Monday 23 July 2012

ေရးျဖစ္ရျခင္း.....လူေတြလိုက္နာက်င့္သံုးအပ္တဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ... လူေတြေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္မွာ စိုးမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သစၥာတရားေပါ့။
သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ လူ့ေဘာင္ကို ''လူငယ္'' ေတြရဲ့အားနဲ့ တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ဒီ့အတြက္ လူငယ္ေတြဟာ သစၥာတရားကို အေလးအနက္ တန္ဖိုးထားသင့္တယ္။ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္လို့ ခံစားမိတဲ့အတြက္ ''ည'' ၀တၳဳကေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


အျဖဴေရာင္တိမ္မွ်င္ေတြ အနားကြပ္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းကေလးျပာေနပါတယ္။ အဲဒီအျပာေရာင္မွာ ခပ္ထည္ထည္၀ံ့ၾကြားရပ္တည္ေနတာက ေတာင္ခြ်န္းေပါ့။ သခၤါရကို အလားသ႑ာန္ပံုစံျပဳတဲ့ ျမဴေငြ႕ေတြ ေတာင္ခြ်န္းေပၚက လြင့္ပါးသြားတဲ့အခါ ေတာင္ခြ်န္းဟာ တည္ၿမဲျခင္းဆိုတဲ့သ႐ုပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနျပန္ပါေရာ။ ေတာင္ခြ်န္းရဲ့ဖမ္းစားမႈမွာ အခါမ်ားစြာ နစ္ေမ်ာခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ေန့ဘက္မွာလွတဲ့ ေတာင္ခြ်န္းဟာ ညဘက္မွာ ရႈမၿငီးစရာပါ။
ေတာင္ခြ်န္းရဲ့ ညရႈခင္းအတြက္ ညမ်ားစြာ အခိ်န္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ျမကန္သာေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လ,ထြက္လာမယ့္ အခိ်န္ကို ေစာင့္စားဖူးတယ္။ တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္ရီေ၀၀ါးျဖစ္လာတဲ့အခါ...... ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းနဲ့ ျမကန္သာလမ္းေထာင့္က အုတ္ခံုကေလးမွာထိုင္ၿပီး ေတာင္ခြ်န္းကို ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာင္ခြ်န္းထိပ္ဖ်ားက လရဲ့တစ္စြန္းတစ္စကို ျမင္ရတဲ့ အခိ်န္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေလာကကိုေမ့တဲ့အခိ်န္ပါပဲ။ ျခင္ကိုက္ရင္ေတာင္မ႐ိုက္ႏိုင္၊ မ႐ုန္းႏိုင္ဘဲ အသက္႐ွဴဖို့ ေမ့မတတ္ အာ႐ုံ၀င္စားရတဲ့႐ႈခင္းပါ။ ေခါင္းစဥ္တပ္မရတဲ့ တမ္းမက္မႈတစ္ခုျဖစ္ေပၚ စီးဆင္းခံစားရတဲ့အထိ ျငိမ္ျငိမ္ကေလး အသက္ျပင္းျပင္း မ႐ွဴတမ္းေပါ့။ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး အားမလိုအားမရစိတ္ေတြနဲ့ လွည့္ျပန္ခဲ့ရတာ ညတိုင္းလိုလိုပါဘဲ။
ညျပာျပာ လသာသာမွာ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ခြ်န္းဟာ ဆဲြေဆာင္မႈအရိွဆံုးေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ အမွတ္အသားတစ္ခုပါ။ ည၊ လနဲ့ ေတာင္ခြ်န္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း၀င္ေရာက္ၿပီး တစ္ခုခုကိုေပးေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို့ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကိုလိုခ်င္ေနသလဲ။ သူတို့က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာေပးမွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ဖမ္းစားေနသလဲ။ ရက္ေတြအၾကာႀကီး အေျဖမရခဲ့ဘူး။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ေန၀င္တာနဲ့ ျမကန္ေဘးကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ လသာရက္ေတြ ''လေရာင္'' ေအာက္မွာေတြးမိေနတတ္သလို လမိုက္ရက္ေတြမွာလည္း ''အေတြး လေရာင္'' ေအာက္ေရာက္ေနတတ္ျပီ။ ''လ'' မရိွခိ်န္က်မွ အေရးပါတာဘာဆိုတာကို ရိပ္မိလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ညနဲ့လကိုခံစားရင္း အေတြးတစ္ခု စာသားတခ်ိဳ႕ ေပၚလာတယ္။
လသာသာ မ,သာသာ
ညဟာ ညပါပဲ
အဲဒီလမင္း
ရင္ထဲစီးဆင္းေနသေ႐ြ႕
ညေတြရဲ့တန္ဖိုး
တန္ခိုးေတြ တိုးေနဦးမွာ။
ကဗ်ာကေလးကို ခ်ေရးလိုက္ၿပီး 'ည' လို့ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တဲ့ခဏ အုတ္ခံုေလးထက္မွာထိုင္ရင္း ေမာပန္းျခင္းနဲ့ အတူ နံုးခ်ည့္သြားသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းကိုေမာ့၊ လမင္းကိုၾကည့္ၿပီး 'ည' ကိုရြတ္လိုက္တဲ့အခါ ၾကက္သီးထၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစိမ့္ခ်မ္းတုန္လာခဲ့တယ္။ ျမကန္ေဘးလမ္းေပၚမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာဖမ္းယူၿပီးရခဲ့တဲ့ပီတိက ေစာင့္ရက်ိဳး နပ္ေစခဲ့တယ္ေလ။ 'ည'ကို ရင္ထဲထည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ရွာတယ္။ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္ႏိုးၿပီးတဲ့အခါမွာ 'လ' က ေခါင္းေပၚကေက်ာ္ၿပီး အေနာက္ဘက္ဆီယြန္းေနခဲ့ၿပီ။
ပန္းခီ်ဆဲြတဲ့ကိုေအာင္မြန္၊ ဂစ္တာတီးၿပီးသံစဥ္ရွာတဲ့ ကိုေ၀သာ၊ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ကိုဦး၊ ကဗ်ာေရးတဲ့ စိုင္းေဆမြန္၊ ေနာက္ ေနရာတကာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ပါတဲ့ အကုန္လံုးကိုသိၿပီး အကုန္လံုးကိုမသိတဲ့ ကိုျပာေလာင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕မွာ ဂစ္တာပါ တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ပါတယ္။ စကၠဴနဲ့ေဘာလ္ပင္ပါတယ္။ ေနာက္ ခံစားထိရွလြယ္တဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ႏွလံုးသားအစံုေတြပါတယ္။ အေမာတေကာနိုင္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို့တစ္စံုတစ္ရာကို နားလည္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့က အေၾကာင္းသိေတြကိုး။ ျမကန္သာေဘး အုတ္ခံုေလးမွာထိုင္မိတာနဲ့ အားလံုးက အလိုက္တသိ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
''ည''
လသာသာ မ,သာသာ
ညဟာ ညပါပဲ....။
အဲဒီ လမင္း
ရင္ထဲ စီးဆင္းေနသေ႐ြ႕
ညေတြရဲ့ တန္ဖိုး
တန္ခိုးေတြ တိုးေနဦးမွာ။ ။
ကၽြန္ေတာ့္အသံဆံုးသြားတာနဲ့ လက္ခုပ္သံေတြၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကိုယ္ေျပာၾက တဲ့ ေနာက္မတြန့္တဲ့ အားမနာတမ္းျငင္းခံုပဲြႀကီး စေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေတြ့ေနက်ထံုးစံတစ္ခုေပါ့။
''ဘာတုန္း ေသာ္ႀကီး။ အဲဒါ ဘာတုန္း မင္းေျပာ''
''ဟား ... ကိုျပာေလာင္ ဘာတုန္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာေလ။ ခင္ဗ်ားဘာသာ ခင္ဗ်ား႐ွာပါလား''
''ငါကေတာ့ သစၥာတရားကိုခံစားရတယ္''
ကိုဦးရဲ့အသံေပါ့။ ကိုေ၀သာက ကိုဦးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ -
''ညဆိုတာ သစၥာတရားရဲ့ျပယုဂ္ပဲ။ အင္း ... လကေတာ့ သစၥာမရိွဘူးေျပာလို့မရဘူး။ 'လ' တိုင္းမွာ 'ည' ရိွေနၿပီး 'ည' တိုင္းမွာ 'လ' ရိွမေနဘူး။ 'ည' ရယ္၊ 'လ' ရယ္၊ 'သစၥာတရား' ရယ္'' ''ေလာကီသစၥာနဲ့ ေလာကုတၱရာသစၥာ နွစ္ပိုင္းခဲြျမင္ဖို့လည္းလိုမယ္''
''လုပ္ၿပီ ေရႊမ်က္မွန္ကေတာ့''
မ်က္မွန္ကေလး မ,ၿပီး အတည္လိုလို၊ ေနာက္တာလိုလိုေျပာေနတဲ့ ကိုေအာင္မြန္ကို ကိုျပာေလာင္က ၀င္ၿပီးေလာင္တယ္။ ကိုျပာေလာင္ရဲ့ထံုးစံ အတည္အတံ့ေတြပါလာၿပီဆိုရင္ ထ,ေလာင္ၿပီး ပဲြဖ်က္ဖို့ ႀကိဳးစားတတ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ပဲြစည္ၿပီ၊ သူဘယ္လိုမွ ဖ်က္လို့ မပ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးတစ္ခုခုနဲ့ ၀င္ေရာျပန္တာေပါ့။
''ေအးကြာ ... ငါသိတာကေတာ့ ေတာင္ခြ်န္းပဲ။ သစၥာတရားကို ထပ္တိုးရဦးမယ္ဆိုရင္ ပရမတၱသစၥာေပါ့။ ေတာင္ခြ်န္းက ပရမတၱသစၥာပဲ''
'႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ေလာကီေကာ ေလာကုတၱရာေကာ၊ ပရမတၱေကာ'
''ေလာကီသစၥာဆိုတာ ကတိေလကြာ ...ကတိ''
''ဟာ ...အဲဒီေလာက္မေပါ့ဘူးေနာ္။ သစၥာတရားရဲ့ေလးျမတ္မႈမွာ ကတိကိုထည့္မေရာနဲ့။ ကတိက သစၥာဆိုတာ ေလာက္ မေလးျမတ္ပါဘူး''
''လဆိုတာ ေလာကီသစၥာပဲကြ ကိုဦးရ။ ႀကီးသြားလိုက္၊ ေသးသြားလိုက္၊ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ခုေခတ္ လူေတြကလည္း သစၥာဆိုတာကို ျပတိုက္ထဲလိုက္ရွာရမလိုျဖစ္ေနတာ''
''ဒါေပမယ့္ ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ''လ'' ဆိုတာ လိုအပ္တယ္။ တကယ္လို့သာ 'လ' မရိွခဲ့ရင္ အျခားဘာကိုမွ် မၾကည့္နဲ့။ အခု အခိ်န္ခဏေလးမွာ 'လ' မရိွရင္ ေတာင္ခြ်န္းကိုလည္းၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး''
''ေၾသာ္ ... ေအး ငါၾကားဖူးတဲ့စကားတစ္ခြန္းရိွတယ္ကြ။ လေရာင္ေတြဟာ လူေတြရဲ့စိတ္ကို ေဖာက္ျပန္ေစသတဲ့။ အဲဒီအဆိုအမိန့္နဲ့ 'လ'ဆိုတာကို ေလာကီသစၥာဆိုတာ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္လွမယ့္ အယူအဆတစ္ခုျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ကမၻာေက်ာ္ အိုင္ဒီယာတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာ။ ကိုေအာင္မြန္ ဆက္ေတြးဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္အားေပးတယ္ ..ဟဲ ..ဟဲ..ဟဲ''
''ကဲ ကဲ ကိုျပာေလာင္ရာ ေတာ္ပါေတာ့။ အားလံုး...အားလံုးပဲ ဒီည...ဒီတစ္ညေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ည လက္ခံၾကတယ္ မဟုတ္လား''
''ေသာ္ၾကီးရဲ့ညကို ႀကိဳဆိုရေအာင္။ အရက္ခြက္ေတာ့ မရိွဘူး။ ခ်စ္ျခင္း အနုပညာေတြနဲ့ေပါ့''
အခု ကြ်န္ေတာ္တို့ မ်က္စိေရွ့မွာ ရိွေနတာ လေရာင္ေအာက္က ေတာင္ခြ်န္းၾကီးပါ။ ၀င္းစက္ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလာကၾကီးနဲ့အတူ အိပ္ေမာမက်နိုင္တာ ကြ်န္ေတာ္တို့အဖဲြ့ပဲလား။ ကြ်န္ေတာ္တို့လိုပဲ အေတြးတူ၊ ခံစားခ်က္တူသူေတြ ရိွေနမလား...။
''ကဲ ...ကဗ်ာကရာေရ (ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ပါ)။ ခင္ဗ်ားရင္ထဲရိွေနတာ ဖြင့္ခ်လိုက္ေနာ္။ က်ဳပ္တို့ရင္ဘတ္ေတြ ဖြင့္ထားျပီးသား''
ကိုဦးရဲ့အသံက တက္ၾကြေနတယ္။ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ျပီး သစ္ပင္ေတြၾကားက ျမကန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေရရိပ္ ေရာင္ျပန္ေတြ လက္လက္ထလို့။ သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလဟုန္စီးရင္း ေရာင္ျပန္ေတြ လက္လက္ထေန လိုက္ၾကတာ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေတာင္ခြ်န္းႀကီး တည္ျငိမ္ဣေျႏၵရရလွပေနသလို တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေတြက ေရြ့လ်ားလွပေနၾက တာပဲ။
''ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေလး ခံစားတတ္စ,အရြယ္မွာ ေတာင္ၾကီးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့တာ နွစ္ခုဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို့အိမ္ေပၚ မိုးေနတဲ့ ေတာင္ခြ်န္းၾကီးရယ္။ အျပာနဲ့လိေမၼာ္ေရာင္စပ္ထားတဲ့  Taxi ေတြရယ္။ အခုထက္ထိ က်န္တာက ေတာင္ခြ်န္းေပါ့။ စာတစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးတာဗ် ေ Taxi ေတြတစ္ပံုစံတည္း႐ွိတာ။ လိေမၼာ္နဲ့အျပာ စပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေတာင္ၾကီး တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာ ရိွတာတဲ့။ အခု အဲဒီဓေလ့ေခၚမလား၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈေခၚမလား မရိွေတာ့ဘူး။ ေတာင္ၾကီးဟာ သာမန္ သူလိုကိုယ္လိုျမိဳ႕ ျဖစ္သြားျပီ။ အဲဒါေလးႏွစ္ခုကို ခိ်န္ထိုးစဥ္းစားမိတာေပါ့ ...
အခိ်န္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုေအာက္မွာ စိတ္ဓာတ္၊ ခြန္အား၊ စည္းလံုးမႈ၊ အဆန္းထြင္မႈ၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္လိုမႈ၊ ထားပါေတာ့ဗ်ာ ...အဲဒါေတြအားလံုးဆံုး႐ႈံးသြားနိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္နည္းေျပာရရင္ ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစေပါ့ ဗ်ာ ေတာင္ခြ်န္းလို တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေစရမယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကေလး ရလာခဲ့တယ္ ...

ကဲ ... ခင္ဗ်ားတို့ကေမးမယ္ေနာ္။ ေတာင္ခြ်န္းကေန 'ည' ဘယ္လိုျဖစ္လာခဲ့သလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ခြ်န္းကို ေန့ေန့ညည ခံစားရင္း ေတာင္ခြ်န္းက ဆဲြေခၚလာလိုက္တာ 'လ'ေရာ၊ 'ည'ေရာ ပါလာေတာ့တာပဲ ...
အဓိက,ကေတာ့ဗ်ာ ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုကို ထည့္လိုက္ျပီဆိုတာနဲ့ မဆုတ္မနစ္ သစၥာရိွေနဖို့ ကဗ်ာေတြေရးရင္း၊ လူမႈဒုကၡေတြ ရလာျပီး ရင္ထဲကို ဒဏ္ရာေတြ ၀င္လာျပီဆိုရင္ ဒီဖီလ္း နဲ့ ျပန္တိုက္ထုတ္ပစ္လိုက္တာပဲ ...
အဲဒါပဲ ... ရင္ထဲမွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ 'အျမဳေတ' ဒီညမွေပၚလာခဲ့ေတာ့တာ''
အားလံုး ၿငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စကားလည္း ဆံုးေရာ ကိုေ၀သာက ေဆးလိပ္ဖင္စီခံကို လက္မလက္သည္း ေပၚတင္ေဆာင့္ရင္း ''ဟုတ္တယ္'' တဲ့။ သူ စိတ္႐ႈပ္ေထြးလာရင္ ဖင္စီခံကို လက္သည္းေပၚ ေဆာင့္တတ္တာ သူ့အက်င့္။ ျပီးရင္ မ်ိဳသိပ္ထားတတ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြ လာေတာ့မယ္ေလ။
''ဟုတ္တယ္။ ဒါကိုကြ်န္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္ ခင္ဗ်ားတို့သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ေကာင္မေလးနဲ့ကိစၥ ဘယ္သူမွသေဘာမတူဘူး။ ဒါလည္း အျပစ္မဟုတ္ဘူး ေျပာရမွာဘဲ။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈတဲ့ ... အဲဒီစကားကိုပဲ အားနာနာနဲ့ သံုးရမွာ . တကယ္ပါဗ်ာ ... ဒီစကားကို သံုးရတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကိုအားနာတယ္။ သူ့အသက္အရြယ္၊ သူ့ဘ၀၊ သူ႔Feelingနဲ႔ သူ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ အမႈတစ္ခုအတြက္ သူတစ္သက္လံုး ခံစားေနရတယ္။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ေပးႏိုင္တယ္။ ၾကည္ျဖဴႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူ့ဘ၀ေအးခ်မ္းသြားျပီလား ...
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ့ သူ့ဘ၀လံုျခံဳသြားျပီလား ...လံုျခံဳမယ္၊ ေအးခ်မ္းမယ္ထင္လို့ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ၊ ခင္ဗ်ားတို့သိတဲ့အတိုင္း။ အခုေတာ့ဗ်ာ... ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ စကားလိႈင္းေတြ ေအာက္မွာ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ စုန္းစုန္းျမဳပ္၊ အင္း... သူ့အတြက္ေတာ့ တတိယအၾကိမ္ နစ္ျမဳပ္ျခင္းလို့ေ ေျပာရမွာပဲ။ ပထမအၾကိမ္ ဘ၀ပ်က္တဲ့ဒဏ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ထိုးႏွက္မႈက ထပ္တူပံ့ပိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ... အဲဒါေတြျပီးသြားေတာ့ သူ့ဘ၀ေလးေအးခ်မ္းေနတာ၊ အနည္ထိုင္သြားခဲ့တာ... ကြ်န္ေတာ္သာ မစ,ခဲ့ရင္ သူျငိမ္းခ်မ္းေနမွာဗ်။ အခု သူလည္း အေဟာင္းေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်စ္ရာေရာက္ခဲ့သလား ဆိုတဲ့အေတြးက သူ့ကိုျမင္လိုက္တိုင္းႏွိပ္စက္... သူ့ကိုေရွာင္ေနရေအာင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနတဲ့သူ့ကို မထားခဲ့ရက္ ...
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့စကားေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ ေမ်ာမသြားရေအာင္ စကားတစ္ခြန္း႐ွိတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားတို့ ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္း ''စစ္ပဲြေတြထဲမွာ စကားလံုးစစ္ပဲြက ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး'' ဆိုတာ အဲဒီစစ္ပဲြကို လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ လိုက္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာကို ကာဗာလုပ္ထားၾကလဲ သိလား....
 အေမြျဖတ္၊ ေဆြျဖတ္၊ မ်ိဳးျဖတ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ပါျဖတ္... ဘယ္လိုပဲျဖတ္ျဖတ္၊ ဘာေတြပဲျဖတ္ျဖတ္ ကြ်န္ေတာ္တို့ နွစ္ေယာက္ရဲ့ အျပန္အလွန္ထားရိွတဲ့ အခ်စ္၊ ေလးျမတ္သိပ္သည္းစြာလို့ ေျပာပါရေစဗ်ာ... ဒါ ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့ကာဗာပဲ။ စကားလံုးလိႈင္းေတြေနာက္ ေမ်ာမသြားခဲ့တာ နားလည္မႈမ်ားစြာနဲ့ အခ်စ္ေပါ့ဗ်ာ... အဲဒီအခ်စ္ကို အရင္းျပဳထားတဲ့သစၥာပါ့ဗ်ာ... အဓိကကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ရင္ တစ္စံုတစ္ရာ ကာဗာရိွဖို့လိုတယ္။ ဒါပဲ... အဲဒါပဲ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ တစ္ခုေပါ့''
စကားဆံုးသြားေတာ့ ဂစ္တာကိုေကာက္ကိုင္ၾကိဳးညႇိၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စ,တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့ အျမတ္ႏိုးဆံုးသီခ်င္း၊ အဖဲြ႕လိုက္ဆံုတိုင္း ပထမဦးဆံုး ဆိုေလ့ရိွတဲ့ သီခ်င္းေပါ့။
'' xxx ျပန္ခိ်န္လည္း ဆံုးျဖတ္ခိုင္မာေစ xxx ရာသီလည္း တြက္ခ်က္မွန္ကန္ေစ xxx စိတ္တူရာခို၀င္ xxx ျပည့္စံုခိ်န္ xxx ျပန္ခဲ့မယ္တဲ့ xxx ငယ္ရြယ္စဥ္ ရွာေဖြစြန့္ခဲ့ျပီ xxx မိုးဦးေရဆန္ xxx မိုးဦး ...
ကြ်န္ေတာ္တို့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေဆးလိပ္ေငြ့ေတြေ၀့၀ဲေနတယ္။ ေႏြဦးရဲ့အာရုဏ္က မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ေလ။ မိုးလင္းခါနီးက်လာတဲ့ ၾကည္လင္၀င္းစက္ေနတဲ့လမင္းၾကီးလည္း နည္းနည္းေတာ့မိႈင္းသြားျပီ။ အျဖဴေရာင္၀ိုးတ၀ါး နွင္းျမဴေတြၾကားထဲမွာ နက္ျပာေရာင္ေနာက္ခံနဲ့ စိမ္းညိႇဳ႕ေမွာင္တဲ့ ေတာင္ခြ်န္းရဲ့ထိပ္ဖ်ားဟာ အသက္၀င္လွပေနတယ္။ မ်က္လံုးအၾကည့္ကို လဲႊလိုက္ရင္ တစ္စံုတစ္ရာ ဆံုးရံႈးနစ္နာသြားေတာ့မလိုဘဲ။ မ႐ိုးႏိုင္၊ မေမာႏိုင္၊ မေညာင္းႏိုင္... ႐ႈခင္းမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ကို ကိုေအာင္မြန္ရဲ့အသံက လႈပ္ႏိႈးတယ္။ မ်က္မွန္ကေလးကို လက္နဲ့ေထာက္မပင့္တင္ရင္း ...
''ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေတာင္ၾကီးမွာ အလြမ္းဆံုးကဘာလဲသိလား ...ေတာင္ခြ်န္းဗ်။ ေတာင္ခြ်န္းကို အလြမ္းဆံုး ...အခုလို ေႏြဦးေပါက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆာင္းျဖစ္ျဖစ္ သံုးရာသီအလြမ္းေပါ့ဗ်ာ... ဟဲ ...ဟဲ''
''အဲဒါနဲ့ေသာက္ျဖစ္ေရာလား''
''မွန္တာေပါ့ ...တစ္ခါတစ္ခါ ေအာက္ဒိုးထြက္ျပီဆိုရင္ မ်က္စိေရွ့ကျမင္ကြင္းေတြက ပိုအသက္၀င္ေနတာ။ တစ္ခါက သာဓုကန္ကို ေအာက္ဒိုးထြက္ၾကတာ။ နည္းနည္းေလးလည္း မွန္ေနတာကိုး။ ကင္းဘတ္အျဖဴေပၚမွာ အျပာေရာင္ ဟဲ ..ဟဲ။ ေ၀ါဒစၥေနရဲ့ အျပာေပါ့။ အဲ... အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေပါ့ နွင္းျမဴေတြကို အျဖဴေရာင္ကင္းဘတ္စခ်န္ျပီး အစိမ္းကို လိုက္ရွာ... ေတာင္ခြ်န္းကိုအမိအရလိုက္ဖမ္းတာ...၀မ္းနည္းတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္လံုးရင္းနီွးခဲ့တဲ့ပံုရိပ္ကို မေဖာ္ႏိုင္ဘူး။ မဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္လဲသိလား... စုတ္တံကိုကိုင္ျပီး လက္ေတြတုန္ေနတာ။ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်ည့္နဲကသြားသလို အားေတြ ကုန္သြားလိုက္တာ။ ေနာက္... အေဆာင္ျပန္လာတာ လက္ထဲမွာ စုတ္တံၾကီး ကိုင္လို့။ ဟား.. ဟား... ဟား... ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ ဆရာကသိမ္းလာေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ။ အႏုပညာဆိုတာ လုပ္ယူရတာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ... တစ္ခြန္းတည္း တစ္ခြန္းတည္း.....''
ကြ်န္ေတာ္တို့ ကိုေအာင္မြန္ရဲ့စကားမွာ နစ္ေမ်ာေနတုန္းမွာပဲ အာ႐ုဏ္ေရာက္လာတယ္။ ျဖဴ၀င္းေတာက္ပတဲ့ အလင္းတန္းေအာက္မွာ အျဖဴရိပ္ေငြ႕ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာ ''သခၤါရ'' ဆိုတဲ့နာမည္နဲ့  Performance တစ္ပဲြကို ၾကည့္ေနရသလိုပဲ။ အခုရိွေနေပမယ့္ ခဏေနရင္ ရိွခ်င္မွရိွေတာ့တာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္တို့ စိတ္ေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အစိုးမရႏိုင္တဲ့ စိတ္အဟုန္ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို့မွာရိွတယ္။
အဲဒီစိတ္အဟုန္ေတြနဲ့ ဘ၀ကိုရပ္တည္ေနပါတယ္။ ဘ၀မွာရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ လိုက္မမီႏိုင္တဲ့ လူမႈအဆင့္အတန္းေတြ၊ လက္မခံႏိုင္တဲ့ အသားလြတ္ ဖိႏွိပ္ခံရမႈေတြ ဒါေတြရဲ့ထြက္ေပါက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႐ိုးရွင္းျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္အဟုန္ပါပဲ။
စိတ္အဟုန္တစ္ျဖစ္လဲ အာရံုခံစားမႈေတြကို စုတ္တံကတစ္ဆင့္၊ ေဘာပင္ကတစ္ဆင့္၊ ဂစ္တာၾကိဳးကတစ္ဆင့္၊ အသံအိုးနဲ့ေလျြပန္ေတြကတစ္ဆင့္ ျပန္လႊတ္ျပီးတဲ့အခါ ဦးေႏွာက္ေကာလူပါ ဟင္းလင္းျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘာ့ေၾကာင့္၊ ဘာ့အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ နစ္မြန္းပ်က္စီးလုနီးတဲ့အခါ .... အေမွာင္ကမၻာမွာ ၀ဲလည္ေနရတဲ့အခါ.... ေရကအတားအဆီးေတြကို မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို့ ယံုၾကည္မိတဲ့အခါ.. လသာျခင္း၊ မသာျခင္းဆိုတာထက္ အေရးပါတာက ပစၥကၡေလာကမွာ ခိုင္ၿမဲတဲ့၊ တည္တံ့တဲ့၊ မေဖာက္မျပန္ သစၥာသေဘာကို ေဆာင္တဲ့စိတ္ဓာတ္တစ္ခုရိွေနဖို့လိုတာပါပဲ။
ေဟာ... စူးရွတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေတြက နွင္းျမဴေတြကို အနိုင္ယူခဲ့ဖူးသလို အခု နွင္းျမဴထုထည္ေအာက္မွာ စူးလက္တဲ့ ေနမင္းၾကီးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္၀ပ္ေနလိုက္တာ ပန္းသီးရဲရဲတစ္လံုးလို ရဲလို့ေနပါပေကာလား ....။ ။

အျဖဴရာင္ (ေရႊ)
မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊
အမွတ္ ()၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၆ ခုနွစ္ ။