Tuesday 14 February 2012

ေနရာ



    ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း စည္းခ်က္မွန္မွန္နင္းရင္း၊ ဘယ္လက္က လက္ကိုင္နဲ႕ဘရိတ္ကိုတြဲကိုင္ရင္း၊ ညာလက္က ဘဲလ္ကို အဆက္မျပတ္တီးရင္း ဆိုက္ကားကိုေက်ာ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ၂၆ (B) လမ္းမႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။
    လက္ေတြ၊ ေျခေတြတင္တဲ့လား။ ပြိဳင့္က အခ်က္ျပမီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လမ္းေၾကာထဲေရာက္ေအာင္ လမ္းရွင္း၊ မရွင္းၾကည့္ရင္း သက္ထားေမ မ်က္လံုးေတြကလည္း အၿငိမ္မေနရ။ ၉ နာရီအတိ နန္းေရွ႕ကိုေရာက္ရမွာ။ အခုပဲ ၈ နာရီ ၄ဝ မိနစ္ရွိေနၿပီ။ ဟိုေရာက္ရင္ အဆင္ေျပစြာ စကားေျပာႏုိင္ဖို႕ ဦးေႏွာက္ကလည္း စကားလံုးေတြ စီစဥ္ေရြးခ်ယ္ရေသးရဲ႕။ သူက ဘယ္လိုေမးမလဲ။ ေမးႏုိင္ေျခရွိတဲ့ေမးခြန္းေတြအတြက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မယ့္အေျဖေတြကို စိတ္ကူးဖန္တီးေနမိသည္။
    နင္းထား သက္ထားေမေရ ...နင္းထား။ စက္ဘီးစီးတယ္ဆိုမွေတာ့ နင္းႏုိင္မွ။ မနင္းႏုိင္တဲ့ တစ္ေန႕လဲမွာပဲ။ သက္ထားေမရဲ႕ဘဝကေကာ ဘာထူးေသးလဲ။ ေဟာဒီစက္ဘီးကေလးလို နင္းႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်မွာေလ။                    
    ရပ္တန္႕လိုက္တာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ လဲက်ေတာ့မွာမဟုတ္လား။
    ၂၆ (B) လမ္းကေန ၆၆ လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ၿပီးခ်ိန္ လမ္းမေပၚမွာ သက္ထားေမ တစ္ေယာက္တည္း။ ကားတစ္စီး တေလကလြဲလို႕ လူရွင္းေနသည္။ ဟိုးအေဝးဆီမွာ မႏၲေလးေတာင္၊ လမ္းလယ္ကြၽန္းေပၚက တမာပင္ေတြ၊ ေနာက္ က်ံဳးေရျပင္။ အဲဒီေရျပင္ေပၚက ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလႏုေအး။
    ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတဲ့အေတြးေတြၾကားကပဲ သဘာဝ႐ႈခင္းေတြက သက္ထားေမရဲ႕အာ႐ံုေတြကို ညႇိဳ႕ငင္ေနေသးရဲ႕။ အခ်ိန္တိက်စြာ ေရာက္လိုေဇာတစ္ခုတည္းနဲ႕ စက္ဘီးကိုတအားကုန္နင္းလာလိုက္တာ ေဆာင္းမနက္မွာကိုပဲ ေခြၽးစို႕ေနေလသည္။  ေလထုကိုထုိးေဖာက္ၿပီးနင္းေနတဲ့အရွိန္နဲ႕ ေခြၽးကေလးစိုစို ခႏၶာကိုယ္က ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေအးျမေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သက္ထားေမေခါင္းထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးဆဲ။ ရင္ထဲမွာပူေနဆဲ။
    ၉ နာရီထိုးဖို႕ မိနစ္ပိုင္းအလိုမွာ သက္ထားေမ အလုပ္ဝင္ရမယ့္ေဆးခန္းကေလးကို ျမင္ေနရၿပီ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အလုပ္ဝင္ဖို႕ အင္တာဗ်ဴးေျဖမယ့္လူကေနာက္က်ေနရင္ဒုကၡ။
    စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ရပ္ရင္း မ်က္ႏွာစာ အခန္းကေလးကို ေဝ့ၾကည့္အကဲခတ္ျဖစ္သည္။ သစ္သားဆက္တီတစ္စံု၊ ဖုိင္ဘာခံုေတြ၊ ေဆးဘူးမ်ိဳးစံုထည့္ထားတဲ့ဘီ႐ိုေတြ၊ အဲဒီဘီ႐ိုေပၚမွာ ႏုိင္ငံျခားအရက္ပုလင္းတစ္လုံးနဲ႕ ပြင့္အာေနတဲ့ႏွင္းဆီပန္း ပြင့္ႀကီး၊ ႏုိင္ငံေက်ာ္ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ယၾတာကိုအမွတ္ရမိေတာ့ သဟဇာတျဖစ္မေနတဲ့အေျခအေနကို ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေအးေလ ... သက္ထားေမကေကာ ဘာထူးလဲ။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းနဲ႕ သဟဇာတ ျဖစ္တာ၊ မျဖစ္တာထက္ ေလာေလာဆယ္အေရးႀကီးတာက ပရိေယသနဝမ္းစာပဲမဟုတ္ပါလား။
    ေဆးခန္းကေလးက လူရွင္းတိတ္ဆိတ္လို႕။ ဟိုဟိုဒီဒီေဝ့ဝဲၾကည့္ကာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုရွာခိုက္ ျခံေထာင့္တစ္ေနရာ က ျမက္ပင္ေတြက အျမင္အာ႐ံုထဲကို ဝင္လာေလသည္။ ေၾသာ္ ...ဒီျမက္ပင္ေတြ သက္ထားေမရဲ႕ဘဝတစ္ေကြ႕တစ္ခ်ိဳးမွာ အေရးပါခဲ့တဲ့ျမက္ေတြ။ အဲဒီျမက္ပင္ေတြေပါ့။
    ''သက္ထားေမ ဆိုတာထင္ရဲ႕''
    တုိင္းတစ္ပါးသံေပါက္ေသာ အသံစူးစူးေၾကာင့္ သက္ထားေမရဲ႕အေတြးေတြ တိခနဲျပတ္ေတာက္လ်က္ အသံလာရာသို႕ ၾကည့္မိသည္။
    ''ကြၽန္မ သက္ထားေမပါ။ ဦးတင္ထြန္းနဲ႕ ၉ နာရီမွာ ခ်ိန္းထားလို႕ပါ''
    ''လာ ...လာ ...စကားေျပာရတာေပါ့''
    အသက္ရြယ္ရြယ္၊ ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္၊ အသံစူးစူး၊ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ လူေနာက္သို႕လုိက္ပါရင္း ဝန္းက်င္ကိုအကဲခတ္မိ ေတာ့ ဘီ႐ိုတခ်ိဳ႕ႏွင့္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္တစ္စံုရွိရာအခန္းတြင္းဝင္သြားေလသည္။ ထိုင္ခံုမွာထုိင္မိေတာ့ ...
    ''ဒီမွာ ဒီအလုပ္ကိုေလွ်ာက္တဲ့ေလွ်ာက္လႊာစာရင္း။ မင္းက Msc. မို႕ မင္းကိုပဲခန္႕ဖို႕ တို႕ေတြတုိင္ပင္ထားတယ္။             ေလွ်ာက္လႊာကေတာ့ တစ္ရာေက်ာ္တာေပါ့။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က အျပင္က ေဆးေကာင္တာထုိင္ရမယ္။ လူနာေတြလိုတဲ့         ေဆးကို  ဆရာဝန္လက္မွတ္အတုိင္းထုတ္ေပးရမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆးနာမည္အရင္က်က္ရမယ္။ Msc. Brain       ပဲ လြယ္မွာပါ။ OK တယ္ေနာ္''
    ''ဟုတ္ကဲ့။ အလုပ္ခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္စလဲမသိဘူးေနာ္။ ေနာက္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြေကာ ...''
    ''မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီထိေပါ့။ လခက ဒီလကစၿပီး ၅ဝဝဝ က်ပ္။ ဂိတ္ဆံုးကေတာ့ ၁ဝဝဝဝ             က်ပ္ေပါ့။ မင္းရဲ႕လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေပၚမူတည္ၿပီးတိုးေပးမွာပဲ။ ေနာက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ္။ သံုးႏွစ္စာခ်ဳပ္....''
    ျမတ္စြာဘုရား ၃ ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္တဲ့။
    ''နက္ျဖန္ (သို႕) သဘက္ခါ ႀကိဳက္တဲ့ရက္ကိုစဆင္းႏုိင္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေဆးနာမည္က်က္တာတို႕၊ ပရက္ရွာ         တုိင္းနည္းတို႕ လိုအပ္တာေတြသင္ေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား''
    အသံစူးစူးထိုပုဂၢိဳလ္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္လာေတာ့ ျခံေထာင့္ရဲ႕ျခံစည္း႐ိုးေဘးကျမက္ပင္ေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္မိျပန္ သည္။ ေၾသာ္ ... ဒီျမက္ေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးဆပ္ခဲ့ရတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီျမက္ပင္ေတြကိုအသံုးျပဳၿပီးရလာမယ့္ ''ေအာင္ျမင္မႈ''    ...အဲဒီေအာင္ျမင္မႈကိုယစ္မူးရင္း ျမက္ေတြနဲ႕နပန္းလံုးရင္း ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေၾကးေတြ....။
    သက္ထားေမဟာ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား စာေတာ္ေနခဲ့ရသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ႏွစ္တုိင္းဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ေအာင္ခဲ့သလဲ။ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈအေပၚမွာ မူးယစ္ရီေဝစြာနဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ားဂုဏ္ယူတပ္မက္ခဲ့ရသလဲ။ တစ္ခါမွားယြင္းခဲ့ရတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚ သက္ထားေမ ကိုယ္တိုင္တင္မဟုတ္..သက္ထားေမရဲ႕ မိဘေမာင္ႏွမ ေတြပါ ေမာပန္းမြန္းက်ပ္ေစခဲ့တာပဲ။
    ''မိထား ...နင္ဟာေလ ကိုယ့္အတြက္ပဲၾကည့္တဲ့တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား။ မိဘကိုလည္းမၾကည့္ဘူး။ မိသားစုကိုလည္း         မၾကည့္ဘူး။ ေက်ာင္းသူလုပ္စားေနတဲ့ေကာင္မ''
    အမွန္တရားဟာ ခါးသီးသတဲ့။ စကားလံုးရင့္ရင့္ေတြနဲ႕ အမွန္တရားကိုေျပာခဲ့တဲ့ကိုေလးကိုလည္း မုန္းသည္။ အမွန္တရား ဆိုတာႀကီးကိုလည္းမုန္းသည္။
(၂)
    အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလာခရီးထက္ ပိုသာရင္ေမာမိျပန္သည္။ က်ံဳးေဘးမွာ ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ စက္ဘီးစီး ေနရသည့္တုိင္ အာ႐ံုတို႕က ပူေလာင္ဆဲ။ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းကေတာ့ က်ံဳးေဘးစက္ဘီးစီးရတာကို အေပ်ာ္ဆံုး။ အဲဒီတုန္းက ေတာ့ သက္ထားေမရဲ႔ အခက္အခဲဆိုတာ ေက်ာင္းစာပဲ။ ရွပ္အက်ႌေလးငါးထည္နဲ႕ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ၿပီးခဲ့တဲ့သက္ထားေမက ေအာင္စာရင္းမွာ ဂုဏ္ထားတစ္ခုျပဳတ္က်ခဲ့မွာ ကိုပဲ အေသအလဲေၾကာက္တတ္ခဲ့တာ။
    ေက်ာင္းအားခ်ိန္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ က်ံဳးပတ္ၾကစၿမဲ။ စိတ္လိုလက္ရရွိခ်ိန္ေတြမွာ က်ံဳးေဘးသစ္ပင္ေအာက္က သစ္ရြက္ေၾကြေတြလုေကာက္ၿပီး နည္းတဲ့လူက စက္ဘိးတင္နင္းေၾကး။ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာ။ စာေမးပြဲနီးလို႕ လူတုိင္းစာက်က္ခ်ိန္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး က်ံဳးေဘးမွာစာလာက်က္ၿမဲ။
    အခုေတာ့ သက္ထားေမသိပ္ခ်စ္တဲ့ က်ံဳးေရျပင္ကိုလည္းမေငးႏုိင္ေတာ့။ ၿမိဳ႕႐ိုးအုတ္နီနီေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း အေတြးမပြားႏုိင္ေတာ့။ ေက်ာင္းသူဘဝ ပန္းစံုေတာႀကီးကေန ဘဝဆိုတဲ့ေခ်ာင္းႀကီးထဲခုန္ခ်လိုက္ရၿပီပဲေလ။
    ၇၃ လမ္းမႀကီးေပၚကေန အေဆာင္ရွိရာလမ္းငယ္ကေလးထဲခ်ိဳးေကြ႕ၿပီးခ်ိန္မွာ ဒီလအတြက္ အေဆာင္လခမေပးရ ေသးတာ အမွတ္ရသည္။ အေဆာင္မွာေနလာတာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၆ ႏွစ္နီးပါးဆိုေတာ့ အေဆာင္ရွင္အန္တီနဲ႕ေဆြမ်ိဳးလို ျဖစ္ေနၿပီ။ လဆန္းရက္တုိင္းေပးေနက်အေဆာင္လခ ေနာက္က်တတ္ခဲ့တာ ၅ လ၊ ၆ လ ရွိေရာေပါ့။
    အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ အက်ႌေတာင္မလဲႏုိင္။ ပင္ပန္းခ်ည့္နဲ႕စြာ ခုတင္ေပၚပစ္လွဲမိေတာ့သည္။ ကဲ ...သက္ထားေမ ေရ ...ညည္းမွာေရြးစရာလမ္းမရွိေတာ့ဘူးေနာ္ ...
    အခုေလာေလာဆယ္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့အျမန္ရမွကိုျဖစ္မည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာအလုပ္မရွိဘဲ ဘယ္လိုေနမလဲ။ အိမ္ ျပန္ဖို႕ေတာ့ လံုးဝစိတ္မကူး။ အိမ္ျပန္ေတာ့ေကာ မမႀကီး၊ ကိုေလးတို႕မိသားစု။ ဟင့္အင္း ...သက္တထားေမဟာ အလုပ္မရွိ၊ မွီခိုသူအျဖစ္နဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွမျပန္ႏုိင္ဘူး။ မျပန္ခ်င္ဘူး။

( ၃ )
    တတိယႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းကို ဂရိတ္ ၅ နဲ႕ေအာင္ခဲ့ခ်ိန္ အေဖ့ရဲ႕ဂႏၶမာပန္းခင္းေတြကလည္း ေရာင္းလို႕မကုန္ႏုိင္ခဲ့။ အေဖ့ရဲ႕အားေပးစကားေတြန႔ဲ  F1 ဆက္တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ F1 က်ေတာ့လည္း သက္ထားေမက ဂရိတ္ ၅  ပဲ။
    ကဲ ...ကိုယ့္ရဲ႕ဝီရိယအက်ိဳးနဲ႕ရလာခဲ့တဲ့ပန္းပြင့္ကေလး အလွၾကည့္ေနဖို႕ထက္ ျမတ္ႏိုးယုယစြာပဲ ပန္ဆင္လိုသည္ ေလ။
    ဆရာမ အခ်ိဳ႕ရဲ႕အားေပးစကား။ ေနာက္ ရင္ေသြးရဲ႕တက္လမ္းကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးလိုတဲ့ အေဖ့ဆႏၵ။
    ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတာ ဘာမွမၾကာပါဘူးေလ။ ဒီႏွစ္ႏွစ္
Thesis လုပ္ၿပီးခ်ိန္ အလုပ္ရမွာနဲ႕အကိုက္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ အေဖနဲ႕အေမ့ကို သမီးက အိမ္ဦးခန္းတင္ေကြၽးမွာပါ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေခြၽတာၿပီးႀကိဳးစား လုပ္ပါ့မယ္။
    အာမခံစကားေတြေဝေဝဆာဆာေျပာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ကာလေတြ။ သက္ထားေမဟာ ပညာကို ေလာဘတႀကီး ရွာေဖြ လို႕ေနခဲ့။ တစ္ဖန္ ျပန္လည္လက္ဆင့္ကမ္းဖို႕ကိုလည္း အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာခိုလႈံရင္း တကၠသိုလ္ ဆရာမဘဝကို ရင္ခုန္တပ္မက္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ သက္ထားေမ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့တာက ကံၾကမၼာဆိုတာကိုပဲျဖစ္ေလသည္။
    သက္ထားေမရဲ
Thesis ေခါင္းစဥ္က 'ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွ ျမက္မ်ိဳးရင္းမ်ား' အစပိုင္းကေတာ႔ ွကစနမလင်သမ ႏွင့္တုိင္ပင္ကာ အိမ္မွာေနၿပီး ပထမဆင့္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ႏွင့္သည္။ လိုအပ္ေတာ့မွ မႏၲေလးမွာအေဆာင္ေနမည္ေပါ့။ သက္ထားေမကThesis အတြက္ စတင္အလုပ္႐ႈပ္စဥ္မွာပဲ အိမ္ရဲ႕အဓိကစီးပြားေရး ဂႏၶမာပန္းခင္းႀကီး ပိုးက်ခဲ့ေလသည္။ အသံုးျပဳေသာဓာတုေဗဒေဆးမ်ား မွားယြင္းမႈျဖင့္ အဖတ္ဆယ္မရႏုိင္ခဲ့ေသာပ်က္စီးမႈ၊ ၄ ႏွစ္သက္တမ္းအတြင္း ပထမအႀကိမ္ ဆံုး႐ံႈးရျခင္း၊ အိမ္အေျခအေန ကေသာင္းကနင္းျဖစ္လာတာနဲ႕အတူ သက္ထားေမရဲ႕Thesis  ကိစၥ၊ သက္ထားေမရဲ႕ ရည္မွန္း ခ်က္အေဆာက္အအံု အက္ေၾကာင္းထင္လာရေတာ့သည္။
    တစ္ၿပိဳင္တည္းပါပဲ။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္က 
Part Time Tutor ေတြေခၚသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ေခၚ၊ စာေရးၿပီးေခၚ၊ လူကိုယ္တုိင္လာေခၚ။ ဟင့္အင္း ...။
    သူငယ္ခ်င္းေတြ 
Part Time Tutor ျဖစ္ခ်ိန္မွာ သက္ထားေမက ျပင္ဦးလြင္မွာပဲရွိေနခဲ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ Part Time Tutor လခႏွင့္ ဘယ္လိုမွမလံုေလာက္ႏုိင္။ အိမ္ကစီးပြားေရးအဆင္မေျပျဖစ္ ခ်ိန္မွာ Part Time Tutor အလုပ္အတြက္ အပူမကပ္လို ေတာ့။
    တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ သက္ထားေမလိုခ်င္တာရရမွာေပါ့။ ေစာတာနဲ႕ေနာက္က်တာပဲကြာလိမ့္မယ္။ အဲသလိုအားတင္းရင္း
Thesis ပထမႏွစ္ကို အိမ္ကိုကူရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည့္ Thesis အတြက္လိုအပ္တဲ့ကိစၥေတြ၊ Microscope ၾကည့္ဖို႕ေတြ၊ ျပင္ဦးလြင္၊ မႏၲေလး ေန႕ခ်င္းျပန္သြားရင္းအပင္ပန္းခံခဲ့။ တစ္ဖက္ကျမက္မ်ိဳးရင္းေတြခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရင္း ..
    ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လယ္စိုက္ခင္းေတြၾကားမွာ လမ္းနံေဘးျမက္ေတာ၊ ကိုင္းေတာေတြၾကားမွာ၊ အေဖ့ ပန္းခင္းေတြရဲ႕အစပ္မွာ ျမက္ပင္ေတြႏႈတ္ရင္း၊ အမ်ိဳးအစားခြဲရင္း သက္ထားေမ အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ရတာေတြ။
    မႏၲေလးမွာ မေနမျဖစ္လာေနရေတာ့ေကာ ဒီျမက္ပင္ေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္၊ စာၾကမ္းစီ ဆရာမဆီသြားျပ၊ ေနာက္
Speemen အတြက္ ျမက္ပင္ေတြလုိက္ႏႈတ္၊ Press လုပ္၊ အေျခာက္လွန္း၊ ကတ္ထူျပားေတြမွာကပ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ Thesis စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ဖို႕ M.Sc ဘြဲ႕တစ္ခုရဖို႕ရင္းႏွီးခဲ့ရတာေတြ။

( ၄ )
    အဲဒါေတြအားလံုး ၿပီးခဲ့တဲ့လက အကုန္ၿပီးခဲ့တဲ့လက အကုန္ျပတ္သြားသည္။ စာအုပ္အၾကမ္းရၿပီ။ စာအုပ္အၾကမ္း ရၿပီဆိုေတာ့ 
Viva ထိုင္ဖို႕စီစဥ္ရျပန္ေရာ။ Supervisor ဆီသြား၊ Professor ဆီသြား၊ External Examinar ဆီသြား၊ ရက္ခ်ိန္း ေတာင္း၊ ရက္ခ်ိန္းရၿပီးေတာ့ Viva ထိုင္ရင္ကုန္က်မယ့္ေငြ ဘယ္မလဲ။ အနည္းဆံုးတစ္ေသာင္းခြဲေလာက္လက္ထဲရွိမွ ေျပး ...သက္ထားေမ ေျပး...ျပင္ဦးလြင္ကို ...
    ''ဘာေျပာတယ္ မိထား။ တစ္ေသာင္းခြဲ ဟုတ္လား။ ေနပါဦး။ ညည္းကိုေပးတဲ့ေငြေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ။ အိမ္မွာ             အဆင္မေျပရတဲ့အထဲ ညည္းသိတတ္ဖို႕ေကာင္းၿပီ''
    ''မဟုတ္ဘူးမမႀကီး။ သက္ထားအေဆာင္လခနဲ႕။ စားတာနဲ႕ ဒီစာအုပ္ကိစၥ၊ ဓာတ္ပံုဖိုးေတြ၊ မိတၱဴကူးခေတြ၊ စာရြက္             ထုပ္ဝယ္ရတာေတြ အဲဒါေတြအကုန္လံုး အေဖေပးတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕ေလာက္ေအာင္ ...''
    ''ေၾသာ္ ...ေအး ေအး။ ညည္းက ဖေအဒုကၡေပးလို႕ဝ,ေတာ့ ငါ့ကိုဒုကၡလာေပးတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ငါတစ္လလံုး             အာၿပဲေအာင္သင္မွ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလးရတာ။ ညည္းတစ္ေသာင္းခြဲ ငါကဘာပိုက္ဆံနဲ႕ေပးရမွာတံုး။''
    ''ဒီ
Viva ၿပီးရင္ၿပီးပါၿပီမမႀကီးရယ္ ...မမႀကီးကူညီရင္ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖ့ကိုသနားလို႕ သက္ထား မေတာင္းရက္ဘူး။         သက္ထားကိုေခ်းတယ္ပဲသေဘာထားပါ။ အလုပ္ဝင္ရင္ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္''
    Msc. ဘြဲ႕တစ္ခုနဲ႕ အလယ္တန္းျပဆရာမဘဝမွာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေသာမမႀကီး။ ေရဆန္ကိုမလိုလားေသာ ေမတၱာရွင္ အေဖ့ေၾကာင့္ လခ၊ က်ဴရွင္ေၾကးရသမွ်အားလံုးကို အသားတင္စုထားႏုိင္သူ။ ရပ္ကြက္တြင္း ရင္းႏွီးယံုၾကည္ရာမိသားစုမ်ားကို အပ္ႏွံ၍ အတိုးပြားေစခဲ့သူ။ ထို မမႀကီး၏ျပတ္သားေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ေအာက္မွာ သက္ထားေမရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ အဝါေရာင္ေဖ်ာ့ လည္ဝတ္တန္ဆာက ေငြအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။
    ေက်ာင္းသူလုပ္စားေနတာ......
    နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္လ်က္ အိပ္မေပ်ာ္ညေတြကိုဖန္တီးေနခဲ့တာ။ ကဲ ...ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ ျမက္ပင္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ဘဝျဖစ္စဥ္ ေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြပါတဲ့စာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္ရယ္..Msc. ဘြဲ႕တစ္ခုရယ္ပိုက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ရမလား။ ဟင့္အင္း။
    သတင္းစာထဲက အလုပ္ေခၚစာေရွ႕ခ်ၿပီး Msc.ဘြဲ႕ႀကီးကို အားနာငိုင္ေတြေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သတ္မွတ္ အရည္အခ်င္းေတြကေကာ ကြန္ပ်ဴတာတဲ့၊ LCCIတဲ့၊ တ႐ုတ္စာ စကားတဲ့။ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေရးေျပာကြၽမ္းက်င္မႈတဲ့။
    တစ္ေဆာင္တည္းအတူေန အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရးမန္ေနဂ်ာသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ...
    ''မမထား ..ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ LCCI တက္။ ကြၽန္ေတာ္ရေအာင္ရွာေပးမယ္''
    သူငယ္ခ်င္းသာေျပာရ။ သက္ထားေမထက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငယ္ေသးရဲ႕။ အေဝးသင္တစ္ဖက္နဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္း က်င္သူ၊ စာရင္းအင္းနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံပညာျပည့္ဝသူ၊ တ႐ုတ္ဘာသာကို ပိုင္ႏုိင္စြာေရးႏုိင္ေျပာႏုိင္သူ။ ေနာက္ လစာေကာင္း ေသာရာထူးကို ပိုင္ဆုိင္သူ။
    ဟင့္အင္း ...သက္ထားေမက. Msc. ဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္မွာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ခဲ့ၿပီ။ အဲဒီသင္တန္းေၾကး ေနေနသာသာ အေဆာင္လခကို မွန္ေအာင္မသြင္းႏုိင္သူ။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းတစ္ထုပ္နဲ႕ မနက္စာ၊ ေန႕လည္စာေပါင္းစည္းေနရသူ။ ညစာ ထမင္းတစ္နပ္ကို တစ္ခါတေလ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္နဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲႏွင့္ ၿပီးေျမာက္ေနရသူ။
    စက္ဘီးကေလးလိုပါပဲေလ။ မနင္းႏုိင္ရင္ လဲေတာ့မွာ။

( ၅ )
    ရပ္တည္မႈ ... ဘဝရပ္တည္မႈ၊ အခုအခ်ိန္မွာ က်ဴတာေနာက္ဆက္တြဲစာရင္းေတြထြက္လာရင္ သက္ထားေမ ပိုၿပီးေတာ့ ရင္ေမာရလိမ့္ဦးမယ္။
    ၉၈ ႏွစ္ဦးပိုင္းက တကၠသိုလ္ေတြကသ႐ုပ္ျပရာထူးေတြေခၚေတာ့ 
Part Time သမားေတြဦးစားေပးခန္႕ခဲ့သည္။ သက္ထားေမရဲ႕အေျခအေနကိုက မႏၲေလးၿမိဳ႕ကမခြာႏုိင္။ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ အလုပ္ဝင္ဖို႕ကုန္က်စရိတ္မတတ္ႏုိင္။ ခရီးစရိတ္ မရွိခဲ့ေလေတာ့ တစ္အုပ္စုတည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ဆရာမ ျဖစ္ခ်ိန္၊ သက္ထားေမက အလုပ္တစ္ခုကို ကေယာင္ကတမ္း ရွာေဖြရင္း က်ဴတာေနာက္ဆက္တြဲစာရင္းကိုပဲ နားစြင့္မိေတာ့သည္။
    တစ္ေဆာင္တည္းအတူေန အဂၤလိပ္စာဌာနက က်ဴတာေပါက္စ မမေအးကေတာ့ ...
    ''ငါ့ဟယ္ လခလည္းထုတ္ေရာ ဟိုျဖတ္ ဒီျဖတ္နဲ႔ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလးက်န္တယ္။ လက္ထဲမွာေတာင္မေႏြးပါဘူး။             အန္တီ့ကို အေဆာင္လခေပးလုိက္ရေရာ။ အေဖ၊ အေမလြမ္းတာေတာင္ အိမ္မျပန္ရဲဘူး။ မ်က္ႏွာပူလို႕။ ဖုန္းဆက္ေတာင္းလိုက္၊         စာေရးေတာင္းလိုက္နဲ႕ ခ်မၼာရီျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာလ္ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္ျမန္ရမွအသက္႐ွဴေခ်ာင္မွာ''
    သက္ထားေမကေတာ့ သက္ျပင္းပဲအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ရင္း ေဝခြဲမရႏုိင္စြာ။ ႀကိဳတင္နိမိတ္ကေလးေတာင္မရိပ္မိႏုိင္ရတဲ့ လမ္းခြဲေတြဟာ သက္ထားေမရရွိတဲ့ ဘုရားသခင္လက္ေဆာင္ေတြပဲလား။
    ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာ ဆႏၵတစ္ခုကို ေရရွည္အထိဘက္စံုမတြက္ဘဲ 'ပဝါႏွစ္စအသာခ်ရတဲ့' ဘဝကို ႐ူးသြပ္မိုက္မဲမိခဲ့သူ၊ ကိုေလးေျပာခဲ့သလို 'ကိုယ့္အေျခအေနကိုမတြက္ဆတတ္ခဲ့သူ'။ ဒါေပမယ့္ ကိုေလးေရ ...ကံၾကမၼာဆိုတာ သက္ထားေမ တြက္တတ္ခဲ့တဲ့ပုစၧာတစ္ပုဒ္မွမဟုတ္တာေနာ္။

( ၆ )
    အလုပ္ဝင္ရမယ့္ေန႕။
    အနာဂတ္ဆိုတာ၊ အတိတ္ဆိုတာကိုႀကိဳးစားေမ့ေလ်ာ့ရင္း ၅ဝဝဝ က်ပ္စားအလုပ္သမားသက္ထားေမ။
    စက္ဘီးကိုေဒါက္ေထာက္ရပ္အၿပီးမွာ အလုပ္ခြင္ဝင္ဖို႕ရယ္ဒီပါပဲ။ ၿပံဳးရႊင္ေဖာ္ေရြေသာ ႏွာေခါင္းအတန္ငယ္ခြၽန္သည့္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ဆရာဝန္က ေမာ့ၾကည့္ရင္း ...
    ''မင္းကလူသစ္ေနာ္''
    ''ဟုတ္ပါတယ္''
    ''ဟုတ္ၿပီ။ လာခဲ့ ...လာခဲ့''
    ''ေဟာဒါက ေသြးေသြးတဲ့။ မင္းနဲ႕အတူတြဲလုပ္ရမွာ။ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ သူေျပာျပလိမ့္မယ္။ ေသြးေသြး၊ ဒါက သက္ထားေမ။         ဒီေန႕ အလုပ္စ,ဝင္တာ''
    ဘုရားေရ ...ဘယ္လိုမ်က္ဝန္းေတြလဲ။ ဘာဆိုဘာမွမရွိေသာ ပကတိအျဖဴေရာင္မ်က္ဝန္းေတြ။ ေႏြးေထြးျခင္း၊ ေအးစက္ျခင္း၊ လိႈက္လွဲျခင္း၊ ျငဴစူျခင္း ဘာမွမရွိ။ သည္ေဆးခန္းထဲမွာ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ အလုပ္တြဲလုပ္ရမည့္ အလုပ္ေဖာ္က သူတဲ့လား။
    သူမက နာရီကိုတစ္ခ်က္ငံု႕ၾကည့္ရင္း ....
    ''အေတာ္ပဲ အရင္ဆံုးေဆးထိုးအပ္ျဖဳတ္နည္းသင္ေပးမယ္။ လာ ...''
    ေျပာေျပာဆိုဆိုအတြင္း စႀကႍကေလးမွတစ္ဆင့္ အခန္းငယ္ကေလးထဲဝင္သြားသည္။
    ''ဒါက စပါယ္ရွယ္ခန္းေလ။ ဒီမွာ ႐ိုး႐ိုးခန္း ၆ ခန္း၊ စပါယ္ရွယ္ခန္း ၄ ခန္းရွိတယ္။ ေဆးခန္းလာျပၿပီး ပုလင္းႀကီး             ခ်ိတ္ဖို႕လိုတဲ့သူေတြ၊ နားဖို႕လိုတဲ့သူေတြအတြက္ ေဆးခန္းသက္သက္ပဲ။ ေဆး႐ံုမဟုတ္ဘူး။                     ဆရာဝန္ေတြေဆးသြင္းေပးသြားတာကို ကိုယ္တို႕ကေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ပိုက္ျဖဳတ္၊ သိမ္း လုပ္ရတယ္.....
    .....ေဒၚျမခင္တို႕ သန္႕ရွင္းေရးအဖြဲ႕ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီးသန္႕ခန္းထဲကို ေဒၚျမခင္တို႕ မဝင္ရဘူး။ ၿပီးေတာ့ ''
    စကားရွည္ႀကီးကိုဆက္တုိက္ေျပာကာ ခဏနားၿပီးေတာ့ ...
    ''ဆရာဝန္ေတြလည္း မလိုအပ္ရင္မဝင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္
SD 1, SD 2 ႏွစ္ခန္းကို ...''
    ''ဘာျဖစ္လို႕လဲ''
    လူနာဆီသြားလက္စ ေျခလွမ္းတို႕ကို တံု႕ခနဲရပ္၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး သက္ထားေမ မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ကာ ...
    ''ဒီအခန္းေတြမွာ တီဘီနဲ႕ ကူးစက္ေရာဂါေတြထားတာ''
    ေက်ာ႐ိုးဆီမွာ စိမ့္ခနဲေနေအာင္ေၾကာက္လန္႕သြားရင္း မင္သက္ေနမိေတာ့သည္။
    ေသြးေသြးကေတာ့ သက္ထားေမကို မ်က္ရိပ္ျပရင္း လူနာလက္မွအပ္ေတြ၊ ပိုက္ေတြကို ျဖဳတ္ျပေလသည္။ ေနာက္ ေသြးစို႕ေနေသာအပ္ေပါက္ရာကေလးကို ဂြမ္းစထူထူခံကာ ပလာစတာကပ္ေပးသည္။
    ျဖဳတ္လိုက္ေသာအပ္မွ တစ္စက္စက္က်ေနေသာေဆးစက္မ်ားက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ။ အဲဒီေဆးရည္ေတြကို တစ္႐ွဴး ေပပါႏွင့္ပြတ္တုိက္ကာ ေစာေစာက အပ္ေတြ၊ ပိုက္ေတြနဲ႔အတူ အမိႈက္ျခင္းထဲထည့္၊ ျခင္းကို ယူၿပီး အခန္းျပင္သို႕ထြက္သြား သည္။
    တိတ္ဆိတ္လ်င္ျမန္စြာထြက္သြားေသာေသြးေသြးကိုၾကည့္ကာ သက္ထားေမက အခန္းအလယ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ က်န္ရစ္ေလသည္။ သတိဝင္စြာ ကမန္းကတန္းၾကည့္မိေတာ့ လူနာခုတင္ေပၚမွာ စားမတတ္၊ ဝါးမတတ္ၾကည့္ေနေသာမ်က္ ဝန္းတစ္စံု။ ၿပီတီတီအၾကည့္နဲ႕ ထိုလူပါးစပ္အဟ,မွာပဲ သက္ထားေမက ေဆးေကာင္တာရွိရာ အေရွ႕ခန္းဆီသို႕ အျမန္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
    ''ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါ'' ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြနဲ႕အတူ မျမင္ရတဲ့ေရာဂါပိုးေတြကို ေၾကာက္လန္႕စြာ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းမ႐ွဴရဲ။ ေသြးေသြး ေျပာျပတဲ့ေဆးနာမည္ေတြလိုက္မွတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ပ်ိဳ႕လာေလသည္။
    တျခားအလုပ္ေတြထက္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္၊ ေထာင့္ငါးရာေလာက္ပိုရတဲ့ ၅ဝဝဝ ဆိုတဲ့လခရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ေပးဆပ္ ရမယ့္အရင္းအႏွီးက ႀကီးလွခ်ည္လား။ ေရာဂါကူးစက္ဖို႕ ရာႏႈန္းမ်ားမ်ားေသခ်ာေနတဲ့အလုပ္။ အပ္တစ္ခ်က္ျခစ္မိ႐ံုနဲ႕ ကူးႏုိင္တဲ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြ။ ေနာက္သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားသာသာ အလုပ္ကိုေရရွည္လုပ္ႏုိင္မွာတဲ့လား။
    ေတြေဝမိတဲ့သက္ထားေမ ကိုယ့္အေျခအေနကိုလည္းသိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အတၱက႐ုဏာေတြနဲ႕ မာနကေလးက အညြန္႕ တလူလူေထာင္လာျပန္သည္။
    ၾကည့္စမ္း ... ဒါပညာတတ္ေတြရဲ႕ေနရာမွမဟုတ္တာ။ အခ်ိန္တိုင္းအားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈအျပည့္နဲ႕ ႀကိဳးစားလာခဲ့ ရတဲ့ပညာေတြ။
    ......Msc. မို႕ မင္းကိုပဲခန္႕ဖို႕ တို႕တုိင္ပင္ထားတယ္.....
    ဦးတင္ထြန္းရဲ႕စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိခ်ိန္မွာ သက္ထားေမ ေနရာမွထ,ျဖစ္သည္။ သက္ထားေမဟာ ထမင္းစားဖို႕အတြက္ သိကၡာေတြ၊ မာနေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ရေလာက္ေအာင္ သတၱိမရွိေသး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အလုပ္ တစ္ပတ္ေလာက္ဆင္းၿပီးမွ စာခ်ဳပ္ဖို႕ေျပာခဲ့မိတာ။
Goodbye ေသြးေသြး၊Goodbye  ဦးတင္ထြန္း၊Goodbye  ေဆးခန္းကေလး ေရ ...
    အနည္းငယ္ျပဴးေၾကာင္သြားေပမယ့္ ထံုးစံအတုိင္း အရိပ္မထင္ေသာမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ေသြးေသြးကေမာ့ၾကည့္သည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျပံဳးျပျဖစ္ရင္း ...
    ''ဦးတင္ထြန္း ႐ံုးခန္းက ဘယ္နားမွာလဲ''
    ''ဒီအခ်ိန္သူတို႕မရွိဘူး။ ညေနပိုင္းမွလာတာ''
    ''ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ကိုတစ္ခုေလာက္ကူညီပါေနာ္။ ဒီအလုပ္ကိုလက္မခံႏုိင္လုိ႕ သက္ထားေမ ျပန္သြားၿပီလို႕ေျပာေပးပါ''
    အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြရဲ႕အေရာင္ကင္းမဲ့မႈကို ရိပ္မိလာသလို ရွိရင္း ထပ္မံၾကည့္ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္စြာလွည့္ထြက္လာခဲ့မိေတာ့ သည္။
            ငိုရယ္ၾကည္ႏူး
            လိႈက္မႈးဗ်ာေပြ
            ၾကမ္းေတြခက္ခက္
            တက္သက္႐ုန္းကန္
            ဘဝမာန္ျဖင့္
            အံကိုခဲ၍ ႏႊဲပါမည္။    ။
    မသင့္ေလ်ာ္၊ မအပ္စပ္ရာေနရာတစ္ခုမွာ အံခဲထားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြပဲလား။ ဆရာမ ေဒၚစိန္စိန္ရဲ႕ ခရီးဝကၤပါ ကဗ်ာ ေလးက ေသြးေသြးမ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္စားျပဳေလသလား။
    ေပးဆပ္ရမယ့္ေက်းဇူးတရားေတြ၊ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ေငြေၾကးေတြ၊ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေတြ၊ ေနာက္ တင္ရွိေနတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ သက္ထားေမ က စီးပြားပ်က္စျပဳတဲ့မိဘႏွစ္ပါးကို ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္ေလ။
    ဒါေပမယ့္ သက္ထားေမက ပညာကို အ႐ူးအမူးဖက္တြယ္မက္ေမာခဲ့ၿပီး ေလာကရဲ႕လွည့္ကြက္ေတြေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ ရင္းပဲ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕မာန္ကို မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္သူ။
    ဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ဧည့္ႀကိဳဌာနမွာအလုပ္ဝင္တုန္းကလည္း ဧည့္သည္ရဲ႕အခန္းထဲအထိ အခ်ိဳရည္ပို႕ခုိင္းခဲ့တာမ်ိဳး၊ ထီဆုိင္ ႀကီးတစ္ခုမွာက်ေတာ့လည္း ပိုင္ရွင္ေသာက္ၿပီးသား၊ စားၿပီးသားပန္းကန္ေတြေဆးခိုင္းတာမ်ိဳး။ အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့တာဝန္ေက်မႈထက္ ပိုလိုခ်င္ၾကတဲ့ေငြရွင္ေတြ၊ ေငြေၾကးနဲ႕လုပ္အားကို လဲလွယ္ရတာထက္ ေငြေၾကးနဲ႕ သိကၡာပိုင္းဆုိင္ရာကို လဲလွယ္လိုတဲ့ေငြရွင္ေတြ၊ လစာေပးရတာခ်င္းအတူတူ Msc. တစ္ေယာက္ကိုခန္႕ၿပီးမွ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကတဲ့ေငြရွင္ေတြ ...။
    လက္ရွိအေနအထားကေလးတည္ၿမဲဖို႕ အလိုအပ္ဆံုးအရာက သိကၡာ၊ မာန၊ စိတ္ဓာတ္ တစ္ခုခုကို။ ဒါမွမဟုတ္ အားလံုးကို ေငြေၾကးနဲ႕အလဲအထပ္လုပ္ရဲတဲ့သတၱိ။
    ဟုတ္တယ္။ သက္ထားေမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ 'ေနရာ' ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘဝကေပးလာတဲ့ 'ေနရာ' ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခုအခ်ိန္မွာ သက္ထားေမအလိုအပ္ဆံုးက 'ေနရာ' တစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ ဒီတစ္တခါရလာမယ့္ 'ေနရာ' အတြက္ သတၱိေတြႀကိဳတင္ေမြးဖို႕ပဲ လိုေတာ့တာမဟုတ္ပါလား .....။       ။

အျဖဴေရာင္(ေရႊ)
ေရႊအသစ္ ဒုတိယ အႀကိမ္၊
မတ္လ ၊ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ ။

1 comment:

  1. ေမၿမိဳ႔သားေလးလာဖတ္သြားတယ္အစ္မ.. သိပ္ေကာင္းတယ္.။
    တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမွာဒီလိုအေရးအသားမ်ိဳးဘယ္လိုစဥ္းစားမိပါလိ့မ္လို႔ေတာင္
    ေတြးမိတယ္.

    ReplyDelete