ကၽြန္မတို့ေတြဟာ ဘ၀မွာ လမ္းေတြအမ်ားၾကီး ၾကံဳဖူးခဲ့ၾကသလို လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကိုလည္း ႀကံဳဖူး
ခဲ့ၾကပါလိမ့္မယ္။ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္သူ ၊ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သူ ၊ မွန္မွန္ေလွ်ာက္သူ ၊ ပန္း၀င္သူ......အဲဒီလူေတြ အျပင္ လမ္းေပ်ာက္သူ ၊ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္သူ ၊ စမ္းတ၀ါး၀ါးလမ္းမွားေနသူေတြကို လမ္းေပၚမွာ၊ လမ္းေဘးမွာ၊ လမ္းရဲ့အေ၀းမွာ.. ေန့တစ္ဒူ၀ၾကံဳၾကရလိမ့္မယ္လို့ထင္ပါတယ္။
အခုကြ်န္မတင္ျပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေလးက ပတ္၀န္းက်င္ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ ကိုယ္ေတြ့ မွတ္တမ္းေလးပါပဲ။ ကိုယ္ေတြ့ေလးကိုပဲ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ၊ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြနဲ့ ေပါင္းစပ္တင္ျပခ်င္တာမို့ အတၱေဘာင္ထဲက မလြတ္ဘူးဆိုရင္လဲ အေတြ႕အၾကံဳနည္းပါးသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ခြင့္လြတ္ၾကေစလိုပါတယ္။
( ၁ )
အေဆာက္အဦ ေဆာက္တဲ့အခါ ၊ ေရတြင္း ေရကန္ တည္တဲ့အခါ ၊ ေခာတ္မီၿမိဳ႕ျပကို တည္ေဆာက္
ၾကတဲ့အခါ ေျမနီအုတ္ကို မျဖစ္မေန သံုးၾကရပါတယ္။ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးကို တူးဆြ ေရနဲ့နွပ္ ၊ စက္ထဲထည့္ၾကိတ္ ျပီးမွရလာတဲ့ အုတ္က စက္အုတ္ေပါ့...။ ဒါမွမဟုတ္ မိရိုးဖလာနည္း ေျခေထာက္ေတြ၊လက္ေတြအသံုးခ်ျပီးမွ ရလာတဲ့အုတ္က လက္အုတ္ေပါ့...။ စက္ကတိုက္ရိုက္ ထြက္လာတဲ့ စက္အုတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ လူအားအဆင့္ဆင့္နဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ ထြက္လာတဲ့ လက္အုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမအဆင့္ စိုေနရာကေျခာက္သြားေအာင္ အရင္ေနပူလွမ္း (သို့မဟုတ္) ေလနဲ့အေျခာက္ခံ လွမ္းၾကရ တယ္...။ တကယ္လို့မ်ား အုတ္မေျခာက္ခင္...အုတ္အတြင္းပိုင္းက စိုေနေသးတဲ့အခိ်န္မွာ ေလာၾကီးျပီးမီးရိႈ့မိတယ္ဆိုပါစို့ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္အသံေတြထြက္ျပီး အုတ္ေတြက်ိဳးကုန္ေတာ့တာကိုး...။
အဲဒီ အုတ္ေျခာက္ေတြကို မီးရိႈ့တဲ့အခါ သံုးတဲ့ ဖိုအမို်းအစား နွစ္မ်ိဳးရိွတယ္...။ကုန္က်စရိတ္မ်ားျပီး ပထမတန္းစား အုတ္ထြက္တဲ့ ဖိုမ်ိဳးကို ''က်င္မနိ'' လည္း ေခၚတယ္...''ကုလားဖို'' လည္းေခၚတာေပါ့...။အေသလုပ္ထားတဲ့ မီးဖိုၾကီးထဲအုတ္ေတြ စီထည့္ ၊ အေပၚကလည္း အပူလံုေအာင္၊ အပူေတြစီးကူးျပီးအလဟသမျဖစ္ရေအာင္ေျမၾကီးေတြနဲ့ ျပန္ဖံုး...''မီးေပါက္'' လို့ေခၚတဲ့ ထင္းထည့္ရတဲ့ အေပါက္ေတြကို သံဒယ္ပိုင္း အထူၾကီးေတြနဲ့ အုပ္ထားျပီးထင္း ထည့္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့မွ သံဒယ္ပိုင္းၾကီးဖြင့္ ထင္းေပါက္ျခမ္းေတြကို အေပၚကေနပစ္ထည့္ရတာေပါ့....။အဲဒီမီးဖိုၾကီးက အုတ္ ၃-သိန္း ၊ ၄-သိန္း ဆံ့သေလာက္ထည့္လို့ရတယ္...။ ပံုစံတက် စီထားတဲ့မီးဖိုရဲ့တစ္ဘက္ထိပ္က မီးစ ရိႈ့ျပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဘက္က မီးခိုးေခါင္းတိုင္ၾကီးေတြ အသင့္ျပင္ထားေတာ့တာ...။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္လို့မီးရိႈ့ျပီဆိုတာနဲ့ အုတ္ၾကို၊အုတ္ၾကားမွာ ခိုေအာင္းေနတဲ့ေလေတြကို...မီးခိုးေခါင္းတိုင္က လွမ္းဆဲြတာဆိုေတာ့ တေ၀ါေ၀ါအသံေတြကို ခပ္ေ၀းေ၀းကၾကားေနရတာ ။မီးရိႈ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြဆိုတာကလည္း ေနပူ ၊မိုးရြာ ေက်ာဗလာနဲ့ ၊ အပူဒဏ္ခံနိုင္ေအာင္ ေသာက္ထားတဲ့ အရက္နံ့ တေထာင္းေထာင္းနဲ့...။
အဲဒီမီးဖိုၾကီးေဘးမွာ ကုန္တင္ကားၾကီးေတြနဲ့ တိုက္ခ်ထားတဲ့ ထင္းတံုးၾကီးေတြကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာကၤ်ားၾကီးေတြက ေပါက္ဆိန္နဲ့ တစ္ခြမ္းခြမ္းခဲြရတာေပါ့..မီးေပါက္ရဲ့ထိပ္၀က တစ္ေပေလာက္ပဲရိွတာဆိုေတာ့ လူတစ္ဖက္ေလာက္ရိွတဲ့ထင္းတံုးၾကီးေတြကို ေပါက္ျခမ္းလုပ္လိုက္မွ ဆံ့ေတာ့မွာကိုး...မာေက်ာက်စ္လစ္တဲ့ သက္တမ္းရင့္ လူတစ္ဖက္ေလာက္ထင္းတံုးကမွ လိုအပ္တဲ့မီးေပါင္ရမွာ၊ ထင္းကုန္သက္သာမွာ၊အုတ္အေရအေသြးေကာင္းမွာဆိုေတာ့ ထင္းတံုးၾကီးေလ ၾကိုက္ေလေပါ့။ အဲဒီခဲြထားတဲ့ ''ေပါက္ျခမ္း'' ဘ၀ကေန မီးဖိုထဲက မီးကီ်းခဲဘ၀ေရာက္...ကားၾကီးတစ္စီး စာထင္းလဲ ျပိဳက္ကနဲ...ေနာက္တစ္စီးလဲ ျပိဳက္ကနဲ...။ ထင္းထည့္တဲ့မီးေပါက္ကို အုပ္ထားတဲ့သံဒယ္ပိုင္း အထူစားေတြကိုမ်ား သံခြ်န္နဲ့ မ ဖြင့္လိုက္ျပီဆိုရင္ မီးညြန့္ၾကီးကလူတစ္ရပ္နီးပါး ေထာင္တက္လာတာ။ အဲဒီမီးေပါက္ကေန''မီးဆရာ''က လိုခ်င္တဲ့အေနအထားၾကည့္ျပီး ထင္းအတိုးအေလွ်ာ့ လုပ္ရတာေပါ့။ေဆာင္းတြင္းဆို နည္းနည္းေတာ္ေသး၊ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ေႏြေခါင္ေခါင္အပူဒဏ္နဲ့ မီးဖိုၾကီးရဲ့အပူဒဏ္ေပါင္းျပီး ေညွာ္နံ့ေတြေတာင္ ေထာင္းေထာင္းထ ေနသလားထင္ရတာ ...။ ဒီလိုဖိုမ်ိဳးက ကုန္က်စရိတ္ၾကီးသေလာက္...အုတ္ေကာင္းတယ္။ တစ္ျပိဳင္္တည္း အုတ္ ၃/၄ သိန္းထြက္တယ္၊ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ မီးဆရာဆိုရင္ေရွ့က မီးရိႈ့ရင္း၊ ေနာက္က အုတ္ဆက္စီတာ အုတ္၁၀သိန္းေလာက္တစ္ဖိုတည္းနဲ့၊ တစ္ျပိဳင္တည္း ရတတ္တာေပါ့...။
ေနာက္တစ္မို်းက ''ဗမာဖို''လည္းေခၚ...''ဒံုးဖို'' လည္းေခၚတာေပါ့...။ သူကမိုးတြင္းလို အခိ်န္လုျပီး လုပ္ရတဲ့ရာသီမွာ ဒါမွမဟုတ္ ထင္းေကာင္းရွားတဲ့ေဒသမွာ ဒါမွမဟုတ္ အေခ်ာင္လိုက္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာသံုးတယ္...။ အၾကီးဆံုးဆိုတဲ့ဖိုမွ အုတ္(၂)သိန္းပဲဆန့္တာကိုး ဒါေပမယ့္ ကုန္က်စရိတ္သက္သာတယ္၊ အုတ္ညံ့့တယ္။ ''က်င္မနိ''ဖိုက ထင္းကိုအေပၚကခ်ေပးျပီး ဒံုးဖိုကထင္းကို ေအာက္ကထိုးသြင္းရတာ။ စတုရန္းပံု၊ စတုဂံပံု ပံုစံမို်းစံုရိွတယ္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ပိရမစ္လိုပံုမို်းေပါ့...။ ေအာက္ကထင္းထည့္ဖို့ တိုးယိုေပါက္ဂလိုင္ခ်န္ျပီး အေပၚကအုတ္ကိုအလပ္အဟာမရိွ ပိတ္ေနေအာင္္စီတာ။ မီးရိႈ့ခိ်န္ဆိုရင္ တစ္ေပေလာက္လံုးပါတ္ရိွတဲ့ ထင္းတံုးကိုမွ်င္၀ါးနဲ့ ေနာက္ကအားကုန္ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ မီးေတြ ကိုဟုန္းဟုန္းေတာက္ေပါ့....။
တစ္နွစ္...တစ္နွစ္ကို ထင္းကားေတြရာခီ်ျပီးသံုးခဲ့ရတာ ။ ကြ်န္မအေဖကခိုင္းေတာ့ ကြ်န္မတို့ညီအစ္မက အလုပ္အေၾကာင္း၊ ထင္းအေၾကာင္း ေနာေက်ေနတယ္ပဲေျပာပါေတာ့...။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုမွမခံစားရဘူး...။ထင္းခုတ္သမားေတြ၊ ထင္းခ်အလုပ္သမားေတြ၊ ကားသမားေတြ၊ သက္ဆိုင္ရာက႑အလိုက္ အုတ္လုပ္ငန္းကအလုပ္သမားေတြ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ေရတြက္ၾကည့္ရင္ လူတစ္ရာေလာက္ကို အလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ရွင္...နိုင္ငံေတာ္ကိုအခြန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အလုပ္ရွင္တစ္ဦးအျဖစ္ ဂုဏ္ေတာင္ယူလိုက္ေသးတာ၊ ငါတို့ေနာက္မွာငါတို့ကိုမီွခိုေနတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးပါလား ဆိုတဲ့ပီတိက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဟုတ္တာမလုပ္မိေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးေနသလို၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္အားတက္ေစတာပါ။ အဲဒါ ၁၉၉၀ ခုနွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေပါ့...။
ထင္း၀ယ္ရင္ကားေပၚတက္ၾကည့္ရံုတင္မကေသးဘူး...ထင္းေတာထဲအထိလိုက္ျပီး ေတာလိုက္ေဈးျဖတ္ျပီး၀ယ္တာ။ ပ်ဥ္းကတိုးပါရဲ့လား...အင္ၾကင္းပါရဲ့လား...ေထာက္ၾကံ့ပါရဲ့လား....ပ်ဥ္းမပါရဲ့လား။ ေဂြး၊ နဘဲ၊ လက္ပံ၊ ကသစ္၊ သရက္၊ ေညာင္....အဲသလို အပြသားေတြမ်ားရင္သတ္မွတ္ေဈးထက္..သံုးခို်း တစ္ခို်းေလွ်ာ့ျပီးရွင္းလိုက္တာပဲ...။အဲဒါေတာင္ၾကီးမွာ အုတ္လုပ္တုန္းကေပါ့ ။ မနၱေလးဘက္ေရာက္လာေတာ့ ''ဒုဌ၀တီ'' တစ္ေၾကာကေမွ်ာလာတဲ့ ထင္းေဖာင္ေတြ၊ ထင္းေမာ္ေတာ္ေတြကို ေဖာင္ျပတ္၀ယ္ရတာ။ ''ဒုဌ၀တီ''က ေတာၾကီးေတာ့ အင္ၾကင္းပဲလိုခ်င္တာဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးလံုး အင္ၾကင္း သားေတြခ်ည္းေပါ့....။
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းနူးညံ့တဲ့ေျမသားေတြကို သံျဖစ္လုနီးနီ မာေက်ာေအာင္ မီးဖုတ္ရမွေတာ့ ထင္းသားမာမွျဖစ္ေတာ့မွာ ေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ မီးေပါင္ေရာက္ေအာင္အမာသားကမွ စံခိ်န္မီမယ္၊ထင္းကုန္သက္သာမယ္ေလ...။ ဒံုးဖိုမွာမီးရိႈ့တဲ့အခါအုတ္ကို အလပ္အဟာမရိွ ပိတ္ေနေအာင္စီရတာ အုတ္...အုတ္ခ်င္းမီးကူးတဲ့ စနစ္ဆိုေတာ့ မီးနဲ့တိုက္ရိုက္ထိတဲ့အုတ္ခဲေတြက မီးခိုးရင့္ ေရာင္ေပါက္ျပီး...ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ခ်ပ္အတဲြလိုက္ အုတ္တစ္ခဲျခင္း ပံုစံပ်က္ျပီး ဒုလိုက္၊ ဒယ္လိုက္ျဖစ္ကုန္တတ္တာ...အဲဒါကို အုတ္ေလာကအေခၚ...သံေရာင္ေပါက္တယ္၊ေခ်ာ္တဲြတယ္ ေခၚတာေပါ့။ ဒံုးဖိုမွာ အဲဒီလိုသံေရာင္ေပါက္ေအာင္၊ ေခ်ာ္တဲြေအာင္မီးရိႈ့မွ အေပၚအုတ္ေတြပထမတန္းစား စာရင္း၀င္မွာေလ။ အဆံုးသတ္ရရင္ ထင္းအမာသား...မာေလၾကိဳက္ေလပဲ၊ ေထာက္ၾကံ့လဲသံုးတာပဲ တစ္ခါတစ္ေလပါလာတဲ့ ပ်ဥ္းကတိုးလဲသံုးတာပဲ။ ကြ်န္းကိုေတာ့ မသံုးဘူး။ တိုင္းျပည္ခ်စ္လို့၊ တန္ဖိုးနားလည္လို့ဆိုတာထက္ မိႈင္းစဲြလို့...။အုတ္ဖိုထဲကြ်န္းသားထည့္လိုက္ရင္ အုတ္ေတြမိႈင္းစဲြျပီး မည္းကုန္ေရာ။အဲဒါေၾကာင့္မသံုးတာ...။
( ၂ )
အဲဒီလိုနဲ့အခိ်န္ေတြက ၂၀၀၀ခုနွစ္ကိုျဖတ္သန္းသြားၾကတယ္။မဂၢဇင္းေတြထဲ၊ စာေစာင္ေတြထဲက''ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး'' အေၾကာင္းအရာကို သတိထားမိလာတယ္...။ကြ်န္မတို့အားလံုးရဲ့ေနရာအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေနြးေနၾကတာ၊ အခ်က္အလက္ေတြတြက္ျပေနတာ၊ ရာစုနွစ္ အစပိုင္းနဲ့ အဆံုးပိုင္းပတ္၀န္းက်င္ေတြကိုနိႈင္းယွဥ္ျပေနၾကတာ.. . အမ်ားၾကီးပါပဲ...။ ေျခာက္ခန္းသြားတဲ့ ပင္လယ္ၾကီး...၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သစ္ေတာၾကီးေတြ...၊ သံုးဖို့မသင့္ေတာ္ ေလာက္ေအာင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ကမၻာ့ျမစ္ၾကီးေတြ...၊ ကမၻာၾကီးပူေနြးလာတာေတြ...၊ ဖန္လံုအိမ္ အာနိသင္ေတြ...အိုဇုန္း လႊာၾကီးရဲ့ အေၾကာင္းေတြ.....ဒါေတြအတြက္ ျြကပ္ျြကပ္အိတ္ကေလးတစ္အိတ္ေတာင္ မသံုးသင့္တာကိုအခ်က္အလက္ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ့ ခ်ျပေနၾကတာ၊ ကမၻာရြာၾကီးက ၀ိုင္းျပီးေဆြးေနြးေနၾကတဲ့အခိ်န္မွာ....ကြ်န္မနဲ့ ကြ်န္မတို့မိသားစုက သစ္ပင္ေတြရာခီ်ဖ်က္ဆီးေနခဲ့ပါလားလို့ ေတြးမိလာတယ္။ အဲဒီလိုေတြးမိတဲ့အခိ်န္က စ ျပီးလူမသိ သူမသိဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။
ဒီအျမင္၊ ဒီအေတြးနဲ့ ကြ်န္မတို့အုတ္လုပ္ငန္းၾကီးကို ရပ္ဆိုင္းပစ္နိူင္တဲ့သတိၱ ကြ်န္မမွာမရိွဘူး..။ဥု လို့အမည္တပ္ထားတဲ့ အုတ္လုပ္ငန္းၾကီးကိုကြ်န္မတို့ မိသားစုတင္မီွခိုေနတာမဟုတ္ပဲ... ရာခီ်တဲ့အလုပ္သမား မိသားစုေတြလည္းမီွခိုေနတယ္ေလ...။ ဒီအုတ္လုပ္ငန္းကိုပဲ ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ အဓိကစီးပြားေရးအျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ကိုး ။ ဒုဌ၀တီျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ...ေလကေလးတျဖဴးျဖဴး က်စိမ့္ေလးတစ္ခြက္နဲ့ ထင္း၀ယ္ရတဲ့အလုပ္မွာ အရင္လို မသာ
ယာေတာ့ဘူး၊ အလိုလိုေနရင္းတြန့္ဆုတ္ေနမိေတာ့တာ...။ ဆရာမဂ်ဴးလို ေဈး၀ယ္တာကအစၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္အစား အ၀တ္အိတ္တို့၊ ေတာင္းတို့ သံုးနိုင္ေလာက္ေအာင္ျပတ္သားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး စိတ္ရိွခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ဘာမွမသိခင္ တုန္းက အခုလက္ရိွအုတ္ဖိုပိုင္ရွင္ေတြလို..'' ေဟ့ အုတ္ထင္းဆိုရင္ အင္ၾကင္းမွ၊ေထာက္ၾကံ့မွ'' ဆိုတဲ့၊ ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ရိွရင္ အခုလို ''ဗံုမဟုတ္၊ ပတ္မဟုတ္'' ဘ၀ကေတာ့ ေနေပ်ာ္မွာပဲ...။
ကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္းဟာ ေျခနွစ္ဖက္သြားသာရံုလား၊ လမ္းမက်ယ္ၾကီးလား၊ အျပန္မရိွတဲ့တစ္လမ္းသြားလား၊ အသြားအျပန္နွစ္လမ္းသြားလား၊ ေခ်ာက္နက္ေတြ...ေတာင္ကဗၻားရံေတြ ျပည့္ေနတဲ့အႏၱရာယ္လမ္းလား..ပန္းေရာင္စံု ဘယ္ညာ၀န္းတဲ့ေပ်ာ္စရာလမ္းေပပဲလား...။
လမ္းေပၚမေရာက္ခင္တင္ စဥ္းစားရမွာ၊ေလ့လာရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ့ အခိ်န္ျပည့္ေလ့လာ ေနရမွာ...ဒါမွကိုယ္စိတ္နွလံုးသံုးပါးလံုးနဲ့ ညီညႊတ္မွ်တတဲ့ ''လမ္းမွန္'' ကိုေရြးခ်ယ္နိုင္မယ္၊လိုအပ္ရင္ အသစ္ေျပာင္းနိူင္မယ္ မဟုတ္လား...။
ေနာက္ပိုင္း အုတ္လုပ္ငန္းကို အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရပ္ဆိုင္းပစ္လိုက္တဲ့အခါကြ်န္မရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားတယ္...။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအျမင္ေၾကာင့္ရပ္တာမဟုတ္ပဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရပ္ရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ လိပ္ျပာသန့္သြားတဲ့အျဖစ္က ကြ်န္မဘ၀ကိုစိတ္ၾကည္နူးမႈနဲ့ေက်နပ္ေစတယ္။ အုတ္လုပ္ငန္းကို ရပ္ပစ္လိုက္လို့လိပ္ျပာသန့္သြားရတဲ့အျဖစ္ထဲမွာ အရြယ္မေရာက္သူအလုပ္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ကေလးသူငယ္ဥပေဒကလည္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
( ၃ )
ကြ်န္မတို့ အုတ္လုပ္ငန္းမွာအရြယ္စံုကြ်မ္းက်င္အလုပ္သမား မီွခိုသူမပါ အေယာက္(၇၀)ေလာက္သံုးရတယ္။အဲဒီကြ်မ္းက်င္အလုပ္သမားေတြထဲမွာ ဖေအ၊မေအေတြက အလုပ္လုပ္ေတာ့ ''ေပါက္ခံု'' လို့ေခၚတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ အုတ္ေပါက္တဲ့ တဲကေလးမွာ နို့စို့ကေလးကိုအ၀တ္ပုခက္နဲ့ခိ်တ္ျပီး သိပ္ထားမယ္...။သူ့အထက္ကေလးက ဘ၀တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေပါက္ခံုေဘး သဲပံု၊ရံႊ့ပံုေပၚမွာေဆာ့မယ္...။ အဲဒီကေလးထက္ၾကီးတဲ့ကေလးက ဖေအ၊မေအကို တတ္နိုင္သမွ်၀င္ကူလုပ္မယ္။ အဲဒီလိုနဲ့ မိဘေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆာ့ရင္း၊ ကစားရင္း အလုပ္သင္ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးကမိဘေနရာ အစား၀င္လုပ္ေပးမယ္...။ အတူတူတဲြလုပ္ရတဲ့အလုပ္သမားေတြကလည္း ဘ၀တူေတြဆိုေတာ့...ကေလးကိုညွာျပီး တဲြေခၚမယ္....။အဲဒီလိုနဲ့ အဲဒီကေလးေတြက...အလုပ္သင္ဘ၀ကေန အလုပ္သမားရင့္မာၾကီးျဖစ္သြားေရာ.....။
မိဘေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ့လမ္းျပသြန္သင္မႈေအာက္မွာပဲ အရြယ္ကေလးရလာတာနဲ့ ေယာက်ာ္းေလးကလည္း ေဆးလိပ္ကေလးတဖြာဖြာ၊ အရက္ကေလးတျမျမေပါ့...။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ဗီဒီယိုရံုသြားရင္း ၊သြားရင္းက ကိုယ္တိုင္မင္းသမီးျဖစ္ သိပ္မၾကာခင္ ကေလးတို့လို၊တဲြေလာင္းေပါ့ေလ...။
အဲဒီဘ၀ေတြနဲ့ ေန့တိုင္းထိေတြ့ဆက္ဆံေနရတဲ့ ကြ်န္မအဖို့ေတာ့သတိမမူရင္...ဂူမျမင္ဘူး။ သတိမူလိုက္တာ နဲ့...အရာအားလံုးရဲ့ေကာင္းကို်းဆိုးျပစ္ေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္လာရေတာ့တာပဲ။ အလုပ္သမားဘ၀ဆိုတာ မိသားစုစီမံကိန္းကိုမသိဘူး။ အနာဂါတ္မရိွ၊ အတိတ္မရိွ...တကယ့္ ပစၥုပၸန္သမားသက္သက္...။ မေန့က မစားခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးျပီး လြမ္းမေနသလို မနက္ျဖန္ မစားရမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မေနဘူး...။ ဒီေန့အတြက္ထမင္းစားျပီး ဗီဒီယိုရံုေျပးနိူင္ဖို့က အေရးၾကီးဆံုး...။ အဲဒီလိုဘ၀ေတြမွာ ''တားေဆး'' ဆိုတာလည္းမသိဘူး... ''သားဆက္ျခား''တာလဲမသိဘူး... ''အနာလဲေပ်ာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္'' ဆိုတာလိုပဲ... ေမြးတုန္းခဏပင္ပန္းဆင္းရဲတာလဲ ေပ်ာက္ေရာ... ေနာက္တစ္ဗိုက္ေရာက္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ မိဘနဲ့သားသမီး အခို်းမညီေတာ့ဘူး၊ ရွာေကြ်းနိုင္တဲ့ မိဘကနွစ္ေယာက္တည္း...ေမြးထားတဲ့ကေလးေတြက တစ္ျပံုတစ္မ ဆိုေတာ့...''နတ္ထြင္းတဲ့ခံတြင္းေတြ'' အခိ်န္မီစိုေျပနိုင္ဖို့အတြက္...အရြယ္မေရာက္ေသးလည္း ခိုင္းရတာပဲ။
(၁၀) နွစ္အထက္ေရာက္လာရင္ေငြရွာတဲ့...ေငြ၀င္တဲ့အလုပ္မွာ၀ိုင္းကူမယ္။ (၅)နွစ္ေက်ာ္ရင္ ေငြမ၀င္ေပ
မယ့္ အေရးၾကီးတဲ့...ခ်က္တဲ့၊ျပဳတ္တဲ့အလုပ္ေတြမွာ ၀ိုင္းကူမယ္...။ ဒါထံုးစံပဲ။ ၇နွစ္၊ ၈နွစ္ကေလးမေလးက တစ္မိသားစုလံုး စားမယ့္ထမင္းအိုးၾကီးကို မနိုင္အင္ကာ....မ ငဲွ့မယ္၊ ေနာက္မီးေတာက္ေနတဲ့ထင္းေတြ ေဘးကျပာပံုထဲထိုးထည့္...။ မီးကီ်းခဲေတြက်န္ေနေသးတဲ့ဖိုခြင္ေပၚ ထမင္းအိုးပစ္ထားခဲ့ျပီးနို့စို့ကေလး ခါးထစ္ခြင္ခီ် ...နို့ညွာကေလးလက္ဆဲြ ဘ၀တူကေလး
အေဖၚေတြနဲ့ ရံႊ့ေတြ၊ သဲေတြၾကားေဆာ့မယ္၊ ျပီးရင္ အုတ္စက္ေတြမွာအုတ္လုပ္ဖို့ေျမယူရင္း ခ်ိဳင့္သြားတဲ့ ''ေျမစာက်င္း'' လို့ေခၚတဲ့ ေရကန္ထဲေရဆင္းခို်းၾက၊ ေရေဆာ့ၾကတာ ေခါင္းကဆံပင္ေတြေျပာင္းဖူးေမႊးလို နီရဲေနတဲ့အထိေပါ့...။
၁၀ နွစ္ေက်ာ္တဲ့ကေလးေတြကိုယ္တိုင္က မိဘအလုပ္မွာ လိုလိုလားလား၀င္ကူလုပ္မယ္....။ ေတာင္ျပံုးပဲြ၊ ရတနာ့ဂူပဲြကတည္းက ေငြၾကိုယူထားတဲ့ ေန့စဥ္တာ၀န္က်အလုပ္ကို အဲဒီသားသမီးေတြအကူအညီနဲ့ သတ္မွတ္ခိ်န္ ထက္ေစာေအာင္လုပ္၊ ပိုတဲ့အခိ်န္မွာ ပုတ္ျပတ္အလုပ္တစ္မို်းမို်းကို...''အုတ္စက္ပိုင္ရွင္'' ဒါမွမဟုတ္ ''အလုပ္ေခါင္း''ဆီမွာေတာင္းျပီး မိသားစုအားနဲ့ ၀ိုင္းလိုက္၊၀န္းလိုက္ရင္...မိသားစုအတြက္အပို၀င္ေငြ ရလာတာေပါ့။ အပို၀င္ေငြ ဆိုေပမယ့္ မိသားစုစားအိုးကိုျဖည့္မယ့္ အဓိက၀င္ေငြလည္းျဖစ္ေသးတာကိုး။ ရာသီမတိုင္ခင္ ၾကိုသံုးယူထားတဲ့ေငြေတြက အေျြကးေဟာင္းဆပ္ရတာနဲ့ အိမ္အတြက္လိုတာတို့တို့တိတိ ၀ယ္တာနဲ့ တကယ္အလုပ္လုပ္တဲ့ အခိ်န္မွာကုန္ျပီေလ။ အဲဒီေတာ့ ၾကိုသံုးေငြခုနိွမ္ျပီးပိုတာက ဆန္ဖိုးပဲရိွေတာ့တာဆိုေတာ့ ေန့စဥ္အပို၀င္ေငြမရွာနိုင္တဲ့ေန့ ဟင္းမပါတဲ့ေန့ေပါ့... အဲဒီအတြက္...သူ့မိဘက သူ့ကေလးကိုခိုင္းတာ သူတို့ရဲ့အျမင္မွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ျဖစ္ေနတာကကြ်န္မ...။
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း မသိခင္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး...သိျပီးမွျဖစ္လာတာ ။ ၂၀၀၀ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ''အရြယ္မေရာက္သူ အလုပ္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ျပႆနာ'' ကိုေဆြးေနြးေ၀ဖန္သံေတြ....သတိထားမိလာတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကလည္း ကေလးအလုပ္သမားေတြနဲ့ မကင္းတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေခါင္းခဲရေတာ့တာပဲ။ ကေလးေတြကိုအလုပ္ မလုပ္ခိုင္းရင္. သူတို့မိသားစုေတြကို တင္ေကြ်းထားဖို့ပဲ ရိွေတာ့တာ...။ အဲလိုတင္ေကြ်းထားရေအာင္ကလည္း ဘဲအုပ္က တစ္ရာ၊ နွစ္ရာ....မေဗဒါက တစ္ပင္တည္းမဟုတ္လား...။
တစ္ရက္ေတာ့....ဥပေဒနဲ့ေက်ာင္းျပီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီက ကေလးသူငယ္ဥပေဒ ကိုငွားဖတ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးသူငယ္ဥပေဒပုဒ္မ ၆၅ကို ဖတ္ျပီးမွသက္ျပင္းခ်နိုင္တယ္...။ အစိုးရကျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒအရ ကြ်န္မရဲ့လုပ္ငန္းခြင္က ကေလးေတြ၊ မိဘေတြအျပင္ တာ၀န္ရိွသူ ကြ်န္မတို့မိသားစုပါ အျပစ္မရိွဘူး...ဥပေဒအရ သက္ျပင္းခ်နိုင္ပါတယ္။ လူမႈေရးကျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒအရလည္းခြင့္လႊတ္လ်စ္လ်ဴရႈနိူင္ပါတယ္...။ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြနဲ့ ျပဌာန္းထားတဲ့ဥပေဒမွာေတာ့...ျငိေနတာအမွန္ပဲ...။
၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အုတ္လုပ္ငန္းကိုရပ္ပစ္လိုက္ရတဲ့အခိ်န္မွာ...စိတ္ခံစားမႈေတြ လြတ္လပ္သြားတဲ့အျဖစ္က ဘာအလုပ္ လုပ္ရမွန္းမသိတဲ့၀မ္းနည္းမႈနဲ့ အားျပိဳင္ေနခဲ့တယ္....။ ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို့ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးဆိုရင္ ... ေနာက္တစ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား...။
( ၄ )
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ရန္ကုန္ျမို့မွာ အေျခခ်ျဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္မတို့ေနာက္ထပ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းက ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး အတြက္ေကာ...အရြယ္မေရာက္သူအလုပ္လုပ္ခိုင္းတဲ့ ျပႆနာအတြက္ေကာ...အျမင္၊ အၾကား၊ အသိ သက္သာသြားျပီ။
အေဆာက္အဦတစ္ခုအတြက္ သစ္သံုးရတယ္၊ အုတ္သံုးရတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ေတြက ကိုယ္တိုင္လက္ညိုး ထိုး၀ယ္ထားတဲ့ ...သစ္ပင္ကို မီးဖိုၾကီးထဲထည့္ မီးရိႈ့ရတဲ့ အျဖစ္ထက္ေတာ့ စိတ္သက္သာမႈရေစတယ္ေလ...။ ေနာက္ကြ်န္မတို့ အလုပ္သမားေတြဟာ '၁၈နွစ္' ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္တဲ့၊ အင္ျပည့္အားျပည့္ အသက္ျပည့္သူေတြခ်ည္းပဲ...။ အလုပ္နဲ့ပါတ္သက္တဲ့ တင္းအားေတြေလ်ာ့ကုန္ျပီ။ ကြ်န္မတို့ရဲ့ ဒုတိယလမ္းမွာ...စိတ္ေရာကိုယ္ပါေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့နိုင္ဖို့ လမ္းေပၚမေရာက္ခင္ကတည္းက ကို်းစားေရြးခ်ယ္သင့္တယ္မဟုတ္လား.....။
အုတ္လုပ္တုန္းက ခံစားခ်က္ေတြမိွန္ေဖ်ာ့ငုတ္လိွု်ဳးသြားၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္သိပ္မၾကာခင္ကပဲ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြအသစ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုရိွေနလို့ ဆူးေလကိုသြားဖို့ အလုပ္ေပၚလာတယ္။ ေတာင္ဒဂံုကထြက္တဲ့ ၅၆ ဘတ္စ္ကားကိုစီးသြားရင္ ဆူးေလကိုေရာက္ေရာ၊ အဲဒါနဲ့ ၅၆ကားနဲ့လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဂိတ္စ ျပီးနွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္က စီးတာဆိုေတာ့ထိုင္ခံုရတာေပါ့။ တေမ့တေမာစီးရမယ့္ခရီးမွာ...ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ျပီး ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိတာ... ကြ်န္မအတြက္အေတြးနဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းဟာ ဘာတစ္ခုနဲ့မွ ခိ်န္ထိုးလဲစရာမလိုပဲ ...ေဖာေဖာသီသီရတဲ့ပစၥည္းမဟုတ္လား။ အဲဒီလိုေတြးေကာင္းေနတုန္း...ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့အိတ္ေပၚ တစ္ခုခုလာဖိလို့ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၂နွစ္အရြယ္ကေလး တစ္ေယာက္ အလ်င္စလိုပံုစံမို်းနဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကိုကြ်န္မေပၚလာတင္တာ၊ လြင့္သြားမွာေၾကာက္တာလား... ဒီမွာစာရြက္ထားခဲ့ျပီလို့ အသိေပးခ်င္တာလားေတာ့မသိဘူး။ ရိုးရိုးမတင္ဘူး၊ ဖိတင္ခဲ့တာ...ျပီးေတာ့ ခ်က္ျခင္းပဲ ေနာက္လူ... ေနာက္လူေတြဆီတိုး၀င္သြားေရာ...။
ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ အျမဲၾကံဳေနက်လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာပဲေအာက္ေမ့မိတယ္...ဒါေပမယ့္စာရြက္ကေလး က သစ္မေနပဲ ကိုင္ပါမ်ားလို့နြမ္းေနပံုေလး။ စာရြက္ကေလးကိုအသာဖတ္ၾကည့္မိေတာ့မွ အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိေတာ့တယ္....။ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...ေတာင္းနည္းအသစ္တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီအလုပ္ လုပ္ရေအာင္လည္း... ကေလးကသန့္သန့္ျပန့္ျပန့္ေလး။ သန့္ျပန့္တယ္ဆိုတာ အ၀တ္အစားတင္မကဘူး၊ ရုပ္ရည္ေလးကပါ ''လူရည္မြန္''ရုပ္ကေလး ထြက္ေနတာ... အဲဒီ''လူရည္မြန္ကေလး''ကို ''လူရည္ခြ်န္ကေလး''ျဖစ္လာေအာင္ မျပဳစု၊မေစာင့္ေရွာက္ဘဲ...ဒီလိုလူေပၚ၊လူညႊန့္ခူးတဲ့နည္း၊ လူ့ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ မရိွေအာင္မ်က္နွာေျပာင္တိုက္တဲ့နည္း ဘယ္သူသင္ေပးခဲ့ပါလိမ့္....။
စာထဲမွာေရးထားတာက '' သူက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသားပါ၊ သူ့ဖခင္ၾကီးက ကိုယ္ေရျပားေရာဂါ သည္မို့ အလုပ္မလုပ္နိုင္ပါဘူး၊ အဲဒီအတြက္ ေထာက္ပံ့ၾကပါ '' ေပါ့၊ ကြန္ပ်ဴတာစာစီထားတဲ့ စာရြက္ကေလးထဲမွာ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးထားေပမယ့္ လိုရင္းကေတာ့ဒါပဲ....။ ၁၂ နွစ္သားရဲ့ ဥာဏ္ကဒီေလာက္မတတ္နိုင္ဘူး။ သူ့ကိုဒီလိုလုပ္ဖို့စီစဥ္ေပးတာ ဘယ္သူလဲ...။ လက္ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာလို့ဆိုတဲ့ မိဘေတြပဲလား...ပတ္၀န္းက်င္ပဲလား...။ ကိုယ့္ခြန္ကိုယ့္အား မပါပဲ သူတစ္ပါး ပိုက္ဆံကို ဘာလို့မ်ားလိုခ်င္ရတာပါလိမ့္...။ အျပစ္မဲ့တဲ့ကေလးေတြကို အေခ်ာင္ခိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္အေမြ ဘာလို့ေပးခဲ့ခ်င္တာပါလိမ့္....။
စာရြက္ကေလးကိုင္ျပီးေတြးေနတုန္း ''စာရြက္ရွင္ကေလး'' ျပန္လွည့္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ကေလး
လြယ္လို့၊ သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးကြက္လို့....ကြ်န္မျပန္ေပးတဲ့စာရြက္ေလးယူျပီးထြက္သြားတယ္...။ သူေပးခဲ့တဲ့လူေတြထဲက ကြ်န္မလိုပဲစာရြက္ခ်ည္းျပန္ေပးတဲ့သူ...စာရြက္နဲ့ေရာျပီးေငြစကၠဴတစ္ခ်ိဳ႕ေပးတဲ့သူ...အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ...။ သူကေလးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ '' ေပးေတာ့လည္းယူလိုက္မယ္မေပးေတာ့လည္းေနေပါ့ '' ဆိုတဲ့မ်က္နွာေပးကေလးနဲ့...။ အေခ်ာင္ခိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ အေခ်ာင္ခိုခ်င္တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္သာပဲ...အေနအထား၊ အရည္အေသြးကသူေတာင္းစား အစစ္၊ သူေတာင္းစားအဆင့္မဟုတ္ဘူး.....။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္သူေတာင္းစားဆိုတာကလည္း... သူမ်ားပိုက္ဆံ ကိုယ့္ပိုက္ဆံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ ဆိုေတာ့...'' အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္မၾကီးတို့ရယ္...ပိုက္ဆံကေလးနည္းနည္းေလာက္သနားၾကပါ '' တို့''ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ ေလးမ်ားရိွရင္ စြန္ၾကဲၾကပါ ခင္ဗ်ာ '' တို့....တစ္မို်းမို်းေတာ့ အသံကေလး၊ ဟန္ကေလး၊ မ်က္နွာေပးကေလး ရင္းၾကရတာမဟုတ္လား...။ အဲသလို သနားစိတ္ေပၚလာေအာင္ေျပာဆို ေတာင္းရမ္းရတဲ့အတြက္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ သနားစိတ္ကို အရင္းခံျပီး ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပးေပ်ာ္ေပးရဲ့.....။
အခုေတာ့ ေအးဓါးျပတိုက္တာလိုလို၊ မိုက္ေၾကးခဲြတာလိုလို......ကေလးနဲ့မလိုက္တဲ့စိတ္ေန၊စိတ္
ထား၊ အျပဳအမူက ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ...။ အနာဂါတ္မသိ၊ အတိတ္မသိ...ပစၥုပၸန္တည့္တည့္ရႈတတ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ့အလုပ္သမားေတြက သူတို့သားသမီးေတြကိုအလုပ္လုပ္ခိုင္းတယ္...။ ဒါဟာ အေဖတို့၊အေမတို့ခင္းေပးတဲ့ ''လမ္း''...မင္းတို့တစ္သက္လံုးေလွ်ာက္ေပေတာ့လို့ ေျပာလိုက္တာပဲဟုတ္လား...။ သူ့မိဘ၊ သူ့ကေလး၊ သူ့ဖဲြ့စည္းပံု၊ သူ့မိသားစုေရးကို ျငိဳျငင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကြ်န္မ အခုမွနားလည္လာမိတယ္....။
( ၅ )
အလုပ္နားတာနဲ့..ေယာက်ာ္းေတြက အရက္မူး၊ ေအာ္ဟစ္၊ ရန္ျဖစ္...မိန္းမေတြကေကာ မိုးကေလးခု်ပ္တာနဲ့ အငယ္ဆံုးကေလးခါးထစ္ခြင္ခီ်၊ က်န္တဲ့ကေလးေတြကို ေနာက္ကေန နြားေက်ာင္းသလို တဟဲ့ဟဲ့ေမာင္းျပီး ဗီဒီယိုရံုထဲသြင္း ေနာက္ဗီဒီယိုျပီးျပန္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးကေလးေတြကို ဒယဥ့္တိုက္ဆဲြသင့္တဲ့ကေလး...ဒယဥ့္တိုက္ဆဲြ၊ တုတ္နဲ့ ရိုက္သင့္တဲ့ကေလး...ရိုက္ျပီး ၊ သူတို့ရဲ့တဲသာသာ ေဆာင္အိမ္နန္းကို ျပန္ၾကရတာ...။
အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ကေလးေတြေကာ၊ မေအပါေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ၾကေရာ...။
အဲဒီလို ဗီဒီယိုၾကည့္လို့မ်ားေငြပိုေနတယ္....စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္စားေနရတယ္မထင္နဲ့။ ၾကမ္းေပ့၊ ေဈးေပါေပ့ဆိုတဲ့.. ဆန္ကို 'ဆားငံျပာရည္ေဖ်ာ္'လို့ အလြယ္တကူ ေခၚၾကတဲ့ ဆားရယ္၊ ငရုပ္သီးေလွာ္မႈန့္ရယ္ေရာျပီးေရေဖ်ာ္ထားတာကို ေဘာစကိုင္းညႊန့္ေလးခူးျပီးျပဳတ္တို့...အဲဒါသူတို့ရဲ့ ပင္တိုင္ဟင္းလ်ာေပါ့...။
အဲဒီလို မိဘမ်ိဳးေတြက သားသမီးေတြကို လမ္းတစ္လမ္း ေဖာက္မွန္းမသိေဖာက္ေပးခဲ့တာ...။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ခြန္၊ကိုယ့္အားကို တန္ဘိုးထားတတ္ေအာင္ နည္းျပခဲ့တာပဲ...။ သူတစ္ပါးပစၥည္းအေခ်ာင္ရလို စိတ္နဲ့ ''ေတာင္းစား'' ဖို့ နည္းလမ္းမျပခဲ့ၾကဘူး...။ ကြ်န္မတို့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ့ ေတာင္းစားတဲ့လူေတြကိုေတြ႕ဖူး ၾကမွာပဲ..။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ အမွန္တကယ္အကူအညီလိုအပ္လို့ေတာင္းတဲ့ လူရိွသလို၊ အေခ်ာင္ရလို့ေတာင္းတဲ့လူေတြလဲ အနမတဂၢမဟုတ္လား....။ ဒီလိုလူေတြအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ့မွ ျမင္လာတာက...၀ပ္ေရွာ့ေတြမွာ စက္ဆီေခ်းေတြ ေပပြေနတဲ့ကေလးေတြ...ကားဂိတ္ေတြမွာ ပစၥည္းမို်းစံုေရာင္းတဲ့ကေလးေတြ...လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ စားပဲြထိုးလုပ္ေနတဲ့ကေလးေတြ...၊မီးပိြဳင့္ေတြမွာ ပန္းတို့၊သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္တို့ ေရာင္းတဲ့ကေလးေတြ...အမ်ားၾကီးပါပဲ..။
ငယ္ကတည္းက လုပ္အားတန္ဖိုးခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ကေလးေတြ၊ ကိုယ့္ခြန္ကိုယ့္အားကိုမွ တန္ဘိုးထား
တတ္တဲ့ကေလးေတြ၊ ကိုယ္ေခြ်းနည္းစာကိုမွ မက္ေမာတဲ့ကေလးေတြ....၊သူတစ္ပါးပစၥည္းအေခ်ာင္ခိုဖို့ ရွက္တဲ့ကေလးေတြ၊ကိုယ့္ ေခြ်းစက္ မက်ခဲ့ဘူးရင္...ဘယ္အရာကိုမွ အလကားမလိုခ်င္တဲ့ကေလးေတြ... ကြ်န္မတို့ကမၻာရြာၾကီးရဲ့ အနာဂါတ္ အတြက္...လိုအပ္ေနတာ အဲဒီကေလးမ်ိဳးေတြပဲမဟုတ္လား...။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုေတာင္းစားတတ္တဲ့ကေလး ေတြထက္ ... လုပ္ငန္းခြင္က ကေလးေတြကိုကြ်န္မတို့ေတြက မခီ်းေျမွာက္သင့္ဘူးလား...သူတို့ကေလးေတြအတြက္ ''လမ္း'' ေတြကူ ေဖါက္မေပးသင့္ဘူးလား....။ လမ္းမွားေရာက္သူ၊ လမ္းေပ်ာက္သူေတြကိုေကာ...လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဆဲြေခၚမေပးသင့္ဘူးလား...။
'' စာရြက္ရွင္ကေလး '' နဲ့ၾကံဳလိုက္ရတဲ့တခဏမွာ...အေတြးေတြ၊ စဥ္းစားစရာေတြတင္မကဘူး၊ ဆံုးျဖတ္စရာေတြပါရလာခဲ့ပါတယ္...။ ကြ်န္မကသားေတြအတြက္ အတၱမ်က္နွာဖံုးကိုမခြာနိုင္ခင္က...စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မတို့မရိွတဲ့ေနာက္ သားေတြအဆင္ေျပပါ့မလား...သူတို့ေရွ့မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္တဲ့ အေဖနဲ့အေမ မရိွေတာ့တဲ့အခါ သူတို့ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့မလားေပါ့ေလ။ အခုေတာ့အမွန္တရားကိုျမင္တတ္လာျပီ...။ ကြ်န္မသားေတြအတြက္ေကာ... ကြ်န္မကအရာရာျပီးျပည့္စံုျခင္းကို ဖန္တီးေပးနိုင္ပါ့မလား...ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ့အညီ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးေပါ့...။သူတို့ေတြကံရိွသမွ် အတိတ္ကံအက်ိဳး ပစၥဳပၸန္ကံအက်ိဳးတြနဲ့ သူတို့ဘ၀ကိုသူတို့ဘာသာ တည္ေဆာက္ၾကရမွာပဲမဟုတ္လား..။ တကယ္တမ္း ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာက ''၀ိရိယ''တစ္ခုတည္း။ သားေတြကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္တတ္ဖို့...ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရံုကလဲြျပီးဘာတတ္နိူင္ဦးမွာတဲ့လဲ...လမ္းမွန္ကိုေလွ်ာက္တတ္ဖို့...''လမ္း'' ေပၚေရာက္ေအာင္၊ ပန္းတိုင္မေပ်ာက္ေအာင္ ကူညီျဖည့္တင္းေပးနိုင္မယ့္ စိတ္ခြန္အားေတြေမြးျမဴဖို့ ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္။ ဒါဟာ ''စာရြက္ရွင္ကေလး'' နဲ့ ၾကံဳခဲ့ရျပီး အသစ္တိုးလာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။
( ၆ )
ဦးတည္ရာခရီးလမ္းဆံုးကိုေရာက္ဖို့ တစ္မွတ္တိုင္၀င္၊ တစ္မွတ္တိုင္ထြက္ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ရီးနွင္ေနတဲ့ ၅၆ ဘတ္စ္ကားၾကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး ေတြးေကာင္းေနဆဲမွာပဲ...ေရႊေရာင္၀င္းေနတဲ့၊ သပၸါယ္လွတဲ့ ဆူးေလေစတီေတာ္ၾကီးကို ဖူးျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္.....။ ။
အျဖဴေရာင္( ေရႊ )
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မဂၢဇင္း
၂၀၁၂ ၊ မတ္လ ။
