Friday 3 August 2012

ပေယာဂ

ေကာင္မေလးရဲ႕ ရယ္ပံု၊ ျပံဳးပံုေတြက အသက္ပါလြန္းတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူၿပီး ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ က်ဳပ္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္လို႔ေပါ့ ။ ၾကည့္ရင္း ..ၾကည့္ရင္းက က်ဳပ္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာတယ္။ ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး..ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္အခန္း က်ဳပ္ျပန္တာပဲေကာင္းတယ္။ ဘဝတူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကေတာ့ ၿငိမ္လို႕။ TVပံုးေရွ႕တည့္တည့္ မွာ ကေလးေတြက ပိုးလိုးပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့သူက အိပ္ေပ်ာ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေမ့ရင္ခြင္ထဲက ဇိမ္နဲ႕ေမွးၾကည့္တဲ့သူက ၾကည့္။ သားသည္မေအေတြကလည္း TVပံုးထဲက မင္းသမီးနဲ႕အတူ ျပံဳးလုိက္၊ မဲ့လုိက္၊ ကိုယ္ကိုင္းလိုက္၊ ခါးေျမႇာက္လိုက္၊ ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေလးက လြတ္သြားတဲ့ႏို႕ကို ပါးစပ္ကေလးဟ,ဟၿပီး လိုက္ဟပ္လုိက္နဲ႕ ...။

တကယ္ေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႕ဘဝမွာ ''အုတ္စက္ပိုင္'' ျပတဲ့ဇာတ္ကားေလးမွမၾကည့္ရရင္ ဘာမွအပန္းေျဖစရာမရွိ ေတာ့ဘူးေလ။ တစ္ေနကုန္ ခါးခ်ိဳးလုပ္ထားသမွ် ညက်မွအေမာေျဖခြင့္ရတာကိုး...။ ဒီအထဲမွာ ကေလးေတြက အကဲဆံုး၊ ညေန ေနဝင္တာနဲ႕ ထမင္းေကြၽးလို႕မရေတာ့ဘူး။ ပီနံအိတ္နဲ႕ ႏို႕စို႕ကေလးေရာခ်ီၿပီး 'အုတ္စက္ပိုင္' တဲေရွ႕က ထင္းပံုေပၚမွာ ထုိင္လုိက္၊ ေဆာ့လုိက္နဲ႕ ဂနာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ အုတ္စက္ပိုင္ ထမင္းစားၿပီးလို႕ TV ပံုးထုတ္တာျမင္တာနဲ႕ သူ႕ထက္ငါ အလု အယက္ေနရာေျပးဦးလုိက္တာ ႏြား႐ိုင္းအုပ္ျခံထဲေမာင္းသြင္းတဲ့အတုိင္း ...။

အဲလို ေျပးလႊားၿပီးေနရာလုေနၾကတာနဲ႕ အုတ္စက္ပိုင္မိန္းမႀကီးက ဆီးၿပီးေအာ္ေတာ့ တာပဲ။ ေျမႀကီးကို ေရႏွစ္လုိက္၊ နယ္လိုက္၊ နင္းလိုက္၊ ေနလွန္းလိုက္၊ မီးဖုတ္ လုိက္၊ ေျမႀကီးနဲ႕ထမင္းစားေနတဲ့မိန္းမႀကီးက ဖုန္ေတာ့ေၾကာက္သတဲ့ဗ်ား...

သင္းတို႕ေနရာဦးၿပီးတာနဲ႕ စက္ျပားျပားကေလးထဲက လွ်ာကေလး ေလွ်ာခနဲထြက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလွ်ာကေလး ထဲကို သီခ်င္းေခြဝိုင္းဝိုင္းျပားျပားကေလးထည့္ၿပီးတာနဲ႕ အုတ္စက္ပိုင္မိန္းမက ..

''ဖိုးေတာမလာဘူးလား ..ဖိုးေတာ'' နဲ႕ ေအာ္ေတာ့တာ။ ေအာ္မွာေပါ့။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ရသမွ်ပိုက္ဆံ သီခ်င္းဆိုပစ္တဲ့ေကာင္ကိုး''

''ဖိုးေတာေနာ္ ..ဖိုးေတာ လူပ်ိဳေလးျဖစ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မေနဘူး။ ရသမွ်ပိုက္ဆံ ကာရာ အိုေကသြားျဖဳန္းတီးေနတာ။ ေနာက္ရက္ပတ္ျပည့္လို႕ေငြရွင္းရင္ နင့္ကိုအကုန္မေပးဘူး။ ငါ့ဆီမွာ စုထား။ အဝတ္အစားျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္တာဝယ္။ လိုတာငါစိုက္ေပးမယ္''

အဲဒါ အုတ္စက္ပိုင္မိန္းမက က်ဳပ္ကိုေျပာေနက်စကားေပါ့။ က်ဳပ္စိုင္းထီးဆုိင္ကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ေနာက္ သီခ်င္းဆို ေနရတာကိုႀကိဳက္တယ္။ သီခ်င္းကို ဆိုေနရမွ က်ဳပ္ရွိတဲ့အုတ္စက္က သီခ်င္းသံနဲ႕ဆူညံေနရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကက္ဆက္ေတာင္ မပိုင္တဲ့က်ဳပ္က တစ္ပုဒ္လံုးဘယ္ရမတုန္း။ ဆိုခ်င္သလိုဆိုပစ္လိုက္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕စာသားေတြမသိရင္ က်ဳပ္ထင္တာ ရမ္းသမ္းၿပီး ဟစ္ေနက် ...အဲဒါေၾကာင့္ အုတ္စက္ပိုင္မိန္းမကက်ဳပ္ကို သတိတရအရင္ေမးတာေပါ့။

လူႀကီးေတြက အလုပ္သိမ္း၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီးမွလာႏုိင္တာကိုး။ သီခ်င္းပရိသတ္ကေတာ့ ကေလးေတြနဲ႕က်ဳပ္ပဲ ရွိတယ္။

'လင္းေခး' ကိုမလာခင္တုန္းက မႏၲေလးမွာေပါ့။ တစ္ရက္ အုတ္စက္ပိုင္က နယ္မွာလုပ္ငန္းခြဲရွိတယ္။ လုိက္ခ်င္တဲ့လူ အထုပ္အပိုးျပင္ထားဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကေရွာင္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႕ရြာကေန မႏၲေလးထိေတာင္ အိမ္နဲ႕စိတ္ဆိုးလို႕ လိုက္လာတာရယ္။ နယ္ထပ္ထြက္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က တစ္ေကာင္ၾကြက္လုိျဖစ္ေနတာ။ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီတင္ အုတ္စက္ပိုင္က က်ဳပ္ေခၚၿပီး ...

'မင္းလိုက္မွရမွာ ...အခုသြားမွာ စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ၿမိဳ႕။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ''

စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ၿမိဳ႕ဆိုတာရယ္။ စိုင္းထီးဆုိင္ကို အရွင္လတ္လတ္ျမင္ခ်င္တာရယ္နဲ႕ လိုက္လာခဲ့တာ။ ေဝးလိုက္တဲ့ခရီး လြန္ပါေရာ။ ကားႀကီးက ေတာင္ေပၚတက္သြားလုိက္၊ ျပန္ဆင္း လုိက္၊ ေကြ႕လိုက္နဲ႕ ေငြမကုန္ဘဲနဲ႕ကို မူးလိုက္တာကမ္းကုန္။

က်ဳပ္တို႕အုတ္စက္က လင္းေခးကို သံုးမုိင္ေလာက္ေက်ာ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ေတာင္တန္းႀကီးေတြနားက ''ဒါးဆိပ္'' ဆိုတဲ့ ရြာမွာ။ အဲဒီမွာေျမႀကီးတမံႀကီးကလည္း ဟီးလို႕။ အဲဒီဒါးဆိပ္စီမံကိန္းႀကီးမွာ က်ဳပ္တို႕အုတ္စက္ပိုင္က အုတ္သြင္းရမွာတဲ့။ က်ဳပ္မွာေရာက္ကတည္းက စိုင္းထီးဆုိင္ျမင္ခ်င္တာ ဖင္တၾကြၾကြနဲ႕ေပါ့။ ေထြလာဂ်ီနဲ႕ ေစ်းလုိက္တုန္းေလွ်ာက္ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ရွမ္းေတြက 'မဟု' တဲ့။ ေနာက္ က်ဳပ္တို႕နယ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕မွ စိုင္းထီးဆုိင္က ရန္ကုန္မွာေနမွန္းသိရေတာ့တာ။

ေဟး ...ေဟး ...ေအာ္သံေတြနဲ႕ က်ဳပ္အသိဝင္လာေတာ့ ဇာတ္လုိက္က ေကာင္မေလးကို အတင္းဖက္ထားတာကိုး။ မျဖစ္ဘူး ...မျဖစ္ဘူး။ က်ဳပ္တကယ္ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မွာ။ လက္ဖ်ားထိပ္က ယားတာလုိလို၊ ေျခဖ်ားထိပ္ကယားသလိုလို.. ဘာလိုလုိျဖစ္ေနတာေတြေပ်ာက္ေအာင္ ေရႊက်ားပ်ံကိုပဲ ဖိ ..ဖိၿပီးဖြာေနမိတယ္။

တဲတန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သက္ငယ္ခ်ပ္တံခါးေလးကို မ,ဖယ္ၿပီး ဝါးကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚ လွဲေနလိုက္တယ္။ တဲတန္း တစ္ခုလံုးၿငိမ္သက္ေနတာပဲ။ အေပၚကမိုးထားတဲ့ ႏွစ္ေရာင္စပ္ပီနံမိုးကာက ေလတုိက္လုိက္တုိင္း ဝုန္းခနဲဝုန္းကနဲ ျမည္ေနသလို က်ဳပ္ရင္ထဲမွာလည္း ကတုန္ကယင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ကို ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတာပါပဲ။

ေစာေစာကေသာက္ထားတဲ့တစ္ပိုင္းကလည္း အခုမွအရွိန္ေတြတက္ေနတယ္။ ဟိုေန႕ညက တာတူး တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႕ အေဖာ္ေကာင္းလို႕သြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရြာထဲကဗီဒီယိုကားကလည္း မ်က္လံုးထဲ ရစ္ဝဲ ..ရစ္ဝဲ ...။

တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းထားတာရယ္။ ရီေဝေဝအေတြးရယ္။ အရွိန္တက္လာတဲ့ အရက္ရယ္ေပါင္း ၿပီး ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္ သြားလုိက္သလိုပဲ။ တိုးတိုး ..တိုးတိုးစကားသံေတြေၾကာင့္ ဖ်ပ္ခနဲလန္႕ႏိုးလာေတာ့ ဟိုဘက္ခန္းကေက်ာ္မိုးတို႕လင္မယား ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္လာတယ္မသိဘူး။ သက္ငယ္ကာထားတဲ့ အကာအရံကေလးနဲ႕ လူဝင္လမ္းကေလးပဲျခားတဲ့ ဒီဘက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ က်ဳပ္ရွိတာသိၾကပံုမရဘူး။

စကားသံတိုးတိုးနဲ႕ရယ္လိုက္တဲ့ဝင္းရီရဲ႕ရယ္သံက က်ဳပ္ေက်ာထဲမွာ စိမ့္ခနဲပဲ။ ၾကက္သီးေတာင္ထလို႕။ သူတို႕က လင္းေခးကိုလာေတာ့မွ ခိုးေျပးလာၾကတာေလ။ အရင္ရက္ေတြကေတာ့ အားလံုးက အလိုက္သိသိပဲ။ အုတ္စက္ပိုင္အိမ္ကTV ပံုးေရွ႕ေရာက္ေနတာ။ ထူးေထြၿပီးေရွာင္ေပးစရာမလိုဘူးေပါ့။ ဒီေန႕မွ က်ဳပ္ကံဆိုးတာ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘယ္လိုေဝဒနာ ရယ္မေျပာတတ္ဘူး။ ထ,လည္းမသြားခ်င္ဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးပဲလွဲေနမိတယ္။

မၿငိမ္လို႕လည္းမရဘူးေလ။ က်ဳပ္တို႕ပိုင္တဲ့ဝါးကြပ္ပ်စ္က ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္လွည္ရင္ေတာင္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂြၽတ္ဂြၽတ္ အသံ ထြက္တာ။

က်ဳပ္နားထဲမွာ ''အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႕လူလြတ္ေတြ အတူမထားဘူး'' ဆိုတဲ့အုတ္စက္ပိုင္ အသံကို ျပန္ၾကားမိတယ္။ ပါးစပ္ကသာေျပာတာေလ။ လုပ္ငန္းကိစၥကိုပဲလံုးပန္းေနေတာ့ က်ဳပ္တို႕ကို ျပန္ၾကည့္အားတာမဟုတ္ဘူး။ အကုန္အက်သက္ သာေအာင္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြနဲ႕ တဲတန္းရွည္ႀကီးေဆာက္ၿပီး အခန္းေတြေဝေတာ့ က်ဳပ္က ေတာင္လုိလိုေျမာက္ လိုလိုနဲ႕ ေက်ာ္မိုးတို႕နဲ႕အခန္းကပ္လ်က္လာျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘယ္သူကမွလည္း သတိထားမိဟန္မတူဘူး။

အရင္ရက္ေတြကေတာ့ လူေျခတိတ္မွအခန္းထဲဝင္ေနက်။ က်ဳပ္က သီခ်င္းဆိုေနရရင္ေက်နပ္ေနတဲ့ေကာင္။ လသာရက္ ေတြဆို တာ႐ိုးႀကီးေပၚတက္ၿပီး ေလကေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ သီခ်င္းေတြစိတ္ရွိ လက္ရွိေအာ္ေနတတ္တာ။ မေက်နပ္စိတ္ျဖစ္လာရင္ သီခ်င္းဆိုၿပီးေမ့ေဖ်ာက္တတ္တာက်ဳပ္အက်င့္ေလ။ တာ႐ိုးေပၚကၾကည့္ရင္ နမ့္တိန္းေခ်ာင္းက လေရာင္ေအာက္မွာ ေရာင္ျပန္ေတြ လက္လက္ထ,လို႕ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးမွာ လင္းေခးတံတားသစ္ႀကီးနဲ႕ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးက ျပာမိႈင္းေနတာပဲ။

ထန္းပင္၊ ဇီးပင္၊ တမာပင္၊ ထေနာင္းပင္ေတြနဲ႕ အပူခ်ိန္ျပင္းလွတဲ့ လင္းေခးၿမိဳ႕မွာ အေဖအေမကိုလြမ္းတဲ့၊ ရြာကို လြမ္းတဲ့အညာသား က်ဳပ္မွာ သီခ်င္းဆိုတာ၊ ဗီဒီယိုၾကည့္တာပဲ ေျဖေဖ်ာ္စရာရွိတာ မဟုတ္လား။

အသံမထြက္ရဲလို႕ အသက္ေတာင္ခိုး႐ွဴေနရတဲ့က်ဳပ္ ၿငိမ္ကုပ္ေနရတာနဲ႕ေပါင္းၿပီး အေၾကာအျခင္ေတြေတာင့္ တင္း ေနတယ္။ တစ္ေလာကလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၿပီလို႕ထင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထ,ၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုးဘက္ အစြန္ဆံုးကေဒၚႀကီးၿငိမ္း အခန္းေရွ႕ကေရအိုး မွာ ေရတစ္ဝႀကီးေသာက္ၿပီး အိပ္ေထာင္ထဲႏိႈက္ၾကည့္ေတာ့ ပိျပားေနတဲ့ ေဆးလိပ္တိုကေလး လက္ထဲပါလာတယ္။

ေလတုိက္ေနေတာ့ေဆးလိပ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕မီးမစြဲဘူး။ လက္နဲ႕ကာၿပီး႐ိႈက္ဖြာလိုက္ေတာ့မွ မီးခိုးေတြေထာင္းထ လာတယ္။ အားရပါးရပဲ ဗိုက္ထဲထိ႐ိႈက္သြင္းမိတယ္။ ေခါင္းအေမာ့ မီးအၿငိမ္းမွာ လွပ္ကနဲျမင္လိုက္ရတာ ေဒၚႀကီးၿငိမ္းတို႕ ကြပ္ပ်စ္ေပၚက ေစာင္ျခံဳႀကီး ... အရက္ရွိန္က ေဆးခိုးေငြ႕နဲ႕ေပါင္းၿပီး ျပန္တက္လာသလိုပဲ။ ေသြးေၾကာေတြေတာင္ ဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္း .. ဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းနဲ႕။

က်ဳပ္သိတယ္။ ဒါ မိႏုပဲ။ ေအာင္ပိုင္ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚႀကီးၿငိမ္းတို႕မိသားစုက TVပံုးေရွ႕မွာရွိေနေလာက္ၿပီ။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္အိပ္တဲ့ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေစာင္ႀကီးျခံဳၿပီးအိပ္ေနတာ မိႏုကလြဲၿပီး ဘယ္သူျဖစ္ရဦးမွာလဲ။

က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ မိႏုရဲ႕ပံုရိပ္ေတြေပၚလာတယ္။ က်ဳပ္တို႕နည္းတူ တစ္ေနကုန္ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတဲ့ အၾကမ္းခံ၊ ေရစိမ္ခံ၊ ညိဳညိဳလံုးလံုးျပည့္ျပည့္ ကိုယ္ခႏၶာ။ မျပံဳးတျပံဳးမိႏုမ်က္ႏွာက က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲဝဲက်လာတယ္။ ဟိုေၾကာ္ျငာထဲက မင္းသမီးလိုေပါ့။ က်ဳပ္ေရထပ္ေသာက္ မိျပန္တယ္။ ေသာက္လို႕ကိုမဝႏုိင္ဘူး။ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြာ။

ေနာက္ေတာ့ ဘယ္အင္အားကမ်ား မိႏုဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းေရႊ႕သြားေအာင္ တြန္းပို႕ေနတယ္မသိဘူး။


''ဟ ...ေသာက္က်ိဳးနည္း ...လူဟ ...လူဟ ...ေျခေထာက္ဆြဲတာဟ''

မိႏုအေဖ ဦးႀကီးေငြရဲ႕အသံႀကီးထြက္လာေတာ့ က်ဳပ္ေၾကာင္ၿပီးရပ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ က်ဳပ္ေျခေထာက္ေတြကို မုိင္ ကုန္တင္ၿပီးေျပးထြက္လာခဲ့မိတယ္။ အုတ္ပံုေတြကိုေက်ာ္လာေတာ့ တာ႐ိုးသစ္ႀကီးကိုျမင္ေနရၿပီ။ ဦးႀကီးေငြအသံနဲ႕ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ညာသံေပးလိုက္လာတဲ့ အသံေတြကလည္း ပိုပိုၿပီးနီးနီးလာၿပီ။

ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲၿပီး တစ္ဖြဲ႕က က်ဳပ္ေရွ႕ကဆီးဖမ္းရေအာင္ ဘယ္ဘက္ကပန္းတက္လာတယ္။ တစ္ဖြဲ႕က က်ဳပ္ေနာက္က။ က်ဳပ္စဥ္းစားခ်ိန္မရွိဘူး။ ထန္းပင္ေအာက္ေမွာင္ရိပ္ေရာက္တာနဲ႕ ညာဘက္ကိုခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး က်ဴေတာထဲပုန္းေနလိုက္တယ္။ လုိက္ရွာသံေတြ၊ ညာသံေပးေနတဲ့အသံေတြနဲ႕ေဝးရာကို တုိးရင္း တုိးရင္း ...က်ဳပ္ရင္ထဲ ေအးကနဲ ...ဟာခနဲ။ ေနာက္ဆံုးအသိကေတာ့ စိမ့္ေအးေနတဲ့ တိန္းေခ်ာင္းေရေတြ ပါးစပ္ထဲ၊ ႏွာေခါင္းထဲစီးဝင္လာတာပဲ။

xxxxxxxxxxx

ေဒသခံေတြကေျပာၾကတယ္ေလ ...'' တိန္းေခ်ာင္းက လူစိမ္းဆိုရင္စားတယ္'' တဲ့ .... ။ ။

အျဖဴေရာင္ (ေရႊ)
ေရႊအသစ္ ပထမပုဒ္ ၊
ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း ၊
ၾသဂုတ္လ ၊ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ ။