွာ...

တို႔ခ်စ္ျခင္းကို

ကြင္းေအာင္တေစ

အၿမဲေမႊသည့္

သက္ႀကီး၀န္တို

ကုန္းမအို

ေရလိုခန္းေျခာက္ပါေစသား............

ဟိုတစ္ေန႔က ေတြ႕တုန္းက မြန္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျခအေနကို လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းကဗ်ာေလး။ အဲဒီကဗ်ာေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ...

အရပ္ရွည္သလို စိတ္လည္း ရွည္ရွည္ထားပါ။ မင္း ကိုးကြယ္တဲ့ အခ်စ္က ထမင္းမေကၽြးဘူး။ က်ဳပ္တို႔လို ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ေနာေက်ေနတဲ့ ဆရာႀကီးကို ျပစ္မွားတဲ့ အတြက္ ေသးသိမ္နိမ့္က် တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳး နဲ႔ပဲ ေတြ႕ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးေန တယ္။

ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း မြန္က အံ့ၾသမင္သက္စြာ ဒါအျပင္းထန္ဆံုး ေစာ္ကားတုိက္ခိုက္မႈ ပဲ။ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္အတြက္ မရွိသင့္ မရွိအပ္တဲ့ စိတ္ထားေတြ၊ ေရးသားမႈေတြ။ ဒါ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း  တဲ့လား။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္သူႏွဟ္ေယာက္ၾကားမွာ မစြက္ဖက္သင့္တဲ့ အျပဳအမူပဲ။ ကိုငယ္ဆုေတာင္းသလို မြန္က ေသးသိမ္နိမ့္က်တဲ့ ေယာက္်ားေတြနဲ႕ ပတ္သက္မိၿပီေပါ့။ ဟင့္အင္း... မယံုႏိုင္။

ဒါဟာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စည္းကို ရိုက္ခ်ိဳးစိန္ေခၚတာပဲ။ မြန္တို႔ အေျခအေနကို မ်က္ေျချပတ္မခံ စပ္စုေနခဲ့တာကိုး။ မြန္႔ခ်စ္သူရဲ႕ စာအုပ္မွာ မြန္တို႔ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ေရးေပးမိတဲ့ ကဗ်ာေလးဟာ သူတို႔နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြယ္။
သူတို႔အတြက္ ေပးလုိက္တဲ့ စာသားလည္းမဟုတ္။ ဒီေလာက္ရင့္ရင့္သီးသီး တုံ႕ျပန္စရာလို သလား။ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ႏႈတ္သီးေ ကာင္း လွ်ာ ပါး ဒီေလာက္ ထိ ၀င္ၿပီး စြက္ဖက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ေရႊသမင္ဘယ္က ထြက္သလဲ။
ေမာင္ဟာ ခ်စ္သူကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ဖို႔ထက္ သူငယ္ခ်င္းႀကိဳးဆြဲရာ ကခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါလား။ ဘာလို႔မ်ား ခ်စ္တယ္ေျပာခဲ့ရသလဲ ေမာင္ရယ္။
`မမရာ မမ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လံုး ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ´
`ေမာင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ေမာင့္သေဘာပဲ။ မြန္မတားဘူး။ သြားခ်င္လည္း သြား။ ဒါေပမယ့္ သြားၿပီဆိုရင္ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ တမ္းေနာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔။ ျပန္မဆက္သြယ္နဲ႔´
`မမ သက္သက္ အက်ပ္ကိုင္တာပဲ´
`ေမာင္ထင္ခ်င္သလို ထင္ေလ။ ကိုငယ္က ေမာင့္ကို ရက္ေတြအၾကာႀကီး အပိုင္ယူထားၿပီးၿပီ။ ဒီတစ္ညေနေလး မသြားရုံနဲ႔ သူတို႔ဆိုင္ႀကီး ျပဳတ္မသြားပါဘူး´
`မဟုတ္ဘူးေလ ကိုငယ္က ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္မ်ိဳးထင္သြားမွာေပါ့။ မေကာင္းဘူးေလ´
`ကိုယ့္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္လုံးကို ရက္၂၀ေလာက္ ပစ္ထား ဖုန္းေတာင္မဆက္ဘူး။ အဲဒါက်ေတာ့ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ဒါ တမင္သက္သက္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္တာ။ ေမာင့္ကိုလည္း မယံုေတာ့ဘူး။´
`ဟုတ္ၿပီေလ မမက ေနဆိုရင္ ေနမယ္။ ကိုငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာျဖစ္ရင္ မမဘယ္လိုေနမလဲ´
`လာျပန္ၿပီ၊ ဒီ ကိုငယ္။ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ျဖစ္ရင္လည္း မြန္နဲ႔မဆိုင္ဘူး´
`ကၽြန္ေတာ့့္ ျပႆနာ မမ ျပႆနာမဟုတ္ဘူးေပါ့´
`ဒီျပႆနာမွာေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး´
`ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သြားမယ္´
ခ်စ္သူကို အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့။ ခ်စ္သူဟာ ဘ၀၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ျဖဴစင္တဲ့ အခ်စ္သက္သက္ ပါပဲ။ အရႈံးအျမတ္ တြက္ခ်က္မႈမပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳး အင္အားျပမႈေတြ မပါ။
ကဲ.... သူ႔ဆီမွာ မြန္႕အတြက္ အခ်စ္ေတြမရွိဘူး ဆိုတာ သိလာခဲ့မွေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရဦးမလား။ 
မြန္ဟာ အခ်စ္အတြက္လည္း ျပတ္သားခဲ့တယ္။ အခ်စ္မရွိဘူးဆိုတာ သိလာရင္လည္း ျပတ္သားရဲရမွာေပါ့။
Good Bye ေမာင္ေရ...။
သူ အေဆာင္လာေတြ႕ရင္ မြန္ ထြက္မေတြ႕ခဲ့။ သူ႔အသံၾကားရင္ ဖုန္းခ်ပစ္ခဲ့။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ျပတ္ေတာက္ စြာ ျငင္းပယ္ခဲ့။
ကိုငယ့္စကားအတိုင္း ေျပာရရင္ ေသးသိမ္နိမ့္က်တဲ့ ေယာက္်ားတစ္စုရဲ႕ လွည့္စားမႈက ေအာင္ျမင္စြာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေပါ့။
အခုေတာ့ Final စာေမးပြဲေတြ ၿပီးလို႔ Field ဆင္းေနရၿပီတဲ့။ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
ျပာမိုက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ လကေလးက တစ္ျခမ္းေကြးသာေနတယ္။ ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ ၀ါးထံရံကေလး ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔အခန္းကေလးက ေမွာင္မိုက္စြာ ၿငိမ္သက္ေနၿပီပဲ။ ပိုင္ရွင္မရွိေတာ့ဘဲ အခန္းက်ဥ္း ကေလးဟာ မြန္႔လိုပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ အထီးက်န္ေနတာေပါ့။ ျပာရီအက္ကြဲတဲ့ သူ႔သီခ်င္းသံေတြ ကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း တိုးတိတ္စြာ ေၾကကြဲမိျပန္ေရာ။
လြမ္းစရာရွိရင္ နာတာနဲ႔ ေျဖရမတဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့မြန္က အဲဒီနာစရာေတြကိုပဲ လြမ္းေနတတ္ရဲ႕။
ကိုယ္ဆိုတယ္.... ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔....... ရည္ရြယ္ပါတယ္ မအတြက္ပဲေလ.... အၾကင္နာေတြ ျပန္လာမွာလားကြယ္....... ေစာင့္ေနမိတယ္...
ကားဂိတ္သြားခါနီး အခ်ိန္ထိ ထပ္တလဲလဲ ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းကေလး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆြဲေခၚတာကို ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ပါသြားရင္း `အရုပ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ မမႀကီး၊ ျပန္လာခဲ့မယ္´ ေအာ္ဟစ္သြားခဲ့သူ။
လသာညေတြမွာ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ယစ္မူးရီေ၀စြာ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတာ အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္။
ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္က စူးစူးနင့္နင့္ နာက်င္လာေတာ့ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။
Man Always Remember Lady Because Of Romance Only....
ေယာက္်ားေတြဟာ အခ်စ္သက္သက္နဲ႔ မိန္းမေတြကို သတိရေနတတ္သတဲ့။ ဟင့္အင္းကြယ္..... ေမာင့္အခ်စ္သက္သက္ကို မရခဲ့ဘူးလို႔ ေတြးထင္တဲ့အခါ....
လကလည္း သာၿမဲ...
ညကလည္း ေအးခ်မ္းၿမဲ....
နံရံတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ မြန္ကလည္း တြယ္ၿငိဖူးတဲ့ အခ်စ္ေတြကို နာက်င္စြာ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ၿမဲ။


အျဖဴေရာင္
(ေရႊအျမဳေတ၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆)